papa en mama

Het is niet gemakkelijk wanneer je als dochter je vader ziet wenen.
Omdat hij moe is, fysiek en mentaal.
Omdat hij bang is dat "toekomst" uit z'n woordenboek moet.
Omdat z'n vrouw, mijn mama, het niet meer aankan en dus sinds vandaag "even" ergens anders heen moest.
Omdat hij vreest dat z'n kinderen het niet meer willen opbrengen (terwijl het tegendeel waar is).

Je vader zien huilen, dat zou niet mogen gebeuren.
En toch... ben ik er een beetje dankbaar om.
Omdat mijn papa altijd een man van weinig woorden is geweest, gesloten, met al z'n gevoelens helemaal voor zich alleen.
Omdat hij vandaag, zonder woorden, toegeeft dat ook hij, net als wij allemaal, hulp nodig heeft.
Niet dat ik het "fijn" vind dat hij hulp behoeft.
Vandaag was de eerste keer dat m'n vader zonder masker heel eventjes uit z'n hart sprak.

Het was mooi en pijnlijk tegelijk.
Een beetje zoals het leven in het algemeen.

En nu?
Hoofd rechtop proberen houden en blijven denken dat de kosmos je nooit méér geeft dan wat je aankan.
"Ze" hebben gewacht hierboven tot Olijf sterk genoeg was om een nieuwe deur te openen op dit toneel (dat we gemakkelijkheidshalve "leven" noemen).
Daar alleen al moet je dankbaar om kunnen zijn.
Tanden in zetten en doorbijten.