lang verwachte eerste lentedag

Ze beloofden het al de hele week: zaterdag zon en zachte temperaturen.
Tot ik gisteravond bij het slapengaan hoorde dat ze voorzichtig hun woorden terugtrokken.
Het zou niet noodzakelijk voor zaterdag zijn, dat eerste echte lentegevoel.
En inderdaad, de dag begon grijs.

Ondertussen is het net de middag gepasseerd. De zon trekt zich de botten aan van wat Sabine of Frank zeggen en doet verwoede pogingen om er tóch door te breken. Het lukt zelfs af en toe.

Vandaag moet ik niet werken: dat gebeurt één keer in de maand. Soms sla ik het over en ga ik tóch werken. Niemand om m'n zaterdagen mee te delen, dus wat doe ik ermee?
Maar goed, vandaag ben ik thuis, de temperaturen stijgen boven de 10°C uit en dat doet me denken: naar buiten joh!

Voilà... naar buiten en snel de eerste "bewijzen" van lente vastgelegd.
De Kerria zal niet lang meer op zich laten wachten en de eerste krokusjes doen alvast hun best.
De natuur kruipt terug uit z'n schulp.
Met dit weer, met deze kleuren denk ik... vóór de zomer wil ik graag een close-up van een vriendelijk gezicht dat recht in m'n ogen kijkt met een glimlach om te zeggen: we ZIJN er weer!

et le voilà

de close-up. de vredige uitdrukking, sereniteit ten top.

... en bleek dat ik dat nodig had vanochtend.
De slecht werkende regenwaterpomp bleek vanochtend een kapotte regenwaterpomp te zijn. Het water stroomt er langs alle kanten uit!
Dat worden onverwachte kosten.

Toch liet ik het niet aan m'n hart komen. Razen en tobben hebben weinig zin. Het is wat het is en daar moet ik het mee doen.
IN kwam de nieuwe Buddha, UIT gaat de oude pomp. Simpel.

over aantrekking

Stond op met een keelpijntje vandaag... oei oei oei, dacht ik... net nu ik een lang weekend heb, is ziekjes worden geen fijn idee.
Niet ziek genoeg om thuis te blijven (was overigens ook geen idee dat me bezig hield), maakte ik me klaar om aan een drukke werkdag te beginnen.

Eens op het werk, wachtte me een leuke, erg aangename verrassing.
Keelpijntje meteen vergeten :)

Sinds enige tijd was er iets waarvan ik dacht... dat zou ik graag hebben binnenkort.
In de zaak (jawél, kringloopwinkel!) had ik al eens (één keer!) gevraagd om ernaar uit te kijken. Mocht het binnen"vallen"... ik had zeker interesse.

Omdat ik het sinds het begin van mijn "ambtstermijn" nog nooit had weten binnenkomen, verwachtte ik er niet veel van. Zou binnenkort wel eens op zoek gaan in 't Stad, maar was ook niet meteen gehaast.
Had m'n "wens" geuit, wist in m'n hoofd precies hoe het eruit moest zien en liet het verder los.
Niet meer naar gezocht, niet meer over gezeurd... gewoon er even aan gedacht.

Groot was mijn verbazing toen "het" vanochtend op mijn bureau stond te pronken!!!
PRECIES zoals ik het me had voorgesteld! De juiste grootte, de juiste vorm, de juiste kleur. Enkel het materiaal (ik zou het graag eens in hout vinden) was niet echt wat ik zocht, maar what the hell... voor de rest PERFECT!

Zo blij als een kind was ik. Kon er een kwartier lang niet over zwijgen, bleef het altijd maar weer aaien, alsof ik een geweldige schat had ontdekt. De toon van m'n dag was gezet, hij kon niet meer stuk (ondanks het vele onverwachte werk dat me nadien tegemoet kwam).

Hier is "het"/hij/het/hij....


Een ereplaatsje heeft hij nog niet, maar dat komt eraan, net zoals een close-up van die vredige uitdrukking (nu nét niet gelukt wegens te weinig licht en een matig foto-apparasie)

Dàt, geloof ik ècht, heb ik dus "aangetrokken".
Ik wou het graag, maakte me lichtjes zorgen over de hoge prijs indien nieuw aan te kopen, wist precies hoe ik hem wou en besteedde er verder niet te veel aandacht aan. Het zou wel komen wanneer het kwam.
En het kwàm! Aan een erg billijke prijs nog wel... :)

Nu nog oefenen op andere dingetjes...
Op mensen lukt het niet zo erg, heb ik eens ergens gelezen... :)
Die hoop laat ik dus maar voor wat ie is, maar geen erg... de Buddha staat nu bij mij thuis en ik ben daar gelukkig om...

Een kinderhand is gauw gevuld :) :) :)

Stom toeval

Vandaag hoorde ik alweer een liedje op de radio. Ik herkende het, maar kon begot niet zeggen wie het zong of welke de juiste titel was. Het moet dateren uit begin jaren ’80 maar al sla je me dood… ik kan me ab-so-luut niet herinneren wie het zong.

Het refrein gaat voortdurend “little by little and day by da-hay, ...little by little and day by day”…
’t Is geen hoogstaande muziek, en idem dito wat de tekst betreft… maar ik vond het in zijn stomme eenvoud inspirerend positief. Dus zou ik het googelen tijdens de middagpauze.

Google gaf me een boel resultaten, net als YouTube, maar ik vond het ding niet.
Wèl werd me een zekere “Theory Of A Deadman” gesuggereerd met het nummer “Heaven (Little by Little)”.

Olijf is een matig nieuwsgierig mens, dus na enig verder zoeken naar het nummer van de radio (zonder het te vinden, helaas) besloot ik die Dodeman maar eens te beluisteren.

Ik vond het mooi klinken. De tekst opgezocht en u krijgt ‘em, samen met de link naar YouTube, er mooi bij.

Geen ingewikkelde woorden of zinnen met dubbele bodem. Gewoon “het ding” zoals het is. ‘k vond ook hier de nodige inspiratie om lekker verder te doen. Blijkbaar heb ik daar af en toe andermans woorden voor nodig (vriendinnen I. en N. helpen met hun blogs ook een stevig handje, waarvoor dank :))

Vooraleer verder te klikken, geachte lezer, nog even een voetnoot.Stoor u niet aan het filmpje. Ik vond de originele video niet. Een boel verliefde zielen hebben zich blijkbaar al geamuseerd met het maken van gepersonaliseerde – en hoogst sentimenteel geladen – beeldenreeksen om het nummer “gepast” te begeleiden.
Wat mij betreft, gaat het om de idee: om beurten mekaar eens steunen. Niet meer en niet minder.

Intussen ben ik ook zeer blij deze groep te hebben gevonden, door stom toeval.
Hun andere nummers zal ik zeker ook eens “proeven”.

Nu is het aan u.



Theory Of A Deadman - "Heaven (Little By Little)"

Now don't you be afraid
We can always talk about it
No need to medicate
Cause I know you're strong without it
You got me through the days
When I thought I couldn't face it
Let me count the ways
The love we have you can't replace it

Just hold on, I'm not that strong

There's a little piece of heaven
Right here where you are
The fact that you keep trying
Is what sets you apart.
Help me find the reason
And I'll help you find the way
To get rid of all your pain
Little by little, day by day

Now, you're far away
And I'm alone to cry about it
It's not a better place,
When you die and leave me here to say

Hold on, I was never that strong

There's a little piece of heaven
Right here where you are
The fact that you keep trying
Is what sets you apart.
Help me find the reason
And I'll help you find the way
To get rid of all your pain
Little by little, day by day

You'll get stronger
If you need me, I'm not far away
So, just hold on
I'll help you find a way
I'll help you find the way

There's a little piece of heaven
Right here where you are
The fact that you keep trying
Is what sets you apart.
Help me find the reason
And I'll help you find the way
To get rid of all your pain
Little by little, day by day

Little by little, day by day

bitter weinig te melden

behalve

vanochtend hoorde ik weer vogels fluiten, ... méérdere. Een mooi geluid, tot m'n overbuur z'n diesel pickup-truck in gang zette. Het overstemde meteen alle andere ochtendgeluiden :)

ondanks het grijze weer rook ik lente in de lucht: het heeft iets onbestemds, maar je kàn het ruiken.

op het werk hoorden we vanmiddag twee knallen. Alle deuren en ramen daverden even. Kort nadien deden geruchten de ronde dat er twee oude bommen zouden ontploft zijn, niet zover daar vandaan. Op weg naar huis vernam ik dat het ging om twee F16's die even door de geluidsmuur waren gescheurd, op zoek naar een Engels vliegtuig dat van de radiofrequentie was verdwenen. Na enkele minuten supersonisch vliegen, vonden ze het vliegtuig in kwestie terug. Foutje: de piloot had op een verkeerde radiofrequentie overgeschakeld...
Het foutje werd opgemerkt in minstens een deel van Oost-Vlaanderen en vermoedelijk het grootste deel van West-Vlaanderen... Dàt noem ik nu nog eens "onopvallend".
Les van de dag: ik weet nu dus hoe het doorbreken van de geluidsmuur klinkt :)

Carnaval

Nog maar eens een "feestdag" onopgemerkt aan me laten voorbijgaan.
Twee jaar geleden nog uitbundig herontdekt, vorig jaar matigjes herkauwd en dit jaar noppes.
Die zotte dagen mis ik wel.

In plaats van stoeten bekijken en gekke feestjes bouwen heb ik vandaag 3 uur in de auto doorgebracht om een vriend uit de nood te helpen en kreeg ik daar een eenvoudig maar lekker diner voor in de plaats. Het is een ànder soort "leuk".

Dit was leuk twee jaar geleden.... allez, gow, dat vond ík toen leuk... :)

tante Nanna is fier

Ik ben tante, al een hele poos.
Het literair uitziend meisje op de foto is bovendien mijn petekind, voor de gelegenheid even uitgedost met tante Nanna's leesbril.

Gisteravond deed petekind mee aan een gedichtenvoordrachtwedstrijdje van haar school, gesponsord door het Davidsfonds.
Petekind had al een preselectie "doorstaan"... voor zover die dingen al niet worden georganiseerd om kinderen vandaag de dag alvast klaar te stomen voor Idool 2018.

Gisteravond de "finale" dus.
Thuis hadden we al enthousiast naar haar geluisterd, haar met veel oh's en ah's aangemoedigd en met de nodige overdreven armbewegingen aangegeven dat ze wat luider mocht praten. Ze begint vaak enthousiast luid om bijna onhoorbaar te eindigen.

De geluidssterkte was dus de "zorg" van haar fanclub gisteravond.

Edoch, ze deed het schitterend (al ben ik bezwaarlijk onpartijdig te noemen). Geen ogenblik gehaperd en mooi expressief.

De jury volgde m'n mening, zo bleek... Mijn petekind werd geproclameerd tot beste van haar jaargroep.

Moet ik u zeggen dat de hele fanclub even hard glunderde als petekind zelf?

Dààrom is tante Nanna dus fier :)
Meer is daar niet voor nodig.

Spring is in the air

Niemand gaat me kunnen volgen... maar ik voel de lente komen... al een paar weken trouwens.

Het valt me al een tijdje op: terwijl iedereen rondom me puft en zucht "ik ben die winter beu!" en Frank De Boosere zich blijft verontschuldigen voor het feit dat de kou nog even blijft voortduren, denken de vogels "stuff it, wij zingen tóch"!

Enkele dagen geleden hoorde ik 's ochtends één vogel erg duidelijk een aria aanheffen. Heel alleen, heel luid, heel helder. Die had wat te bewijzen, dacht ik :)

M'n "wetenschappelijke" achtergrond ten spijt, weet ik nix maar dan ook nix van vogels. Eendvogels heb ik onlangs ontdekt, zijn bijzonder geschikt voor de soep.
De zangvogel van enkele dagen geleden, vermoed ik, was een merel, maar ik kan het mis hebben.
En die heeft, gezien zijn beperkte afmetingen, bijzonder weinig te zoeken in de soep.
Niet alleen dàt, hij zou ook niet meer zingen... en dat zou ik erg vinden.

Sinds ik hier woon, heb ik gemerkt dat ik een eigen merel heb trouwens. Hij zit graag op het uiterste hoekje van het garagedak en zingt daar alsof z'n leven ervan af hangt (en dat is waarschijnlijk ook zo).
Hij houdt de hele buurt in de gaten van op zijn stekje. En daarom noemde ik hem Maurice, naar mijn bejaarde overbuur. Een "jonkman" zoals dat hier heet, die hele dagen in zijn deurgat staat en alles en iedereen gadeslaat.

Maurice weet wie met wie getrouwd is, wie gaat scheiden, wie z'n huis gaat verkopen en voor hoevéél, wat de verbouwingen van dat ander huis gaan kosten, wie mij destijds anoniem aanklaagde voor de "hinderende" beplanting in de voortuin en nog van dat moois. Dat gezegd zijnde, koopt hij in de lente tomatenplantjes voor hem én voor mij, houdt hij m'n post bij wanneer ik op reis vertrek, wijst me erop wanneer ik me gratis kan ontdoen van de herfstbladeren op de stoep en vraagt hij af en toe hoe het met me is. Maurice spelt z'n eigen naam overigens "Mauries".

terug naar merel Maurice.
Ik woon hier ondertussen 8 jaar.... vermoedelijk heb ik al meer dan één Maurice op mijn dak weten zitten. Ik ben er niet zeker van. Die zwarte vogels lijken allemaal ook zoveel op elkaar...
(Hoe lang leeft een merel trouwens?... ik zocht het even op online en de eerste de beste website gaf me 9 jaar... "mijn" Maurice zou dus nog steeds dezelfde kunnen zijn, zij het hoogbejaard)
Nog nooit, moet ik tot mijn scha en schande toegeven, heb ik Maurice gefotografeerd. Dat geldt zowel voor de vogel als voor m'n overbuur...
Als en wanneer ik hem nog eens hoor zingen (vogel!), dan haal ik m'n fotocameraatje erbij, beloofd. Desnoods loop ik in mn pijama in de vrieskou naar buiten, maar ik zàl hem vereeuwigen!
(Bon... mocht ik m'n overbuur ooit horen zingen... ik zou precies hetzelfde doen, bedenk ik nu :))

De vogel zong dus, helder en alleen, zeer opvallend.
Dat maakte meteen m'n hele dag.

Gisteren op weg naar het werk, stond ik voor een verkeerslicht geduldig m'n beurt af te wachten. Zoals dat soms pleegt te gebeuren, nam ik de omgeving even in me op, keek links naar boven en zag twee koppels kauwen (ook zwart, maar die herken ik dan weer wél) druk bezig met het bouwen van een nest ... in de plaatselijke schouw van een nietsvermoedend bewoner.
Ik heb het ooit meegemaakt, kauwen in de schoorsteen. Ze maken een hels lawaai. Wanneer zij "praten", is slapen er niet meer bij. Het houdt ook niet op bij de bewogen gesprekken van dat koppel.... na een tijdje krijg je er gratis ficatis ook hun kroost bij. Voor zover ik begreep, twee jaar geleden, houden ze het ook niet bij één nest per jaar... kén je nàgaan ;)

Hoe dan ook, de kauwen bouwden en ik zag weer een teken van de lente. Dacht even met medelijden aan de bewoners van die woning en toen werd het licht weer groen. Ik kon verder.

Vanavond tenslotte, reed ik na het werk naar huis, met de laagstaande zon in m'n achteruitkijkspiegel. Het zonlicht was oranjeroze, het hele landschap had die gloed. Heel even dacht ik: datzelfde licht zien we binnen enkele maanden rond 9 uur 's avonds, terwijl we terrasjes doen. Even zag ik zomer rond me. 'k moet eerlijk zijn: het beeld klopte niet helemaal... kale bomen in een oranjeroze gloed... binnenkort is alles weer frisgroen.
Hebt u trouwens ook al gemerkt dat de botjes klaarzitten aan de bomen?

Olijf ziet die schoonheid dus weer. Mooi!
Vervuld van die indrukken krijg ik dan vanavond een vriend online, die nu zit waar ik enkele maanden/weken geleden zat. Ergens in een donker holletje, waar het zonlicht niet binnen kan.
We praten, ik troost... maar weet dat het niet veel uithaalt.
Ik bied aan om even ter plaatse een praatje te gaan doen, maar hij wil alleen huilen... Ik dring niet aan.
Hij wil er enkele dagen op uit, om te ontsnappen... liefst met mij.
Tja, liefst met mij... momenteel ben ik de enige vriendin die hij heeft, dus de keuze is beperkt, ik weet dat.
Hij maakt zichzelf wijs dat ik hem ken... ik spreek hem niet tegen, maar weet dat dat niet waar is. Hij heeft het nodig om dat nu te geloven en ik weet niet hoe ik hem het best help, want ik ken hem niet, niet echt.
Zal dus maar hopen dat ik juiste beslissingen neem om hem door z'n zwartheid te halen, hopen dat hij ook weer kan leren horen dat de vogels zingen.

Ik ben blij dat ik terug energie heb, al was het maar omdat ik er een beetje van kan doorgeven aan wie er minder heeft.


Het ultieme lentegevoel zal er zijn wanneer de Japanse Kerselaars weer in bloei staan en ik de geur van pas afgereden gras voor de eerste keer dit jaar ruik...

kort filosoferen over vreugde en angst

Deze en vorige week ontdekte ik een nieuwe vreugde in m'n leven... of herontdekte een oude: dansen.
Dansen en lachen.

Een korte shop-uitstap was er ook bij, zij het licht aangepord door enkele vriendinnen die me herinnerden aan de supersolden.

En ik sta opnieuw regelmatiger in m'n keuken.

Interessant nieuws? Voor u allicht niet. Voor mij des te meer.
Ik merk dat levensvreugde stilaan terug z'n weg naar mij heeft gevonden. Het was een poos geleden en ik miste het.
Het is zover: ik voel het weer een beetje borrelen.
Fijn, denk ik...

en plots, terwijl ik wat huishoudelijk doe op m'n vrije dag, draait m'n brein weer op volle toeren.... een bijna-angst bekruipt me.
Goed, meisje, als je je terug beter gaat voelen!
...Maar wat betekent dat voor alles wat je achter je hebt gelaten?

Als ik me weer lekker voel, betekent dat dan dat ik alles vergeet?
Verdriet "vergeten" doe je nooit, maar maakt dat nieuwe licht gevoel het verleden minder echt nu?
Zal ik àlles vergeten? Goed en slecht?
En wil ik dat wel?

Neen, terug naar die zwarte, donkere dagen wil ik absoluut niet. Zinloos. Contraproductief.
Anderzijds, m'n verleden wissen alsof het nooit bestaan had, is ook niet mijn wens...

Hier moet ik even over nadenken.
Het is allemaal erg nieuw voor me.

Ik sta weer vaker aan m'n fornuis te "proberen". Leuk is dat wel. Nefast voor de lijn ook... dat wordt weer uitkijken...
Maar ondertussen, terwijl ik kook, stofzuig en dans, denk ik na...

Onvergeeflijk / onvergetelijk... een blog over eten

Het is ondertussen een week geleden, op de kop af.
En het is onvergeeflijk, ik heb er niet onmiddellijk over geblogd.

Ter mijner verdediging, ik wou er niet een gewoon verslagje van maken, ... voor deze had ik wat voorbereidingstijd nodig.

Hetgeen hier volgt.

Sinds kort was ik aan de chat geraakt met een oude uniefmakker/ex-collega van me. Veel, bijzónder veel over eten gepraat... dat moest vroeg of laat op een etenTJE uitlopen.
Ik noem hem D.
Niet alleen ik, maar ook een oude uniefdocent/ex-collega van me, mocht mee aanschuiven aan de dis.
Ik noem hem D.

Oeps... twee D.'s... foutje in mijn script.
Onderscheid MOET er zijn.
De uniefmakker wordt D. Dejonghe en de ex-docent wordt (wegens een miniem leeftijdsverschil) D. Derypere.

Met Derypere gecarpooled naar Dejonghe, alwaar ons terstond een lekker streekbier werd aangeboden met de nodige versnaperingen.
Dejonghe - het werd snel duidelijk - kan koken!
Ik heb geen moeite om dat volmondig (letterlijk én figuurlijk) toe te geven. Het eten was verrrrrrrukkkkelijk!

Probleempje, binnenkort is het mijn beurt. Dat wordt een ander verhaal... Het angstzweet breekt me nu al uit.

We hebben het ons laten smaken afgelopen zondag. Inclusief de versgebakken chocoladetaart mét zelfgekocht vanille-ijs (contributie van ondergetekende).
Olijf vond het alvast een onvergetelijk diner (en dat er nog veel van die mogen volgen... hint hint).

Het hele gebeuren werd uiteraard gedocumenteerd met enkele beelden, zowel stilstaande als bewegende.
Vooraf had ik beloofd dat alles incognito zou verlopen: we hebben daar wat op gevonden.
Even kijken of de aandachtige lezer kan uitmaken wie Dejonghe en wie Derypere is ;)
Let vooral ook op de opmerkelijke lepeltechniek die dient te worden aangewend bij het consumeren van onwerkelijk lekker ijs!



Even vooruitlopend op de feiten: volgende keer (wellicht binnen een week of wat) is het mijn beurt.
Paniek alom, vermits mijn culinaire kunsten zich de laatste jaren hebben beperkt tot boterhammen mét of pasta mét.
(niet?) Toevallig viel mij het geluk te beurt een oud kookboek te mogen ontlenen, waaruit ik zeker de basics terug gezwind zal aanleren.
Een scan van desbetreffend werk wil ik u niet onthouden.

Ziehier het "Nieuw Burgerkeukenboek - behelzende - Voorschriften tot Gereedmaking van Soepen, Vleesch, Visch, Groenten, Gebakken, Konfituren, Melkspijzen enz. zoo als die algemeen, in ons land, in de huishouding toebereid worden."

Ik reproduceer voor u het "Voorberigt voor den zesden druk".

"De keukenpot gelijkt eene jonge juffer, die men niet genoeg kan oppassen, als men hare gunst wil smaken;" zoo zegt het Oud-Hollandsche spreekwoord: en waarlijk, als een braaf man zich gedurende een geruimen tijd alle moeite gegeven, en geene opoffering te duur geacht heeft, om de genegenheid zijner beminde te verkrijgen, waarom zoude dan zij, die hij nu eenmaal het geluk heeft zijne vrouw te noemen, ook niet op hare beurt alles aanwenden, om hem het leven aangenaam te maken, en zich in de keuken die moeite en zorgen tot zijn genoegen getroosten, welke hij te voren aan haar toilet heeft besteed? (nota van Olijf: jaaaaa, dit was één zin!)
Onder de menigvuldige zorgen des levens mag men eene lekkere pot voor eene der wezentlijkste vertroostingen houden, en eene verstandige vrouw moet dezelve, in haar eigen belang, met oplettendheid nagaan, want dan blijft de man thuis, en zoekt elders geen vermaak, wat hij bij zichzelven in eene ruimere mate en veel onkostbaarder kan verkrijgen. Vijf achtervolgens uitverkochte drukken toonen genoegzaam dat het keukenboek, het welk hier de schoone sekse aangeboden wordt, in zijne soort beproefd goed is. Het leert niet slechts alles in den grond wat den smaak kan streelen en de gezondheid bevorderlijk zijn, maar doet zulks op de onkostbaarste wijze, zoo dat dit werk met regt een Burgerkookboek mag genoemd worden, en voor alle huishoudelijke vrouwen onmisbaar is. Wat in de vroegere uitgaven nog mogt verzuimd zijn, of wat de kunst sedert heeft uitgevonden, is hier verbeterd of bijgevoegd. De schrijfster vleit zich dus met reden, dat haar werk, het gevolg eener langdurige ondervinding, aan alle hare Stad en Landgenoten een welkom geschenk zal zijn, en wenscht hiermede aan allen veel huiselijk genoegen en smakelijk eten. Zóó schreven wij voor de vijfde uitgave, doch sedert hebben er in de keuken, even als in het staatkundige, al weder veranderingen en verbeteringen plaats gehad, want er wordt, wat de wijze Koning er ook tegen zeggen moge, dagelijks iets nieuws uitgevonden. Het nieuws, dat goed was, hebben wij in dezen nieuwen druk zorgvuldig opgenomen; wat de proef niet kon doorstaan, is verworpen geworden, en zoo vleijen wij ons dat dit werkje al weder eene meerdere waarde verkregen heeft, en streelen ons met de hoop dat het aan onze geachte lezeressen een aangenaam en welkom geschenk zal zijn."

Olijf distilleert hieruit een aantal wetenswaardigheden.

• De liefde van de man gaat door de maag - óók in 1833 - al hadden ze toen net iets langere zinsconstructies nodig om hetzelfde te verwoorden.
• Zelfs in die tijd mocht het woord "sekse" al gedrukt worden ... (!)
• Verzuimt de schoone sekse de kunst van de eedele keuken, dan zal zij haaren eega genoegzaam andere oorden zien opzoeken...
• Onze voorouders "streelden" zichzelve op meer dan één wijze: de smaak, de hoop, ...
• De Koning heeft destijds klaarblijkelijk straffe uitspraken gedaan want de schrijfster/uitgever vindt het nodig te vermelden dat zij vierkant hun voeten vagen aan zijn mening :)

Hoe dan ook: ik ben op zoek gegaan naar recepten. De keuze zal me zwaar vallen en is bijlange nog niet gemaakt.
Tijdens mijn zoektocht, vond ik enkele opmerkelijkheden waarvan ik het de moeite vind om ze hier weer te geven.

Eendvogelensoep
Nadat men twee of drie eendvogels wel gereinigd en gewasschen heeft, hangt men die in koud water, met wat zout, over het vuur, wel op het schuimen passende. Anderhalf uur gekookt hebbende, neemt men de eendvogels uit het nat en houdt ze warm; vervolgens schept men het vet zorgvuldig van het nat en kookt er alsdan rijst met wat foelie in. voor het opdisschen, bindt men de soep met eijerdoren en een klomp boter. De eendvogels eet men met eijersaus en geraspte peperwortel.

Persoonlijke noot aan D. Derypere: ik kende tot hiertoe enkel vliegvogels en zwemvogels. Noteer bij deze dat er ook eendvogels zijn, vermoedelijk een kruising tussen beide eerder vernoemde soorten vermits van eendvogels algemeen geweten is dat zij tot beide activiteiten in staat zijn :)

Een ander curiosum wil ik u niet onthouden. Heel af en toe hoor ik (niet nader genoemde) mensen het werkwoord "slempen" gebruiken.
Et bon voilà, ziehier de vermoedelijke oorsprong van het woord. Ik vermoed dat het eene, helaas, niets met het andere te maken heeft.

Slemp
Men laat beste thee even koken, met water, saffraan, een stukje kaneel en kruidnagelen; koud geworden zijnde, giet men het nat dor eene zeef, doet er bij zes welgeklopte eijerdoren, zoete melk en suiker, en laat het alsdan goed koken.

En tenslotte - wees niet verbaasd - in de toekomst maak ik m'n eigen bouillonblokjes! ... omdat ik nu weet hoe je dat moet doen...

Bouillonkoekjes
Twee hoenders, vier Nederlandsche ponden mager rundvleesch, eene mergpijp en eene kalfspoot, kookt men, met genoegzaam water, in eene aarden pan. Nadat dit eenige uren gekookt heeft en goed geschuimd is, doet men er bij gember, twintig korrels witte peper, tien heele kruidnagelen, met een weinig foelie, en laat dit met elkander trekken, tot het geheel koud is, waarna men het vet er afneemt, het nat door eenen doek laat loopen, en dit weder laat koken, tot dikte van siroop. Dit doet men hierna op een aarden schotel en laat het, op tamelijk heet zand, droog worden, tot dat het zich als lijm laat handelen, snijdt het vervolgens in stukken, die, geheel droog zijnde en droog bewaard wordende, lang goed blijven. Men neemt deze koekjes mede op verre reizen, dezelve willende gebruiken, laat men die in een weinig warm water smelten en handelt er mede naar welgevallen.

Zeg nu zelf... wie gaat er met deze wetenschap dàn nog Knorr bouillonblokjes in den Delhaize kopen??? (akkoord: er ís het probleem van het "tamelijk heet zand")

Ik hoop dat u er intussen, samen met mij, van overtuigd bent dat m'n toekomstig etentje bezwaarlijk zal kunnen mislukken... met zóó veel handige tips.
Ik ruik victorie!

smakelijk :)

Valentijn ten huize Olive

warm bad
glas rode wijn
kaarsjes

rustig genieten met mezelf :)


néééén, daar krijg je geen foto van!

Valentijn

Vandaag "schijt" de radio het ene romantische nummer na het andere.
De radio staat aan in de werkruimte, ik heb geen andere keuze dan het te horen.
Ik troost me met de gedachte dat morgen D-day is... daarna zullen ze "ons" wel gerust laten zeker?

Intussen heb ik de bizarre eigenschap opgepikt om carnaval-prullaria aan te kopen. Ik weet wel bijna zeker dat ik er niets mee zal doen, ... ik interpreteer het als een afleidingsmanoevre voor de Valentijn-gekte.
Vervang de ene "folie" door de andere en hou jezelf even voor de "gek"... noem het therapie :)

Vandaag, als extra shock-therapie, trok ik een rood bloesje aan...

