ik heb nog zòveel te doen... Toontje Lager, jaren '80?.... weet het niet meer zeker.
Weet wél dat het nummer spontaan door m'n hoofd schiet wanneer ik denk aan wat me nog te doen staat.
De tuin, het huis, de bijles, de bezoekjes, spullen die wèg moeten omdat nieuwe hun plaats hebben ingenomen....er lijkt alléén maar werk bij te komen.
Dat het leven "bezig" blijft, is niet geheel onaangenaam. Het betekent dat je bouwt. Aan een toekomst of iets in dien aard.
't Is het alleen bouwen, het alles zelf moeten doen en het zich afvragen op welk uur van de dag het zou moeten ingepland worden, dat van tijd tot tijd tot innerlijke paniek leidt.
Wéten ook dat de blog, die me - naast het gewone verslagwerk - op zò veel verschillende manieren plezier verschafte, er stevig onder lijdt.
Gek, hoe een pleziertje, wanneer je er niet aan toe komt, plots mee opgaat in de TO DO-lijst... en bijna ongemerkt een òpgave is geworden in plaats van ... tja... een plezier.
Fout bezig, denk ik dan. Foute foute boel.
Maar goed... Gisteren bloemetjes gekocht voor de tuin. Die moeten nu in de pot. Het kon er niet meer bij, dat werk, maar ik deed het tòch.... omdat bloemen vreugde zouden brengen. Dààrom dus.
Onkruid op het voetpad schrééuwt om te worden verwijderd (liever dàt dan dat de buren gaan schreeuwen dus Olijf kan zich maar beter reppen).
Regenwaterpomp die moet vervangen worden, wil de tuin deze zomer overleven.
Steunrek voor de druivelaar... staat klaar om te worden opgehangen. Daar heeft Olijf een extra paar handen voor nodig... effe hulplijn bellen.
Tuin heraanleggen.... iets voor najaar of volgende lente?
En da's enkel buiten.
De lijst voor binnen maakt me enkel bang. Deuren, trap, keuken, plinten, vloeren, muren, zolder.... zucht.
De idee van een afgewerkt huis ergens in de verre toekomst maakt me blij.
De kunst is niet teveel na te denken bij al het werk dat er aan zal moeten voorafgaan. Alleen.
Zoals altijd en méér nog dan vroeger... gewoon alleen.
Niet aan denken en gewoon beginnen bij het begin.
Vandaag zijn dat bloemen.
Anjers! Nooit eerder gekocht maar het waren m'n vader's favorietjes, herinnerde ik me.
Dit jaar hou ik het uit nostalgie dus bij anjers.... en enkele geraniums.
Jàààààren heb ik geraniums afgezworen. Te klassiek voor Olijf.
Gisteren snoof ik de geur van hun bladeren op en die katapulteerde me in een oogwenk naar zomers in Italië als klein meisje.
M'n grootouders leefden nog en nonna trok dagelijks met religieuze precisie de dorre blaadjes af van haar mega-grote geraniumplanten.
De geur deed me kopen.
Olijf gaat aan het werk. De blog moet wachten. Olé!
maandag 30 mei 2011
donderdag 26 mei 2011
"Kenkels"
schrijft het Nieuwsblad...
Dat Olijf's aards bestaan veelvuldig doorweven is met nietsnuttige wetenswaardigheden, is u waarschijnlijk niet nieuw.
Net zoals u weet dat een "nieuw" woord me bijna per definitie intrigeert...
Vandaag was het de beurt aan de kenkels.
De enkel die, gezien z'n omvang, de bijna naadloze verbinding vormt tussen kuit en voet.
Ach ja, sommige vrouwen schijnen daar "last" van te hebben... tot het punt van het ontwikkelen van schrikbeelden, het zoeken van psychologische bijstand en het laten uitvoeren van enkelliposuctie....
We moeten toch àltijd wat hebben, wij vrouwen... niet?
Wanneer ik voorbij ga aan de omvang van m'n derrière, m'n Romeins geïnspireerd reukorgaan, het hangen van het buikje en het steeds dieper worden van m'n rimpels... denk ik dat ik me maar eens zorgen zal gaan maken om de duidelijke imperfectie van m'n wenkbrauwen. Die mogen best wat werk krijgen, vind ik.
Ergens las ik ooit dat daar permanente tatoeages voor bestaan. De meer kapitaalkrachtigen zullen wellicht hun toevlucht zoeken tot de wenkbrauwimplantaten of iets dergelijks...
Mja... zeuren kunnen we altijd.
En perfectie zal sowieso altijd bij ànderen bestaan en niet bij ons.
Het werk aan Olijf is samenvatbaar tot het volgende, indien nodig...
- liposuctie van buik en billen en - waarom ook niet? we zijn nu tòch bezig - de ouder wordende bovenarm
- ... gevolgd door verwijdering van overtollig vel
- egalisering van de huidskleur
- botox voor de rimpels
- ooglidcorrectie
- eventueel een (milde?) facelift
- neuscorrectie
- laserontharing (en verzint u daar maar zélf bij hoe, waarom en waar :))
- wenkbrauwtatoo
- desgewenst een borst"verbetering"
voorlopig hou ik het daar bij ... in gedachten.
Moet ik me nu gaan afvragen hoe het komt dat ik nog steeds met mezelf kan leven ondanks zoveel gebreken???
Tot op heden beperkte ik me tot een kleurcorrectie van de grijze weerborstel rechtsvoor. Een "ingreep" van 10 minuten en 5,89 € om de twee à drie maanden in het "kabinet" van m'n eigen badkamer.
...
Olijf moet wel gék wezen met zo weinig onderhoud :)
Is dit het begin van een zeer langdurige relatie met m'n zieleknijper?
We zien wel. Voorlopig hou ik het nog wel even vol :)
Kenkels!
Ergerlijk...
wanneer een blogbeheerder geen reacties kan beantwoorden op de eigen blog.
Na tien keer te zijn "redirected" naar de aanmeldpagina voor de account PLUS woordverificatie terwijl ik overduidelijk reeds ben aangemeld... GRRRRRRRRR!!!!
Bon, dat worden dan maar andere activiteiten voor de rest van de avond.
Neh :)
Na tien keer te zijn "redirected" naar de aanmeldpagina voor de account PLUS woordverificatie terwijl ik overduidelijk reeds ben aangemeld... GRRRRRRRRR!!!!
Bon, dat worden dan maar andere activiteiten voor de rest van de avond.
Neh :)
woensdag 25 mei 2011
leedvermaak... voor de "van-t-straat"-en
Bij gebrek aan tijd en zin om iets nuttigs te schrijven, schotel ik u in de naam van 't algemeen volksvermaak graag een voorbeeld voor van de (schaarse, u mag het weten) mail die de moderne single te verwerken krijgt.Olijf mag eens van geluk spreken: méér dan twee zinnen. Over de inhoud wens ik zelfs geen discussiepunt te maken.
Ik hou het op: tekenend voor de hapslikwegmaatschappij?
Lacht u gerust. Ik neem het u niet kwalijk.
Met permissie: hoe graag ik het ook zou willen... er zijn van die dagen dat zelfs een zichzelf enigszins relativerende vrijgezel niet meer kan lachen met dit soort meet - let's have a fling - and not even greet ('cos frankly I can't be bothered) toestanden.
Toffe Date
Hallo,
Ik ben S***, een niet onknappe man van 40 uit G***.
185cm groot, 88kg, blauwe ogen, kort bruin haar, geen baard, snor of bril.
Ik zoek eigenlijk een toffe meid of een zotte bie voor een zinderend afspraakje en ik hou wel van een experimentje ook.
Oh ja, nog vergeten..... Ik word wild van mooie vrouwenvoetjes :)
Groetjes en mail gerust hé
*******123@gmail.com
Ik vraag me af.... verwacht ik te veel van mensen?
Ben er vrij zeker van dat m'n profiel niet getuigt van oppervlakkigheid. De hopelijk zorgvuldig genoeg gekozen foto's hinten in de verste verten niet naar avontuurlijke one-night-stands en tòch voelen zelfverklaarde niet onknappe blauwogige mannen zich geroepen om hun nek ver genoeg uit te steken om dit soort proza de wereld in te sturen. Een geval van enkele tientallen keren copy-pasten per avond, zonder twijfel.
Als meneer - gezien z'n omschrijving - daadwerkelijk niet zo onknap is, waarom heeft hij dan nood aan dit soort mails? Waarom, wil ik dolgraag weten, wordt zijn overigens zééééééér beknopte profielpagina niet gesierd met een foto van zijn niet onknappe verschijning, gewòòn ter empirische bevestiging van wat hij beweert?
Het lijkt me onwaarschijnlijk dat ik de enige ben die hier de kriebels van krijgt...
Nòg meer vraag ik me af: wie zijn de dames die hierop ingaan? Zomaar, met een wildvreemde die ze geeneens GEZIEN hebben. Voor hetzelfde geld blijkt meneer het kleine broertje van Shrek te zijn en zitten ze ergens ten velde met hem en zijn experimentje opgescheept...
Hoewel... er blijken wat desperado's rond te lopen, zowel op Mars als op Venus.
Even had ik zin om terug te schrijven dat m'n voeten er vréselijk uitzagen, maar een antwoord zou alweer teveel aandacht aan meneer hebben gegeven.
In plaats daarvan krijgt hij aandacht hier, waar hij het niet weet en staat hij sinds een half uur in m'n blokkeerlijst.
Voetenfetisj.... brrrrrrr.... ik wil er me zelfs nix bij voorstellen....
(maar in m'n twisted mind en na het zien van véél te veel Crime Scene Investigation afleveringen, zie ik een nette verzameling van mooie... afgehakte vrouwenvoetjes op z'n buffetkast staan)
NEXT???!!!
Ik hou het op: tekenend voor de hapslikwegmaatschappij?
Lacht u gerust. Ik neem het u niet kwalijk.
Met permissie: hoe graag ik het ook zou willen... er zijn van die dagen dat zelfs een zichzelf enigszins relativerende vrijgezel niet meer kan lachen met dit soort meet - let's have a fling - and not even greet ('cos frankly I can't be bothered) toestanden.
Toffe Date
Hallo,
Ik ben S***, een niet onknappe man van 40 uit G***.
185cm groot, 88kg, blauwe ogen, kort bruin haar, geen baard, snor of bril.
Ik zoek eigenlijk een toffe meid of een zotte bie voor een zinderend afspraakje en ik hou wel van een experimentje ook.
Oh ja, nog vergeten..... Ik word wild van mooie vrouwenvoetjes :)
Groetjes en mail gerust hé
*******123@gmail.com
Ik vraag me af.... verwacht ik te veel van mensen?
Ben er vrij zeker van dat m'n profiel niet getuigt van oppervlakkigheid. De hopelijk zorgvuldig genoeg gekozen foto's hinten in de verste verten niet naar avontuurlijke one-night-stands en tòch voelen zelfverklaarde niet onknappe blauwogige mannen zich geroepen om hun nek ver genoeg uit te steken om dit soort proza de wereld in te sturen. Een geval van enkele tientallen keren copy-pasten per avond, zonder twijfel.
Als meneer - gezien z'n omschrijving - daadwerkelijk niet zo onknap is, waarom heeft hij dan nood aan dit soort mails? Waarom, wil ik dolgraag weten, wordt zijn overigens zééééééér beknopte profielpagina niet gesierd met een foto van zijn niet onknappe verschijning, gewòòn ter empirische bevestiging van wat hij beweert?
Het lijkt me onwaarschijnlijk dat ik de enige ben die hier de kriebels van krijgt...
Nòg meer vraag ik me af: wie zijn de dames die hierop ingaan? Zomaar, met een wildvreemde die ze geeneens GEZIEN hebben. Voor hetzelfde geld blijkt meneer het kleine broertje van Shrek te zijn en zitten ze ergens ten velde met hem en zijn experimentje opgescheept...
Hoewel... er blijken wat desperado's rond te lopen, zowel op Mars als op Venus.
Even had ik zin om terug te schrijven dat m'n voeten er vréselijk uitzagen, maar een antwoord zou alweer teveel aandacht aan meneer hebben gegeven.
In plaats daarvan krijgt hij aandacht hier, waar hij het niet weet en staat hij sinds een half uur in m'n blokkeerlijst.
Voetenfetisj.... brrrrrrr.... ik wil er me zelfs nix bij voorstellen....
(maar in m'n twisted mind en na het zien van véél te veel Crime Scene Investigation afleveringen, zie ik een nette verzameling van mooie... afgehakte vrouwenvoetjes op z'n buffetkast staan)
NEXT???!!!
zaterdag 21 mei 2011
stràf
Het is redelijk vér gekomen met onze wereld wanneer je opkijkt van normaal decent gedrag.
Deze week gebeurde iets waarvan ik dacht "Meid, dat moet op de blog" maar eens thuis was ik het voorval vergeten OF ik was zodanig met andere dingen begaan dat het niet meer tot bloggen kwam.
Hoedanook: het haalde m'n pagina niet.
Ils' blog herinnerde me er plots weer aan. Vriendelijkheid. Gedienstigheid. Wat ik zei dus: normaal decent gedrag.
Afgelopen woensdag kreeg ik van de kassadame te horen dat een klant "de baas" wou spreken.
Op dat ogenblik was ik de meest nabije baas, dus ik liet vallen wat viel en repte me naar de kassa.
Vroeger zou ik me op voorhand hebben opgewonden omdat "de baas" meestal tot in den treure moet komen herhalen dat wat het personeel zonet zei hélemaal correct was. We kunnen wél dit, we kunnen niét dat. Vaak eindeloze discussies die leidden tot een (licht) geërgerde baas en een ontevreden klant.
Nah ja... het wàs niet anders.
Hoe langer je in m'n beroep staat, hoe meer je probeert te leren uit eigen fouten. Zoals daar zijn: als je de klant reeds met een glimlach tegemoet treedt én daarbij hem/haar nog eens de tijd geeft om alles rustig (vaak in 't lang en in 't breed) uit te leggen, is de strijd al half gestreden.
Na de oproep vorige woensdag, begaf ik me dus openminded naar de kassa.
Klant in kwestie was maar deels Nederlandstalig. Ook hìer is geduld aangewezen. Soms zie je je gedwongen om een discussie te voeren in het Frans, waarbij het meer dan waarschijnlijk is dat je het "verliest" omdat het niet je moedertaal is. Maar goed... Olijf luisterde en ontcijferde.
Meneer toonde me een boormachine, nogal een duurtje ook.
Aanvankelijk dacht ik dat hij kwam klagen dat het ding niet werkte, maar merkte naderhand een beveiligingstag op die van onze winkel komt. Het ging om een boormachine uit ons magazijn...
"Vreemd" dacht ik, "hoe komt dat ding in zijn handen en wat wil hij van mij?"
Het duurde niet lang vooraleer duidelijk werd dat meneer het gereedschap had gevonden in een kast die wij bij hem thuis hadden geleverd.
Hij kwam het gewòòn terugbrengen. Méér was daar niet aan.
Zo'n gebeurtenissen zijn zò zeldzaam geworden, dat je't aanvankelijk met moeite kan geloven.
Méér nog... ik twijfelde eraan of ik hem wel goed had begrepen.
...
Vreemd, vind ik, als je tegenwoordig OPkijkt van zulke eerlijkheid.
Het ging om een oplaadbare boormachine, compleet met batterij eraan bevestigd.
Een GOEIE nog wel òòk, want we hadden enkele jaren geleden beslist dat die dingen het wel waard zijn, gezien het veelvuldige gebruik.
Meneer had nét zo goed met het gereedschap naar een DHZ-zaak kunnen trekken om een nieuwe oplader te bestellen om zo met een fractie van de som een prima ding in huis te halen.
Maar dat deed hij nièt.
Hij bracht het gewoon terug.
Sjiek!
Mijn dag was meteen helemaal goed.
"Duizendmaal dank" zou een overdreven statement zijn. Maar ik kwam toch in de buurt met m'n dankbetuigingen.
Onze magazijnmannen waren wel opgelucht maar hadden al enkele dagen met de vinger naar elkaar gewezen. Niemand had "het" gedaan.... blijkbaar. Alle ànderen wél.
Da's dan de keerzijde van de medaille...
Ach ja... het is des menschen :)
Dankjewel Ils, voor het geheugensteuntje :)
Deze week gebeurde iets waarvan ik dacht "Meid, dat moet op de blog" maar eens thuis was ik het voorval vergeten OF ik was zodanig met andere dingen begaan dat het niet meer tot bloggen kwam.
Hoedanook: het haalde m'n pagina niet.
Ils' blog herinnerde me er plots weer aan. Vriendelijkheid. Gedienstigheid. Wat ik zei dus: normaal decent gedrag.
Afgelopen woensdag kreeg ik van de kassadame te horen dat een klant "de baas" wou spreken.
Op dat ogenblik was ik de meest nabije baas, dus ik liet vallen wat viel en repte me naar de kassa.
Vroeger zou ik me op voorhand hebben opgewonden omdat "de baas" meestal tot in den treure moet komen herhalen dat wat het personeel zonet zei hélemaal correct was. We kunnen wél dit, we kunnen niét dat. Vaak eindeloze discussies die leidden tot een (licht) geërgerde baas en een ontevreden klant.
Nah ja... het wàs niet anders.
Hoe langer je in m'n beroep staat, hoe meer je probeert te leren uit eigen fouten. Zoals daar zijn: als je de klant reeds met een glimlach tegemoet treedt én daarbij hem/haar nog eens de tijd geeft om alles rustig (vaak in 't lang en in 't breed) uit te leggen, is de strijd al half gestreden.
Na de oproep vorige woensdag, begaf ik me dus openminded naar de kassa.
Klant in kwestie was maar deels Nederlandstalig. Ook hìer is geduld aangewezen. Soms zie je je gedwongen om een discussie te voeren in het Frans, waarbij het meer dan waarschijnlijk is dat je het "verliest" omdat het niet je moedertaal is. Maar goed... Olijf luisterde en ontcijferde.
Meneer toonde me een boormachine, nogal een duurtje ook.
Aanvankelijk dacht ik dat hij kwam klagen dat het ding niet werkte, maar merkte naderhand een beveiligingstag op die van onze winkel komt. Het ging om een boormachine uit ons magazijn...
"Vreemd" dacht ik, "hoe komt dat ding in zijn handen en wat wil hij van mij?"
Het duurde niet lang vooraleer duidelijk werd dat meneer het gereedschap had gevonden in een kast die wij bij hem thuis hadden geleverd.
Hij kwam het gewòòn terugbrengen. Méér was daar niet aan.
Zo'n gebeurtenissen zijn zò zeldzaam geworden, dat je't aanvankelijk met moeite kan geloven.
Méér nog... ik twijfelde eraan of ik hem wel goed had begrepen.
...
Vreemd, vind ik, als je tegenwoordig OPkijkt van zulke eerlijkheid.
Het ging om een oplaadbare boormachine, compleet met batterij eraan bevestigd.
Een GOEIE nog wel òòk, want we hadden enkele jaren geleden beslist dat die dingen het wel waard zijn, gezien het veelvuldige gebruik.
Meneer had nét zo goed met het gereedschap naar een DHZ-zaak kunnen trekken om een nieuwe oplader te bestellen om zo met een fractie van de som een prima ding in huis te halen.
Maar dat deed hij nièt.
Hij bracht het gewoon terug.
Sjiek!
Mijn dag was meteen helemaal goed.
"Duizendmaal dank" zou een overdreven statement zijn. Maar ik kwam toch in de buurt met m'n dankbetuigingen.
Onze magazijnmannen waren wel opgelucht maar hadden al enkele dagen met de vinger naar elkaar gewezen. Niemand had "het" gedaan.... blijkbaar. Alle ànderen wél.
Da's dan de keerzijde van de medaille...
Ach ja... het is des menschen :)
Dankjewel Ils, voor het geheugensteuntje :)
vrijdag 20 mei 2011
Schaduw!
Na jaren erover praten, denken, twijfelen, weer praten en nog wat meer denken
viel m'n oog vanochtend op "iets".
TE KOOP stond er in grote letters op.
Op weg naar huis vanavond stond het er nog.
Pinkers op, opzij gaan staan en aanbellen.
"Even informeren" zei ik.
Beetje kijken, beetje vragen... en er eens op gaan zitten.
"Mag ik nog eens terug komen met een vriend die hier wat meer van weet?" vroeg ik.
Dat mocht.
Vriend gebeld. Vandaag kon niet meer maar maandag zat er wel in.
Ok... op hoop van zegen wachten op maandag dan maar.
De verkoper wilde me geen optie beloven tot dan. Begrijpelijk.
Waarna ik telefoon kreeg van vriend. Bij nader inzien ging vanavond tòch...
Zo opgewonden als een kind op de vooravond van Sinterklaas reden we tezamen naar de plaats.
Ik testte. Hij testte. Ik luisterde aandachtig naar z'n mening. Als je er een expert bijhaalt, hoor je te luisteren.
Gelukkig was z'n oordeel positief.
Et voilà... een half uurtje later was de verkoopsovereenkomst opgesteld en het voorschot betaald.
Zò snel kan dat dus gaan.
Olijf hoopt op méér handelbaarheid met deze nieuwe aankoop. Meer weggebruik als de schrik me niet teveel in de ban houdt.
Ach ja... waar heb ik het over?
Een motor.
De chopper zal moeten gààn. Een BMW-tje heeft m'n hart veroverd.
Een "fiets" noemen de échten het. Dat las ik online en dat hoorde ik bij wijze van commentaar tussen vriend en verkoper.
Olijf moet dus leren fietsen :)
Foto komt pas wanneer de hele deal in kannen en kruiken is.
Zowel van m'n oude Shadow als van de nieuwe Scarver.
Fingers crossed X
Dat Olijf met haar impulsiviteit geen nieuwe stommiteit heeft begaan :)
Morgen rijd ik de Shadow nog eens naar het werk.
Beetje prematuur afscheid nemen.
En dan de koopjessites induikelen om m'n verleden te verkopen.
Gek zijn doet geen zeer, zeggen ze.
'k zal het u weten te zeggen wanneer het zover is :)
viel m'n oog vanochtend op "iets".
TE KOOP stond er in grote letters op.
Op weg naar huis vanavond stond het er nog.
Pinkers op, opzij gaan staan en aanbellen.
"Even informeren" zei ik.
Beetje kijken, beetje vragen... en er eens op gaan zitten.
"Mag ik nog eens terug komen met een vriend die hier wat meer van weet?" vroeg ik.
Dat mocht.
Vriend gebeld. Vandaag kon niet meer maar maandag zat er wel in.
Ok... op hoop van zegen wachten op maandag dan maar.
De verkoper wilde me geen optie beloven tot dan. Begrijpelijk.
Waarna ik telefoon kreeg van vriend. Bij nader inzien ging vanavond tòch...
Zo opgewonden als een kind op de vooravond van Sinterklaas reden we tezamen naar de plaats.
Ik testte. Hij testte. Ik luisterde aandachtig naar z'n mening. Als je er een expert bijhaalt, hoor je te luisteren.
Gelukkig was z'n oordeel positief.
Et voilà... een half uurtje later was de verkoopsovereenkomst opgesteld en het voorschot betaald.
Zò snel kan dat dus gaan.
Olijf hoopt op méér handelbaarheid met deze nieuwe aankoop. Meer weggebruik als de schrik me niet teveel in de ban houdt.
Ach ja... waar heb ik het over?
Een motor.
De chopper zal moeten gààn. Een BMW-tje heeft m'n hart veroverd.
Een "fiets" noemen de échten het. Dat las ik online en dat hoorde ik bij wijze van commentaar tussen vriend en verkoper.
Olijf moet dus leren fietsen :)
Foto komt pas wanneer de hele deal in kannen en kruiken is.
Zowel van m'n oude Shadow als van de nieuwe Scarver.
Fingers crossed X
Dat Olijf met haar impulsiviteit geen nieuwe stommiteit heeft begaan :)
Morgen rijd ik de Shadow nog eens naar het werk.
Beetje prematuur afscheid nemen.
En dan de koopjessites induikelen om m'n verleden te verkopen.
Gek zijn doet geen zeer, zeggen ze.
'k zal het u weten te zeggen wanneer het zover is :)
dinsdag 17 mei 2011
gsm
Vanochtend de gsm thuis vergeten.
Nu is het ongeveer 23 uur.
Ik denk eraan om es te kijken wat ik gemist heb.
Geen gemiste smsjes. One missed call... van een werkneemster die (in mijn bijzijn) naar m'n gsm belde om te checken of hij tòch niet ergens in een verloren hoekje in m'n handtas zat.
Het zegt wat, vind ik.
Nu is het ongeveer 23 uur.
Ik denk eraan om es te kijken wat ik gemist heb.
Geen gemiste smsjes. One missed call... van een werkneemster die (in mijn bijzijn) naar m'n gsm belde om te checken of hij tòch niet ergens in een verloren hoekje in m'n handtas zat.
Het zegt wat, vind ik.
maandag 16 mei 2011
Reisverhaal-intermezzo: MAS bonito :)
Eerder deze week sloeg ik een mooi voorstel af. Zondagvoormiddagduik aanvaard, voor MAS-bezoek in namiddag bedankt.
"Alleeeeezzzz" riepen m'n zussen in koor enkele dagen later "je moet gàààààn als je de kans krijgt".
Met een klein hartje vroeg ik vrijdag of de kans er nog in zat en die zat er nog nét in. Yesssss :)
Zondagnamiddag MAS dus.
Door stom toeval kreeg ik vrijdagavond zelfs al een sneek preview van de buitenkant te zien.
Binnen moest wachten tot vandaag. En wàchten déden we ook. Om halfvijf mochten we binnen met onze kaartjes..... hm... NOT! 't was dik 5 uur gepasseerd toen we eindelijk uit "den trok" mochten en mondjesmaat naar binnen.
Olijf is geen geboren museumbezoeker, ik wil eerlijk zijn. Cultuurbarbaar lijkt me op het lijf geschreven.
De tentoonstellingen in het MAS konden me - ik bliiiijjjjjf eerlijk - maar matig boeien. Vooràl omdat er er zovéél van waren. 9 verdiepingen, 9 tentoonstellingen. Veels te veel om mijn aandacht te kunnen vasthouden.
De eerste mét opendeur aan de archieven. 180.000 objecten worden bewaard maar niet uitgestald. Onderzocht, onderhouden, ingepakt en occasioneel uitgepakt. Een job op zich dus...
Dat we een deel van de gearchiveerde spullen mogen zien, vind ik op zich een sjiek gedacht.
Dat die 180.000 dingen vooral bestaan uit gedoneerde privé-collecties van (wijlen?) vermogenden... hm....de cultuurbarbaar in mij laat zich "veredelde rommelmarkt" ontglippen. En "wanneer ik dood ben, mogen ze m'n collectie aluminium keukenattributen van op zolder hebben".
Uit (bijna) angst dat uit die privé-collecties wel es wat waardevols verloren zou kunnen gaan, wordt alles bijgehouden en in zuurvrije dozen gestoken, ver weg van lucht en licht.
Mja... sla me dood, maar het heeft iets van georganiseerde (en zwaar betaalde) verzamelwoede.
Goed... dit is mijn mening en alléén de mijne. U mag er het uwe van denken.
Het was me vooral om het gebouw te doen en een paar dingetjes links en rechts die je hooguit als spin off van de tentoonstellingen zou kunnen bestempelen.
Dàt is het soort barbaar die Olijf is :)
Na afloop zoeken D en Olijf nog een verfrissingkje aan Park Spoor Noord.
Beelden waar ik veel meer van kan genieten dan een mij opgedrongen je-hoort-dit-goed-te-vinden-want-de-experts-zeggen-dat-het-kunst-is.
"Alleeeeezzzz" riepen m'n zussen in koor enkele dagen later "je moet gàààààn als je de kans krijgt".
Met een klein hartje vroeg ik vrijdag of de kans er nog in zat en die zat er nog nét in. Yesssss :)
Zondagnamiddag MAS dus.
Door stom toeval kreeg ik vrijdagavond zelfs al een sneek preview van de buitenkant te zien.
Binnen moest wachten tot vandaag. En wàchten déden we ook. Om halfvijf mochten we binnen met onze kaartjes..... hm... NOT! 't was dik 5 uur gepasseerd toen we eindelijk uit "den trok" mochten en mondjesmaat naar binnen.
Olijf is geen geboren museumbezoeker, ik wil eerlijk zijn. Cultuurbarbaar lijkt me op het lijf geschreven.
De tentoonstellingen in het MAS konden me - ik bliiiijjjjjf eerlijk - maar matig boeien. Vooràl omdat er er zovéél van waren. 9 verdiepingen, 9 tentoonstellingen. Veels te veel om mijn aandacht te kunnen vasthouden.
De eerste mét opendeur aan de archieven. 180.000 objecten worden bewaard maar niet uitgestald. Onderzocht, onderhouden, ingepakt en occasioneel uitgepakt. Een job op zich dus...
Dat we een deel van de gearchiveerde spullen mogen zien, vind ik op zich een sjiek gedacht.
Dat die 180.000 dingen vooral bestaan uit gedoneerde privé-collecties van (wijlen?) vermogenden... hm....de cultuurbarbaar in mij laat zich "veredelde rommelmarkt" ontglippen. En "wanneer ik dood ben, mogen ze m'n collectie aluminium keukenattributen van op zolder hebben".
Uit (bijna) angst dat uit die privé-collecties wel es wat waardevols verloren zou kunnen gaan, wordt alles bijgehouden en in zuurvrije dozen gestoken, ver weg van lucht en licht.
Mja... sla me dood, maar het heeft iets van georganiseerde (en zwaar betaalde) verzamelwoede.
Goed... dit is mijn mening en alléén de mijne. U mag er het uwe van denken.
Het was me vooral om het gebouw te doen en een paar dingetjes links en rechts die je hooguit als spin off van de tentoonstellingen zou kunnen bestempelen.
Dàt is het soort barbaar die Olijf is :)
 |
| mensjes in een gigantische visbokaal :) |
 |
| kijken naar mensen die kijken naar mensen |
 |
| Olijf's eerste real life zeppelin |
 |
| Olijf's Yang-oog ziet eerder de technologie achter de info... erg eh... |
 |
| Wensbriefjes om mee te laten vliegen met de wind. De welke... die van de airco? |
 |
| Illustratie van namaakproductie |
 |
| en de eerste real life ouwe fiets. Hóóg!!! Hoe een mens destijds alleen op en af dat ding geraakte..... mij lijkt het onmogelijk |
 |
| Dit hangt bij het kunstpatrimonium van de stad. Titel: Verloren Ruimte. (Olijf kan er niet aan doen....) ik denk.... Verloren Tijd. |
 |
| Sterk staaltje "alles-kan-plausibel-klinken-als-je-er-maar-genoeg-woorden-aan-vuil-maakt." |
Beelden waar ik veel meer van kan genieten dan een mij opgedrongen je-hoort-dit-goed-te-vinden-want-de-experts-zeggen-dat-het-kunst-is.
Blij dat ik het MAS gezien heb, zonder twijfel.
Zal er graag vrienden van heinde en ver heen leiden.
De tentoonstellingen mogen ze dan weer alléén bezoeken. Olijf is hier te lui voor :)
zaterdag 14 mei 2011
Bologna, donderdag 5 mei. Ontbijtschrijfsels.
Na Hala's vertrek sta ik vroeg maar langzaam op. Kijk door het raam. Welk weer is het? De zon schijnt maar de Bolognesi zijn duidelijk niet allen overtuigd. Over het plein lopen zowel zomers geklede dames als meisjes met onmiskenbaar winterse laarzen aan... Olijf besluit dat ze haar zin zal doen :)
Ontbijt rechtover Hala's appartement.
Terrasje in de zon.
Voor 1 keer zet Olijf zich eens niet in volle glorie richting zon... het is wat met Italianen en hun houding die me doet beslissen om niet main-stream te gaan doen... of net wél.
When in Rome... enz enz...
Olijf heeft daar trouwens een handje van weg... de kameleon willen spelen. Soms gebeurt het bewust, soms per ongeluk, maar dat weet u onderhand wel.
Van op m'n terrasje - dat, sinds ik hier woonde, behoorlijk en opvallend trendy is geworden - kijk ik naar passanten.
Bologna is een heerlijke stad. Druk maar niet té. Veel voetgangers wegens deels autoluw.
Mensen wandelen naar het werk, de unief, de winkel of gewoon maar wat. Het is een stad van stappers.
Toen ik hier woonde, herinner ik me, heb ik leren snelwandelen... hoewel het tempo dat ik vandaag zie behoorlijk lager ligt. Zal wel wat te maken hebben met het late uur. Wie op het werk moest zijn of de bus moest halen, die is intussen al lang op post.
Terwijl ik hier zit, zie ik een vrouwtje met een 10-tal hondjes aan de lijn. Professionele hondenwandelaar??? Ze lijkt me er wat "rijp" voor...
In een tijdspanne van 1 minuut vragen 2 mannen me om geld... dàt is nog niet veranderd...
Ik probeer niet weg te lopen maar kijk hen snel even aan om dan zo beleefd mogelijk te weigeren. Andere passanten doen dat anders: de mannen worden behandeld als lucht.
Bon, ik begrijp dat wel... als je dit dagelijks meemaakt, blijf je niet "No, mi dispiace" zeggen.
Hoewel... tot hiertoe - en ook vroeger niet toen ik hier woonde - heb ik ze nooit platweg genegeerd.
Maar ik begrijp.
Drie mannen staan intussen al een half uurtje op het plein te palaveren. Praten is praten, zou je kunnen denken, maar hoe de Italo's dat doen... het is toch even anders... of lijkt dat alleen maar zo?
Ik zou dolgraag foto's nemen van iedereen in m'n gezichtsveld maar ik durf niet. Daarvoor moet je onzichtbaar zijn en hoewel Olijf dat op de meest ongewilde momenten soms is... NU denk ik dat ik er niet mee wegkom.
Ik riskeer zonder meer om mezelf te definiëren als een bevooroordeelde en sentimentele Italofiel en waarschijnlijk bén ik dat ok. Ik vraag me af of een onpartijdige vriend(in) er net zo over zou denken als ik... dat ze "het ànders" doen, die Italianen.
Omdat ik het nu aan niemand kan vragen, kijk ik gewoon rond en neem het in me op.
Het voelt tegelijk vertrouwd en vreemd aan, hier in Italië te zitten. Voor het eerst sinds papa's overlijden trouwens. Vanaf begin dit jaar - ik besef het nù pas - ben ik enkel nog genetisch verbonden met dit land. M'n rechtstreekse band, de levende tussenpersoon, is niet meer.
Het zal de Bolognesi een worst wezen...
Tijd om es wat te gaan stappen. Door de stad wandelen en zien wat ik me er nog van herinner. Oude vertrouwde plekken opzoeken, misschien om te ontdekken dat ze er heel anders uitzien?
En misschien es proberen om dat concert van vanavond voor te bereiden. Heen- en terugreis ... ik had er helemaal niet aan gedacht!
(wordt vervolgd)
 |
| Eén plantje tekort aan het raam |
 |
| zicht op de Sette Chiese (Zeven Kerken) op Piazza Santo Stefano... a room with a view :) |
 |
| Piazza Santo Stefano |
 |
| een stelling mét vlaggen. Hoe is het mogelijk? |
Terrasje in de zon.
Voor 1 keer zet Olijf zich eens niet in volle glorie richting zon... het is wat met Italianen en hun houding die me doet beslissen om niet main-stream te gaan doen... of net wél.
When in Rome... enz enz...
Olijf heeft daar trouwens een handje van weg... de kameleon willen spelen. Soms gebeurt het bewust, soms per ongeluk, maar dat weet u onderhand wel.
Van op m'n terrasje - dat, sinds ik hier woonde, behoorlijk en opvallend trendy is geworden - kijk ik naar passanten.
Mensen wandelen naar het werk, de unief, de winkel of gewoon maar wat. Het is een stad van stappers.
Toen ik hier woonde, herinner ik me, heb ik leren snelwandelen... hoewel het tempo dat ik vandaag zie behoorlijk lager ligt. Zal wel wat te maken hebben met het late uur. Wie op het werk moest zijn of de bus moest halen, die is intussen al lang op post.
Terwijl ik hier zit, zie ik een vrouwtje met een 10-tal hondjes aan de lijn. Professionele hondenwandelaar??? Ze lijkt me er wat "rijp" voor...
In een tijdspanne van 1 minuut vragen 2 mannen me om geld... dàt is nog niet veranderd...
Ik probeer niet weg te lopen maar kijk hen snel even aan om dan zo beleefd mogelijk te weigeren. Andere passanten doen dat anders: de mannen worden behandeld als lucht.
Bon, ik begrijp dat wel... als je dit dagelijks meemaakt, blijf je niet "No, mi dispiace" zeggen.
Hoewel... tot hiertoe - en ook vroeger niet toen ik hier woonde - heb ik ze nooit platweg genegeerd.
Maar ik begrijp.
Drie mannen staan intussen al een half uurtje op het plein te palaveren. Praten is praten, zou je kunnen denken, maar hoe de Italo's dat doen... het is toch even anders... of lijkt dat alleen maar zo?
Ik zou dolgraag foto's nemen van iedereen in m'n gezichtsveld maar ik durf niet. Daarvoor moet je onzichtbaar zijn en hoewel Olijf dat op de meest ongewilde momenten soms is... NU denk ik dat ik er niet mee wegkom.
Ik riskeer zonder meer om mezelf te definiëren als een bevooroordeelde en sentimentele Italofiel en waarschijnlijk bén ik dat ok. Ik vraag me af of een onpartijdige vriend(in) er net zo over zou denken als ik... dat ze "het ànders" doen, die Italianen.
Omdat ik het nu aan niemand kan vragen, kijk ik gewoon rond en neem het in me op.
Het voelt tegelijk vertrouwd en vreemd aan, hier in Italië te zitten. Voor het eerst sinds papa's overlijden trouwens. Vanaf begin dit jaar - ik besef het nù pas - ben ik enkel nog genetisch verbonden met dit land. M'n rechtstreekse band, de levende tussenpersoon, is niet meer.
Het zal de Bolognesi een worst wezen...
Tijd om es wat te gaan stappen. Door de stad wandelen en zien wat ik me er nog van herinner. Oude vertrouwde plekken opzoeken, misschien om te ontdekken dat ze er heel anders uitzien?
En misschien es proberen om dat concert van vanavond voor te bereiden. Heen- en terugreis ... ik had er helemaal niet aan gedacht!
 |
| M'n eerste portico van het jaar (portico = bogengang) |
 |
| De oudste portico van Bologna. In het plafond zouden nog 3 pijlen zitten (yep yep, pijlen uit een heuse boog!). Olijf heeft er nooit meer dan 2 gevonden :) |
 |
| Basilica di San Petronio Vecchio: een kerk in de steigers. Afdekzeil met afbeelding van de kerk die erachter zit.... ik vind het indrukwekkend. |
(wordt vervolgd)
De reis naar Bologna: woensdag 4 mei
Ryanair is goedkoop... maar gemakkelijk?
Voor het vertrek om iets na achten in de avond, wil ik graag rond zevenen daar zijn.
Vertrek thuis.... om 16u (met dank aan trouwe maat D).
De ring rond Brussel is verraderlijk op dit uur. Je weet nooit wat je te wachten staat, dus vroeg vertrekken is de boodschap.
Na enkele files zien we dat er voldoende tijd rest om even halt te houden.
Carestel. Leffe uit blik voor Olijf, Red Bull voor chauffeur D en wat hapjes om het gezellig te houden.
Om 19 u stipt stap ik uit in Charleroi Airport. Brussel noemen ze dit... Nou ja... een kinderhand is gauw gevuld.
Aan de gate weerklinkt mooi op tijd de oproep om te beginnen aanschuiven... waarna we wachten, wachten, wachten. Een vol uur lang. Het vliegtuig is gewoon nog niet gearriveerd. Waaróm precies een uur geleden alle reizigers werden opgeroepen, is me een raadsel.
Intussen laat ik me even kennen door het apparasie weer boven te halen.
In Bologna word ik een uur later dan voorzien opgepikt door Hala en haar vriend Ugo. Ik heb Ugo een eerste keer ontmoet in 2006. Oude vrienden kan je ons niet noemen, maar het doet me plezier te zien dat ze nog samen zijn.
Bologna Airport ligt heel wat dichter bij Bologna dan "Brussel South" bij Brussel. Oef, een meevaller. Op een dikke 20 minuten zijn we bij Hala thuis.
Veel tijd om na te kaarten, is er niet. Toevallig moet Hala deze dagen extra vroeg gaan werken en naar alle waarschijnlijkheid zal ze ook later dan gewoonlijk thuis zijn. Het is niet anders. We leggen er ons bij neer. We hebben het weekend nog, maken we onszelf wijs.
Ugo, de lieverd, overhandigt me het concertticket dat hij eerder deze week was gaan ophalen voor mij. Hij kent me amper, op die ene dag 5 jaar geleden na, en tóch deed hij deze moeite.
...
Vóór het slapengaan, ga ik nog even naar buiten. Even de nieuwe lucht opsnuiven. Op het binnenkoertje van Hala's appartement, voel ik me langzaam "thuiskomen".
De herinneringen kunnen beginnen. Ik hoop dat ik alléén aan mooie dingen zal denken...
Hala geeft de planten aan het raam nog even water. Vindt een halfleeg flesje bier op het raamkozijn om 5 minuten later te ontdekken dat het als "bedankje" werd achtergelaten voor één gestolen plantje... De pot had groter moeten zijn...
(wordt vervolgd)
Voor het vertrek om iets na achten in de avond, wil ik graag rond zevenen daar zijn.
Vertrek thuis.... om 16u (met dank aan trouwe maat D).
De ring rond Brussel is verraderlijk op dit uur. Je weet nooit wat je te wachten staat, dus vroeg vertrekken is de boodschap.
Na enkele files zien we dat er voldoende tijd rest om even halt te houden.
Carestel. Leffe uit blik voor Olijf, Red Bull voor chauffeur D en wat hapjes om het gezellig te houden.
Om 19 u stipt stap ik uit in Charleroi Airport. Brussel noemen ze dit... Nou ja... een kinderhand is gauw gevuld.
Aan de gate weerklinkt mooi op tijd de oproep om te beginnen aanschuiven... waarna we wachten, wachten, wachten. Een vol uur lang. Het vliegtuig is gewoon nog niet gearriveerd. Waaróm precies een uur geleden alle reizigers werden opgeroepen, is me een raadsel.
Intussen laat ik me even kennen door het apparasie weer boven te halen.
 |
| Kan er niet aan doen... deze dóet me wat. |
Bologna Airport ligt heel wat dichter bij Bologna dan "Brussel South" bij Brussel. Oef, een meevaller. Op een dikke 20 minuten zijn we bij Hala thuis.
Veel tijd om na te kaarten, is er niet. Toevallig moet Hala deze dagen extra vroeg gaan werken en naar alle waarschijnlijkheid zal ze ook later dan gewoonlijk thuis zijn. Het is niet anders. We leggen er ons bij neer. We hebben het weekend nog, maken we onszelf wijs.
Ugo, de lieverd, overhandigt me het concertticket dat hij eerder deze week was gaan ophalen voor mij. Hij kent me amper, op die ene dag 5 jaar geleden na, en tóch deed hij deze moeite.
...
Vóór het slapengaan, ga ik nog even naar buiten. Even de nieuwe lucht opsnuiven. Op het binnenkoertje van Hala's appartement, voel ik me langzaam "thuiskomen".
De herinneringen kunnen beginnen. Ik hoop dat ik alléén aan mooie dingen zal denken...
 |
| Stevige poorten, overal in de stad. |
Hala geeft de planten aan het raam nog even water. Vindt een halfleeg flesje bier op het raamkozijn om 5 minuten later te ontdekken dat het als "bedankje" werd achtergelaten voor één gestolen plantje... De pot had groter moeten zijn...
(wordt vervolgd)
Bologna 4-9 mei
Olijf heeft een plan ten uitvoer gebracht. Dat gebeurt veel te weinig.
Twee jaar zitten kwijlen op de idee om een Jovanotti-concert bij te wonen... en die kerel vertikte het om tot in België te komen met z'n toer.
Met de nieuwe cd zat een concerttoer er wel in, dacht ik zo, en de zoektocht startte...
'k Ontdekte dat hij op 5 mei in Bologna zou "staan"... dus daar wou ik ook staan.
Meteen een verdomde goed excuus om eindelijk m'n "ouwe" duikvriendinnetje nog es op te zoeken. Samen met haar zette in ik het verre 1992 m'n eerste onderwaterstapjes. Het is te zeggen: toevallig besloten we beiden, zonder elkaar voorheen te kennen, terzelfdertijd dat we "rijp" waren voor de onderwaterwereld... en dààr, bij Sub Olympia, leerden we elkaar kennen.
1992.... Volgend jaar kennen we elkaar 20 jaar. Je mag niet gaan denken dat je oud wordt als je een vriendschap 20 jaar oud kan noemen...
Vriendin H was blij met het nieuws dat ik zou "binnenspringen". "Vijf dagen?" zei ze, "maak er gerust een maand van, ik heb je graag hier!"
Hmm.... een héle maand was niet realistisch, zelfs een Olijf weet dat, maar we zouden het beste maken van de 5 daagjes.
En zo geschiedde.
Verslag volgt in etappes.
Twee jaar zitten kwijlen op de idee om een Jovanotti-concert bij te wonen... en die kerel vertikte het om tot in België te komen met z'n toer.
Met de nieuwe cd zat een concerttoer er wel in, dacht ik zo, en de zoektocht startte...
'k Ontdekte dat hij op 5 mei in Bologna zou "staan"... dus daar wou ik ook staan.
Meteen een verdomde goed excuus om eindelijk m'n "ouwe" duikvriendinnetje nog es op te zoeken. Samen met haar zette in ik het verre 1992 m'n eerste onderwaterstapjes. Het is te zeggen: toevallig besloten we beiden, zonder elkaar voorheen te kennen, terzelfdertijd dat we "rijp" waren voor de onderwaterwereld... en dààr, bij Sub Olympia, leerden we elkaar kennen.
1992.... Volgend jaar kennen we elkaar 20 jaar. Je mag niet gaan denken dat je oud wordt als je een vriendschap 20 jaar oud kan noemen...
Vriendin H was blij met het nieuws dat ik zou "binnenspringen". "Vijf dagen?" zei ze, "maak er gerust een maand van, ik heb je graag hier!"
Hmm.... een héle maand was niet realistisch, zelfs een Olijf weet dat, maar we zouden het beste maken van de 5 daagjes.
En zo geschiedde.
Verslag volgt in etappes.
woensdag 11 mei 2011
woensdag 4 mei 2011
Raquel y Modesto
Dinsdagavond, bijna middernacht.
Heb nog even tijd om wat TV mee te pikken. Door pakken en plannen is m'n hoofd nog te wakker om meteen te slapen.
Man Bijt Hond.
Ik zie de laatste 2 minuten van een interview met een Spaans koppel: Raquel y Modesto.
Boeren, blijkbaar (landbouwers dus :)), waarvan meneer een boek schijnt te hebben geschreven.
Beiden zitten ze op hun stoeltje aan de voorgevel te glunderen.
56 jaar samen en nog steeds in love.
Modesto heeft ooit een "gedicht" geschreven aan zijn querida mujer. Hij was toen zo verliefd... en is het nu nog steeds, zegt hij.
Hij leest vol trots en zij luistert... stralend van fierheid.
Het "gedicht" is - naar Olijf's bescheiden mening - geen hoogstandje in poëzie maar de echtheid ervan maakt het mooi.
Ik reken even snel: als het Geluk ooit nog beslist toe te slaan bij Olijf (tja... "nog" is relatief), dan haal ik misschien nog 36 jaar samenzijn. Met een beetje geforceerd geluk ...46. Maar 56 jaar liefde en leed delen met een andere helft.... lijkt me sterk.
Raquel y Modesto blijven in m'n hoofd hangen.
Ander MBH-onderwerp: Lovendegem.
"In ons dorp woont een oud vrouwtje dat alle dagen héél vroeg opstaat"
En we krijgen het oude vrouwtje te zien. 't Is een kranige madam.
Iedere dag, vlak na het opstaan, belt ze haar tweelingzus. Ze laat de telefoon 3 keer rinkelen en legt dan af. En dan is het wachten. Tot ook hààr telefoon 3 keer rinkelt.
Sinds de echtgenoot van tweelingzus 11 jaar geleden overleed, herhalen ze dit ritueel dagelijks. Nog geen dàg overgeslagen. Om te weten dat de andere nog bij leven en welzijn is.
Eens het telefoonritueel afgerond, kunnen ze beiden "gerust" verder met de dag.
Wat een mooi gebruik. Effe checken of het nog goed gaat. Zonder woorden.
Heb nog even tijd om wat TV mee te pikken. Door pakken en plannen is m'n hoofd nog te wakker om meteen te slapen.
Man Bijt Hond.
Ik zie de laatste 2 minuten van een interview met een Spaans koppel: Raquel y Modesto.
Boeren, blijkbaar (landbouwers dus :)), waarvan meneer een boek schijnt te hebben geschreven.
Beiden zitten ze op hun stoeltje aan de voorgevel te glunderen.
56 jaar samen en nog steeds in love.
Modesto heeft ooit een "gedicht" geschreven aan zijn querida mujer. Hij was toen zo verliefd... en is het nu nog steeds, zegt hij.
Hij leest vol trots en zij luistert... stralend van fierheid.
Het "gedicht" is - naar Olijf's bescheiden mening - geen hoogstandje in poëzie maar de echtheid ervan maakt het mooi.
Ik reken even snel: als het Geluk ooit nog beslist toe te slaan bij Olijf (tja... "nog" is relatief), dan haal ik misschien nog 36 jaar samenzijn. Met een beetje geforceerd geluk ...46. Maar 56 jaar liefde en leed delen met een andere helft.... lijkt me sterk.
Raquel y Modesto blijven in m'n hoofd hangen.
Ander MBH-onderwerp: Lovendegem.
"In ons dorp woont een oud vrouwtje dat alle dagen héél vroeg opstaat"
En we krijgen het oude vrouwtje te zien. 't Is een kranige madam.
Iedere dag, vlak na het opstaan, belt ze haar tweelingzus. Ze laat de telefoon 3 keer rinkelen en legt dan af. En dan is het wachten. Tot ook hààr telefoon 3 keer rinkelt.
Sinds de echtgenoot van tweelingzus 11 jaar geleden overleed, herhalen ze dit ritueel dagelijks. Nog geen dàg overgeslagen. Om te weten dat de andere nog bij leven en welzijn is.
Eens het telefoonritueel afgerond, kunnen ze beiden "gerust" verder met de dag.
Wat een mooi gebruik. Effe checken of het nog goed gaat. Zonder woorden.
2 mei: Angelo Branduardi
Begin april was ik voor het eerst in jààààààààààààààààren in De Roma.
Herinnerde me ab-so-luut NIX meer van die zaal maar was aangenaam verrast door de vergane-glorie-restauratie.
Muntagna Nera speelde toen, een groep geëmigreerde Italianen uit het Genkse (en naar ik een aantal jaren geleden leerde van een insider: Itakken te noemen indien liefdevol bedoeld). Voor alle volledigheid, er zongen en musiceerden ook Sarden mee maar de verstandhouding tussen Italianen en Sarden schijnt vèr zoek... alweer wat geleerd.
Tijdend de pauze had ik tot m'n verbazing op één van de vele affiches gezien dat Angelo Branduardi naar De Roma zou komen. Branduardi... de bard van Italië... één van m'n moeders favorietjes.
Na enige voorbereiding besliste ik twee ticketjes te kopen: eentje voor mama en eentje voor Olijf.
Gisteren was het dus zover.
Wegens rrrrrrrrrrrrruim tijdig vertrek waren we ook rrrrrrrrrrrrrrrrrrrruim op tijd ter plaatse.
Helaas waren ook de helft van de toeschouwers rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrruim op tijd, waardoor een plaatsje helemaal vooraan er niet meer in zat. Toch nog iets deftigs gevonden in het midden van de zaal, naast een zeer voornaam uitziende maar sympathieke dame van mama's leeftijd die beweerde ALLE cd's van Branduardi te bezitten. Ik herinner me het exacte getal niet, maar het leken er astronomisch véél :)
En toen kwam Angelo.
Duivegrijs en ietwat rond in het gezicht. 60 of 61 is hij inmiddels.
Een man van trage bewegingen. Iedere slok water van z'n glas werd in slow-motion uitgevoerd.
Z'n stem was nog zeer herkenbaar hoewel bij tijd en wijlen ietwat beverig en onvast (gesproken door een échte muziekkenner... ahum...)
De 2 uur durende show zou zonder pauze worden uitgevoerd, vertelde men ons bij het binnenkomen. Sjiek, denk ik, voor een 61er :)
De eerste helft kon me maar weinig bekoren, ik wil eerlijk zijn. Nummers die ik niet kende, bijzonder repititief en doorspekt van elektronische geluiden. Zelfs Branduardi's viool was elektronisch en dat kon Olijf maar weinig smaken. Vaak twijfelde ik of het geluid dat hij produceerde afkomstig was van de synthesiser dan wel van de viool... niet zo m'n ding.
Af en toe zag ik mama vanuit m'n ooghoek .... en ik zag dat ze genoot.
Maar ze wilde z'n grote nummers horen! La Pulce d'Acqua, Alle Fiera Dell'Est, Cogli la Prima Mela... de liedjes die Branduardi groot hebben gemaakt in heel Europa.
Zo nu en dan riep ze't me toe: "Alleeeez, ik zou Alle Fiera dell"Est willen horen"
waarop Olijf: "Dat komt zéker nog. Geduld. Het kómt."
En dit scenario een keer of vijf.
Dat zo'n artiesten hun beste nummers tot het laatst houden, de druk wat opvoeren om dan tot een grote finale te komen... ik wilde het zelfs niet uitleggen. Ze zou wel zien dat dochterlief het bij het rechte eind had.
En oh oh oh... wat waren die nummers mooi!
Eindelijk het klassiek hese geluid van een viool. Eindelijk bijna uitsluitend Branduardi's stem die eens NIET in het muziekgedruis van de andere instrumenten verdween.
Mama was zichtbaar blij. Ze wuppelde en wiegde mee op het ritme van de muziek. Ik zag haar zowaar mee lippen. Na ieder nummer applaudiseerde ze enthousiast mee, armen hoog in de lucht.
Oh oh oh, wat was dat allemaal mooi.... lang geleden dat ik mama nog zó blij had gezien. Héééééél lang geleden.
Na twee volle uren was het tijd om terug te rijden. Mama nog steeds enthousiast, ik merkte het aan haar tred op weg naar de auto. Zelfs bij ons afscheid en goedenacht was ze nog steeds vrolijk.
"Kon dit maar van blijvende aard zijn," dacht ik.
....
Wie weet, niewaar?
Toch gèk, vonden we, dat zo'n grote meneer in een zaalTJE als De Roma komt optreden.
De voorname mevrouw naast ons had net hetzelfde gedacht, zei ze.
Noch zij noch wij waren er rouwig om. Lekker dichtbij, lekker gemakkelijk, lekker rustig.
Herinnerde me ab-so-luut NIX meer van die zaal maar was aangenaam verrast door de vergane-glorie-restauratie.
Muntagna Nera speelde toen, een groep geëmigreerde Italianen uit het Genkse (en naar ik een aantal jaren geleden leerde van een insider: Itakken te noemen indien liefdevol bedoeld). Voor alle volledigheid, er zongen en musiceerden ook Sarden mee maar de verstandhouding tussen Italianen en Sarden schijnt vèr zoek... alweer wat geleerd.
Tijdend de pauze had ik tot m'n verbazing op één van de vele affiches gezien dat Angelo Branduardi naar De Roma zou komen. Branduardi... de bard van Italië... één van m'n moeders favorietjes.
Na enige voorbereiding besliste ik twee ticketjes te kopen: eentje voor mama en eentje voor Olijf.
Gisteren was het dus zover.
Wegens rrrrrrrrrrrrruim tijdig vertrek waren we ook rrrrrrrrrrrrrrrrrrrruim op tijd ter plaatse.
Helaas waren ook de helft van de toeschouwers rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrruim op tijd, waardoor een plaatsje helemaal vooraan er niet meer in zat. Toch nog iets deftigs gevonden in het midden van de zaal, naast een zeer voornaam uitziende maar sympathieke dame van mama's leeftijd die beweerde ALLE cd's van Branduardi te bezitten. Ik herinner me het exacte getal niet, maar het leken er astronomisch véél :)
En toen kwam Angelo.
Duivegrijs en ietwat rond in het gezicht. 60 of 61 is hij inmiddels.
Een man van trage bewegingen. Iedere slok water van z'n glas werd in slow-motion uitgevoerd.
Z'n stem was nog zeer herkenbaar hoewel bij tijd en wijlen ietwat beverig en onvast (gesproken door een échte muziekkenner... ahum...)
De 2 uur durende show zou zonder pauze worden uitgevoerd, vertelde men ons bij het binnenkomen. Sjiek, denk ik, voor een 61er :)
De eerste helft kon me maar weinig bekoren, ik wil eerlijk zijn. Nummers die ik niet kende, bijzonder repititief en doorspekt van elektronische geluiden. Zelfs Branduardi's viool was elektronisch en dat kon Olijf maar weinig smaken. Vaak twijfelde ik of het geluid dat hij produceerde afkomstig was van de synthesiser dan wel van de viool... niet zo m'n ding.
Af en toe zag ik mama vanuit m'n ooghoek .... en ik zag dat ze genoot.
Maar ze wilde z'n grote nummers horen! La Pulce d'Acqua, Alle Fiera Dell'Est, Cogli la Prima Mela... de liedjes die Branduardi groot hebben gemaakt in heel Europa.
Zo nu en dan riep ze't me toe: "Alleeeez, ik zou Alle Fiera dell"Est willen horen"
waarop Olijf: "Dat komt zéker nog. Geduld. Het kómt."
En dit scenario een keer of vijf.
Dat zo'n artiesten hun beste nummers tot het laatst houden, de druk wat opvoeren om dan tot een grote finale te komen... ik wilde het zelfs niet uitleggen. Ze zou wel zien dat dochterlief het bij het rechte eind had.
En oh oh oh... wat waren die nummers mooi!
Eindelijk het klassiek hese geluid van een viool. Eindelijk bijna uitsluitend Branduardi's stem die eens NIET in het muziekgedruis van de andere instrumenten verdween.
Mama was zichtbaar blij. Ze wuppelde en wiegde mee op het ritme van de muziek. Ik zag haar zowaar mee lippen. Na ieder nummer applaudiseerde ze enthousiast mee, armen hoog in de lucht.
Oh oh oh, wat was dat allemaal mooi.... lang geleden dat ik mama nog zó blij had gezien. Héééééél lang geleden.
Na twee volle uren was het tijd om terug te rijden. Mama nog steeds enthousiast, ik merkte het aan haar tred op weg naar de auto. Zelfs bij ons afscheid en goedenacht was ze nog steeds vrolijk.
"Kon dit maar van blijvende aard zijn," dacht ik.
....
Wie weet, niewaar?
 |
| De Roma: Deze keer was het balkon wél open. |
 |
| Afbeelding van z'n laatste cd (internetpluk). Nog steeds de wilde krullen, zij het wat grijzer dan toen. |
De voorname mevrouw naast ons had net hetzelfde gedacht, zei ze.
Noch zij noch wij waren er rouwig om. Lekker dichtbij, lekker gemakkelijk, lekker rustig.
dinsdag 3 mei 2011
Als een mens moet weten wat er in het maximum 10 kg handbagagedingetje moet, helpt Tinternet een handje.
Ginds zowat hetzelfde als hier... oef... valt mee :)
Jovanotti-ticket is in de sakosj, liet ik me via mail vertellen.
Vervoer naar luchthaven is geregeld (Olijf heeft goei vrienden). Pickup ter plaatse is ook geregeld (ook ginds goei vrienden).
Pak-tijd is aangebroken en Olijf heeft daar een blote hekel aan.
Vooral als je naar een land als Italië trekt, waar (bijna) iedereen eruit ziet alsof ze zó uit een modeblad zijn gestapt.
Olijf probeert trouwens te leren uit haar fouten uit het verleden. Steevast teveel spullen mee... ooit moet daar een eind aan komen. Heb de dag nog niet meegemaakt dat ik "moest" zeggen "oei, dat heb ik nu eens NIET bij"....
OK, goed... iets vergeten is ook niet fijn. Juist genoeg... daar streef ik naar.
Maar zonder verder getreuzel... de handbagage wacht!
maandag 2 mei 2011
De daad bij het woord
Ik heb het al vaker geschreven: Olijf is een aanhanger van het principe "Doe wat je zegt, dan lieg je niet".
Andere uitdrukkingen in dezelfde trant...
Zaterdag zie ik mezelf weer even geconfronteerd met hoe het liever NIET moet.
Ik spring een dagje terug: vrijdagavond.
Een werknemer stopt eerder dan verwacht met z'n tewerkstelling bij ons. Spijtig, vinden we allemaal, het is een toffe pee en hij deed z'n werk voortreffelijk. Lange tijd geleden dat we nog zo'n goeike hadden gehad. Maar goed, iedereen moet aan z'n eigen toekomst denken en de zijne, besliste hij zeer kort geleden, ligt niet bij ons.
Bij wijze van afscheid gaan we met z'n allen een pintje drinken.
Na verloop van tijd verdwijnt de ene na de andere naar huis. Olijf is derdelaatste. Wanneer Toffe Pee en andere collega wat zwaar op de hand worden vanwege grote hoeveelheden alcohol, houdt Olijf het voor bekeken. Na een "veilig thuis" en andere welgemeende raadgevingen in diezelfde lijn, verdwijn ik richting auto.
De vaak herhaalde "Jullie zijn zo'n lieve mensen, ik vind het spijtig dat ik jullie in de steek laat, jullie zijn er altijd voor mij geweest en dat zal ik nooit nooit nóóit vergeten" blijft nog even bij me hangen terwijl ik naar huis rijd. Fijn dat "we" af en toe iets hebben kunnen betekenen voor een ander, denk ik en ik hou die warme gedachte nog even vast.
Dat Toffe Pee onlangs een weekje ziek meldde en ik naderhand via ondoordachte uitspraken merkte dat de ziekte eerder diende voor jobprospectie... goh... ik probeer begrijpend te zijn. Dat detail had ik al lang onder de mat geveegd.
Hoewel het ons kwa personeelsbezetting hoegenààmd niet uitkwam om hem afgelopen week extra twee dagen vrijaf te geven, deden we het toch. Huisvesting zoeken en contract tekenen enzo... we weten hoe dat gaat.
Hij zou het goedmaken door zaterdag te komen werken. Twee werknemers hadden we op zaterdag... wat eigenlijk te weinig is.
Maar geen nood: Toffe Pee zou de groep komen versterken, uit pure erkentelijkheid. Voor die ene avond had hij een hotelkamertje geboekt, alles was geregeld.
Zaterdagmiddag.
Telefoon van collega. Of ik het smsje óók had ontvangen.
Neen, dat had ik niet.
Toffe Pee had laten weten dat hij was wakker geworden in Gent, z'n ID-kaart had verloren en begót niet wist hoe hij daar terecht was gekomen.
Terugdenkend aan het aantal baccootjes die Toffe Pee naar achter kiepte de avond voordien, verbaasde het bericht me nix.
Och got... spijtig... een beetje teleurstellend, maar wat wil je nog zeggen op de laatste werkdag, niewaar?
Het zat me niet helemaal goed maar ik liet het varen.
...
tot volgend stukje info.
Bleek dat Toffe Pee de hele nacht had doorgefuifd met collega in de gemeente van werkplaats. Van het ene café naar het andere gegaan, dat wèl... maar Gent? Onmogelijk. Om 7 uur in de ochtend had collega hem netjes afgezet aan z'n hotelletje... dat op een 500 meter van de winkel is gelegen.
Voilà.. dan is Olijf's teleurstelling volledig.
Niet opdagen op het werk omdat je zó diep doorzakte dat je blackoutgewijs in een vreemde stad wakker wordt? Vreemd, maar daar wil ik nog inkomen. Met veel moeite, maar ik wil er nog inkomen.
Een verhaal ophangen over vreemde steden en verloren ID-kaarten terwijl je je roes hebt uitgeslapen op 500 m van het werk? Neeje... dat is erover, althans voor mij.
En plots klinkt dat "wat zijn jullie fantastische mensen, ik zal jullie nóóit vergeten" heel hol....
Andere uitdrukkingen in dezelfde trant...
- de daad bij het woord voegen
- daden spreken luider dan woorden
Zaterdag zie ik mezelf weer even geconfronteerd met hoe het liever NIET moet.
Ik spring een dagje terug: vrijdagavond.
Een werknemer stopt eerder dan verwacht met z'n tewerkstelling bij ons. Spijtig, vinden we allemaal, het is een toffe pee en hij deed z'n werk voortreffelijk. Lange tijd geleden dat we nog zo'n goeike hadden gehad. Maar goed, iedereen moet aan z'n eigen toekomst denken en de zijne, besliste hij zeer kort geleden, ligt niet bij ons.
Bij wijze van afscheid gaan we met z'n allen een pintje drinken.
Na verloop van tijd verdwijnt de ene na de andere naar huis. Olijf is derdelaatste. Wanneer Toffe Pee en andere collega wat zwaar op de hand worden vanwege grote hoeveelheden alcohol, houdt Olijf het voor bekeken. Na een "veilig thuis" en andere welgemeende raadgevingen in diezelfde lijn, verdwijn ik richting auto.
De vaak herhaalde "Jullie zijn zo'n lieve mensen, ik vind het spijtig dat ik jullie in de steek laat, jullie zijn er altijd voor mij geweest en dat zal ik nooit nooit nóóit vergeten" blijft nog even bij me hangen terwijl ik naar huis rijd. Fijn dat "we" af en toe iets hebben kunnen betekenen voor een ander, denk ik en ik hou die warme gedachte nog even vast.
