Grootste milieuramp ooit schuld van BP

... dat weeft hij er ergens in z'n optreden door.

Hij heeft het over z'n licht neurotische kop. Dat hij soms wakker schiet met een schuldgevoel, omdat hij de grootste milieuramp ooit op zijn geweten heeft. BP, oftewel Bart Peeters.

Ik heb hem al enkele keren vernoemd sinds m'n blogtijd.

U weet inmiddels dat ik er wel van houd. Eenvoud, herkenbaarheid, eerlijkheid en een stevige vleug humor... soms in z'n meest gevoelige nummers.

Hij doet het toch maar iedere keer: ooit ergens om een poepsimpele reden een persoon of twee in het publiek raken. En hij weet dat, ik las het zonet op z'n website.

Kijk, daar hou ik dus van. Iemand die een talent heeft, dat ontwikkelt en gebruikt, weet dat hij het heeft en daar niet vals bescheiden over doet. Tegelijk krijg ik nooit het gevoel "Maat, wat ben jij een blageur".

Tijdens z'n presentatordagen had ik dat wel. Maar als zanger mag ie er godverdomme zijn.

Dat is mijn mening.

'k Heb hem nu al een keer of 5-6 gezien, geloof ik. Op Het plaatje van Bart Peeters had ik een absolute favoriet, die sindsdien nog eens een bijsmaakje gekregen heeft.

Toen ik destijds Heist aan Zee vrolijk meezong, wist ik nog niet wat er verderop in m'n toekomst (en inmiddels in m'n verleden) zou liggen. Ik stel vast dat ook BP een zwak heeft voor het nummer. Geen concert passeert zonder dat hij tenminste dàt nummer opvoert.

Hij houdt er ook van om z'n publiek aan het neuriën te zetten. En ze (we) doen allemaal braafjes mee, al was het maar omdat het een fijn deuntje is.

Vanochtend wou ik graag Het plaatje nog eens meenemen in de auto voor de rit naar het werk, maar kon de cd maar niet vinden.
In plaats daarvan De hemel in het klad. Mag er ook zijn.
Met een temperatuur van 21°C om 8 uur in de morgen voelde ik de zomer.

Ik hoorde hem ook: bijna totale stilte..... bizar hoe een zomerochtend lui stil kan zijn. Je zou er bijna van gaan fluisteren in plaats van luidop je babbeltje te doen....

Maar ik had geen gesprekspartner en stopte dus even om te luisteren naar de stilte vooraleer in de wagen te stappen.

Nummertje 3 op De hemel in het klad is (zo van die) zomerdagen.  Geknipt. Veel toepasselijker kon niet, terwijl ik richting kust reed, maar voortijdig de afslag Zelzate nam.

Een stukje (en ik zie het zóóó voor me...)

Mannen met een pens

focussen de lens

van hun apparaat

het hele strand

kijkt met ze mee

Elke blote tet

wordt erop gezet

en een kleuter gaat

frisco in de hand

zwemmen in zee

Zo van die zomerdagen
die vragen om weinig of niets
dat je denkt, fuck die wagen

dan neem ik nog liever de fiets

Dit jaar, door omstandigheden, zal ik m'n zuiders strand niet zien. Althans, dat zit er niet echt in (maar je weet maar nooit...).

Ik zal het missen:

eens één keertje 's morgens heel vroeg opstaan om de rust en stilte te zien/horen/voelen. Naar de strandkiosk gaan voor een warme croissant en een cappuccino aan de waterkant. Vanop het terrasje toekijken hoe het strand zich stilaan vult met vakantiegangers.

Eerst de mama's met baby's, sleurend met een buggy en wielen die op het mulle zand maar niet willen draaien. Een meters-en-meters-lang spoor van buggyslepen tot aan de parasol. Mama wrijft kindlief in met factor 50, checkt het zonnehoedje, blaast een badje op en vult het met enkele emmers koel water.... voor wanneer ie wakker wordt en spelen wil.

Dan de "ouden van dagen". Ook zij willen weer weg zijn vóór het middag (en te heet en te druk) is. Een mannetje met streepjeshemd, te hoog opgetrokken short en kromme spataderbenen draagt zijn stoeltje én dat van z'n vrouw. Hij loopt wat voorop en kijkt af en toe achter zich om te zien of z'n madammeke nog volgt. Ze is er nog, maar ze stopte even met de voeten in het water om een schelpje te bekijken. Voelen hoe de nu nog rustige zee kalmpjes klotst. Hij vindt een plaats, wijst ernaar en checkt met z'n andere helft of ze het plekje goedkeurt. Ze vindt het goed. Hij plooit de stoeltjes traagjes open (z'n rug is versleten, het gaat niet meer zo snel), zij superviseert en ziet dat het goed is. Beiden gaan ze zitten en kijken zwijgend recht voor zich uit, gewoon, naar het water.

Eens na negenen komt "de rest".

Luidruchtige families met massa's kinderen, papa's met vette opgespannen pensen, mama's met badpakken en bikini's die hun vorm verloren in de was maar "ach wat, ik ben mama van 4 ADHD-koters, ik heb geen tijd om aantrekkelijk te zijn". Nonna's die met koekjes, frisdranken en halfopgegeten broodjes salami achter de kids aanlopen "ze zouden eens moeten verhongeren"....

Teens en Twens die - na alweer een avond laat stappen - met grote zonnebrillen, kleurige oversized strandlakens, dito ego's en een compleet gebrek aan beleefdheid de laatste open strandplekjes innemen. Vlak naast een romantisch koppeltje (de jeugd is gearriveerd, ga elders knuffelen!), zand ronstrooiend terwijl hun strandlakens "uiteraard" moeten aansluiten (ze zijn met z'n vijftienen en willen seffens ongegeneerd kunnen flirten en rollebollen).

Balspelen, pok-pok-pok strandtennis, zandkastelen die achteloos vertrappeld worden door onoplettende wandelaars, kinderen die daardoor ontroostbaar aan het huilen slaan, moeders die van achter hun zomerroman gillen dat zoonlief niet zo diep in het water mag gaan zonder z'n zwembandjes..... middagdrukte type hoogseizoen!

Die ochtendstilte en mini-zeegolfjes.... ik zal ze missen.

Een ander jaar misschien.

Dit jaar hou ik me bezig met mentale beeldjes.

En de BP helpt me daarbij :)

den (ar)tiest

de kleurtjes

de armpjes

de mèches, style nouveau
oftewel à l'envers

D kijkt me aan en zegt "ik ken een hondjes met zo'n vacht"

Olijf antwoordt "ik ken pelsen frakken in die kleur"

Gustibus et coloribus......