Morgen, wie weet, ga ik werken met een knaloranje pruik. Wat bereik ik daarmee?

• Lekker de draak steken met de veertiende: "alla faccia di San Valentino" (vertaling op aanvraag :))
• Als Carnaval écht nix wordt, heb ik de pruik tenminste gebruikt. OF ik breng de ene of de andere op ideeën om samen met mij de straten van ??? onveilig te maken.
• en tenslotte: Met het oranje onding zal ik alvast opgemerkt worden!... alaaf ;)

en als er toch mensen zijn die elkaar een kadootje willen doen morgen...
Kijk es hoe eenvoudig het kan zijn? Wat mij betreft stukkkkkken leuker dan dure hebbedingetjes of nietszeggende gadgets die na enkele maanden toch maar in de kringloopwinkel belanden...

http://www.youtube.com/watch?v=12_nJamoyTk

tip: ik verwacht er deze week minstens 5 in mijn postbus ;)

een bizarre dag

Vandaag was één van die dagen... volgepropt met allerlei, het ene nix met het andere te maken.

Vandaag werd afscheid genomen van JP, een formidabel man van 57.
De plechtigheid vond plaats niet ver van m'n werkplaats, waardoor ik even kon wegglippen voor een laatste eerbetoon.

Ik ben niet zo'n begrafenissen-mens, maar wanneer ik denk "deze persoon wàs iemand" (en die hoefde daarom niet gewichtig belangrijk te zijn)... dan probeer ik een laatste groet te brengen.
Dat JP iemand was, dat bleek duidelijk uit de volgepropte zaal...
Een pracht van een ceremonie... projecties van foto's van JP, en voordrachten door vrienden, collega's en uiteraard familie.
Iedereen had het moeilijk om zich goed te houden bij het horen van het afscheid door de kinderen.
Ik ook.
Het was sereen, ingetogen...

Vanuit de achterkant van de zaal zag ik vele collega's van vroeger, ik had ze graag nog even gesproken, maar de massa mensen die druppelsgewijs naar buiten moest, was zo groot dat ik niet kon blijven wachten. Ik moest terug naar de werkplek!

Klik, van crematie naar werk... zo gepiept... ogenschijnlijk. Er was één en ander blijven hangen.

een paar zinnetjes van een lezer wou ik hier even noteren. Actueel voor JP... en al even waar voor ons allemaal op deze aardkloot.
"Je hebt geleefd. Je wist dat je een beter mens werd als je genoot. En dat genieten enkel kan vóór de dood. Daarna is het gedaan"

Niets aan toe te voegen.

Avond - alweer klik: salsa-les. Vorige week had ik een locatie midden in de stad gekozen... foute keuze wat parkeermogelijkheden betrof. Deze keer begaf ik me naar een wat "gemakkelijker" plek.
Voor een LO-mens als ik blijft de Schelde echter een onvoorspelbare factor. Ik moet eronder of erover, no two ways about it. De ene dag valt het verkeer mee, de andere minder.
Vandaag was minder, mààr ik ben erin geslaagd bijna helemaal op tijd te zijn!

Aan het onthaal op deze locatie zat een vriendelijke dame. Om m'n abonnementje te betalen, had ze m'n naam nodig.
Nu... m'n familienaam is niet alledaags en vraagt meestal even spellen.
Ze begon te schrijven en ik merkte dat ze zelfs niet wachtte op m'n spelling. Ze schreef het vlotjes in één beweging neer...
...
dat overkomt me zelden, om niet te zeggen nooit.

Blijkbaar schrok ze er zelf ook even van, dacht dan na en vroeg me vervolgens of ik een zus had.
Ik heb er twee, zei ik... dewelke ken je?
Toen zij haar naam zei, ging er een belletje rinkelen. Ze kende niet mijn zussen, maar mij... Wij hebben 6 jaar samen in de lagere school gezeten!
Ik herkende haar ab-so-luut niet!
Niets van de trekken als kind waren overgebleven... zij vond hetzelfde van mij.
Blijken wij op slechts enkele kilometers van elkaar te wonen... op zich niet zo gek, omdat ik nu op korte afstand van onze oude school woon... maar zij had - net als ik - kunnen verhuizen... NIET dus.
Twee Waaslanders uit een ver verleden ontmoeten elkaar in Antwerpen, na een goede...30 jaar.
Het sloeg me even met stomheid.
Nu ben ik gewoon blij. Misschien nog een leuke nieuw persoon erbij in m'n leven :)

De salsa-les, tussen haakjes, heb ik beleefd alsof het m'n laatste kon zijn.
Genieten vóór de dood, nadien is het te laat.

In de voormiddag nam ik afscheid van één mens, 's avonds ontmoette ik een "nieuwe", zij het lichtjes gerecycleerd.

het leven kan raar lopen...

Ik wou dat ik jou was

Hoorde ik zonet op de radio, op weg naar huis.
De eerste keer dat ik het hoorde, jaren geleden, klonk het me mooi in de oren, ... nu nog.
Enige verschil: nu geef ik er nog méér betekenis aan dan toen.

Voor wie het wil horen, hieronder een link. Een beetje een onnozel filmpje, maar handig om het Nederlands gemompel te ontwarren.

Veldhuis & Kemper: Ik wou dat ik jou was.

http://www.youtube.com/watch?v=MQXk0XkOtVI

met al dat naderend Valentijn-geweld kon ik het niet laten...

't leven is kort

vandaag vernam ik dat JP, een collega van vroeger, onverwacht overleden is.

Het was al enkele jaren geleden dat ik hem gezien had, net als de meeste ex-collega's aldaar.
Af en toe werd ik nog eens virtueel uitgenodigd om in Brussel "snel" een hapje te komen eten, zo even tussen de middag... iets wat ik "natuurlijk" niet deed... omdat het wat ver was.... omdat er nog tijd genoeg was...
...
niet dus.
Da's alvast ene mens die ik nooit meer in levende lijve zal zien.

