Olijf plant een filmpje met I.
Fijn... alweer een poos geleden dat we elkaar zagen.
Ze schrijft me: "Kijk ernaar uit om je te zien?"
Ik denk met een glimlach dat dat "?" ongewild was :)
Na een weekje bergen, veel beweging en verder veel en vroeg gaan slapen (enerzijds wegens moe en anderzijds wegens een dood dorpje), kan een avondje film er best wel in.
Gisteravond op de bus kregen we ook een filmpje mee. Gratis ficatis.
...
en SJANS dattie gratis was!
2012 was het.
"Oh, fijn," denk ik "een film die nog in de bioskoop draait".
Oh oh oh.... wat een slechte film was dat!
De voorspelde ondergang van onze wereld... gedeeltelijk dan toch.
21-12-2012 gaat het gebeuren, tussen haakjes, dat einde van de wereld.
Zo goed als van bij het begin worden we geconfronteerd met openscheurende aardkorsten en wegzinkende wolkenkrabbers.
Dàt op zich is nog niet erg. De miljoenen dollars voor spectaculaire filmproductie moeten érgens heen, denk ik dan maar.
Wat me mateloos ergert, is dat ons heldhaftig hoofdpersonnage in allerlei vehikels op het allerlaatste nippertje over en tussen die onstabiel opengereten asfaltlagen en neerstortende gebouwen laveert. Ook met een sportvliegtuigje ontsnapt hij wonderwel aan allerlei neerstortende vuur- en rotsblokken...
Vanaf het eerste ogenblik, beste filmliefhebber, is de film on-voor-stel-baar ongeloofwaardig!
Storyline: zero.
Zelfs special effects: dikke vette nul!
Einde (wat ben ik verrast!): de voorspelbaarheid zelve.
Vergeleken met The Curious Case Of Benjamin Button, alwaar de speciale effecten zó speciaal waren dat je ze niet eens zàg, is deze prent een absolute blunder.
Eigenlijk verdient deze film zelfs geen bespreking, maar omdat ik u uw zuurverdiende centen wil besparen, besteed ik er een kleine blog aan.
Eén korte raad: NIET GAAN KIJKEN!!!! Zelfs niet als u nix anders te doen hebt, DOE HET NIET!
Het is een verspilling van uw tijd en geld.
Zelfs een verspilling van mijn (en - u zal wel zien, mocht u mijn welgemeende raad negeren - ook ùw) ergernis.
Voilà. Ik hoop dat de film van vanavond wél iets leuks wordt.
De filmcast ziet er alvast veelbelovend uit: George Clooney, Jeff Bridges (beiden behorend tot mijn topfavorieten), Kevin Spacey en Ewan McGregor.
Het wordt.... ach.... raadt u maar even.
Als ik zin heb, bespreek ik hem later wel ;)
zondag 31 januari 2010
Eentje speciaal voor Ils :)
omdat ze een zoetebek is, zo mogelijk nog zoeter dan Olijf.
Sjoekes met.... ehm... zilverpapiertjes?
niet gekocht en bijgevolg niet geproefd, tussen haakjes :)
Sjoekes met.... ehm... zilverpapiertjes?
niet gekocht en bijgevolg niet geproefd, tussen haakjes :)
Dat hebben we alweer gehad
Zo, lieve lezer… een week lang ben ik incommunicado geweest.
… Niet echt.
Zoals u heel even merkte, had ik kans om tinternet-verbinding te vinden.
Voor een pint of twee was de lokale café-uitbater zo vriendelijk zijn link met de virtuele buitenwereld ter beschikking te stellen.
Drie keer (gisteravond 3 uur wachtend op de bus inbegrepen) maakte ik daar de afgelopen week gebruik van.
Voor “moi” vind ik dat zéér OK ;)
Indien gewenst, had ik dagelijks m’n Emèsènnetje, Feesboekje en dies meer kunnen raadplegen, maar ik deed het niet.
In plaats daarvan heeft Olijf des avonds een boek ter hand genomen om vervolgens fysiek uitgeput en steevast vóór tienen de ogen te sluiten.
U krijgt van mij géén uitgebreid verslag van de snowboard-week. Als ik me niet vergis, hebt u daar … ehm… noppes aan.
Wat interesseert U mijn sneeuw-snobo-activiteit? Niets toch?
Ik vergelijk het met de morele (maar intern verder totààl onverschillige) verplichting om mee te kijken naar de drie uur durende diashow van uw beste vriend die na jaren hunkerend sparen eindelijk zijn avontuurlijke trip naar het verre en onuitspreekbare Hoepeliedoedelipopoulis kon verwezenlijken.
Tenzij u zélf die zeldzame veelkleurig geelgestippelde Paradijsvogel gezien hebt, maalt u niet echt om de tientallen kiekjes die hij daarvan nam (mét bijhorende commentaar omtrent gedrag, moeilijkheidsgraad en 5-stops onderbelichting om tóch maar dat ene paarse stipje mee te fotograferen…)…
Dus neen, of het zonnig dan wel grijs was, hoort u niet van me.
Zelfs de kwaliteit van de sneeuw en de pistes… u hebt daar écht nix aan.
Wat ik kwijt wil, alles wat telt – en wat u desgevallend niet eens hoeft te interesseren - is dat het weekje weg deugd deed.
Even niet werken, even niet alle avonden stomweg alleen thuis wegrotten, beetje koken en hier en daar afwassen voor drie… Olijf vond dat allemaal fijn.
Dàt wou ik even zeggen.
Dàt en … goh ja… een beetje visuele ondersteuning. U hoeft er niet naar te kijken :)
de kieker wordt gekiekt
twee maal zicht vanuit het appartementje
laatste dag op de sneeuw: vérse sneeuw :)
… Niet echt.
Zoals u heel even merkte, had ik kans om tinternet-verbinding te vinden.
Voor een pint of twee was de lokale café-uitbater zo vriendelijk zijn link met de virtuele buitenwereld ter beschikking te stellen.
Drie keer (gisteravond 3 uur wachtend op de bus inbegrepen) maakte ik daar de afgelopen week gebruik van.
Voor “moi” vind ik dat zéér OK ;)
Indien gewenst, had ik dagelijks m’n Emèsènnetje, Feesboekje en dies meer kunnen raadplegen, maar ik deed het niet.
In plaats daarvan heeft Olijf des avonds een boek ter hand genomen om vervolgens fysiek uitgeput en steevast vóór tienen de ogen te sluiten.
U krijgt van mij géén uitgebreid verslag van de snowboard-week. Als ik me niet vergis, hebt u daar … ehm… noppes aan.
Wat interesseert U mijn sneeuw-snobo-activiteit? Niets toch?
Ik vergelijk het met de morele (maar intern verder totààl onverschillige) verplichting om mee te kijken naar de drie uur durende diashow van uw beste vriend die na jaren hunkerend sparen eindelijk zijn avontuurlijke trip naar het verre en onuitspreekbare Hoepeliedoedelipopoulis kon verwezenlijken.
Tenzij u zélf die zeldzame veelkleurig geelgestippelde Paradijsvogel gezien hebt, maalt u niet echt om de tientallen kiekjes die hij daarvan nam (mét bijhorende commentaar omtrent gedrag, moeilijkheidsgraad en 5-stops onderbelichting om tóch maar dat ene paarse stipje mee te fotograferen…)…
Dus neen, of het zonnig dan wel grijs was, hoort u niet van me.
Zelfs de kwaliteit van de sneeuw en de pistes… u hebt daar écht nix aan.
Wat ik kwijt wil, alles wat telt – en wat u desgevallend niet eens hoeft te interesseren - is dat het weekje weg deugd deed.
Even niet werken, even niet alle avonden stomweg alleen thuis wegrotten, beetje koken en hier en daar afwassen voor drie… Olijf vond dat allemaal fijn.
Dàt wou ik even zeggen.
Dàt en … goh ja… een beetje visuele ondersteuning. U hoeft er niet naar te kijken :)
de kieker wordt gekiekt
twee maal zicht vanuit het appartementje
laatste dag op de sneeuw: vérse sneeuw :)
zondag 24 januari 2010
St-Jean d' Arves
dag 2.
Gewoon effe tussendoor... om te tonen dat ik zelfs in het hol van Pluto internet weet te vinden..
allez, eerlijk. 't Was nie Olijf die zocht en vond. Eerder D die zocht, vond en gebruikte.
Olijf volgt gewoon gedwee.
Trust Olijf to spot this picture. We bloggen later wel nog eens.
Voel me té verplicht om veel te consumeren voor di Tinternet :)
Gewoon effe tussendoor... om te tonen dat ik zelfs in het hol van Pluto internet weet te vinden..
allez, eerlijk. 't Was nie Olijf die zocht en vond. Eerder D die zocht, vond en gebruikte.
Olijf volgt gewoon gedwee.
Trust Olijf to spot this picture. We bloggen later wel nog eens.
Voel me té verplicht om veel te consumeren voor di Tinternet :)
donderdag 21 januari 2010
Moe
Olijf heeft hard gewerkt vandaag.
Laatste dag voor de snobobreak.
Morgenavond deze tijd zit Olijfje op de bus.
Hopelijk zonder thuis iets te hebben vergeten (zo'n dingen durven al eens gebeuren).
M'n nacht was kort gisteren.
Kreeg af te rekenen met een nutcase midden in de nacht.
Verwees de nut naar haar case en probeerde enkele uren lang de slaap terug te vinden... hetgeen uiteindelijk ook lukte.
Er loopt wat rond op de wereld...
Maar nu: vakantiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!
Laatste dag voor de snobobreak.
Morgenavond deze tijd zit Olijfje op de bus.
Hopelijk zonder thuis iets te hebben vergeten (zo'n dingen durven al eens gebeuren).
M'n nacht was kort gisteren.
Kreeg af te rekenen met een nutcase midden in de nacht.
Verwees de nut naar haar case en probeerde enkele uren lang de slaap terug te vinden... hetgeen uiteindelijk ook lukte.
Er loopt wat rond op de wereld...
Maar nu: vakantiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!
Prioriteiten
Al een hele week domineren twee items de nieuwsberichten.
Haïti is zwaar getroffen
en
AB-InBev zit met blokkades.
Haïti lossen we even op met wat hulptroepen, een radio-programma links en rechts en een gulle gift.
AB-InBev, da's een ander koppel mouwen.
Jef Klak riskeert zonder biervoorraad te komen zitten en gaat hamsteren. Colruyt en aanverwanten zitten (bijna) door hun voorraad heen. De bierpaletten staan leeg. Geen Jupiler meer, Stella Artois zelfde lot en ook Leffe en Hoegaarden geraken uitgeput.
Nu... Leffe ligt me nader aan het hart dan de rest, maar geen haar op m'n hoofd dat er deze week aan dacht om maar eens een flinke oorlogsvoorraad te gaan opslaan...
"Schat, snel naar de Colruyt! M'n Leffe is bijna op en ik kàn ab-so-luut niet zónder!"... en schat vliegt gezwind in de auto....
ja kom zeg mensen... waar zijn we mee bezig?
Is dit de essentie van de doorsnee-Belg? Geen bier, geen leven?
Stort u massaal op de concurrentie als het moet. Schakel over naar onvolprezen Australische wijnen, maar ga nu niet massaal stakers steunen, enkel en alleen omdat je een snelle oplossing wil voor je biervoorraad!
Akkoord... een winstgevend bedrijf dat gaat afslanken, een mens kan zich daar een heleboel vragen bij stellen.
Olijf blijft in dit geval wat op de achtergrond. Ik ben geen economicus, geen bedrijfsleider en dus op geen enkele manier expert, laat staan criticus voor hetgeen gebeurt.
Ik waag me aan geen partijtrekkerij, net zo min als ik ga roepen "de hulptroepen in Haïti lopen rond als kippen zonder kop".
Wat weet ik daar nu van?
Zou ik het beter kunnen? Nee.
Heb ik werkbare alternatieven? Nee.
dus m'n mening hou ik voor mezelf.
En ik ga geen extra bier kopen, niet in't klein en niet in 't groot.
En als de tapkranen in het café droog staan, dan bestel ik gewoon een Martini Rood ;)
Santé
zondag 17 januari 2010
Plannen
om te gaan snowboarden binnenkort. Een hele week lang.
Zo lang op de sneeuw... 't is lang geleden. De voorbije jaren beperkte ik me tot een dag of 3-4 of helemaal niets.... in the name of love.
Dit is nu iets waarover ik niet wil klagen. Mij werd nooit gevraagd om niet te gaan. Olijf was gewoon liever bij haar maatje dan dat ze voor een week alleen verdween.
Ach ja... keuzes.
Nu zijn de keuzes weer eenvoudig. Gaan of niet gaan. Doorwerken of vakantie nemen. Geld sparen of het uitgeven.
Met niemand overleggen, aan niemand een tweede mening vragen.
Gewoon vertrekken of niet.
Olijf zal de eerste dag op de sneeuw doorbrengen op de exacte datum dat ze 3 jaar geleden voor het eerst oogcontact had met de man van wie ze later dacht "dit issem".
't Is symbolisch misschien.
Ik hoop dat ik die dag geen momént aan hem zal denken... ahum... de wonderen zijn de wereld nog niet uit :)
(maart 2007, Val Thorens. Goede week snobo. Toen nog met talloze miss-you-smsjes. Dit jaar vastberaden om ook een goeie week te hebben, weliswaar met geen kat die wakker ligt van m'n whereabouts. Things change. They HAVE to change)
Zo lang op de sneeuw... 't is lang geleden. De voorbije jaren beperkte ik me tot een dag of 3-4 of helemaal niets.... in the name of love.
Dit is nu iets waarover ik niet wil klagen. Mij werd nooit gevraagd om niet te gaan. Olijf was gewoon liever bij haar maatje dan dat ze voor een week alleen verdween.
Ach ja... keuzes.
Nu zijn de keuzes weer eenvoudig. Gaan of niet gaan. Doorwerken of vakantie nemen. Geld sparen of het uitgeven.
Met niemand overleggen, aan niemand een tweede mening vragen.
Gewoon vertrekken of niet.
Olijf zal de eerste dag op de sneeuw doorbrengen op de exacte datum dat ze 3 jaar geleden voor het eerst oogcontact had met de man van wie ze later dacht "dit issem".
't Is symbolisch misschien.
Ik hoop dat ik die dag geen momént aan hem zal denken... ahum... de wonderen zijn de wereld nog niet uit :)
(maart 2007, Val Thorens. Goede week snobo. Toen nog met talloze miss-you-smsjes. Dit jaar vastberaden om ook een goeie week te hebben, weliswaar met geen kat die wakker ligt van m'n whereabouts. Things change. They HAVE to change)
zaterdag 16 januari 2010
Residu
Het gaat stilaan beter met Olijf.
Horten en stoten, ok.
Soms ook twee passen vooruit en drie achteruit.
Maar ça va, zoals men pleegt te zeggen.
En toch... er zit nog een vies residu in m'n leven.
Dat uit zich dan zó.
Olijf steekt de straat over, ziet een toevallige reflectie van zichzelf in een winkelraam en denkt
"Kind, jij hebt een onnozel gangetje. Hoe stàp jij nu??? Kan niet missen dat hij een hekel aan je kreeg".
Zo gaat dat dus.
Dat is residu, neem ik aan.
Opgedroogd gruis op de bodem van je koffiekopje. De resten van wat geweest is. Nergens goed voor, maar oh zo moeilijk weg te wassen.
Laten weken... dat zal ik doen.
Weken, wassen en hopelijk binnenkort een volledig schoon kopje.
donderdag 14 januari 2010
Val omver!
De meest onverwachte dingen zijn de leukste.
Life is what happens to you when you're busy making other plans ... (noot van Olijf... or none at all...)
Enkele uurtje geleden schreef ik nog dat ik het spijtig vond geen single ladies te kunnen/durven benaderen voor een dansavondje links of rechts.
...
Vanavond trof ik niet alleen een voortreffelijk danser - hetgeen altijd een erg leuke ervaring is - het toeval wil dat een leuke juffrouw na de les met mij een praatje sloeg.
Met "leuke juffrouw" bedoel ik niets meer en niets minder dan precies dàt.
Olijf is tot nader order en waarschijnlijk tot het einde van haar dagen verry much hetero, maar dat neemt niet weg dat je een leuke madam kan herkennen wanneer die zich presenteert.
We praatten wat over de salsa, over Rueda ("moet je doen", zegt ze vol enthousiasme... en toeval wil óók dat ik me enkele dagen geleden bezon over die vraag vermits het m'n voornemen was geweest om begin dit jaar Rueda aan te vatten), over danspartners enzovoort enzoverder.
Het ene stukje info leidt tot het andere, waardoor we beiden ontdekken dat de andere óók single door het leven gaat en óók al lang wenste een vrouwelijke bondgenoot te vinden in de dansles om ongedwongen af te kunnen spreken voor een dansavondje hier of daar...
De juffrouw is van het aangename gesprekstype, intelligent, welopgevoed en enthousiast...
Wat kan een Olijf als ik nog meer wensen in het partner-in-crime-departement?
Toeval, puur toeval.
Van het leuke soort.
Zo zie ik maar weer... 't zijn vaak de dingen waar je met de meeste tegenzin aan (her)begint, die het aangenaamst kunnen uitdraaien.
... hoewel... maak van die laatste stelling maar geen veralgemening :)
Eeeeeeeeeeeeven geen mannen waar ik me zorgen om wil/moet/zal maken. Dansen zonder complicaties.... zaaaaaaaaaaaaaaalig!
Ladidadidaaaaaaaaaaaa.... ik heb een dansmeiske gevonden :):):)
Life is what happens to you when you're busy making other plans ... (noot van Olijf... or none at all...)
Enkele uurtje geleden schreef ik nog dat ik het spijtig vond geen single ladies te kunnen/durven benaderen voor een dansavondje links of rechts.
...
Vanavond trof ik niet alleen een voortreffelijk danser - hetgeen altijd een erg leuke ervaring is - het toeval wil dat een leuke juffrouw na de les met mij een praatje sloeg.
Met "leuke juffrouw" bedoel ik niets meer en niets minder dan precies dàt.
Olijf is tot nader order en waarschijnlijk tot het einde van haar dagen verry much hetero, maar dat neemt niet weg dat je een leuke madam kan herkennen wanneer die zich presenteert.
We praatten wat over de salsa, over Rueda ("moet je doen", zegt ze vol enthousiasme... en toeval wil óók dat ik me enkele dagen geleden bezon over die vraag vermits het m'n voornemen was geweest om begin dit jaar Rueda aan te vatten), over danspartners enzovoort enzoverder.
Het ene stukje info leidt tot het andere, waardoor we beiden ontdekken dat de andere óók single door het leven gaat en óók al lang wenste een vrouwelijke bondgenoot te vinden in de dansles om ongedwongen af te kunnen spreken voor een dansavondje hier of daar...
De juffrouw is van het aangename gesprekstype, intelligent, welopgevoed en enthousiast...
Wat kan een Olijf als ik nog meer wensen in het partner-in-crime-departement?
Toeval, puur toeval.
Van het leuke soort.
Zo zie ik maar weer... 't zijn vaak de dingen waar je met de meeste tegenzin aan (her)begint, die het aangenaamst kunnen uitdraaien.
... hoewel... maak van die laatste stelling maar geen veralgemening :)
Eeeeeeeeeeeeven geen mannen waar ik me zorgen om wil/moet/zal maken. Dansen zonder complicaties.... zaaaaaaaaaaaaaaalig!
Ladidadidaaaaaaaaaaaa.... ik heb een dansmeiske gevonden :):):)
Nieuw begin... of iets wat daarop lijkt.
Nieuw jaar, nieuwe cursus.
Salsa, year two.
Olijf heeft er geen zin in. Dansmaatje heeft het opgegeven, vrouwen laten zich moeilijk benaderen (en dat vind ik spijtig omdat ik best wel een single lady mee wil leren trossen naar dansavonden, zonder bang te moeten zijn voor avances) en .... (komaan geef het toe, kieken) ... altijd maar alléén naar evenementen trekken is
écht
niet
fijn.
maar een mens mag ook niet thuis blijven zitten kniezen,
ik genoot destijds van m'n beslissing om ermee te beginnen, (salsa dus)
en ik weet dat m'n leven niet mag ophouden bij thuis zitten en kniezen.
Dus vooruit met de geit, gij kieken,
kleed je aan
en maak dat je weg bent!
Salsa, year two.
Olijf heeft er geen zin in. Dansmaatje heeft het opgegeven, vrouwen laten zich moeilijk benaderen (en dat vind ik spijtig omdat ik best wel een single lady mee wil leren trossen naar dansavonden, zonder bang te moeten zijn voor avances) en .... (komaan geef het toe, kieken) ... altijd maar alléén naar evenementen trekken is
écht
niet
fijn.
maar een mens mag ook niet thuis blijven zitten kniezen,
ik genoot destijds van m'n beslissing om ermee te beginnen, (salsa dus)
en ik weet dat m'n leven niet mag ophouden bij thuis zitten en kniezen.
Dus vooruit met de geit, gij kieken,
kleed je aan
en maak dat je weg bent!
dinsdag 12 januari 2010
ff flsfrn
Droom.
U weet al dat ik zelden een droom herinner.
Vannacht bevond ik me in de buurt van de Antwerpse Unief. Pittig detail, net dié unief die ik niet frequenteerde.
Ik ken de buurt dus niet, maar dààr was ik.
Er was één of ander feestje gaande, iets braderij-achtigs.
Olijf was daar in gezelschap. Welk soort... onbekend, maar ik voelde me er goed bij.
Braderij-gewijs rondwandelend, valt m'n oog op een Roze voordeur, uitbundig versierd met een bloemenboog.
In grote (nogmaals) roze letters lees ik boven de deur "La Fie En Rose"...
Verder herinner ik me dat ik die ontdekking tegelijk leuk en lastig vond. In de droom "denk" ik nog "Hee, wat komt Fielosophie hier in m'n droom doen en wat heeft dat met m'n vrienden en het RUCA te maken?"... en dan plots het gevoel van ongemak omdat ik (om mij verder duistere redenen) liever niet wil dat men zou merken dat La Fie me iets zegt.
Bizar...
Droom gedaan.
Man man man... dat gaat mij te ver :)
Roze alom (niet echt m'n favoriete kleur) en dan nog eens dromen over een fellow-blogster die ik geeneens persoonlijk kén...
Wat zullen we hiervan maken?
New beginnings?
Roze vooruitzichten?
Ik hoop het van harte!
(foto: internetpluk)
U weet al dat ik zelden een droom herinner.
Vannacht bevond ik me in de buurt van de Antwerpse Unief. Pittig detail, net dié unief die ik niet frequenteerde.
Ik ken de buurt dus niet, maar dààr was ik.
Er was één of ander feestje gaande, iets braderij-achtigs.
Olijf was daar in gezelschap. Welk soort... onbekend, maar ik voelde me er goed bij.
Braderij-gewijs rondwandelend, valt m'n oog op een Roze voordeur, uitbundig versierd met een bloemenboog.
In grote (nogmaals) roze letters lees ik boven de deur "La Fie En Rose"...
Verder herinner ik me dat ik die ontdekking tegelijk leuk en lastig vond. In de droom "denk" ik nog "Hee, wat komt Fielosophie hier in m'n droom doen en wat heeft dat met m'n vrienden en het RUCA te maken?"... en dan plots het gevoel van ongemak omdat ik (om mij verder duistere redenen) liever niet wil dat men zou merken dat La Fie me iets zegt.
Bizar...
Droom gedaan.
Man man man... dat gaat mij te ver :)
Roze alom (niet echt m'n favoriete kleur) en dan nog eens dromen over een fellow-blogster die ik geeneens persoonlijk kén...
Wat zullen we hiervan maken?
New beginnings?
Roze vooruitzichten?
Ik hoop het van harte!
(foto: internetpluk)
maandag 11 januari 2010
Vraag
"Is het voelen van pijn het beste bewijs dat je leeft ?"
Terechte vraag.
Ik weet waar het vandaan komt.
Olijf zeurt al een jaar over hetzelfde.
Voor iedereen moet dit intussen een afgezaagd verhaal zijn. Ik snap dat.
Time to change your tune, missy.
Wanneer ik niet achter de computer zit, schieten me allerlei gevatheden te binnen. Dan denk ik vliegensvlug na, wil het opschrijven maar ben niet gewapend met laptop, pen of papier.
Maar ik ben wel bezig met die vraag, zelfs zonder dat ik de cue krijg aangereikt.
Ik weet wat ik doe.
Ik doe niets, maar dan ook niets.
En doordat ik weet wat ik doe, weet ik ook dat ik NIET weet wat ik doe.
Want niets doen, is tijdverlies, zoveel is zelfs voor mij duidelijk.
Pijn is niet iets wat je zoekt, waar je naar verlangt. Niet in mijn geval, ik verzeker het u.
Olijf leest zichzelf suf over onderwerpen die daarmee verband houden. A bit of self-analysis mag je het gerust noemen.
Na een jaar zelfkastijding ben ik me meer dan eens gaan afvragen of ik het heimelijk niet "leuk" vond om me te wentelen in pijn.
Het antwoord is zeer zeker "nee!!!!"
Het antwoord is evenzeer: pijn kies je niet, en pijn verjaag je niet zomaar.
Pijn verjagen impliceert een paar kundes die ik (nog) niet meester ben.
Maar zolang je door de woestijn trekt, is het moeilijk te geloven dat de volgende oase binnen handbereik ligt, nah.
Voorlopig zie ik enkel luchtspiegelingen van wat oases zouden kunnen zijn. En daar doe ik het mee, hopend op het échte werk.
Respect voor wie niet inziet wat en waarom ik hier nog zit te lullen.
Respect ook graag voor Olijf, die écht wel probeert om blijdschap en vrolijkheid terug in haar leven te laten. Het gaat alleen niet zo vlot als iedereen het graag zou zien... da's alles.
Deel van de pijn is weten dat ik niet meer ben wie ik was. DAT is een biggy om te verwerken, écht wel.
Terechte vraag.
Ik weet waar het vandaan komt.
Olijf zeurt al een jaar over hetzelfde.
Voor iedereen moet dit intussen een afgezaagd verhaal zijn. Ik snap dat.
Time to change your tune, missy.
Wanneer ik niet achter de computer zit, schieten me allerlei gevatheden te binnen. Dan denk ik vliegensvlug na, wil het opschrijven maar ben niet gewapend met laptop, pen of papier.
Maar ik ben wel bezig met die vraag, zelfs zonder dat ik de cue krijg aangereikt.
Ik weet wat ik doe.
Ik doe niets, maar dan ook niets.
En doordat ik weet wat ik doe, weet ik ook dat ik NIET weet wat ik doe.
Want niets doen, is tijdverlies, zoveel is zelfs voor mij duidelijk.
Pijn is niet iets wat je zoekt, waar je naar verlangt. Niet in mijn geval, ik verzeker het u.
Olijf leest zichzelf suf over onderwerpen die daarmee verband houden. A bit of self-analysis mag je het gerust noemen.
Na een jaar zelfkastijding ben ik me meer dan eens gaan afvragen of ik het heimelijk niet "leuk" vond om me te wentelen in pijn.
Het antwoord is zeer zeker "nee!!!!"
Het antwoord is evenzeer: pijn kies je niet, en pijn verjaag je niet zomaar.
Pijn verjagen impliceert een paar kundes die ik (nog) niet meester ben.
- je gedachten stilzetten
- je emoties afsluiten
- iedere ochtend opstaan, ongeacht je gevoel, en uitroepen "Vandaag is een schitterende dag!" ...Sommigen blijken dat te kunnen, maar ik kan mezelf nog steeds niet zo naïef voor de gek houden.
- Vooruit met de geit!
- Plenty more fish in the sea!
- Ander en beter!
- Kop op! Niet bij de pakken blijven zitten!
Maar zolang je door de woestijn trekt, is het moeilijk te geloven dat de volgende oase binnen handbereik ligt, nah.
Voorlopig zie ik enkel luchtspiegelingen van wat oases zouden kunnen zijn. En daar doe ik het mee, hopend op het échte werk.
Respect voor wie niet inziet wat en waarom ik hier nog zit te lullen.
Respect ook graag voor Olijf, die écht wel probeert om blijdschap en vrolijkheid terug in haar leven te laten. Het gaat alleen niet zo vlot als iedereen het graag zou zien... da's alles.
Deel van de pijn is weten dat ik niet meer ben wie ik was. DAT is een biggy om te verwerken, écht wel.
Nog 'n film
Een week geleden haalde ik twee films.
Eentje hoefde ik niet meer te bekijken wegens op TV.
De andere bleef ik maar uitstellen tot het laatste ogenblik. Hoe dat precies werkt - een film halen en dan geen enkele avond echt zin hebben om ernaar te kijken - ik weet het niet.
Maar de films moesten vandaag terug. Eén weekje krijg je van de bib.
Vanochtend was dus gewijd aan snelsnel filmpje kijken.
The Curious Case of Benjamin Button - starring Cate Blanchett (die ik steeds gewillig verwar met Kate Winslett, pfuh!) & Brad Pitt (met niemand te verwarren, dubbel pfuh).
Iedereen zal die film wel al gezien hebben, veel uitleg omtrent de plot is overbodig.
Het leven, kansen en nogmaals het leven, daar gaat het zo ongeveer om denk ik. Alles verpakt in een wel zeer eigenaardig verhaal.
In Olijf vindt u geen begiftigd criticus, hetgeen me de vrijheid geeft om kinderlijk toe te geven dat ik de film graag gezien heb.
Tristesse en tegelijk hoop in het verhaal, onvoorstelbare special effects waar je je ab-so-luut niet van bewust bent (hoewel je je voortdurend afvraagt hoe ze Brad's gezicht op zo'n kleine lijfjes monteerden) en schitterende acteurs... vooral als je bedenkt hoe en waar ze dienden te acteren (zie special effects).
Yep, een hoop vakmanschap op een hoopje gegooid. Dat kan me bekoren.
Ik haalde er een paar dingetjes uit. Dat doe ik namelijk. Overal "dingetjes" uithalen, die me om één of andere reden aanspreken. Gedachten waarvan ik denk me te kunnen bedienen. Yep, andermans wijsheden, nooit de mijne.
Och... waarom zou ik het warm water telkens opnieuw proberen uitvinden?
Voor die dingetjes bediende ik me enkele keren van de pauze-toets, omdat ik ze wilde kunnen reproduceren alhier.
Ik ga er verder geen commentaar aan toevoegen. Lees mee en haal er uit (of niet) wat je wil.
(Miss Daisy) You never know what's coming your way.
(Mss Abott) ... So many things I'd change. I'd undo all my mistakes... I kept waiting, thinking I'd DO something to change my circumstances. Do SOMETHING.... Such an awful waste. You never get it back. Wasted time...
(Benjamin over vader) You can be mad as a mad dog at how things went. You can swear and curse to fates. But when it comes to the end, you have to let go.
(Benjamin aan dochter)
For what it's worth, it's never too late (or in my case: too early) to be whoever you want to be.
There's no time limit.
Stop whenever you want.
You can change or stay the same. There are no rules to this thing.
We can make the best or the worst of it... (I hope you make the best of it)
I hope you see things that startle you.
I hope you feel things you never felt before.
I hope you meet people with a different point of view.
I hope you're living the life you're proud of. And if you find that you're not, I hope you have the strength to start all over again...
"I never want to forget this moment"
zaterdag 9 januari 2010
Il Postino... oorzaak en gevolg
Sinds ik hem zag - de film - ben ik altijd grote fan geweest van Il Postino. Da's intussen geen geheim meer, denk ik.
Het ging zover dat ik afgelopen zomer, gewapend met m'n nieuw (goedkoop) mp4-spelertje, de golven van de Mediterannée te lijf ging.
Opnames maken van Onde Piccole en Onde Grandi.
Ik kwam amper tot Onde Grandi... ze waren meestal maximaal Medie, middelmatig groot dus.
Had plannen om daar sowieso een blogje aan te wijden, maar het kwam er niet van... omstandigheden zeg maar.
Vandaag wilde ik een filmpje in elkaar knutselen met beeldjes en geluidjes, maar de zin verging me gaandeweg. Die komt nog wel terug. En wanneer dat gebeurt, zal u het geweten hebben.
Intussen maar een filmpje opgeduikeld van die enkele dagen deze zomer dat de golven woester waren.
Tante Nanna in het water met nichtje, 7 jaar.
Tante Nanna op een punt in haar leven dat alles er stilaan weer vrolijk begon uit te zien. Een tijd dat "zorgeloos" weer mocht en kon.
Dat had een jaar geduurd. Ik had er hard voor gewerkt, veel voor gedaan om mezelf er weer bovenop te krijgen. Bovenop WAT precies... tja, wie zal het zeggen. Maar ik begon weer te vóelen en dat was fijn.
En toen keerde ik terug naar huis. Nog steeds ok.
Tot m'n verleden me weer inhaalde, hoop gaf en die even snel (of zo mogelijk sneller) weer afnam.
Nog zo'n keer of vijf-zes tot het einde van het jaar.
"Naar jou wil ik terugkeren" zei hij nu en "M'n hart bloedt nog voor haar" zei hij vijf minuten later.
Een keer of vijf-zes lapte hij me dat. Pakweg eens per maand dus.
En Olijf liet dat toe, het weze gezegd.
Vandaag ben ik boos.
Boos op een mens (weet zelfs niet of ik hem nog "mens" wil noemen???) die Olijf's hart als stomme speelbal gebruikte. Boos omdat ik beroofd werd van kostbare tijd en even kostbare energie.
Sinds zomer 2008, goed anderhalf jaar dus, heeft hij me op de zijlijn gezet, als reserve gebruikt... mocht het met de andere madam niet lukken.
Hij noemde dat geen zijlijn. Hij noemde dat een trage maar besliste reis terug naar zijn Olijf, want "zij" was niet te doen...
En terwijl hij reisde, zoog hij alle energie weg "zijn Olijf". Zodra zijn energiepeil weer in orde was, kon Olijf ophoepelen, zonder boe of ba I might add...
Olijf was gewillig slachtoffer, ik geef toe.
Je doet daar aan mee, aan zo'n dingen... dat weet ik wel.
En je ZOU "gewoon" nee! MOETEN ZEGGEN. Effe de belangrijkste woorden in die zin gehoofdletterd... omdat u wel weet waar het om gaat.
Tra il dire e il fare, c'è di mezzo il mare. Of (hoe toepasselijk): er is een zee van verschil tussen wat je zegt (zou moeten) en wat je doet...
Ik HAD MOETEN ZEGGEN: "Nee, genoeg is genoeg. Ik doe niet meer mee".
En ik ZEI dat soms ook... ongeveer een week lang, voor ik alweer zwichtte...
En dan kon hij weer leegzuigen. Geen hindernissen, alleen een meis dat alles zou doen om haar liefde weer te "mogen" geven... How bloody pathetic!
Il Postino gaf me dus Golven, warm water waarin ik kon rollen zonder verder na te denken.
Ikzelf bezorgde me 18 maanden lang voldoende tranen om een eigen zeetje te creëren, een massa water waar ik voor één keer eens niets positiefs mee kan aanvangen.
En vandaag ben ik dus boos op degene die me bestolen heeft en me niets méér dan veel te veel verdriet gaf.
Intussen probeer ik alles weer achter me te zetten, hopend op een betere toekomst. Een nieuw decennium in de 21ste eeuw. Ooit moet het beter worden.
Weet u?... wanneer ik naar dat filmpje kijk, begin ik het weer te voelen.... het màg hoor :)
Olijf met nichtje. Bemerk het totaal gebrek aan elegantie bij Olijf. So what? Dat ben ik, wanneer ik me fijn voel... take it or leave it.
Het ging zover dat ik afgelopen zomer, gewapend met m'n nieuw (goedkoop) mp4-spelertje, de golven van de Mediterannée te lijf ging.
Opnames maken van Onde Piccole en Onde Grandi.
Ik kwam amper tot Onde Grandi... ze waren meestal maximaal Medie, middelmatig groot dus.
Had plannen om daar sowieso een blogje aan te wijden, maar het kwam er niet van... omstandigheden zeg maar.
Vandaag wilde ik een filmpje in elkaar knutselen met beeldjes en geluidjes, maar de zin verging me gaandeweg. Die komt nog wel terug. En wanneer dat gebeurt, zal u het geweten hebben.
Intussen maar een filmpje opgeduikeld van die enkele dagen deze zomer dat de golven woester waren.
Tante Nanna in het water met nichtje, 7 jaar.
Tante Nanna op een punt in haar leven dat alles er stilaan weer vrolijk begon uit te zien. Een tijd dat "zorgeloos" weer mocht en kon.
Dat had een jaar geduurd. Ik had er hard voor gewerkt, veel voor gedaan om mezelf er weer bovenop te krijgen. Bovenop WAT precies... tja, wie zal het zeggen. Maar ik begon weer te vóelen en dat was fijn.
En toen keerde ik terug naar huis. Nog steeds ok.
Tot m'n verleden me weer inhaalde, hoop gaf en die even snel (of zo mogelijk sneller) weer afnam.
Nog zo'n keer of vijf-zes tot het einde van het jaar.
"Naar jou wil ik terugkeren" zei hij nu en "M'n hart bloedt nog voor haar" zei hij vijf minuten later.
Een keer of vijf-zes lapte hij me dat. Pakweg eens per maand dus.
En Olijf liet dat toe, het weze gezegd.
Vandaag ben ik boos.
Boos op een mens (weet zelfs niet of ik hem nog "mens" wil noemen???) die Olijf's hart als stomme speelbal gebruikte. Boos omdat ik beroofd werd van kostbare tijd en even kostbare energie.
Sinds zomer 2008, goed anderhalf jaar dus, heeft hij me op de zijlijn gezet, als reserve gebruikt... mocht het met de andere madam niet lukken.
Hij noemde dat geen zijlijn. Hij noemde dat een trage maar besliste reis terug naar zijn Olijf, want "zij" was niet te doen...
En terwijl hij reisde, zoog hij alle energie weg "zijn Olijf". Zodra zijn energiepeil weer in orde was, kon Olijf ophoepelen, zonder boe of ba I might add...
Olijf was gewillig slachtoffer, ik geef toe.
Je doet daar aan mee, aan zo'n dingen... dat weet ik wel.
En je ZOU "gewoon" nee! MOETEN ZEGGEN. Effe de belangrijkste woorden in die zin gehoofdletterd... omdat u wel weet waar het om gaat.
Tra il dire e il fare, c'è di mezzo il mare. Of (hoe toepasselijk): er is een zee van verschil tussen wat je zegt (zou moeten) en wat je doet...
Ik HAD MOETEN ZEGGEN: "Nee, genoeg is genoeg. Ik doe niet meer mee".
En ik ZEI dat soms ook... ongeveer een week lang, voor ik alweer zwichtte...
En dan kon hij weer leegzuigen. Geen hindernissen, alleen een meis dat alles zou doen om haar liefde weer te "mogen" geven... How bloody pathetic!
Il Postino gaf me dus Golven, warm water waarin ik kon rollen zonder verder na te denken.
Ikzelf bezorgde me 18 maanden lang voldoende tranen om een eigen zeetje te creëren, een massa water waar ik voor één keer eens niets positiefs mee kan aanvangen.
En vandaag ben ik dus boos op degene die me bestolen heeft en me niets méér dan veel te veel verdriet gaf.
Intussen probeer ik alles weer achter me te zetten, hopend op een betere toekomst. Een nieuw decennium in de 21ste eeuw. Ooit moet het beter worden.
Weet u?... wanneer ik naar dat filmpje kijk, begin ik het weer te voelen.... het màg hoor :)
Olijf met nichtje. Bemerk het totaal gebrek aan elegantie bij Olijf. So what? Dat ben ik, wanneer ik me fijn voel... take it or leave it.
woensdag 6 januari 2010
Il postino... of een verhaal over eenvoud
Heb er destijds intens van genoten, van de film in de bioskoop.
Heb meteen de soundtrack gekocht, inclusief een zoektocht naar de muziek van Carlos Gardel waar Pablo Neruda in de film zo graag naar luistert.
Maandag haalde ik de film in de bib. Ik had hem twee maanden of wat geleden besteld en deze keer kon ik hem eindelijk huren.
Twee dagen later.... issie op TV! Wat een toeval....
Op TV betekent meteen dat het kan opgenomen worden en dat maakt me blij, want ik hou van Massimo Troisi.
De man is hier in België niet de comedy-mythe die hij destijds in Italië was.
Hij stierf jong, Massimo. Net vóór "Il Postino" volledig af was overigens. Detail: alle scènes waarbij de acteur bergop moet rijden of lopen, werden door een stand-in gedaan. Let maar eens op, je ziet nooit z'n gezicht wanneer hij fietst.
Massimo Troisi had een hartaandoening van kinds af aan. Dat heb ik gelezen in een boek over hem. De ziekte werd hem op 41-jarige leeftijd fataal.....
Hij stierf in 1994, net in de periode dat ik in Bologna woonde. Hoewel ik hem kende van z'n vermaarde scène "Annunciazione" van z'n cabaret-trio La Smorfia (hij speelt met een blauwe zakdoek op z'n hoofd de heilige maagd Maria die nietsvermoedend de engel Gabriël over de vloer krijgt en daar helemaal niet van gediend is... en dat allemaal met een zwààr Napolitaanse tongval), begreep ik destijds niet onmiddellijk waarom hij zo vaak op de televisie kwam... tot bleek dat z'n overlijden de aanleiding was. Wéken lang werd dagelijks wel één of andere scène van Troisi op de buis getoond...
Ah... memories...
Terug naar Il Postino.
U zal de film ooit wel gezien hebben of misschien net vanavond bekijken op Canvas.
De plot uiteenzetten heeft weinig zin. Ik vond hem vertederend. De film en de acteur.
Ergens in het begin wordt Mario (Massimo Troisi) aangeworven als postbode, uitsluitend om de post voor de Chileense poeet Pablo Neruda (Philippe Noiret) te bezorgen.
De postbediende vraagt of hij analfabeet is.
"No, no... io so leggere e scrivere.... senza correre però" antwoordt hij.
Nee, nee, ik kan lezen en schrijven, maar zonder snel te gaan (letterlijk: zonder te lopen).
Helaas, ik kan dat niet vertalen zonder de sfeer te verliezen.
Maar zo'n zinnetjes dóen het voor me. Simpel en eerlijk. Geen poespas.
En dan, wat mij betreft, HET woord uit de hele film: Le metAfore, met sterke nadruk op de A.
Neruda leert hem metaforen gebruiken en de arme postbode, plots verliefd op mooie Beatrice, vliegt halsoverkop in de poëtische ontboezemingen, met alle "schandalige" gevolgen vandien.
Mario neemt Neruda in vertrouwen en zegt dat hij plotsklaps verliefd is geworden op een mooie vrouw.
"Zo?" vraagt de dichter, "en wat heb je dan gezegd?"
"Vijf woorden," antwoordt Mario.
"Ah, en wat zei je dan?"
"Hoe heet je?"
"En wat zei ze?"
"Beatrice Russo", zegt Mario.
...
"Ja maar, dat waren maar drie woorden van jou... Wat heb je nog gezegd?"
"Beatrice Russo", aldus Mario. "Ik heb haar naam herhaald."
...
.... zucht...
Ach, u moet het gezien hebben. Ik kan het niet uitleggen.
Heb meteen de soundtrack gekocht, inclusief een zoektocht naar de muziek van Carlos Gardel waar Pablo Neruda in de film zo graag naar luistert.
Maandag haalde ik de film in de bib. Ik had hem twee maanden of wat geleden besteld en deze keer kon ik hem eindelijk huren.
Twee dagen later.... issie op TV! Wat een toeval....
Op TV betekent meteen dat het kan opgenomen worden en dat maakt me blij, want ik hou van Massimo Troisi.
De man is hier in België niet de comedy-mythe die hij destijds in Italië was.
Hij stierf jong, Massimo. Net vóór "Il Postino" volledig af was overigens. Detail: alle scènes waarbij de acteur bergop moet rijden of lopen, werden door een stand-in gedaan. Let maar eens op, je ziet nooit z'n gezicht wanneer hij fietst.
Massimo Troisi had een hartaandoening van kinds af aan. Dat heb ik gelezen in een boek over hem. De ziekte werd hem op 41-jarige leeftijd fataal.....
Hij stierf in 1994, net in de periode dat ik in Bologna woonde. Hoewel ik hem kende van z'n vermaarde scène "Annunciazione" van z'n cabaret-trio La Smorfia (hij speelt met een blauwe zakdoek op z'n hoofd de heilige maagd Maria die nietsvermoedend de engel Gabriël over de vloer krijgt en daar helemaal niet van gediend is... en dat allemaal met een zwààr Napolitaanse tongval), begreep ik destijds niet onmiddellijk waarom hij zo vaak op de televisie kwam... tot bleek dat z'n overlijden de aanleiding was. Wéken lang werd dagelijks wel één of andere scène van Troisi op de buis getoond...
Ah... memories...
Terug naar Il Postino.
U zal de film ooit wel gezien hebben of misschien net vanavond bekijken op Canvas.
De plot uiteenzetten heeft weinig zin. Ik vond hem vertederend. De film en de acteur.
Ergens in het begin wordt Mario (Massimo Troisi) aangeworven als postbode, uitsluitend om de post voor de Chileense poeet Pablo Neruda (Philippe Noiret) te bezorgen.
De postbediende vraagt of hij analfabeet is.
"No, no... io so leggere e scrivere.... senza correre però" antwoordt hij.
Nee, nee, ik kan lezen en schrijven, maar zonder snel te gaan (letterlijk: zonder te lopen).
Helaas, ik kan dat niet vertalen zonder de sfeer te verliezen.
Maar zo'n zinnetjes dóen het voor me. Simpel en eerlijk. Geen poespas.
En dan, wat mij betreft, HET woord uit de hele film: Le metAfore, met sterke nadruk op de A.
Neruda leert hem metaforen gebruiken en de arme postbode, plots verliefd op mooie Beatrice, vliegt halsoverkop in de poëtische ontboezemingen, met alle "schandalige" gevolgen vandien.
Mario neemt Neruda in vertrouwen en zegt dat hij plotsklaps verliefd is geworden op een mooie vrouw.
"Zo?" vraagt de dichter, "en wat heb je dan gezegd?"
"Vijf woorden," antwoordt Mario.
"Ah, en wat zei je dan?"
"Hoe heet je?"
"En wat zei ze?"
"Beatrice Russo", zegt Mario.
...
"Ja maar, dat waren maar drie woorden van jou... Wat heb je nog gezegd?"
"Beatrice Russo", aldus Mario. "Ik heb haar naam herhaald."
...
.... zucht...
Ach, u moet het gezien hebben. Ik kan het niet uitleggen.
maandag 4 januari 2010
Gaten
Maandagvoormiddag. Papa komt langs om gordijnroedes op te hangen.
Dat betekent gaten boren in het plafond.
Van beton.
Papa vraagt aan dochter of zij alvast niet kan beginnen met het boren.
Hij ziet niet meer zo goed. Papa heeft maar één goed oog... en ook dàt is niet meer 100%.
Gaandeweg neemt papa het even over.
Dan voelt hij zich draaierig.
Het gaat niet meer zo goed.
Olijf neemt de klopboormachine terug over.
En denkt: er was een tijd dat papa niet gauw toegaf dat het hem niet afging.
Nu zegt hij het vrijwel onmiddellijk....
De tijden veranderen.
't Is onvermijdelijk. Je kan niet anders dan daarin meegaan.
Bij het vijfde gaatje (er moeten er 12 geboord worden) zegt de machine "poeffff".
Een verbrande geur en 't is gedaan voor vandaag.
Papa begaf het, de machine begaf het en Olijf moest opgeven.
Voor vandaag.
Morgen proberen we het opnieuw.
Ik ZAL gordijnen hebben vóór het eind van de winter.
Wat er ook gebeurt.
Tijd voor douche. Straks gaan we naar het ziekenhuis om papa's specialiste nog maar eens te ondervragen.
We blijven altijd hopen dat we nog tijd hebben.
Je moet érgens in blijven geloven.
Terwijl ik dan tóch de blik ten hemel richt, kiek ik even de "jozzemieneboom" in m'n tuin. Ik zeg al jàren dat hij eruit moet, ten voordele van een nieuwe boom, een vijgenboom... maar 't is ook dit jaar geen prioriteit. Het ziet ernaar uit dat ook dàt dit jaar nog niet verandert. De Jozzemien heeft nog even respijt.
Dat betekent gaten boren in het plafond.
Van beton.
Papa vraagt aan dochter of zij alvast niet kan beginnen met het boren.
Hij ziet niet meer zo goed. Papa heeft maar één goed oog... en ook dàt is niet meer 100%.
Gaandeweg neemt papa het even over.
Dan voelt hij zich draaierig.
Het gaat niet meer zo goed.
Olijf neemt de klopboormachine terug over.
En denkt: er was een tijd dat papa niet gauw toegaf dat het hem niet afging.
Nu zegt hij het vrijwel onmiddellijk....
De tijden veranderen.
't Is onvermijdelijk. Je kan niet anders dan daarin meegaan.
Bij het vijfde gaatje (er moeten er 12 geboord worden) zegt de machine "poeffff".
Een verbrande geur en 't is gedaan voor vandaag.
Papa begaf het, de machine begaf het en Olijf moest opgeven.
Voor vandaag.
Morgen proberen we het opnieuw.
Ik ZAL gordijnen hebben vóór het eind van de winter.
Wat er ook gebeurt.
Tijd voor douche. Straks gaan we naar het ziekenhuis om papa's specialiste nog maar eens te ondervragen.
We blijven altijd hopen dat we nog tijd hebben.
Je moet érgens in blijven geloven.
Terwijl ik dan tóch de blik ten hemel richt, kiek ik even de "jozzemieneboom" in m'n tuin. Ik zeg al jàren dat hij eruit moet, ten voordele van een nieuwe boom, een vijgenboom... maar 't is ook dit jaar geen prioriteit. Het ziet ernaar uit dat ook dàt dit jaar nog niet verandert. De Jozzemien heeft nog even respijt.zondag 3 januari 2010
Twee dagen, Moeilijke vragen
Twee dagen voor het eind van het jaar zit Olijf in het ziekenhuis bij papa.
Hij zit er intussen 5 dagen, verveelt zich steendood maar heeft intussen aanvaard dat hij beter even onder observatie blijft tot z'n koorts verklaard wordt.
Papa lijkt moe, ligt op bed, voelt weer een koortsje opkomen.
Dokter Oevoeltoenoe is weer eens langs geweest. Hij doet het goed, zegt ze.
Da's goed nieuws.
Papa draait zich nog eens om.
Hij praat meer dan anders. Papa is een zwijger doorgaans.
Met z'n eindigheid "ergens" in zicht, heeft hij het nog eens over nalatenschappen, wat m'n zussen kunnen doen, wat ik kan doen.
"Maak jij je geld maar op." zegt hij. "Zorg ervoor dat je op 't eind van je leven alles mooi opgebruikt hebt. Voor anderen hoef je't niet achter te laten".
...
"... tenzij je nog aan kinderen denkt..."
Hij draait zich nog eens op de andere zij.
....
"Papa, 't is wat laat voor kindjes voor mij, vind je niet?"
"Bah, ik weet het niet," zegt hij, "tegenwoordig is alles mogelijk. Je zus heeft toch ook een kindje alleen gekregen, waarom deed jij dat niet?"
...
Ik leg hem nog eens uit hoe dat zit met moedergevoel, voorwaarden die ik voldaan wilde zien (zoals TWEE liefhebbende ouders voor m'n kind) en risico's op mijn leeftijd nu. Om nog te zwijgen van het feit dat aan die voorwaarde van TWEE ouders nog stééds niet voldaan is...
Ik wist niet dat papa daar nog mee bezig was. Wist zelfs niet dat hij daar ooit mee bezig was geweest. Olijf is nu eenmaal de koppige eeuwige vrijgezel geworden, al dan niet door eigen keuzes.
Ik dacht dat dit gegeven een onopgemerkt fait divers was geworden voor m'n papa.
"Je zou nochtans een goeie mama geweest zijn" zegt ie.
Op dat moment kijk ik snel naar het televisiescherm boven onze hoofden.
Als hij iets ziet blinken in m'n ogen, moet hij maar denken dat het reflecties zijn van de TV-beelden, en zo hoef ik even niet te praten...
Ik denk aan een kind dat ik graag zie als was ie van mij. Maar dat was niet genoeg...
M'n papa praat niet veel. Maar wanneer hij praat, schiet hij raak.
Twee dagen na Oudejaar.
"Wat is de mooiste periode uit je leven geweest?" vraagt P me, out of the blue.
...
Ik heb daar nooit echt over nagedacht. Laat m'n geest razen door m'n verleden.
Denk aan m'n kindertijd, lagere school, middelbare school, unief, vakanties, vriendjes en vriendinnetjes.
Niets opmerkelijk leuks, niets opmerkelijk onaangenaams. Gewoon gewoon.
Ik loop in gedachten nog even van voor naar achter en van achter naar voor...
"Ik ga iets voorspelbaars antwoorden", zeg ik.
"Ik weet het", antwoordt hij.
Ik slik.
Ik zeg
2007
(hij vraagt niet naar m'n rotste periode... want ook dàt weet hij)
Hij zit er intussen 5 dagen, verveelt zich steendood maar heeft intussen aanvaard dat hij beter even onder observatie blijft tot z'n koorts verklaard wordt.
Papa lijkt moe, ligt op bed, voelt weer een koortsje opkomen.
Dokter Oevoeltoenoe is weer eens langs geweest. Hij doet het goed, zegt ze.
Da's goed nieuws.
Papa draait zich nog eens om.
Hij praat meer dan anders. Papa is een zwijger doorgaans.
Met z'n eindigheid "ergens" in zicht, heeft hij het nog eens over nalatenschappen, wat m'n zussen kunnen doen, wat ik kan doen.
"Maak jij je geld maar op." zegt hij. "Zorg ervoor dat je op 't eind van je leven alles mooi opgebruikt hebt. Voor anderen hoef je't niet achter te laten".
...
"... tenzij je nog aan kinderen denkt..."
Hij draait zich nog eens op de andere zij.
....
"Papa, 't is wat laat voor kindjes voor mij, vind je niet?"
"Bah, ik weet het niet," zegt hij, "tegenwoordig is alles mogelijk. Je zus heeft toch ook een kindje alleen gekregen, waarom deed jij dat niet?"
...
Ik leg hem nog eens uit hoe dat zit met moedergevoel, voorwaarden die ik voldaan wilde zien (zoals TWEE liefhebbende ouders voor m'n kind) en risico's op mijn leeftijd nu. Om nog te zwijgen van het feit dat aan die voorwaarde van TWEE ouders nog stééds niet voldaan is...
Ik wist niet dat papa daar nog mee bezig was. Wist zelfs niet dat hij daar ooit mee bezig was geweest. Olijf is nu eenmaal de koppige eeuwige vrijgezel geworden, al dan niet door eigen keuzes.
Ik dacht dat dit gegeven een onopgemerkt fait divers was geworden voor m'n papa.
"Je zou nochtans een goeie mama geweest zijn" zegt ie.
Op dat moment kijk ik snel naar het televisiescherm boven onze hoofden.
Als hij iets ziet blinken in m'n ogen, moet hij maar denken dat het reflecties zijn van de TV-beelden, en zo hoef ik even niet te praten...
Ik denk aan een kind dat ik graag zie als was ie van mij. Maar dat was niet genoeg...
M'n papa praat niet veel. Maar wanneer hij praat, schiet hij raak.
Twee dagen na Oudejaar.
"Wat is de mooiste periode uit je leven geweest?" vraagt P me, out of the blue.
...
Ik heb daar nooit echt over nagedacht. Laat m'n geest razen door m'n verleden.
Denk aan m'n kindertijd, lagere school, middelbare school, unief, vakanties, vriendjes en vriendinnetjes.
Niets opmerkelijk leuks, niets opmerkelijk onaangenaams. Gewoon gewoon.
Ik loop in gedachten nog even van voor naar achter en van achter naar voor...
"Ik ga iets voorspelbaars antwoorden", zeg ik.
"Ik weet het", antwoordt hij.
Ik slik.
Ik zeg
2007
(hij vraagt niet naar m'n rotste periode... want ook dàt weet hij)
Die mensen
"... doen rare dingen", merkte P op. "Ze kleven aan elkaar en ik weet niet hoe ze dat doen."
Gewoon een grappige opmerking of een verdienstelijke poging om zelf tot actie over te gaan?
Ik weet het niet.
Olijf nam gewoon een foto.
Gewoon een grappige opmerking of een verdienstelijke poging om zelf tot actie over te gaan?
Ik weet het niet.
Olijf nam gewoon een foto.
Uitwaaien
Zaterdag 2 januari.
Olijf had wat goed te maken... bij wijze van spreken dan.
Tja... dus eigenlijk niet écht, als ik assertief uit de hoek wil komen.
P had me gevraagd om oudejaar samen door te brengen op de dansvloer.
Olijf zag dat (nog) niet zitten. Te geladen, te moeilijk - al dan niet mezelf aangepraat - maar ik zag het echt niet zitten.
Nee zeggen is niet altijd fijn, of zelfs meestàl niet fijn. En toch... soms denk je gewoon even aan jezelf en zeg je dus nee.
Ik had nee gezegd. Neen dank u. Een andere keer misschien. Een andere "occasie" maar niet Oudejaar.
Twee januari leek me geschikter en twee januari hadden we beiden vrij. Prima. Twee januari was afgesproken.
Shoppen? Soldetjes doen? Neen dank u, alwéér... Olijf is geen doorwinterd shopper en zéker niet tijdens de solden. Ik wil de laatste week nog wel eens rondneuzen naar left-overtjes. 'k Heb toch niets nodig... vind ik zelf... al zou een ander smalend kunnen denken dat ik best een grondige make-over kan gebruiken. Wat stijlvoller. Wat eleganter. Wat vrouwelijker misschien.
Olijf IS niet vrouwelijk. Olijf is opgegroeid als een halve jongen, met engelse sleutels in één hand en een landkaart in de andere. Noem me een stoeferke, maar Olijf monteert haar eigen lampen en wil je gerust én correct de weg naar Huppeldepup lezen.
Olijf verwacht ook geen voorgeopende portieren of achteruitgeschoven stoelen op resto... al zou dat best eens leuk zijn.
Maar je kan niet schreeuwen om gelijkheid en tegelijk op je oude privileges blijven staan.
Zoals daar zijn... op restaurant en op vakantie, op concert of dagje uit... betaalt de man alles... zelfs al verdien je zelf je eigen loon.
Eten van twee walletjes... "t is nooit m'n ding geweest.
Tegelijk riskeer je meteen dat de "nog niet zo nieuwe man" in dubio geraakt omtrent z'n plaats in de maatschappij als je zo'n dingen met de glimlach achterwege laat. Hij weet niet meer hoe hij zich gedragen moet en voelt zich .... tja... hoe voelt hij zich?
Ik ken mannen die enerzijds klagen over hun voorgekauwde rol als "voorziener"... neen zelfs "weldoener" alstublieft... maar in dezelfde zucht ook hollen achter eender welke vrouw die zich op haar wenken bediend wil zien.
De nieuwe vrouw, met andere woorden, heeft het óók moeilijk met haar nieuwe rol. Blijven profiteren met ogen toe of haar spreekwoordelijk mannetje staan? Hulpeloos kijken bij een platte band of zelf de handen uit de mouwen steken?
Tja...
Euhm.... wou ik het hierover hebben? Helemaal niet!
Ik herbegin.
Zaterdag 2 januari. Dagje aan de kust.
Solden - dat hebben we intussen duidelijk vastgesteld - was niet de eerste wens op het lijstje.
Tapa's met champagne.
Zelfgemaakte Tarte Tatin.
Dat stond wél op het lunchmenu.
Wandelen aan zee, uitwaaien en kijken naar de ondergaande zon, dat wilde Olijf wél graag doen.
Vaststellen dat de zon in de winter bijna in het zuiden de horizon opzoekt. Zuid-zuidwest laat ons zeggen.
Het was een prachtige avondzon.
Al herinnerde ze me aan de keer dat ik onschuldig opmerkte dat ze in Italië op precies dezelfde plaats ondergaat (wat een geluk, vond ik, dat onze Belgische kust aan de "juiste" kant ligt.... daar waar de zon 's avonds slapen gaat)... en ik meteen voor Italy-fanaticus versleten werd... tja... het woord Italië was per ongeluk gevallen.... dan bén je uiteraard een fanaticus....
Ik zweer u (Olijf is een onnozel wuf): kan geen zon-in-zee-ondergang meer zien zónder aan die hatelijke opmerking te denken... of hoe een mens iets moois als een sunset voorgoed kan verpesten... Maar goed, dat ligt ook aan mij. Even herprogrammeren zou dat snel oplossen...
Stevige wandeling later stonden me mosselen met frietjes te wachten. En Olijf mocht geen poot uitsteken. Geen éne.
"Vandaag moet je je maar laten verwennen", kreeg ik te horen. En daar moest ik het mee doen.
En daar deed ik het mee.
