vandaag vernam ik dat JP, een collega van vroeger, onverwacht overleden is.
Het was al enkele jaren geleden dat ik hem gezien had, net als de meeste ex-collega's aldaar.
Af en toe werd ik nog eens virtueel uitgenodigd om in Brussel "snel" een hapje te komen eten, zo even tussen de middag... iets wat ik "natuurlijk" niet deed... omdat het wat ver was.... omdat er nog tijd genoeg was...
...
niet dus.
Da's alvast ene mens die ik nooit meer in levende lijve zal zien.
Toen ik daar nog werkte, was het contact met JP niet even intens als met sommige anderen, maar desalniettemin goed. Ik herinner me hem als een zonderling aangenaam man.
Het spijt me dat hij er niet meer is.
en nu denk ik: Mensch, waar maak je je druk om? Met al die kleine dingetjes in je leven die je even uit je lood slaan, waar je je onnodig lang mee bezig houdt...
het leven is zo verdomde kort...
Enkele maanden geleden een ex-werkneemster die het leven verliet op haar 40ste. Nu een ex-collega die het maar tot z'n 57ste trok...
Afscheid nemen van dingen/mensen/perioden in je leven... pffff...
Leven zo lang en zo hard het kan... is dat de boodschap?
ja toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten