kort filosoferen over vreugde en angst

Deze en vorige week ontdekte ik een nieuwe vreugde in m'n leven... of herontdekte een oude: dansen.
Dansen en lachen.

Een korte shop-uitstap was er ook bij, zij het licht aangepord door enkele vriendinnen die me herinnerden aan de supersolden.

En ik sta opnieuw regelmatiger in m'n keuken.

Interessant nieuws? Voor u allicht niet. Voor mij des te meer.
Ik merk dat levensvreugde stilaan terug z'n weg naar mij heeft gevonden. Het was een poos geleden en ik miste het.
Het is zover: ik voel het weer een beetje borrelen.
Fijn, denk ik...

en plots, terwijl ik wat huishoudelijk doe op m'n vrije dag, draait m'n brein weer op volle toeren.... een bijna-angst bekruipt me.
Goed, meisje, als je je terug beter gaat voelen!
...Maar wat betekent dat voor alles wat je achter je hebt gelaten?

Als ik me weer lekker voel, betekent dat dan dat ik alles vergeet?
Verdriet "vergeten" doe je nooit, maar maakt dat nieuwe licht gevoel het verleden minder echt nu?
Zal ik àlles vergeten? Goed en slecht?
En wil ik dat wel?

Neen, terug naar die zwarte, donkere dagen wil ik absoluut niet. Zinloos. Contraproductief.
Anderzijds, m'n verleden wissen alsof het nooit bestaan had, is ook niet mijn wens...

Hier moet ik even over nadenken.
Het is allemaal erg nieuw voor me.

Ik sta weer vaker aan m'n fornuis te "proberen". Leuk is dat wel. Nefast voor de lijn ook... dat wordt weer uitkijken...
Maar ondertussen, terwijl ik kook, stofzuig en dans, denk ik na...