Uitwaaien

Zaterdag 2 januari.
Olijf had wat goed te maken... bij wijze van spreken dan.
Tja... dus eigenlijk niet écht, als ik assertief uit de hoek wil komen.

P had me gevraagd om oudejaar samen door te brengen op de dansvloer.
Olijf zag dat (nog) niet zitten. Te geladen, te moeilijk - al dan niet mezelf aangepraat - maar ik zag het echt niet zitten.
Nee zeggen is niet altijd fijn, of zelfs meestàl niet fijn. En toch... soms denk je gewoon even aan jezelf en zeg je dus nee.
Ik had nee gezegd. Neen dank u. Een andere keer misschien. Een andere "occasie" maar niet Oudejaar.

Twee januari leek me geschikter en twee januari hadden we beiden vrij. Prima. Twee januari was afgesproken.
Shoppen? Soldetjes doen? Neen dank u, alwéér... Olijf is geen doorwinterd shopper en zéker niet tijdens de solden. Ik wil de laatste week nog wel eens rondneuzen naar left-overtjes. 'k Heb toch niets nodig... vind ik zelf... al zou een ander smalend kunnen denken dat ik best een grondige make-over kan gebruiken. Wat stijlvoller. Wat eleganter. Wat vrouwelijker misschien.

Olijf IS niet vrouwelijk. Olijf is opgegroeid als een halve jongen, met engelse sleutels in één hand en een landkaart in de andere. Noem me een stoeferke, maar Olijf monteert haar eigen lampen en wil je gerust én correct de weg naar Huppeldepup lezen.
Olijf verwacht ook geen voorgeopende portieren of achteruitgeschoven stoelen op resto... al zou dat best eens leuk zijn.
Maar je kan niet schreeuwen om gelijkheid en tegelijk op je oude privileges blijven staan.
Zoals daar zijn... op restaurant en op vakantie, op concert of dagje uit... betaalt de man alles... zelfs al verdien je zelf je eigen loon.
Eten van twee walletjes... "t is nooit m'n ding geweest.
Tegelijk riskeer je meteen dat de "nog niet zo nieuwe man" in dubio geraakt omtrent z'n plaats in de maatschappij als je zo'n dingen met de glimlach achterwege laat. Hij weet niet meer hoe hij zich gedragen moet en voelt zich .... tja... hoe voelt hij zich?
Ik ken mannen die enerzijds klagen over hun voorgekauwde rol als "voorziener"... neen zelfs "weldoener" alstublieft... maar in dezelfde zucht ook hollen achter eender welke vrouw die zich op haar wenken bediend wil zien.
De nieuwe vrouw, met andere woorden, heeft het óók moeilijk met haar nieuwe rol. Blijven profiteren met ogen toe of haar spreekwoordelijk mannetje staan? Hulpeloos kijken bij een platte band of zelf de handen uit de mouwen steken?
Tja...

Euhm.... wou ik het hierover hebben? Helemaal niet!
Ik herbegin.

Zaterdag 2 januari. Dagje aan de kust.
Solden - dat hebben we intussen duidelijk vastgesteld - was niet de eerste wens op het lijstje.

Tapa's met champagne.
Zelfgemaakte Tarte Tatin.
Dat stond wél op het lunchmenu.

Wandelen aan zee, uitwaaien en kijken naar de ondergaande zon, dat wilde Olijf wél graag doen.
Vaststellen dat de zon in de winter bijna in het zuiden de horizon opzoekt. Zuid-zuidwest laat ons zeggen.
Het was een prachtige avondzon.
Al herinnerde ze me aan de keer dat ik onschuldig opmerkte dat ze in Italië op precies dezelfde plaats ondergaat (wat een geluk, vond ik, dat onze Belgische kust aan de "juiste" kant ligt.... daar waar de zon 's avonds slapen gaat)... en ik meteen voor Italy-fanaticus versleten werd... tja... het woord Italië was per ongeluk gevallen.... dan bén je uiteraard een fanaticus....
Ik zweer u (Olijf is een onnozel wuf): kan geen zon-in-zee-ondergang meer zien zónder aan die hatelijke opmerking te denken... of hoe een mens iets moois als een sunset voorgoed kan verpesten... Maar goed, dat ligt ook aan mij. Even herprogrammeren zou dat snel oplossen...

Stevige wandeling later stonden me mosselen met frietjes te wachten. En Olijf mocht geen poot uitsteken. Geen éne.
"Vandaag moet je je maar laten verwennen", kreeg ik te horen. En daar moest ik het mee doen.
En daar deed ik het mee.

Lekker eten, BOB-gewijs tijdig aan de platte waterkes beginnen en even naar de fotoresultaten kijken... het was snel 22u. Tijd om aan de terugreis te denken.

Was 's middags in O-Vl vertrokken in de nattigheid en in W-Vl gearriveerd met sneeuw.
's Avonds vertrok ik in de nattigheid en vond thuis sneeuw.
Verse, glibberige sneeuw.

Olijf woont op "nen berg". En die berg, dames en heren, bleek ei zo na onbeklimbaar met de auto. Het scheelde niet veel of Olijf eindigde met wagen en al glibberend en schuivend terug onderaan haar berg.
Maar het lot was me gunstig en we (wagen en ikzelf) kropen de berg op en vonden onze weg nog naar de garagepoort.
Oef.

Olijf heeft een dag niet in haar kot en in goed gezelschap gezeten.
Working on it, mensen... working on it.



koed, twas koed!