M schrijft een dikke week geleden dat hij verbitterd vaststelt dat er meer Cruella's rondlopen dan lieve assepoesters...
Ik zwijg.
Hij weet zich in de steek gelaten, gekrenkt, gekraakt.
Ik zwijg.
Niet alle vrouwen zijn harteloze krengen, denk ik, net zo min als alle mannen dat zijn. Het is maar hoe kieskeurig je bent...
Maar ik zwijg.
Ik herinner me nog dat m'n verhaaltjes de afgelopen jaren, ondanks vraag voor minimaal respect, onveranderd eindigden met een goodbye-smsje... als het goed ging. Soms werd het gewoon ondraaglijk stil tot ik zèlf moest ontdekken wat er gebeurd was.
Best wel wreed, vond ik. Maar ik zwijg.
Vandaag krijg ik een mailtje van C, een meisje dat ik ken en niet ken.
Om één of andere reden lucht ze haar hart even.
Dat mag.
Ze zit ergens mee en wil dat kwijt.
No problemo, Olijf leestert (luisterleest).
Sneller dan verwacht duikt een nieuw probleem op.
Ze heeft een vriendje, min of meer. Ik weet dat.
Ze vraagt zich af of ze wel echt verliefd is op hem.
Hij is superlief, zou alles voor haar doen, noemt haar de vrouw van z'n leven.
En zij krijgt het benauwd.
Ik leef even mee en zeg haar dat ze het maar best rustig bekijkt. Doet wat ze voelt dat juist is, op haar eigen tempo.
En dan komt een antwoord waarvan m'n haren even recht gaan staan op m'n armen.
"Ik denk dat ik niet van hem hou. Ik heb hem graag, maar er is méér nodig. Ik ga hem een berichtje sturen dat ik het even rustig aan wil doen"
....
tegenwoordig word je opzij gerangeerd met een smsje...
Het borrelt weer even bij me.
Dat DOE je niet... vind IK.
Dear John-smsjes zijn geen teken van respect.
Een puber wil ik zo'n misstap nog "vergeven".
Een volwassen mens zou beter moeten weten...
Ik blijf daar bij.
C is geen Cruella... ik ben daar zeker van.
Maar een smsje? Nee... asje't mij vraagt????
Niemand vraagt het mij.
Dus ik zwijg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten