Twee dagen voor het eind van het jaar zit Olijf in het ziekenhuis bij papa.
Hij zit er intussen 5 dagen, verveelt zich steendood maar heeft intussen aanvaard dat hij beter even onder observatie blijft tot z'n koorts verklaard wordt.
Papa lijkt moe, ligt op bed, voelt weer een koortsje opkomen.
Dokter Oevoeltoenoe is weer eens langs geweest. Hij doet het goed, zegt ze.
Da's goed nieuws.
Papa draait zich nog eens om.
Hij praat meer dan anders. Papa is een zwijger doorgaans.
Met z'n eindigheid "ergens" in zicht, heeft hij het nog eens over nalatenschappen, wat m'n zussen kunnen doen, wat ik kan doen.
"Maak jij je geld maar op." zegt hij. "Zorg ervoor dat je op 't eind van je leven alles mooi opgebruikt hebt. Voor anderen hoef je't niet achter te laten".
...
"... tenzij je nog aan kinderen denkt..."
Hij draait zich nog eens op de andere zij.
....
"Papa, 't is wat laat voor kindjes voor mij, vind je niet?"
"Bah, ik weet het niet," zegt hij, "tegenwoordig is alles mogelijk. Je zus heeft toch ook een kindje alleen gekregen, waarom deed jij dat niet?"
...
Ik leg hem nog eens uit hoe dat zit met moedergevoel, voorwaarden die ik voldaan wilde zien (zoals TWEE liefhebbende ouders voor m'n kind) en risico's op mijn leeftijd nu. Om nog te zwijgen van het feit dat aan die voorwaarde van TWEE ouders nog stééds niet voldaan is...
Ik wist niet dat papa daar nog mee bezig was. Wist zelfs niet dat hij daar ooit mee bezig was geweest. Olijf is nu eenmaal de koppige eeuwige vrijgezel geworden, al dan niet door eigen keuzes.
Ik dacht dat dit gegeven een onopgemerkt fait divers was geworden voor m'n papa.
"Je zou nochtans een goeie mama geweest zijn" zegt ie.
Op dat moment kijk ik snel naar het televisiescherm boven onze hoofden.
Als hij iets ziet blinken in m'n ogen, moet hij maar denken dat het reflecties zijn van de TV-beelden, en zo hoef ik even niet te praten...
Ik denk aan een kind dat ik graag zie als was ie van mij. Maar dat was niet genoeg...
M'n papa praat niet veel. Maar wanneer hij praat, schiet hij raak.
Twee dagen na Oudejaar.
"Wat is de mooiste periode uit je leven geweest?" vraagt P me, out of the blue.
...
Ik heb daar nooit echt over nagedacht. Laat m'n geest razen door m'n verleden.
Denk aan m'n kindertijd, lagere school, middelbare school, unief, vakanties, vriendjes en vriendinnetjes.
Niets opmerkelijk leuks, niets opmerkelijk onaangenaams. Gewoon gewoon.
Ik loop in gedachten nog even van voor naar achter en van achter naar voor...
"Ik ga iets voorspelbaars antwoorden", zeg ik.
"Ik weet het", antwoordt hij.
Ik slik.
Ik zeg
2007
(hij vraagt niet naar m'n rotste periode... want ook dàt weet hij)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten