een bizarre dag

Vandaag was één van die dagen... volgepropt met allerlei, het ene nix met het andere te maken.

Vandaag werd afscheid genomen van JP, een formidabel man van 57.
De plechtigheid vond plaats niet ver van m'n werkplaats, waardoor ik even kon wegglippen voor een laatste eerbetoon.

Ik ben niet zo'n begrafenissen-mens, maar wanneer ik denk "deze persoon wàs iemand" (en die hoefde daarom niet gewichtig belangrijk te zijn)... dan probeer ik een laatste groet te brengen.
Dat JP iemand was, dat bleek duidelijk uit de volgepropte zaal...
Een pracht van een ceremonie... projecties van foto's van JP, en voordrachten door vrienden, collega's en uiteraard familie.
Iedereen had het moeilijk om zich goed te houden bij het horen van het afscheid door de kinderen.
Ik ook.
Het was sereen, ingetogen...

Vanuit de achterkant van de zaal zag ik vele collega's van vroeger, ik had ze graag nog even gesproken, maar de massa mensen die druppelsgewijs naar buiten moest, was zo groot dat ik niet kon blijven wachten. Ik moest terug naar de werkplek!

Klik, van crematie naar werk... zo gepiept... ogenschijnlijk. Er was één en ander blijven hangen.

een paar zinnetjes van een lezer wou ik hier even noteren. Actueel voor JP... en al even waar voor ons allemaal op deze aardkloot.
"Je hebt geleefd. Je wist dat je een beter mens werd als je genoot. En dat genieten enkel kan vóór de dood. Daarna is het gedaan"

Niets aan toe te voegen.

Avond - alweer klik: salsa-les. Vorige week had ik een locatie midden in de stad gekozen... foute keuze wat parkeermogelijkheden betrof. Deze keer begaf ik me naar een wat "gemakkelijker" plek.
Voor een LO-mens als ik blijft de Schelde echter een onvoorspelbare factor. Ik moet eronder of erover, no two ways about it. De ene dag valt het verkeer mee, de andere minder.
Vandaag was minder, mààr ik ben erin geslaagd bijna helemaal op tijd te zijn!

Aan het onthaal op deze locatie zat een vriendelijke dame. Om m'n abonnementje te betalen, had ze m'n naam nodig.
Nu... m'n familienaam is niet alledaags en vraagt meestal even spellen.
Ze begon te schrijven en ik merkte dat ze zelfs niet wachtte op m'n spelling. Ze schreef het vlotjes in één beweging neer...
...
dat overkomt me zelden, om niet te zeggen nooit.

Blijkbaar schrok ze er zelf ook even van, dacht dan na en vroeg me vervolgens of ik een zus had.
Ik heb er twee, zei ik... dewelke ken je?
Toen zij haar naam zei, ging er een belletje rinkelen. Ze kende niet mijn zussen, maar mij... Wij hebben 6 jaar samen in de lagere school gezeten!
Ik herkende haar ab-so-luut niet!
Niets van de trekken als kind waren overgebleven... zij vond hetzelfde van mij.
Blijken wij op slechts enkele kilometers van elkaar te wonen... op zich niet zo gek, omdat ik nu op korte afstand van onze oude school woon... maar zij had - net als ik - kunnen verhuizen... NIET dus.
Twee Waaslanders uit een ver verleden ontmoeten elkaar in Antwerpen, na een goede...30 jaar.
Het sloeg me even met stomheid.
Nu ben ik gewoon blij. Misschien nog een leuke nieuw persoon erbij in m'n leven :)

De salsa-les, tussen haakjes, heb ik beleefd alsof het m'n laatste kon zijn.
Genieten vóór de dood, nadien is het te laat.

In de voormiddag nam ik afscheid van één mens, 's avonds ontmoette ik een "nieuwe", zij het lichtjes gerecycleerd.

het leven kan raar lopen...