Dat betekent gaten boren in het plafond.
Van beton.
Papa vraagt aan dochter of zij alvast niet kan beginnen met het boren.
Hij ziet niet meer zo goed. Papa heeft maar één goed oog... en ook dàt is niet meer 100%.
Gaandeweg neemt papa het even over.
Dan voelt hij zich draaierig.
Het gaat niet meer zo goed.
Olijf neemt de klopboormachine terug over.
En denkt: er was een tijd dat papa niet gauw toegaf dat het hem niet afging.
Nu zegt hij het vrijwel onmiddellijk....
De tijden veranderen.
't Is onvermijdelijk. Je kan niet anders dan daarin meegaan.
Bij het vijfde gaatje (er moeten er 12 geboord worden) zegt de machine "poeffff".
Een verbrande geur en 't is gedaan voor vandaag.
Papa begaf het, de machine begaf het en Olijf moest opgeven.
Voor vandaag.
Morgen proberen we het opnieuw.
Ik ZAL gordijnen hebben vóór het eind van de winter.
Wat er ook gebeurt.
Tijd voor douche. Straks gaan we naar het ziekenhuis om papa's specialiste nog maar eens te ondervragen.
We blijven altijd hopen dat we nog tijd hebben.
Je moet érgens in blijven geloven.
Terwijl ik dan tóch de blik ten hemel richt, kiek ik even de "jozzemieneboom" in m'n tuin. Ik zeg al jàren dat hij eruit moet, ten voordele van een nieuwe boom, een vijgenboom... maar 't is ook dit jaar geen prioriteit. Het ziet ernaar uit dat ook dàt dit jaar nog niet verandert. De Jozzemien heeft nog even respijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten