vrolijk zijn

Gisteren heb ik HET gedaan... alleen naar de salsa-les. Op een mij onbekende plaats met mij onbekende mensen.
Nog even had ik gehoopt in gezelschap te kunnen gaan, maar dat lukte niet.
Dus schraapte ik de moed bijeen en vertrok.

Ik was mooi op tijd in Antwerpen. Het ging lukken.... maar dat was buiten de parkeergelegenheid (of het chronisch gebrek daaraan) gerekend. Lang, eindeloos lang zoeken naar een plaatsje voor m'n ijzeren ros... het duurde 20 minuten, waardoor ik hopeloos te laat het zaaltje binnenliep.

Eén van de leraars "spotte" me en zei me om maar bij de "chica's" te gaan staan, hetgeen ik braaf deed, allang blij dat hij me niet voor chico had genomen...
Effe meeproberen, doen alsof ik dit al jààren deed en af en toe gniffelen toen de leraar ons aanmoedigde.

En toen was het tijd voor koppeltjes. Ondergetekende bleef als laatste alleen staan (ben in wezen een erg verlegen meisje), maar gelukkig kwam daar van tussen de massa nog een witte ridder opdagen.
Ziezo, oefenen nu maar op meeslepende cubaanse melodietjes.
M'n danspartner was vriendelijk en deed zijn best, net als ik. Helaas trof ik weer iemand met een "eigenwijs" ritme, ik wil mild zijn... :)
Koppig de tonen van de muziek negerend, volgde ik hem zo goed en zo kwaad als het kon. Meestal lukte dat. Soms struikelden we over elkaars voeten, maar al bij al was het leuk.
Op het einde van de les had ik beslist: ik schrijf me in! De beginnerscursus is al 4 weken bezig, dus mij staan nog 6 lessen beginners te wachten. Ik ga het leren!
Uiteraard ging ik m'n danspartner van dienst een goeienavond wensen, waarna de voornamen werden uitgewisseld. Ik ben Mark, zei hij... ... ... slik... ... ... ik ga ervan uit dat het Mark met een "ka" is... hij leek me een ka-mark, ... nee, ik zag er geen "cee" in. Heb het trouwens nodig om dat even te blijven geloven.

Net op het eind van de les, hoorde ik een sms-je toekomen.
P., het slachtoffer dat ik had uitgekozen om me te vergezellen, maar die niet "kon", had z'n alternatieve afspraak in het water zien vallen, en vroeg of ik nog een drankje en/of salsa-tje zag zitten in het café naast de Metropolis.

Wat doe je wanneer iemand impliciet "verwacht" dat je zomaar op het laatste ogenblik opspringt met een volmondige "jaaaaaa"?
Even m'n geweten en gedragscodes onderzocht en dan maar zo koel mogelijk "ok" geantwoord... "maar dan moet je wel één keer met me dansen daar"!
Ik was nog enthousiast van de dansles, waardoor het me maar weinig kon schelen hoe mijn paraatheid tot onverwacht afspreken zou geïnterpreteerd worden.

Zo gezegd, zo gezegd... we troffen elkaar in het danscafé.
Praten over vanallesennogwat, van energieprijzen over verzamelingen tot het meer persoonlijke werk.
Leuk... maar die dans, die kwam er maar niet :)

Ik stelde P.op z'n gemak: "ik ga je er niet aan houden hoor, aan die belofte. Als je liever niet danst, dan is dat zo."
Weinig of geen reactie... hij zag het - zoals de meeste mannen die ik ken of heb gekend - blijkbaar niet zitten om zijn zwoele danstalenten aan me kenbaar te maken.

Omdat ik zaterdag nog moest werken, begon ik er rond enen stilaan een eind aan te breien.
Stond op, maakte me klaar om de jas aan te trekken en ... wat? Dansen? Nu?...euh... graag :)

...
...
...

Verrukt was ik.
P. danst als een pro!
De juiste moves, een geboren dans-man (waarmee ik "leiden" bedoel), nergens ritmestoornissen te bekennen... zwoel en gedecideerd...
Deze keer was ík een beetje nerveus: viel af en toe uit de rol en moest me geméénd verontschuldigen voor m'n gebrek aan salsa-ervaring.
Maar zijn dansstijl deed me wat. Ik was vrolijk, zweefde enkele centimeters boven de dansvloer en waagde me zowaar enkele keren aan een "doordringende" blik (voor zover die niet geïnterpreteerd werd als loensen). :)


Gisteravond leerde ik weer iets nieuws over mezelf.

- Als zelfverklaard zelfstandige vrouw (weliswaar de laatste maanden met minder overtuiging) was ik nog maar eens verbaasd hoe heerlijk ouderwets ik word op de dansvloer.
Feministen aller landen, hou u vast aan de takken van de bomen... Olijf HOUDT ervan om stevig geleid te worden. Yes, indeed! Op de dansvloer vind ik het héérlijk als de man toont wie de baas is. Echt hoor! Zo hoort het ook. Als beide danspartners gaan kibbelen over wie waarheen moet, dan is de danslol er snel af.
Neen, geef mij maar een echt (doch galant!) baasje als het op dansen aankomt.... als het op dànsen aankomt :)

- Hoe gesloten ik soms kan zijn wanneer ik de boot probeer af te houden...er is niet méér nodig dan een aanstekelijk (liefst latino) ritme, een goede danspartner en hier en daar een blik waarvan je denkt "slik"... om weer even open te bloeien.
P. heeft zich voorgenomen om mij terug in het land der levensgenieters te krijgen... gisteren is hij daar met vlag en wimpel in geslaagd.


Op weg naar huis was ik vrolijk. Het was te lang geleden.

Misschien, héél misschien brei ik hier vanavond nog een staartje aan. Het zou fijn zijn :)

(foto: néén, geen eigen ding... dus ik sta er niet op, net zo min als m'n goddelijke danspartner... maar volgend jaar kan ik dàt ook ;))