Eén jaar

Bon.
Het is dus één jaar geleden sinds papà kwam te gaan.
Niet meteen een datum waar je naartoe leeft maar - we zijn maar mensen - die tegen wil en dank in je geheugen gegrift is... en waar je dus naartoe leeft.

Vorige week had ik de idee opgevat om op 4 januari "gewoon" thuis te blijven. Een dagje verlof nemen.
Na m'n eerste inventarisdag sinds m'n start bij deze werkgever kon ik dat dagje vrij best gebruiken. ALLES mag je me vragen, maar een inventaris maken van winkel én magazijn in een Kringwinkel (per definitie een mix van verkoopbare én weg te smijten spullen waar geen ènkele leveringsbon van bestaat).... kortom: een dag vullen met volstrekt zinloze tellingen is niet zo Olijf's ding.

Maar goed. Plichtsbewust als ik ben (ahèm :) ) dorst ik geen dag vrij te nemen op de gehate inventarisdag maar de dag nadien leek me om allerlei redenen prima te verantwoorden.

En zo geschiedde.

Dat Olijf met mamma een namiddag zou doorbrengen. Zomaar. In het MIDDEN van de week.
En mamma wou graag shoppen.
zucht.
Shoppen is nòg zo'n bezigheid die helemaal onderaan m'n lijstje favoriete bezigheden staat. Ik doe het zo zelden mogelijk en dan nog liefst alleen. Zodat anderen niet hoeven te wachten op Olijf wanneer ik het 50ste paar laarzen aantrek vooraleer te "investeren". En zodat Olijf geen uren hoeft te dralen aan overvolle pashokjes omdat compagnon van dienst twee armen vol kleren wil proberen.

Maarrrrrr, vandaag wàs een speciale dag en Olijf hàd mamma uitgenodigd om die samen door te brengen.
Dat mamma daarbij voor het eerst in een meer dan een jaar zèlf het initiatief nam om op zoek te gaan naar nieuwe kledij (zelfs al gebeurde dat aan het begin van de gehate koopjesperiode)... was eigenlijk schitterend nieuws. Ze had net zo goed in zak en as kunnen gaan zitten op deze vreselijke verjaardag.

Maar ze hàd wat, m'n mamma. Ze was zowaar vrolijk gezind toen ik haar een half uur te laat kwam oppikken (olijfnoot: voor één keer was het laattijdig arriveren eens NIET Olijf's fout).

Het parkeren ter plaatse was een ware nachtmerrie, no surprise there. Waardoor Olijf meteen naar de "verantwoordelijken" belde om te "vragen" of een latere terugkeer toegestaan was. Twee uurtjes om een hele garderobe samen te stellen (mamma is fysiek nog ongeveer de helft van wie ze een goed jaar geleden was)... twee uurtjes in volle koopjesperiode vond ik wat weinig. Vooràl omdat ik m'n moeder niet zenuwachtig wou maken omwille van iets onnozels als tijdsdruk.

De verpleegster aan de telefoon deed wat "moeilijk". Dat ze die toestemming strikt genomen niet mocht geven. Dat de dokter over zulke uitzonderingen moest beslissen. Stel dat er wat zou geBEUREN.
...
Waarna Olijf's assertiefste ego de kop opstak, vroeg wat er zoal zou kùnnen gebeuren tijdens een paar uurtjes extra shoppen in een overdekt complex, zei dat ik er wel voor zou zorgen dat ze haar avondmaal kreeg en voor de goede maat toevoegde dat IK de verantwoordelijkheid volledig op me nam.
De verpleegster vond dat ik dat maar moest doen, de verantwoordelijkheid nemen.
Was ik volledig mee akkoord.....
Hierna volgde nog een gepiqueerde opmerking van Olijf, een beleefde maar niet echt welgemeende groet en het gesprek was afgelopen.

En toen.... begon het shoppen. Heel eenvoudig eigenlijk. In mamma's favoriete winkel. Ruim twee uren lang paste ze zonder verpinken het ene vestje na het andere truitje. Onvermoeibaar. En blij. En tevreden met wat ze zag.
Méér wou ik niet zien. Een moeder die haar levenslust langzaam maar zeker terugvond.
Daar kon geen ènkel geërgerd gesprek met een regelneef tegenop.
Moeder was blij en Olijf was blij. Met pijnlijke voeten na twee uren wachten aan het pashokje...maar blij :)

Nadien volgde nog een hapje en zowaar een bezoek aan een knutselwinkel omdat moeder een nieuw soort sjaal wil leren breien. "Ze wordt weer creatief" dacht ik. En wéérom blij. Zonder meer. Het mooiste nieuwjaarskado.

Bij terugkeer werden moeder en Olijf opgevangen door een verzorgster. Niet door de hoofdverpleegster die ik eerder aan de lijn had gehad. Ze zàt er wel, met de rug naar ons toegekeerd, maar vertikte het om zich om te draaien.
Het gevreesde tikje op de vingers volgde niet.
Althans.... niet op het moment dat Olijf aanwezig was.....
Juffrouw Hoofdverpleegster deed exàct wat Olijf had gevreesd: de willoze patiënt onder handen nemen nadat de dochter uit het zicht verdwenen was. En dàt kan ik niet hebben. Nog minder dan een dagje zinloos inventariseren.

Gelukkig - zo hoorde ik later aan de telefoon - had moeder zich kranig gehouden. Ze had gelògen :)
In onze voorbereiding van Hoofdverpleegster's verwachtte laffe aanpak had ik haar gevraagd zich te houden aan volgende statement. "Ik kon niet horen wat m'n dochter met u aan de telefoon besprak en overigens ben ik niet verantwoordelijk voor wat zij al dan niet tegen u heeft gezegd".
Wat dàt betreft, heeft m'n mamma zich van haar moedigste kant laten zien. Ze liet zich geen schuldgevoel aanpraten door een persoon die - laat ons dit even niet vergeten - alle macht heeft over haar vaak monddode patiënten.

Olijf was - m'n allermooiste kant is dit, let u even goed op - ziedend van woede dat het mens de kans niet greep om haar ongenoegen persoonlijk met mij te bespreken. Liever dan dat wendde ze zich tot de persoon die voor haar dagelijks leven van haar afhankelijk is. Hoe, in godsnaam HOE, dacht ze daarmee iets op te lossen?
Bovendien - en op dit punt heeft m'n bloed het kookpunt al lang overschreden - bleek dat de dames verpleegkundigen in een gezamenlijke inspanning fijntjes hadden vergeten om één van haar medicijnen bij te bestellen. Zo'n akkefietje wordt niet verteld aan de "naasten"....
Bijkomend kreeg mamma 's avonds een medicijn in de handen gestopt dat niet voor haar bestemd was... een aspirientje of iets "straffers"... wie zal het zeggen?... Oók niet het loggen waard, zo blijkt.
En tenslotte vernam ik dat de dokter - uw weet wel: degene die zou moeten beslissen over uitzonderlijke uitstapjes - ..... een weekje met vakantie is. In m'n ergste nachtmerrie was de plaatsvervangende verantwoordelijke dokter "dus" diegene die vorig jaar een levensgevaarlijke dosis medicijnen voorschreef aan Olijf's ma, nadat ze (dit was haar punt van verdediging...) het dossier diagonaal had doorgenomen. Een detail dat wij, liefhebbende familie, omwille van de lieve vrede NIET publiek hebben gemaakt. Zelfs niet aanhangig.

Ik hoor het grààg hoor, preken over verantwoordelijkheid.
....

De strijder in Olijf heeft zin om eens een hartig woordje te spreken met de Hoofdverpleegkundige. Over foutjes en (on)waarschijnlijkheden. En over moed of z'n tegenhanger. Om nog te zwijgen van projectie.
Maar m'n mamma is nog steeds afhankelijk van de "goede" zorgen van het personeel.
Dus zwijg ik. (ik haat het maar ik zwijg)

En beperk me voor de rest van de avond en de week tot het contentement dat ik voelde toen m'n moeder voor het eerst sinds lang weer lachte.
En loog :)
Ze lóóg! De hemel zij geprijsd!!!!!!! :):):)

M'n moeder loog... tralalalalaaaaaaaaaa
Papà - ik weet het zéker - zweefde boven ons en lachte gelukzalig mee :)