Il postino... of een verhaal over eenvoud

Heb er destijds intens van genoten, van de film in de bioskoop.
Heb meteen de soundtrack gekocht, inclusief een zoektocht naar de muziek van Carlos Gardel waar Pablo Neruda in de film zo graag naar luistert.

Maandag haalde ik de film in de bib. Ik had hem twee maanden of wat geleden besteld en deze keer kon ik hem eindelijk huren.
Twee dagen later.... issie op TV! Wat een toeval....

Op TV betekent meteen dat het kan opgenomen worden en dat maakt me blij, want ik hou van Massimo Troisi.
De man is hier in België niet de comedy-mythe die hij destijds in Italië was.
Hij stierf jong, Massimo. Net vóór "Il Postino" volledig af was overigens. Detail: alle scènes waarbij de acteur bergop moet rijden of lopen, werden door een stand-in gedaan. Let maar eens op, je ziet nooit z'n gezicht wanneer hij fietst.
Massimo Troisi had een hartaandoening van kinds af aan. Dat heb ik gelezen in een boek over hem. De ziekte werd hem op 41-jarige leeftijd fataal.....

Hij stierf in 1994, net in de periode dat ik in Bologna woonde. Hoewel ik hem kende van z'n vermaarde scène "Annunciazione" van z'n cabaret-trio La Smorfia (hij speelt met een blauwe zakdoek op z'n hoofd de heilige maagd Maria die nietsvermoedend de engel Gabriël over de vloer krijgt en daar helemaal niet van gediend is... en dat allemaal met een zwààr Napolitaanse tongval), begreep ik destijds niet onmiddellijk waarom hij zo vaak op de televisie kwam... tot bleek dat z'n overlijden de aanleiding was. Wéken lang werd dagelijks wel één of andere scène van Troisi op de buis getoond...

Ah... memories...

Terug naar Il Postino.
U zal de film ooit wel gezien hebben of misschien net vanavond bekijken op Canvas.
De plot uiteenzetten heeft weinig zin. Ik vond hem vertederend. De film en de acteur.

Ergens in het begin wordt Mario (Massimo Troisi) aangeworven als postbode, uitsluitend om de post voor de Chileense poeet Pablo Neruda (Philippe Noiret) te bezorgen.
De postbediende vraagt of hij analfabeet is.
"No, no... io so leggere e scrivere.... senza correre però" antwoordt hij.
Nee, nee, ik kan lezen en schrijven, maar zonder snel te gaan (letterlijk: zonder te lopen).

Helaas, ik kan dat niet vertalen zonder de sfeer te verliezen.
Maar zo'n zinnetjes dóen het voor me. Simpel en eerlijk. Geen poespas.

En dan, wat mij betreft, HET woord uit de hele film: Le metAfore, met sterke nadruk op de A.
Neruda leert hem metaforen gebruiken en de arme postbode, plots verliefd op mooie Beatrice, vliegt halsoverkop in de poëtische ontboezemingen, met alle "schandalige" gevolgen vandien.

Mario neemt Neruda in vertrouwen en zegt dat hij plotsklaps verliefd is geworden op een mooie vrouw.
"Zo?" vraagt de dichter, "en wat heb je dan gezegd?"
"Vijf woorden," antwoordt Mario.
"Ah, en wat zei je dan?"
"Hoe heet je?"
"En wat zei ze?"
"Beatrice Russo", zegt Mario.
...
"Ja maar, dat waren maar drie woorden van jou... Wat heb je nog gezegd?"
"Beatrice Russo", aldus Mario. "Ik heb haar naam herhaald."

...

.... zucht...

Ach, u moet het gezien hebben. Ik kan het niet uitleggen.