Toen ik daar nog werkte, was het contact met JP niet even intens als met sommige anderen, maar desalniettemin goed. Ik herinner me hem als een zonderling aangenaam man.
Het spijt me dat hij er niet meer is.

en nu denk ik: Mensch, waar maak je je druk om? Met al die kleine dingetjes in je leven die je even uit je lood slaan, waar je je onnodig lang mee bezig houdt...
het leven is zo verdomde kort...

Enkele maanden geleden een ex-werkneemster die het leven verliet op haar 40ste. Nu een ex-collega die het maar tot z'n 57ste trok...

Afscheid nemen van dingen/mensen/perioden in je leven... pffff...
Leven zo lang en zo hard het kan... is dat de boodschap?
ja toch?

vrolijk zijn

Gisteren heb ik HET gedaan... alleen naar de salsa-les. Op een mij onbekende plaats met mij onbekende mensen.
Nog even had ik gehoopt in gezelschap te kunnen gaan, maar dat lukte niet.
Dus schraapte ik de moed bijeen en vertrok.

Ik was mooi op tijd in Antwerpen. Het ging lukken.... maar dat was buiten de parkeergelegenheid (of het chronisch gebrek daaraan) gerekend. Lang, eindeloos lang zoeken naar een plaatsje voor m'n ijzeren ros... het duurde 20 minuten, waardoor ik hopeloos te laat het zaaltje binnenliep.

Eén van de leraars "spotte" me en zei me om maar bij de "chica's" te gaan staan, hetgeen ik braaf deed, allang blij dat hij me niet voor chico had genomen...
Effe meeproberen, doen alsof ik dit al jààren deed en af en toe gniffelen toen de leraar ons aanmoedigde.

En toen was het tijd voor koppeltjes. Ondergetekende bleef als laatste alleen staan (ben in wezen een erg verlegen meisje), maar gelukkig kwam daar van tussen de massa nog een witte ridder opdagen.
Ziezo, oefenen nu maar op meeslepende cubaanse melodietjes.
M'n danspartner was vriendelijk en deed zijn best, net als ik. Helaas trof ik weer iemand met een "eigenwijs" ritme, ik wil mild zijn... :)
Koppig de tonen van de muziek negerend, volgde ik hem zo goed en zo kwaad als het kon. Meestal lukte dat. Soms struikelden we over elkaars voeten, maar al bij al was het leuk.
Op het einde van de les had ik beslist: ik schrijf me in! De beginnerscursus is al 4 weken bezig, dus mij staan nog 6 lessen beginners te wachten. Ik ga het leren!
Uiteraard ging ik m'n danspartner van dienst een goeienavond wensen, waarna de voornamen werden uitgewisseld. Ik ben Mark, zei hij... ... ... slik... ... ... ik ga ervan uit dat het Mark met een "ka" is... hij leek me een ka-mark, ... nee, ik zag er geen "cee" in. Heb het trouwens nodig om dat even te blijven geloven.

Net op het eind van de les, hoorde ik een sms-je toekomen.
P., het slachtoffer dat ik had uitgekozen om me te vergezellen, maar die niet "kon", had z'n alternatieve afspraak in het water zien vallen, en vroeg of ik nog een drankje en/of salsa-tje zag zitten in het café naast de Metropolis.

Wat doe je wanneer iemand impliciet "verwacht" dat je zomaar op het laatste ogenblik opspringt met een volmondige "jaaaaaa"?
Even m'n geweten en gedragscodes onderzocht en dan maar zo koel mogelijk "ok" geantwoord... "maar dan moet je wel één keer met me dansen daar"!
Ik was nog enthousiast van de dansles, waardoor het me maar weinig kon schelen hoe mijn paraatheid tot onverwacht afspreken zou geïnterpreteerd worden.

Zo gezegd, zo gezegd... we troffen elkaar in het danscafé.
Praten over vanallesennogwat, van energieprijzen over verzamelingen tot het meer persoonlijke werk.
Leuk... maar die dans, die kwam er maar niet :)

Ik stelde P.op z'n gemak: "ik ga je er niet aan houden hoor, aan die belofte. Als je liever niet danst, dan is dat zo."
Weinig of geen reactie... hij zag het - zoals de meeste mannen die ik ken of heb gekend - blijkbaar niet zitten om zijn zwoele danstalenten aan me kenbaar te maken.

Omdat ik zaterdag nog moest werken, begon ik er rond enen stilaan een eind aan te breien.
Stond op, maakte me klaar om de jas aan te trekken en ... wat? Dansen? Nu?...euh... graag :)

...
...
...

Verrukt was ik.
P. danst als een pro!
De juiste moves, een geboren dans-man (waarmee ik "leiden" bedoel), nergens ritmestoornissen te bekennen... zwoel en gedecideerd...
Deze keer was ík een beetje nerveus: viel af en toe uit de rol en moest me geméénd verontschuldigen voor m'n gebrek aan salsa-ervaring.
Maar zijn dansstijl deed me wat. Ik was vrolijk, zweefde enkele centimeters boven de dansvloer en waagde me zowaar enkele keren aan een "doordringende" blik (voor zover die niet geïnterpreteerd werd als loensen). :)


Gisteravond leerde ik weer iets nieuws over mezelf.

- Als zelfverklaard zelfstandige vrouw (weliswaar de laatste maanden met minder overtuiging) was ik nog maar eens verbaasd hoe heerlijk ouderwets ik word op de dansvloer.
Feministen aller landen, hou u vast aan de takken van de bomen... Olijf HOUDT ervan om stevig geleid te worden. Yes, indeed! Op de dansvloer vind ik het héérlijk als de man toont wie de baas is. Echt hoor! Zo hoort het ook. Als beide danspartners gaan kibbelen over wie waarheen moet, dan is de danslol er snel af.
Neen, geef mij maar een echt (doch galant!) baasje als het op dansen aankomt.... als het op dànsen aankomt :)

- Hoe gesloten ik soms kan zijn wanneer ik de boot probeer af te houden...er is niet méér nodig dan een aanstekelijk (liefst latino) ritme, een goede danspartner en hier en daar een blik waarvan je denkt "slik"... om weer even open te bloeien.
P. heeft zich voorgenomen om mij terug in het land der levensgenieters te krijgen... gisteren is hij daar met vlag en wimpel in geslaagd.