Dat Toffe Pee onlangs een weekje ziek meldde en ik naderhand via ondoordachte uitspraken merkte dat de ziekte eerder diende voor jobprospectie... goh... ik probeer begrijpend te zijn. Dat detail had ik al lang onder de mat geveegd.
Hoewel het ons kwa personeelsbezetting hoegenààmd niet uitkwam om hem afgelopen week extra twee dagen vrijaf te geven, deden we het toch. Huisvesting zoeken en contract tekenen enzo... we weten hoe dat gaat.
Hij zou het goedmaken door zaterdag te komen werken. Twee werknemers hadden we op zaterdag... wat eigenlijk te weinig is.
Maar geen nood: Toffe Pee zou de groep komen versterken, uit pure erkentelijkheid. Voor die ene avond had hij een hotelkamertje geboekt, alles was geregeld.
Zaterdagmiddag.
Telefoon van collega. Of ik het smsje óók had ontvangen.
Neen, dat had ik niet.
Toffe Pee had laten weten dat hij was wakker geworden in Gent, z'n ID-kaart had verloren en begót niet wist hoe hij daar terecht was gekomen.
Terugdenkend aan het aantal baccootjes die Toffe Pee naar achter kiepte de avond voordien, verbaasde het bericht me nix.
Och got... spijtig... een beetje teleurstellend, maar wat wil je nog zeggen op de laatste werkdag, niewaar?
Het zat me niet helemaal goed maar ik liet het varen.
...
tot volgend stukje info.
Bleek dat Toffe Pee de hele nacht had doorgefuifd met collega in de gemeente van werkplaats. Van het ene café naar het andere gegaan, dat wèl... maar Gent? Onmogelijk. Om 7 uur in de ochtend had collega hem netjes afgezet aan z'n hotelletje... dat op een 500 meter van de winkel is gelegen.
Voilà.. dan is Olijf's teleurstelling volledig.
Niet opdagen op het werk omdat je zó diep doorzakte dat je blackoutgewijs in een vreemde stad wakker wordt? Vreemd, maar daar wil ik nog inkomen. Met veel moeite, maar ik wil er nog inkomen.
Een verhaal ophangen over vreemde steden en verloren ID-kaarten terwijl je je roes hebt uitgeslapen op 500 m van het werk? Neeje... dat is erover, althans voor mij.
En plots klinkt dat "wat zijn jullie fantastische mensen, ik zal jullie nóóit vergeten" heel hol....
Olijf's Yin en Yang
Zaterdagavond. Met een heel klein beetje moeite en veel enthousiasme vind ik een "slachtoffer" bereid voor een avondje salsa.
Het staat op een laag pitje de laatste tijd en dat heeft veel te maken met het feit dat Olijf momenteel cursusloos is, waardoor contacten vervagen en dansavonden minder frequent worden...
Maar goed, het slachtoffer is gevonden, we gaan er tegenaan gaan.
Gezien het mooie weer besluiten we onszelf eerst even aan te sterken met een hap-op-een-terras.
Voetgangerstunnel door, snel genieten van de gezellige drukte op het Sint Jansvliet, eten en dansen
Meer moet dat niet zijn. Olijf's Yin wordt al dansend opgeladen :)
Op de terugweg lezen we de poëzie op de muren van de Sint-Annatunnel. Schoolgedichtjes of iets in dien aard. Compagnon zoekt naarstig want z'n dochtertje hangt hiertussen, werd hem gezegd.
Olijf - enigszins gespeend van poëtische kennis en appreciatie - leest vluchtig mee maar stuit keer op keer op "wat anders". Dt-fouten... het is een misvorming. Hoe het precies komt, weet ik niet, maar m'n ogen vallen daar keer op keer metéén op.
Even vraag ik me af of het om zetfouten gaat (drukke drukker?) ofwel om een exacte weergave van de ingestuurde stukjes. Na verloop van tijd besluit ik dat het om het laatste gaat: me dunkt dat het de drukker (mocht hij er al aandacht aan kunnen besteden) niet toegestaan was om ook maar iéts te veranderen aan het origineel.
Mja....
Om halfdrie in de ochtend mag je overigens niet hopen op een rustige terugtocht naar de wagen, zoveel stellen we vast.
We beëindigen de dag met een nieuwe "date"... toertje moto op zondagnamiddag... na een moto-stop van bijna twee jaar.
...
Olijf is lichtjes nerveus bij het begin. Ga ik m'n "beest" nog de baas kunnen? Zullen er geen "malheuren" gebeuren?
M'n zelfvertrouwen op dat vlak heeft een stevige deuk gekregen na de commentaren die de liefhebbende ex destijds meende te moeten geven... stom voor een volwassen vrouw, I know, maar kijk... soms wil je de meer ervarenen best wel geloven.
Voor een eerste keer wordt het een minitoertje in de buurt, uiteraard onderbroken door een terrasje én afgerond met een etentje uit.
M'n nieuwe motomaatje was geduldig. Bochtige baantjes in rustig tempo, aandacht voor een mogelijk angstig volgende Olijf... rust rust en nog eens rust.
Ik merk dat ik het beter doe dan gevreesd. Ik merk dat veel afhangt van de rust van de motomaat...
Terwijl ik gaandeweg blijer en blijer word om wat ik nog kan, vliegen m'n gedachten af en toe terug naar het verleden.
Ik herinner me hoe ik met de dag meer en meer gespannen raakte bij de gedachte aan een motoritje met het lief. Omdat ik niet snel genoeg was. Of niet zwierig genoeg. Of niet kort genoeg bijbleef. Omdat ik als chauffeur "overduidelijk" ontoereikende capaciteiten had maar ook als achterzit niet kon tippen aan het vorig lief...
Kritiek van links, kritiek van rechts, maar àltijd - dat móest ik geloven - met de "béste" bedoelingen.
Oh boy, wat gaat een mens dat naderhand toch ànders bekijken.
Olijf deed het bijlange niet slecht gisteren. Een ervaren motomuis zal ik nooit worden, zoveel weet ik óók. Maar de Olijfmobiel werd netjes onder controle gehouden.
En Olijf zelf.... die maakte met de "stoere" outfit weer éven contact met haar Yang :)
Het staat op een laag pitje de laatste tijd en dat heeft veel te maken met het feit dat Olijf momenteel cursusloos is, waardoor contacten vervagen en dansavonden minder frequent worden...
Maar goed, het slachtoffer is gevonden, we gaan er tegenaan gaan.
Gezien het mooie weer besluiten we onszelf eerst even aan te sterken met een hap-op-een-terras.
Voetgangerstunnel door, snel genieten van de gezellige drukte op het Sint Jansvliet, eten en dansen
Meer moet dat niet zijn. Olijf's Yin wordt al dansend opgeladen :)
Op de terugweg lezen we de poëzie op de muren van de Sint-Annatunnel. Schoolgedichtjes of iets in dien aard. Compagnon zoekt naarstig want z'n dochtertje hangt hiertussen, werd hem gezegd.
Olijf - enigszins gespeend van poëtische kennis en appreciatie - leest vluchtig mee maar stuit keer op keer op "wat anders". Dt-fouten... het is een misvorming. Hoe het precies komt, weet ik niet, maar m'n ogen vallen daar keer op keer metéén op.
Even vraag ik me af of het om zetfouten gaat (drukke drukker?) ofwel om een exacte weergave van de ingestuurde stukjes. Na verloop van tijd besluit ik dat het om het laatste gaat: me dunkt dat het de drukker (mocht hij er al aandacht aan kunnen besteden) niet toegestaan was om ook maar iéts te veranderen aan het origineel.
Mja....
 |
| dochtertje gevonden :) |
Verboden ... te roepen, te zingen of rumoer te maken... OK... genoteerd :)
We beëindigen de dag met een nieuwe "date"... toertje moto op zondagnamiddag... na een moto-stop van bijna twee jaar.
...
Olijf is lichtjes nerveus bij het begin. Ga ik m'n "beest" nog de baas kunnen? Zullen er geen "malheuren" gebeuren?
M'n zelfvertrouwen op dat vlak heeft een stevige deuk gekregen na de commentaren die de liefhebbende ex destijds meende te moeten geven... stom voor een volwassen vrouw, I know, maar kijk... soms wil je de meer ervarenen best wel geloven.
Voor een eerste keer wordt het een minitoertje in de buurt, uiteraard onderbroken door een terrasje én afgerond met een etentje uit.
M'n nieuwe motomaatje was geduldig. Bochtige baantjes in rustig tempo, aandacht voor een mogelijk angstig volgende Olijf... rust rust en nog eens rust.
Ik merk dat ik het beter doe dan gevreesd. Ik merk dat veel afhangt van de rust van de motomaat...
Terwijl ik gaandeweg blijer en blijer word om wat ik nog kan, vliegen m'n gedachten af en toe terug naar het verleden.
Ik herinner me hoe ik met de dag meer en meer gespannen raakte bij de gedachte aan een motoritje met het lief. Omdat ik niet snel genoeg was. Of niet zwierig genoeg. Of niet kort genoeg bijbleef. Omdat ik als chauffeur "overduidelijk" ontoereikende capaciteiten had maar ook als achterzit niet kon tippen aan het vorig lief...
Kritiek van links, kritiek van rechts, maar àltijd - dat móest ik geloven - met de "béste" bedoelingen.
Oh boy, wat gaat een mens dat naderhand toch ànders bekijken.
Olijf deed het bijlange niet slecht gisteren. Een ervaren motomuis zal ik nooit worden, zoveel weet ik óók. Maar de Olijfmobiel werd netjes onder controle gehouden.
En Olijf zelf.... die maakte met de "stoere" outfit weer éven contact met haar Yang :)
Abonneren op:
Posts (Atom)