Il Postino... oorzaak en gevolg

Sinds ik hem zag - de film - ben ik altijd grote fan geweest van Il Postino. Da's intussen geen geheim meer, denk ik.

Het ging zover dat ik afgelopen zomer, gewapend met m'n nieuw (goedkoop) mp4-spelertje, de golven van de Mediterannée te lijf ging.
Opnames maken van Onde Piccole en Onde Grandi.
Ik kwam amper tot Onde Grandi... ze waren meestal maximaal Medie, middelmatig groot dus.

Had plannen om daar sowieso een blogje aan te wijden, maar het kwam er niet van... omstandigheden zeg maar.
Vandaag wilde ik een filmpje in elkaar knutselen met beeldjes en geluidjes, maar de zin verging me gaandeweg. Die komt nog wel terug. En wanneer dat gebeurt, zal u het geweten hebben.

Intussen maar een filmpje opgeduikeld van die enkele dagen deze zomer dat de golven woester waren.
Tante Nanna in het water met nichtje, 7 jaar.
Tante Nanna op een punt in haar leven dat alles er stilaan weer vrolijk begon uit te zien. Een tijd dat "zorgeloos" weer mocht en kon.

Dat had een jaar geduurd. Ik had er hard voor gewerkt, veel voor gedaan om mezelf er weer bovenop te krijgen. Bovenop WAT precies... tja, wie zal het zeggen. Maar ik begon weer te vóelen en dat was fijn.

En toen keerde ik terug naar huis. Nog steeds ok.
Tot m'n verleden me weer inhaalde, hoop gaf en die even snel (of zo mogelijk sneller) weer afnam.
Nog zo'n keer of vijf-zes tot het einde van het jaar.
"Naar jou wil ik terugkeren" zei hij nu en "M'n hart bloedt nog voor haar" zei hij vijf minuten later.
Een keer of vijf-zes lapte hij me dat. Pakweg eens per maand dus.

En Olijf liet dat toe, het weze gezegd.

Vandaag ben ik boos.
Boos op een mens (weet zelfs niet of ik hem nog "mens" wil noemen???) die Olijf's hart als stomme speelbal gebruikte. Boos omdat ik beroofd werd van kostbare tijd en even kostbare energie.
Sinds zomer 2008, goed anderhalf jaar dus, heeft hij me op de zijlijn gezet, als reserve gebruikt... mocht het met de andere madam niet lukken.
Hij noemde dat geen zijlijn. Hij noemde dat een trage maar besliste reis terug naar zijn Olijf, want "zij" was niet te doen...
En terwijl hij reisde, zoog hij alle energie weg "zijn Olijf". Zodra zijn energiepeil weer in orde was, kon Olijf ophoepelen, zonder boe of ba I might add...

Olijf was gewillig slachtoffer, ik geef toe.
Je doet daar aan mee, aan zo'n dingen... dat weet ik wel.
En je ZOU "gewoon" nee! MOETEN ZEGGEN. Effe de belangrijkste woorden in die zin gehoofdletterd... omdat u wel weet waar het om gaat.

Tra il dire e il fare, c'è di mezzo il mare. Of (hoe toepasselijk): er is een zee van verschil tussen wat je zegt (zou moeten) en wat je doet...

Ik HAD MOETEN ZEGGEN: "Nee, genoeg is genoeg. Ik doe niet meer mee".
En ik ZEI dat soms ook... ongeveer een week lang, voor ik alweer zwichtte...

En dan kon hij weer leegzuigen. Geen hindernissen, alleen een meis dat alles zou doen om haar liefde weer te "mogen" geven... How bloody pathetic!

Il Postino gaf me dus Golven, warm water waarin ik kon rollen zonder verder na te denken.
Ikzelf bezorgde me 18 maanden lang voldoende tranen om een eigen zeetje te creëren, een massa water waar ik voor één keer eens niets positiefs mee kan aanvangen.

En vandaag ben ik dus boos op degene die me bestolen heeft en me niets méér dan veel te veel verdriet gaf.

Intussen probeer ik alles weer achter me te zetten, hopend op een betere toekomst. Een nieuw decennium in de 21ste eeuw. Ooit moet het beter worden.

Weet u?... wanneer ik naar dat filmpje kijk, begin ik het weer te voelen.... het màg hoor :)



Olijf met nichtje. Bemerk het totaal gebrek aan elegantie bij Olijf. So what? Dat ben ik, wanneer ik me fijn voel... take it or leave it.