Op weg naar huis was ik vrolijk. Het was te lang geleden.

Misschien, héél misschien brei ik hier vanavond nog een staartje aan. Het zou fijn zijn :)

(foto: néén, geen eigen ding... dus ik sta er niet op, net zo min als m'n goddelijke danspartner... maar volgend jaar kan ik dàt ook ;))

moving on

vandaag zag ik, zonder het echt te willen, nog even een stukje verleden aan me voorbij flitsen.
Een aantal "oude bekenden" zal ik ze maar noemen, die op FB afspraken voor het wekelijkse drinkje... Allemaal enthousiast, allemaal klaar om eraan te beginnen.
En weer dacht ik: ik kan daar niet meer bij zijn.

Om m'n gedachten te verzetten, ging ik als een bezetene Tetrissen... was al lang geleden.
Ik ben een echt slechte Tetrisser. Ik scoor heel slecht.
Hoog scoren was echter niet het doel van het spel, m'n gedachten om de tuin leiden wèl... en dat lukte na een tijdje dus.

Morgen avond, als het me lukt en/of als ik durf, ga ik naar nòg maar eens een proefles salsa - alleen òf met een chinese vrijwilliger. 'k Heb al een slachtoffer gezocht, maar het antwoord blijft uit... Mannen worden toch zo nerveus als je het hebt over dansen en heupjeswiegen :)

Zondag staat me zo te zien een lekker etentje te wachten. Ik kijk ernaar uit... nu wordt de kok van dienst zenuwachtig :) :) :)

en ondertussen vingertjes kruisen, want het dierbare laptopje moet weer even "binnen". Hij (zij?) deed weer wat raar vandaag...

Life is...

...what happens to you, while you're busy making other plans...

Herinner ik me uit één of andere John Lennon-song. Ik moet zo'n 17 of 18 geweest zijn, toen ik even een John Lennon-periode doormaakte.
't was nog op cassette te doen, toen.

"Imagine" was - mijn ietwat gevoelige en dromerige natuur aansprekend - uiterààrd een favorietje.
(als ik heel eerlijk moet zijn, vind ik het nog steeds een mooi nummer... en dankzij allerlei "foute muziek"-lijsten is het nu zelfs OK om zulks nog in het openbaar toe te geven).

De "Life is"-quote komt uit Beautiful Boy... op zich wat mij betreft niet zo'n gewèldig nummer, maar de zin is altijd bij me blijven hangen.
Hoe veel je ook plant, wat je ook voorziet voor je heden en toekomst... altijd gebeurt er wel wat om die plannen te doorkruisen.

Als leuke onvoorzienigheden je uitgestippeld pad kruisen, vin je dat niet erg... klopt?

Als het universum (om geen goddelijke namen te gebruiken) andere en minder leuke plannen met je heeft dan wat je zelf had voorzien... dan komt het erop aan stevig in je schoenen te staan.

Vandaag liet ik me weer even uit m'n lood slaan, maar ik werk dòòr. Zowel op het werk als aan mezelf.
Volhouden.

Ik herhaal 'em nog even: voor mezelf en voor wie er een boodschap aan heeft. Ik wil 'em echt laten doordringen.

Life is what happens to you while you're busy making other plans

stilte na de storm

alweer enkele dagen niet geschreven. Het zat er niet in, dus kwam het er niet uit.

Waar zullen we het, om het goed te maken, dan maar eens over hebben?

Nieuwigheden?
Goh ja, nieuwigheden.

Vrijdag was alweer een grote dag voor me. Bon ja, "groot". Ik was in blijde verwachting.
Na een dracht van zo'n elf weken, kwamen ze... m'n zetels.
Ik had nog de tegenwoordigheid van geest om snel m'n oud salon op de foto vast te leggen voor een "voor en na".

Meteen maakte ik van m'n hart een steen en vroeg de meubelheren om het oude salon mee te nemen, als ze konden, als ze wilden...
Ze konden en wilden, dus dat was goed. Afscheid van oud salon verliep zo goed als ongemerkt. Het verdween stilletjes in de vrachtwagen. Ik wist dat het voor de vuilnishoop bestemd was, maar treurde er niet om.
Zelfs in de wetenschap dat dat salon mijn laatste twee jaren had meegemaakt, tot grote ergernis van...
Het ging weg en dat was ok.

Die dag, vrijdag, stak ik meteen ook een aantal herinneringen in een doos, letterlijk.
Oude zetels weg, dus ook kleine dingetjes weg... bij wijze van spreken. Ze zitten nog in een doos in een kast.
Maar misschien pleur ik ze wel eens helemaal weg, wanneer de tijd rijp is. En geen dag eerder...

Er staan dus nieuwe zetels bij me. Een fotootje ingesloten om het te bewijzen... tegen de sneeuw van vandaag :)

De sneeuw van vandaag maakte ook dat ik absoluut niet naar buiten wilde, toch niet met de wagen.
Ik maakte er een "gezellige" blijft-thuis-dag van. En bakte een taart, zowaar in echte huisvrouwstijl.
Het resultaat mag u bekijken.
Ik heb het ook geproefd, samen met een selecte groep "onpartijdigen".
Ze vonden het lekker :)


epiloog.
Ik zag zonet voor de eerste keer "Zonde van de zendtijd". Leuk Canvas-product.
Blijkbaar is dat al enkele weken gaande. De laatste maanden stond de TV bij me thuis enkel nog aan als achtergrondruis.
Vandaag keek ik écht nog eens TV.
Ik wijt dat aan m'n nieuwe zetels :)