Lekker eten, BOB-gewijs tijdig aan de platte waterkes beginnen en even naar de fotoresultaten kijken... het was snel 22u. Tijd om aan de terugreis te denken.
Was 's middags in O-Vl vertrokken in de nattigheid en in W-Vl gearriveerd met sneeuw.
's Avonds vertrok ik in de nattigheid en vond thuis sneeuw.
Verse, glibberige sneeuw.
Olijf woont op "nen berg". En die berg, dames en heren, bleek ei zo na onbeklimbaar met de auto. Het scheelde niet veel of Olijf eindigde met wagen en al glibberend en schuivend terug onderaan haar berg.
Maar het lot was me gunstig en we (wagen en ikzelf) kropen de berg op en vonden onze weg nog naar de garagepoort.
Oef.
Olijf heeft een dag niet in haar kot en in goed gezelschap gezeten.
Working on it, mensen... working on it.
koed, twas koed!
Olijf had wat goed te maken... bij wijze van spreken dan.
Tja... dus eigenlijk niet écht, als ik assertief uit de hoek wil komen.
P had me gevraagd om oudejaar samen door te brengen op de dansvloer.
Olijf zag dat (nog) niet zitten. Te geladen, te moeilijk - al dan niet mezelf aangepraat - maar ik zag het echt niet zitten.
Nee zeggen is niet altijd fijn, of zelfs meestàl niet fijn. En toch... soms denk je gewoon even aan jezelf en zeg je dus nee.
Ik had nee gezegd. Neen dank u. Een andere keer misschien. Een andere "occasie" maar niet Oudejaar.
Twee januari leek me geschikter en twee januari hadden we beiden vrij. Prima. Twee januari was afgesproken.
Shoppen? Soldetjes doen? Neen dank u, alwéér... Olijf is geen doorwinterd shopper en zéker niet tijdens de solden. Ik wil de laatste week nog wel eens rondneuzen naar left-overtjes. 'k Heb toch niets nodig... vind ik zelf... al zou een ander smalend kunnen denken dat ik best een grondige make-over kan gebruiken. Wat stijlvoller. Wat eleganter. Wat vrouwelijker misschien.
Olijf IS niet vrouwelijk. Olijf is opgegroeid als een halve jongen, met engelse sleutels in één hand en een landkaart in de andere. Noem me een stoeferke, maar Olijf monteert haar eigen lampen en wil je gerust én correct de weg naar Huppeldepup lezen.
Olijf verwacht ook geen voorgeopende portieren of achteruitgeschoven stoelen op resto... al zou dat best eens leuk zijn.
Maar je kan niet schreeuwen om gelijkheid en tegelijk op je oude privileges blijven staan.
Zoals daar zijn... op restaurant en op vakantie, op concert of dagje uit... betaalt de man alles... zelfs al verdien je zelf je eigen loon.
Eten van twee walletjes... "t is nooit m'n ding geweest.
Tegelijk riskeer je meteen dat de "nog niet zo nieuwe man" in dubio geraakt omtrent z'n plaats in de maatschappij als je zo'n dingen met de glimlach achterwege laat. Hij weet niet meer hoe hij zich gedragen moet en voelt zich .... tja... hoe voelt hij zich?
Ik ken mannen die enerzijds klagen over hun voorgekauwde rol als "voorziener"... neen zelfs "weldoener" alstublieft... maar in dezelfde zucht ook hollen achter eender welke vrouw die zich op haar wenken bediend wil zien.
De nieuwe vrouw, met andere woorden, heeft het óók moeilijk met haar nieuwe rol. Blijven profiteren met ogen toe of haar spreekwoordelijk mannetje staan? Hulpeloos kijken bij een platte band of zelf de handen uit de mouwen steken?
Tja...
Euhm.... wou ik het hierover hebben? Helemaal niet!
Ik herbegin.
Zaterdag 2 januari. Dagje aan de kust.
Solden - dat hebben we intussen duidelijk vastgesteld - was niet de eerste wens op het lijstje.
Tapa's met champagne.
Zelfgemaakte Tarte Tatin.
Dat stond wél op het lunchmenu.
Wandelen aan zee, uitwaaien en kijken naar de ondergaande zon, dat wilde Olijf wél graag doen.
Vaststellen dat de zon in de winter bijna in het zuiden de horizon opzoekt. Zuid-zuidwest laat ons zeggen.
Het was een prachtige avondzon.
Al herinnerde ze me aan de keer dat ik onschuldig opmerkte dat ze in Italië op precies dezelfde plaats ondergaat (wat een geluk, vond ik, dat onze Belgische kust aan de "juiste" kant ligt.... daar waar de zon 's avonds slapen gaat)... en ik meteen voor Italy-fanaticus versleten werd... tja... het woord Italië was per ongeluk gevallen.... dan bén je uiteraard een fanaticus....
Ik zweer u (Olijf is een onnozel wuf): kan geen zon-in-zee-ondergang meer zien zónder aan die hatelijke opmerking te denken... of hoe een mens iets moois als een sunset voorgoed kan verpesten... Maar goed, dat ligt ook aan mij. Even herprogrammeren zou dat snel oplossen...
Stevige wandeling later stonden me mosselen met frietjes te wachten. En Olijf mocht geen poot uitsteken. Geen éne.
"Vandaag moet je je maar laten verwennen", kreeg ik te horen. En daar moest ik het mee doen.
En daar deed ik het mee.
Lekker eten, BOB-gewijs tijdig aan de platte waterkes beginnen en even naar de fotoresultaten kijken... het was snel 22u. Tijd om aan de terugreis te denken.
Was 's middags in O-Vl vertrokken in de nattigheid en in W-Vl gearriveerd met sneeuw.
's Avonds vertrok ik in de nattigheid en vond thuis sneeuw.
Verse, glibberige sneeuw.
Olijf woont op "nen berg". En die berg, dames en heren, bleek ei zo na onbeklimbaar met de auto. Het scheelde niet veel of Olijf eindigde met wagen en al glibberend en schuivend terug onderaan haar berg.
Maar het lot was me gunstig en we (wagen en ikzelf) kropen de berg op en vonden onze weg nog naar de garagepoort.
Oef.
Olijf heeft een dag niet in haar kot en in goed gezelschap gezeten.
Working on it, mensen... working on it.
koed, twas koed!
vrijdag 1 januari 2010
Nóg maar eens een jaar
Doorzetten
Volhouden
Beste wensen voor 2010
Veel liefde, warmte en geluk.
Dank u mensen, heel erg bedankt
The truth is...........
Olijf zit erdoor, helemaal erdoor.
2009: Alleen ingegaan
2010: Alleen ingegaan
en telkens waren ieders wensen "best".
Het gaat veranderen, je zal wel zien.
Je zal iemand ontmoeten die je gelukkig maakt.
ik wil alleen maar schrééuwen
IK HAD IEMAND DIE ME GELUKKIG MAAKTE!!!!!!!!!!!!!!!
IK HAD M'N ZIELSMAATJE GEVONDEN.
EN IK WIL DAT TERUG GVD!!!!!
maar dat mag je niet zeggen. Dan ben je wanhopig. Dan ben je onrealistisch.
Dan weet je dat iedereen je naar de dokter wil sturen en vol wil proppen met pillen die je "terug bij de zaak" brengen.
Dus je zwijgt en houdt het in.
En je hoopt dat je vandaag niet instort.
Of misschien juist wél.
Dat alles eindigt in stilte. Eeuwige rust.
Géén 2010, 2011, 2012,....
Gewoon stille rust.
Ik kàn niet danken vandaag. Wíl het zelfs niet proberen.
Dood en leeg, meer heb ik niet.
En da's GEEN goed nieuw jaar.
Volhouden
Beste wensen voor 2010
Veel liefde, warmte en geluk.
Dank u mensen, heel erg bedankt
The truth is...........
Olijf zit erdoor, helemaal erdoor.
2009: Alleen ingegaan
2010: Alleen ingegaan
en telkens waren ieders wensen "best".
Het gaat veranderen, je zal wel zien.
Je zal iemand ontmoeten die je gelukkig maakt.
ik wil alleen maar schrééuwen
IK HAD IEMAND DIE ME GELUKKIG MAAKTE!!!!!!!!!!!!!!!
IK HAD M'N ZIELSMAATJE GEVONDEN.
EN IK WIL DAT TERUG GVD!!!!!
maar dat mag je niet zeggen. Dan ben je wanhopig. Dan ben je onrealistisch.
Dan weet je dat iedereen je naar de dokter wil sturen en vol wil proppen met pillen die je "terug bij de zaak" brengen.
Dus je zwijgt en houdt het in.
En je hoopt dat je vandaag niet instort.
Of misschien juist wél.
Dat alles eindigt in stilte. Eeuwige rust.
Géén 2010, 2011, 2012,....
Gewoon stille rust.
Ik kàn niet danken vandaag. Wíl het zelfs niet proberen.
Dood en leeg, meer heb ik niet.
En da's GEEN goed nieuw jaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)