woensdagavondvraag

Ooit verscheen hier ergens een woensdagochtendvraag. Een taalkundige.
Vandaag is het de beurt aan de woensdagavondvraag. Hoewel die - zoals de vraag zich momenteel in Olijf's hoofd bevindt - zich met gemak kan ontwikkelen tot een overgangvanwoendsagavondnaardonderdagzeervroegindeochtendvraag.

Voor de goeie orde: het is een rethorische. Vraag.
Eentje waar ik - laat staan U - het antwoord niet op heb. En zelfs niet hoef(t) te hebben.

Het is er ook eentje die al lang sluimert. Niet broeit. Hij sluimert al geruime tijd.
Naar aanleiding van gesprekken, zowel van het opgevangen als het gevoerde soort.
Hij sluimert omdat de vraag zich met enige regelmaat aan mij heeft opgedrongen met een gevoel van beleefde dringendheid. Eentje van "Zou je daar eens niet over nadenken? Misschien es blogsgewijs op tafel gooien?... als je tijd hebt. Er is geen haast bij. Indien niet morgen, dan maar volgende maand. Als je zin hebt. Of inspiratie"

En hier issie.
Hoe zit het met mijn ge- en verbondenheid?
Met de wereld, m'n medemens, vrienden, familie, zich aanbiedende liefjes in spe?

Olijf voelt zich namelijk al geruime tijd heel gedetacheerd.
Het vertraagde blogtempo - zo leg ik het vandaag uit - is daar een weerspiegeling van.

Vriendschappen komen en gaan. Of ze worden geboren en sterven weer langzaam uit. Of gaan op een laag pitje.
En Olijf... die stond erbij en keek ernaar. Met niets méér dan gelaten aanvaarding. "Omdat het dan wel zo moest zijn, wellicht".
Spijtig - dat vertelde ik I gisteren nog - vind ik het wèl. Maar wakker liggen of diepzinnige vragen gaan stellen, dat doe ik dan weer niet.
En dan vraag ik me af of ik dat spijtig moet vinden. Dat ik er niet op inga. Op vragen en het vinden van antwoorden.

Of relaties. En het wel of niet aangaan ervan. Hoe snel of hoe traag. En welke hun impact mag zijn.
Daar had S dan weer wat op te zeggen vanochtend. Dat je het niet kan tégenhouden. En dat je - jewèl, we zijn ouder en "wijzer" maar daarom niet slimmer - willens nillens altijd wordt meegezogen.
Waarmee ik het niet noodzakelijk eens was.
Omdat er "relaties" zijn die ik best wel zou willen maar waar ik niet meer om treur en nog àmper over nadenk... omdat meegezogen worden me niet meteen aantrekt. Niet meer. Wegens... tja.

Of muren. En het al dan niet optrekken ervan. En of dat goed is.

M'n theorie - en het is niet eens de mijne - is dat het leven een bonte mix van allerlei op je af stuurt. Soms is dat mooi en soms is dat ronduit pijnlijk. Van het mooiste leer je alles en niets. In alle geval niets over hoe het ànders kon.. of moest. Het rotste, spijtig genoeg, geeft je de kans om (slik) "waardevolle" lessen mee te nemen. Over hoe het niet moest. Of niet meer mag zijn. En wat je volgende keer ànders zal doen. Om te vermijden dezelfde fout opnieuw te maken.

Alleen..... ieder mens, iedere situatie is per definitie al ànders. En verdient het niet om afgerekend te worden op oude mislukkingen. Zòver was zelfs Olijf al geraakt. Dat alles en iedereen een nieuwe kans verdient. Tenminste... als je eerlijk, oprecht en onbevangen wil zijn.

Dat is de theorie.
De praktijk - ik geef het niet zonder schaamte toe - beperkt zich vooralsnog tot het niet langer dan noodzakelijk stilstaan bij de vraag waarom iets wél of niét mocht zijn.
"Het is wat het is en ik sta mezelf niet toe om me te laten meeslepen". Zoiets dus.

En dus vraag ik me af en toe af
of dat goed is... zo.
Want ik wéét het niet.

En om het helemààl ingewikkeld te maken.... de vraag an sich laat me kouder dan ik graag zou willen.
Goed en wel gedetacheerd. Al bij al zou dat bést wel anders mogen... geloof ik.

Gedachtenflodders zijn in dit geval méér dan welkom :)