Niemand gaat me kunnen volgen... maar ik voel de lente komen... al een paar weken trouwens.
Het valt me al een tijdje op: terwijl iedereen rondom me puft en zucht "ik ben die winter beu!" en Frank De Boosere zich blijft verontschuldigen voor het feit dat de kou nog even blijft voortduren, denken de vogels "stuff it, wij zingen tóch"!
Enkele dagen geleden hoorde ik 's ochtends één vogel erg duidelijk een aria aanheffen. Heel alleen, heel luid, heel helder. Die had wat te bewijzen, dacht ik :)
M'n "wetenschappelijke" achtergrond ten spijt, weet ik nix maar dan ook nix van vogels. Eendvogels heb ik onlangs ontdekt, zijn bijzonder geschikt voor de soep.
De zangvogel van enkele dagen geleden, vermoed ik, was een merel, maar ik kan het mis hebben.
En die heeft, gezien zijn beperkte afmetingen, bijzonder weinig te zoeken in de soep.
Niet alleen dàt, hij zou ook niet meer zingen... en dat zou ik erg vinden.
Sinds ik hier woon, heb ik gemerkt dat ik een eigen merel heb trouwens. Hij zit graag op het uiterste hoekje van het garagedak en zingt daar alsof z'n leven ervan af hangt (en dat is waarschijnlijk ook zo).
Hij houdt de hele buurt in de gaten van op zijn stekje. En daarom noemde ik hem Maurice, naar mijn bejaarde overbuur. Een "jonkman" zoals dat hier heet, die hele dagen in zijn deurgat staat en alles en iedereen gadeslaat.
Maurice weet wie met wie getrouwd is, wie gaat scheiden, wie z'n huis gaat verkopen en voor hoevéél, wat de verbouwingen van dat ander huis gaan kosten, wie mij destijds anoniem aanklaagde voor de "hinderende" beplanting in de voortuin en nog van dat moois. Dat gezegd zijnde, koopt hij in de lente tomatenplantjes voor hem én voor mij, houdt hij m'n post bij wanneer ik op reis vertrek, wijst me erop wanneer ik me gratis kan ontdoen van de herfstbladeren op de stoep en vraagt hij af en toe hoe het met me is. Maurice spelt z'n eigen naam overigens "Mauries".
terug naar merel Maurice.
Ik woon hier ondertussen 8 jaar.... vermoedelijk heb ik al meer dan één Maurice op mijn dak weten zitten. Ik ben er niet zeker van. Die zwarte vogels lijken allemaal ook zoveel op elkaar...
(Hoe lang leeft een merel trouwens?... ik zocht het even op online en de eerste de beste website gaf me 9 jaar... "mijn" Maurice zou dus nog steeds dezelfde kunnen zijn, zij het hoogbejaard)
Nog nooit, moet ik tot mijn scha en schande toegeven, heb ik Maurice gefotografeerd. Dat geldt zowel voor de vogel als voor m'n overbuur...
Als en wanneer ik hem nog eens hoor zingen (vogel!), dan haal ik m'n fotocameraatje erbij, beloofd. Desnoods loop ik in mn pijama in de vrieskou naar buiten, maar ik zàl hem vereeuwigen!
(Bon... mocht ik m'n overbuur ooit horen zingen... ik zou precies hetzelfde doen, bedenk ik nu :))
De vogel zong dus, helder en alleen, zeer opvallend.
Dat maakte meteen m'n hele dag.
Gisteren op weg naar het werk, stond ik voor een verkeerslicht geduldig m'n beurt af te wachten. Zoals dat soms pleegt te gebeuren, nam ik de omgeving even in me op, keek links naar boven en zag twee koppels kauwen (ook zwart, maar die herken ik dan weer wél) druk bezig met het bouwen van een nest ... in de plaatselijke schouw van een nietsvermoedend bewoner.
Ik heb het ooit meegemaakt, kauwen in de schoorsteen. Ze maken een hels lawaai. Wanneer zij "praten", is slapen er niet meer bij. Het houdt ook niet op bij de bewogen gesprekken van dat koppel.... na een tijdje krijg je er gratis ficatis ook hun kroost bij. Voor zover ik begreep, twee jaar geleden, houden ze het ook niet bij één nest per jaar... kén je nàgaan ;)
Hoe dan ook, de kauwen bouwden en ik zag weer een teken van de lente. Dacht even met medelijden aan de bewoners van die woning en toen werd het licht weer groen. Ik kon verder.
Vanavond tenslotte, reed ik na het werk naar huis, met de laagstaande zon in m'n achteruitkijkspiegel. Het zonlicht was oranjeroze, het hele landschap had die gloed. Heel even dacht ik: datzelfde licht zien we binnen enkele maanden rond 9 uur 's avonds, terwijl we terrasjes doen. Even zag ik zomer rond me. 'k moet eerlijk zijn: het beeld klopte niet helemaal... kale bomen in een oranjeroze gloed... binnenkort is alles weer frisgroen.
Hebt u trouwens ook al gemerkt dat de botjes klaarzitten aan de bomen?
Olijf ziet die schoonheid dus weer. Mooi!
Vervuld van die indrukken krijg ik dan vanavond een vriend online, die nu zit waar ik enkele maanden/weken geleden zat. Ergens in een donker holletje, waar het zonlicht niet binnen kan.
We praten, ik troost... maar weet dat het niet veel uithaalt.
Ik bied aan om even ter plaatse een praatje te gaan doen, maar hij wil alleen huilen... Ik dring niet aan.
Hij wil er enkele dagen op uit, om te ontsnappen... liefst met mij.
Tja, liefst met mij... momenteel ben ik de enige vriendin die hij heeft, dus de keuze is beperkt, ik weet dat.
Hij maakt zichzelf wijs dat ik hem ken... ik spreek hem niet tegen, maar weet dat dat niet waar is. Hij heeft het nodig om dat nu te geloven en ik weet niet hoe ik hem het best help, want ik ken hem niet, niet echt.
Zal dus maar hopen dat ik juiste beslissingen neem om hem door z'n zwartheid te halen, hopen dat hij ook weer kan leren horen dat de vogels zingen.
Ik ben blij dat ik terug energie heb, al was het maar omdat ik er een beetje van kan doorgeven aan wie er minder heeft.
Het ultieme lentegevoel zal er zijn wanneer de Japanse Kerselaars weer in bloei staan en ik de geur van pas afgereden gras voor de eerste keer dit jaar ruik...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten