ACtion.... aaaaaand .... CUT!

... but it's not a wrap... not quite yet.

Alweer een hoofdstuk in Olijf's leven: de ramen.

Ze moesten eruit.

Na jaaaa... ze hàdden nog kunnen blijven zitten, maar Olijf wou ze eruit.

Met name het raam op de benedenverdieping. Dat zat (zit nog steeds, zie verder) te laag om eindelijk eens aan die keuken van me te kunnen beginnen.

Na jàren denken, plannen, twijfelen en nóóit es beslissen, deed ik het eindelijk tóch... ik besliste.

Eind vorig jaar bestelde EN betaalde ik meteen de laatste nog te vervangen ramen in m'n huis.

Dat betalen is een fiscaal dingetje, nix van aantrekken :)

Het verdict eind 2010 was: ongeveer half februari als het weer het toeliet.

En inderdaad, 16 februari zouden de ramen binnenkomen. Kort nadien had ik een afspraak vast: vrijdag 25 februari zouden "de mannen" komen. Maandag, mijn vrije dag, kon niet want die hield de aannemer voor grote klussen.

Olijf was dus overduidelijk een kleine klus, vermits ik op het eind van de week gepland werd. Bon, ik kon dat "aannemen", dus nam een dagje verlof.

In "den bouw" weet je maar nooit, dus naarmate de dag naderde, werd ik stilaan nerveuzer.

Het zou toch niet vriezen? Want met vriesweer beginnen ze niet aan metselwerken.

"Grijs maar overwegend droog en zacht", had ik de weerman horen zeggen, dus het weer werkte mee. Oef.

Hij zou het toch niet vergeten hebben? Moest ik nog es bellen? Ik belde niet. Wou niet de lastige klant uithangen.

Om 6 uur was ik wakker. Nog wat spullen verzetten, plaats maken, zorgen dat alles aan kant stond.

Halfnegen... "de mannen". OEF! Ze waren er :)

Ze begonnen er meteen aan. Serieuze kerels, en vriendelijk.

Eens bij de rolluikkast beland, vroeg eentje "Er moet toch geen nieuwe rolluik in eh?"

euh... ja.... er moest wel een nieuwe rolluik in.

Kijken, zoeken, nog eens kijken.... geen rolluik in de bestelwagen.

Bellen naar "de baas"... hij herinnerde het zich. Zat het er niet bij? Ah, dan kon dat raam vandaag niet.

"Oh, maar da's nie erg" stelde de klusjesman me gerust. "De woensdag kan je die dingen al hebben".

"Da's fijn" antwoordde ik glimlachend "maar je gaat me toch niet wéér een verlofdag laten nemen eh? Ze liggen niet dik gezaaid hoor"

Dat laatste loog ik. Ik sleep al sinds 2006 om 15 dagen overuren met me mee. Maar dat ik die niet allemaal wil opsouperen aan drie ramen, zei ik er niet bij.

Na wat over en weer gebel en enig vriendelijk doch assertief aandringen van mijnentwege, kreeg ik de halve belofte dat ze àlles zouden doen om het laatste (belangrijkste) raam te komen plaatsen op een maandag...

En ... omdat je in "den bouw" nooit weet, belde ik na afloop den baas nog eens op met dezelfde vraag.

Beetje aandringen, heel begripvol zijn voor wat gebeurd was enzovoort enzoverder.

Hij zou "z'n best" doen.

"Hun best" in den bouw vult me nooit met vertrouwen. Maar ik MOET vertrouwen.

Me boos maken, ongerust of opgewonden heeft totààl geen zin.

Flémen moet je doen. En een beetje aandringen. Een argumentje of twee aanhalen zonder overdrijven.

En dan hopen dat die mannen, net als ik, eerder geneigd zijn om een assertief maar vriendelijke en geduldige klant éérder te helpen dan een klant die raast en tiert... want dat gebeurt ook....

Ik weet niet wie m'n concurrenten zijn in de ramenmakerij. Maar gaan razen ... nee, daar heb ik nù nog geen zin in.

Patience.

De ramen boven zitten er in.

Afwerking (en dus opnieuw vuil, stof en rommel) volgt HOPELIJK "maandag acht dagen".

Acht is een geluksnummer. Dus ik ga ervan uit....

Oude ramen zijn eruit.

Nieuwe ramen zitten erin. Onafgewerkt mààr erín. Mét verluchting  én vliegenramen... let the summer and mosquito's come!

Déja-vu

Ik herlees even iets wat me werd doorgestuurd vandaag.
't Is delicaat, het gaat ànderen aan, dus ik hou me aan de oppervlakte op deze blog.

Vriendin vroeg me om m'n gedacht (of een deel ervan)... en ik heb vaak, veel te vaak, de gewoonte méér te zeggen dan goed is.
Wat problemen betreft, heeft Olijf een sterk mannelijke kant. Ik heb de neiging dat te willen oplossen, zelfs al weet ik dat woorden en daden van mijn kant de zaak in het slechtste geval soms alleen maar erger kunnen maken.
Make mental note: vaker leren nix zeggen.

In dit specifiek geval raakt het me om twee redenen. Vriendin ligt me zeer na aan het hart, da's één.
Wat ik zag/las/hoorde bracht het nog niet zo verre verleden terug naar het heden, da's twee.

Woorden uit de mond van een duidelijk manipulatief en onstabiel individu... woorden die plots zo aannémelijk en weloverwogen klinken. Ik heb dat nóg gezien...
Een mens heeft de neiging om te gaan veralgemenen en dat deed ik vandaag ook.
De gelijkenissen waren bijna schrikwekkend.
Waardoor ik te veel zei, enkel en alleen gebaseerd op wat ik, klein grut, toevallig ooit zelf had meegemaakt.

Maar goed...
Het verbaast me hoe de ergsten onder ons er soms in slagen om diepmenselijk over te komen... al dan niet gemeend, al dan niet in een poging om de wereld nog maar eens naar hun hand te zetten? Wie zal het zeggen?
Maar het raakt me en af en toe maakt het me nog lichtjes woest. Intérn woest, gelukkig. Het lukt tegenwoordig om al die dingen binnen te houden.
Ze zijn het niet waard, die mensen. Of misschien wél, maar ik beperk me tot de gedachte dat ànderen zich daar dan maar mee moeten bezighouden.
Voor sommigen is m'n aandacht/vriendschap/liefde heel eenvoudig grenzeloos.
Voor anderen ligt de grens bijzonder laag... omdat ik dat zo beslist heb.

Ach ja... het ware fijn als we allemaal gewoon mooi waren vanbinnen.
Sommigen zijn het alléén vanbuiten... en zelfs dan nóg...

pluimpjes

Afgelopen zondag: Ruedales, alweer.
E en Olijf gingen het nog eens proberen, ondanks het hoge tempo van een weekje geleden.
Alweer werden veel figuurtjes aangeleerd en het waren niet de eenvoudigste.
Om één of andere (mij nog steeds niet bekende) reden slaagt onze Cubaanse leraar erin om iedereen (of toch de meesten) bijna foutloos te laten volgen.
Het ligt niet aan z'n geweldige lesstijl of aan de uitgebreide uitleg. Hij dóet het gewoon en hij slaagt erin om iedereen enthousiast te houden.
Op het eind van de anderhalf uur durende les voelde Olijf zich lichtjes overmoedig. In tegenstelling tot de week voordien, wou ik deze keer ook eens een gooi doen naar de gevorderde groep.

Ok, Ok... strikt genomen mag ik mezelf gevorderd noemen, gezien de lessen die ik vorig jaar volgde. Maar een andere school blijft een andere school. Met andere pasjes en duidelijk ander tempo.
Ondanks enkele argumenten tégen, besloot ik het tóch te proberen.
Het resultaat was verbluffend. Hoewel ik vorige week niet had meegevolgd wat de anderen hadden geleerd, bleef het lukken. Ik amuseerde me te plètter, kreeg het meer dan eens erg warm (vergelijk het gerust met een stevig rondje joggen)  en volgde de ingewikkelde pasjes dat het een lieve lust was.

Af en toe voelde ik me geroepen om me op voorhand te excuseren "mocht het niet lukken", maar ik ging zelden in de fout.
Eén heerschap - een overigens notoir vrouwenversierder (ik zeg dit erbij om wat volgt enigszins te nuanceren) - liet me weten dat het een plezier was om met me te dansen ..... "omdat ik een pluimpje was, zoals ik volgde".
Bon goed, Olijf was gewaarschuwd: meneer was (is) een Casanova, hij kon en zou dus zeggen wat hij nodig achtte om een eventuele volgende move in te leiden. Desnondanks voelde ik me een centimetertje of twee groeien.
"Een pluimpje"..... jééééj. Dat had ik nog niet te vaak gehoord.
Ik beschouwde het als een pluimpje op m'n hoed.
De rest van het tweede blok anderhalf uur les ging ééns zo goed :) :) :)



Vandaag at ik spaghetti. Met de zusjes en hun kids.
Woensdag spaghetti-avond was belangrijk voor ons en onze ouders. Nu ze (definitief of voor onbepaalde tijd) niet meer meedoen, hebben we vast besloten om deze avond niet op te geven. Ter ere van papa onderhouden we het jarenoude ritueel. De kleinkinderen weten niet beter of het is altijd zo geweest.
Op woensdagavond hebben we soms de kans om even bij te kletsen. Vanavond lukte dat bijzonder goed omdat jongste zus S eens niet naar de pianoles moest. Tijd zat dus.
Zus C had de avond voordien een etentje gehad met een "oude" vriend, M. Zus S en Olijf kennen M ook een beetje van enkele korte ontmoetingen. Een sympathieke kerel, intelligent, ontwikkeld en overwegend welgemanierd. Op papier wellicht de ideale man.
M heeft ook nooit onder stoelen of banken gestoken een boontje te hebben voor Olijf, zij het dat hij de gemiste kansen opvulde met enkele komende en - helaas voor hem - gaande dames. Het weze hem gegund. Mij hoor je niet zeggen dat het gezond is om jaren lang te zitten treuren om wat je niet krijgen kon.
...
Nu Olijf weer overduidelijk "vrij" is, had M zich gisteravond weer laten ontvallen dat hij nog steeds een oog op Olijf had. Zus, van de hand Gods geslagen, had niet meteen geweten hoe te reageren op z'n vraag of Olijf interesse zou hebben in een date en liet hem vrij spel.

....

Puntje puntje... omdat Olijf - alweer helaas voor M - écht geen heil ziet in een date met hem.
Ik ken hem als zeer verre vriend maar ondanks àl z'n overduidelijke kwaliteiten... tja... is er in de verste verten geen vonk te bespeuren. Nix noppes nada.
Als ik heel eerlijk moet zijn.... integendeel zelfs.
Ik ben er zeker van dat het een schàt van een kerel is, maar van chemie is hier geen sprake.
Zelfs z'n bemerking dat "Olijf er met de jaren alléén maar aantrekkelijker op wordt" (een mens zou van minder een dikke nek krijgen) deed het niet voor mij.

Dus kamp ik nu met een mix van een (misschien misplaatst) gevoel van gecharmeerd zijn (je hoort zo'n compliment niet elke dag) .... en de nood om meteen duidelijkheid te scheppen.
Een vriendschappelijk koffietje of zelfs een dineetje behoort tot de mogelijkheden... maar niet om deze lieve man valse hoop te schenken.

U weet onderhand wel dat dit ab-so-luut niet to mijn strategieënpakket behoort.
Femme fatale zal Olijf nooit worden en a golddigging bitch al zéker niet. Ik loop niet over lijken om te krijgen wat ik wil, zelfs niet om m'n tijd "aangenaam" op te vullen tot het zogenaamde bétere werk zich aanbiedt. En met "beter" bedoel ik enkel wat beter aanvoelt voor mij....

Dus goed....
op enkele dagen tijd hoorde ik een complimentje of twee, werd ik er zelfs vrolijk van.
En nu  is het tijd om weer over eierschalen te gaan lopen.
Ik ga oefenen.....

een luchtiger noot (pardon the pun): mijn piano-actieve zus oefent...

Actualiteit

Er komt een nieuw boek uit waaruit blijkt dat onze koning een onechte halfzus heeft.
So what? Boooooooooring!

Sophie, zestienjarig meisje dat vorige week werd aangereden en overleed, wordt begraven. Haar dader is intussen gekend. NIET omdat hij zichzelf aangaf, maar omdat een garagist een auto meende te herkennen die compatibel was met het verhaal...
Hij dacht dat hij tegen een paaltje was gereden.... was zijn uitleg.
Maak dat een ander wijs.
En dan plakt dat verhaal een héle week in het nieuws en blijft meneer denken dat hij tegen een paaltje aanreed???? No bloody way, daar vang je deze vlieg NIET mee...

Libië: Muammar Kaddafi wil niet opstappen. Een heel volk schreeuwt dat het hem niet langer als leider wil en hij zegt Njet....
Je moet het kunnen: weten dat je land niet achter je staat en toch met de vuist op tafel blijven slaan.
"ik blijf tot de laatste vrouw, de laatste man, de laatste kogel"
Wel wel wel.... is hier sprake van enige zelfverheerlijking? Alle landgenoten dood omdat jij geen zin hebt om je luxepositie op te geven?
Wanneer gaan de heren dictators es beseffen.... "tiens, ik heb al 30 jaren ongestoord m'n zakken kunnen vullen ten koste van 90% van de bevolking... tis mooi geweest.... time to cut my losses".
NOPE
Ze willen BLIJVEN zakkenvullen en bloedvergieten.

Deze vond ik ook mooi...
De Westerse landen hebben hun steun aan Kaddafi opgezegd. Schitterend. Moedig zeg....
Mij lijkt het eerder een actie in de trant van: mja.... gaan lopen terwijl het nog kàn, vooraleer er allerlei schandalen de kop opsteken.
We zullen het vandaag maar niet hebben over wapenhandels in allerlei richtingen of miljoenendeals met dictaturen....
Pfffff....

Neen, we kunnen niet op z'n Amerikaans "ten oorlog" trekken. Dat lost ook niets op.
Maar ik sidder en beef bij de gedachte dat onze Westerse Regeringen maar wàt graag een oogje toeknijpen wanneer er deals te sluiten vallen om daarna met de staart tussen de benen te gaan lopen wanneer het wat heet onder de voeten wordt.

Ach, politiek. Nooit wat voor gevoeld. En hoe ouder ik word, hoe minder het me wat zegt.

Of het Kaddafi was of een andere oen, ik herinner het me al niet meer.
Gisteren hoorde ik op het nieuws: "Wij zijn Egypte niet. Wij hebben OLIE".

Olijf leeft naar de dag dat de OLIE óp zal zijn (en wij domme westerlingen hopelijk ver genoeg staan in onze eigen stroomvoorziening om daar geen ene moer meer om te geven).
Waar staat meneer de OLIEbaron dan?
Me hopes.... stevig in de kou.
Nèh. En meer wil ik daar nu niet meer over kwijt.

M'n gekke nichtje. Onze eigen Pipi Langkous :)

Olijf's leven is aan de drukke kant tegenwoordig.

Eén en ander heeft te maken met werken in huis (25 februari komen de ramen!!!) en klussen bij zus.

Het sociale leven staat even een beetje op de achtergrond, maar dat nemen we er tijdelijk bij.

Door het kluswerk bij zus, zie ik haar en haar dochtertje G de laatste tijd wat vaker dan normaal. U hoort me daar niet om treuren. Een écht praatje 's avonds in plaats van de zoveelste stille chatsessie met heel fijne maar verre vrienden is een leuke afwisseling.

Zo viel ik deze week binnen bij zus op G's badmoment.

Het is een zalig kind, een heel creatief meisje. Ondanks alle speelgoed, speelt ze het liefst (en creatiefst) met prulletjes zoals schelpen, steentjes, takjes en andere gevonden voorwerpen. Ook in bad houdt ze zich lachend bezig met allerlei niemendalletjes. Daarbij legt ze graag uit wat ze doet en in welke "wereld" ze op dat moment toevallig zit.

Schitterend, die vrolijke onschuld.

Na het bad houdt mama een handdoek klaar, waarna G zich warm inpakt en op een bolletje gaat zitten.

Even denk ik "dat doet ze nu even omdat tante Nanna in de buurt is. Ze wil zich laten opmerken", maar zus zegt me dat dit bij haar badritueel hoort.

Ze stapt uit het bad en rolt zich op.

Olijf - steeds op stap met het fotoapparasie - legt het ritueel vast.

Ik vind het lief :)

Zaterdagochtend trekken de 3 zussen naar de bank. Er moet nog wat geregeld worden na papa's overlijden en er zijn enkele handtekeningen nodig.
Zus C heeft niet meteen een babysit geregeld, waardoor G meegaat naar de bank, gewapend - zoals altijd - met "iets" om zich bezig te houden.
Het is een geluk dat G "iets" bijheeft, want de bankbediende - hoewel vriendelijk - blijkt niet bijzonder capabel. Het gevraagde papierwerk is dan ook geen handeling van alledag. Even ziet het ernaar uit dat we "beter eens op een andere dag terugkeren wanneer de manager in huis is" maar dat zien de zussen en Olijf niet zitten. Dus wachten we geduldig. G geeft geen kik. Zij is bezig.
Haar moppenboek gebruikt ze niet (de kinderen in onze familie scholen zich graag bij in mopjes, hoewel het voordragen ervan nog enige oefening vergt... punchlines zijn een delicaat iets), tenzij om als vaste ondergrond te gebruiken.
Van waar ik sta, zie ik dat ze schrijft... of tekent. Daarbij "zit" ze op één stoel en gebruikt ze de enige andere stoel als tafel.
"Wat bekijkt ze?" vraag ik me af, maar ik moet m'n gedachten bij de bankzaak houden.
Na afloop wijst m'n zus op G's werk.
Ik kijk.
Ze heeft een stopkontakt getekend.... in perspectief.
....
Hoe meer ik G observeer, hoe meer ik haar moeder in haar zie. Mama is architecte... ga maar na.

Ik bedóel maar... zo'n achtjarig kind heeft in het kale bankkantoor nix opwindends te doen... en maakt van de nood dan maar een deugd... perspectieftekenen... een stom, doordeweeks stopkontakt!!!
Tante Nanna is fier op haar flinke nichtje :)

Eens thuisgekomen moet G's mama nog een boodschap doen. Olijf maakt zich klaar om te gaan klussen en speelt tegelijk heel eventjes babysit.
G houdt zich weer bezig.
"Tante Nanna, zou je me hier zien staan?"
Olijf kijkt op en zoekt G, ergens waar ze zou moeten staan, afgaand op waar het stemgeluid vandaan kwam.
Neen, tante Nanna vindt G niet meteen.
En dan weer wél.
Onder de lampekap.
Olijf lacht. G ook. Zij vindt het gewéldig :)

Even later valt m'n oog op één van de vele knutselwerkjes van G. Ik zie iets wat lijkt op de romp van een paard en vier dingetjes waarvan ik vermoed dat ze de poten moeten voorstellen.
"Waar dienen die ringetjes voor? En die gaatjes?" vraag ik aan 't nichtje.

"Wacht, ik zal het je tonen" antwoordt G. Ze neemt voorzichtig alle onderdelen vast, schuift ze over haar vingers en steekt triomfantelijk haar getransformeerde hand uit.
"Zóóó moet je dat gebruiken" lacht ze.
En Olijf kiekt.
Ik hou van m'n nichtje... :):):)

Kinderlijke onschuld heeft de roteigenschap om stilaan te verdwijnen met de jaren.

Het leven en z'n gebeurtenissen zitten daar voor iets tussen.

Grote mensen óók, die je gaandeweg zeggen wat kan en niet kan, wat hoort en niet hoort. Er zijn regels waaraan je je moet houden en sómmige daarvan zijn erg nuttig.

De baan niet oversteken wanneer er een wagen komt aandaveren is één zo'n nuttige regel.

Je vingers niet in het stopkontakt steken heeft ook al menig kind van een nare ervaring bespaard.

"Doe niet zo gek, de mensen kijken naar je".... dàt is dan weer iets wat - al naargelang de situatie - niet noodzakelijk een goede regel is.

Waaróm vinden we het zo nódig om van iedereen eenheidskoek te maken? Wanneer is spontaneïteit en originaliteit (niet) gewénst en wíe bepaalt dat?

Ik begrijp... gedrag en handelingen mogen anderen niet schaden of raken. Sóms kan een gedrag ook gewoon hinderlijk zijn. Ik denk spontaan aan eindeloos schrééuwende kinderen in de supermarkt bievoorbeeld. Maar wat hinderlijk is voor de éne, is dat niet noodzakelijk voor de andere. En misschien heeft dat kind (op voorwaarde dat het niet hopeloos verwend is) wel iets te zéggen met al dat geschreeuw.

Ik wijk af.

M'n punt is dat we "onze" kinderen vaak onnodige regeltjes opleggen waarmee we soms niets méér doen dan hun gevoel voor spontaneïteit vollédig ende hélemaal de kop indrukken. Tót ze op een dag begrijpen dat eenheidskoek het enige aanvaardbare is.... en conformeren.

En dan hoor je ouders zeggen "Ik vind het spijtig dat dat kinderlijke eruit is".

Tja... wat wil je?

Voor het goede begrip: dit is géén betoog om onopgevoede, ongemanierde koters op de wereld te zetten. Zoals gezegd: sociaal aanvaardbaar gedrag hééft z'n nut.

Tegelijkertijd pleit ik ervoor om ieder kind, iedere situatie en ieder gedrag apart te bekijken.

En te vieren dat we allemaal uniek zijn, net als alle anderen.

Ik hoop dat G voldoende ruimte blijft krijgen om haar ideetjes uit te werken. Dat ze niet te vaak te horen krijgt "Wat een dóm idee. Dàt krijg je nóóit verkocht!"

Met m'n zus als haar mama denk ik dat dat wel snor zit.

Die is óók fier op haar dochter... en nog geen klein beetje :)



luister eens naar een man

Afgelopen zondag hield Olijf zich onledig met nóg maar eens een cursusje Rueda.
Deze keer bij een andere dansschool.
Deze keer ontstéllend dicht bij huis.
En deze keer "gepaard"... het is te zeggen, mét danspartner. Dat danst ééns zo leuk, zelfs al houdt Rueda De Casino in dat je continu van partner verwisselt....

Daartegenover staat dat een andere cursus, waar ik nog niet zo lang geleden lichtjes geheimzinnig over deed, roemloos is gesneuveld... wegens te weinig cursisten.
Now is the time om u te vertellen dat het om buikdansen ging... hoewel niet eens zo geheimzinnig vermits hij in m'n pijplijst stond...

Het is de tweede keer dat ik niet slaag in m'n opzet om dat buikje van me te verheerlijken.
Een dikke 10-15 jaar geleden volgde er óók niets op de (overigens schitterende) kennismakingsles... alweer wegens te weinig geïnteresseerden.
Deze keer kwam ik voorbij de introductieles en tot de eerste échte les. Op die bewuste tweede avond stonden we er met z'n tweetjes.....
De lerares ging "het nog eens bekijken"... dat deed ze volle 3 dagen lang blijkbaar, want maandag vond ik al een annulatiemail in m'n box.
Vervelend maar onvermijdelijk.
Ik neem het gewoon méé. Dat is het universum dat me duidelijk maakt dat ik iets anders met m'n tijd moet doen... zoals veel klussen bievoorbeeld?

Ik vraag me wél af hoe het zit met ons vrouwvolk in Vlaanderen?
Enerzijds kunnen we niet ópen genoeg zijn over onze sex- en sensualiteit. Maar als er eens effectief met die heupen en buik moet gewérkt worden, haken ze allemaal af... Wat hadden ze dan verwàcht bij een buikdanscursus, vraag ik me af????
Put your money where your mouth is schiet me spontaan te binnen.
Ik gaf m'n geld ... en mag het nu laten terugstorten :)
Ach ja....

Terug naar de Rueda.
Het was een fijne namiddag. Erg intens wegens hoog tempo.
Voor Olijf, die zich intussen Rueda-gevorderde mag noemen, ging het nog nét. Voor danspartner - hoewel wél gevorderd salsero - ging het wat snel. Mààr hij had zich goed geamuseerd, zei ie, dus dat zat weer lekker.
Voor één keer was Olijf als vrouw eens in de minderheid... met drie gekende heren uit de andere school aanwezig en alle drie éven praatgraag.
Na de les schoot ééntje weg on private business en de andere twee bleven gezellig hangen in het cafeetje... met Olijf.
Zoals dat vaak pleegt te gaan in - ahum - danskringen, was het onderwerp van gesprek vaak ... ewel ja.... iets over dansen.
Over hoe je als man figuurtjes kan onthouden, hoe je als vrouw moet volgen (of wat weerstand bieden? wie zal het zeggen?). Hoe een man het niet altijd even evident vindt om een onbekende dame uit te nodigen, vooràl wanneer haar dansstijl blijk geeft van vergevorderdheid enzoverder.....
Afijn..... De variaties op het dansthema zijn veelvuldig :)

Het leek me een uitgelezen kans om het euvel van het uitnodigen (en uitgenodigd worden) nog eens onder de loep te nemen.
Eén van beide disgenoten - herinner ik me - vond ik een jaar geleden bij aanvang niet zo'n aangenaam tiep. Té doordringende, bijna vràgende blik. Gelukkig heb ik hem en mezelf de kans gegeven om elkaar nèt dat beetje beter te leren kennen om dat vooroordeel uit de weg te ruimen. En wat bleek (tot nader order)? Dat het best een aangename kerel is, die wat te vertellen heeft én dat, niet gespeend van enige diplomatie, assertief durft te zeggen.

Nadat we uitgebreid enkele bekende en minder bekende dames en heren onder de aandacht hadden gebracht (wie durf je uit te nodigen en wie niet? en vooral.... waaróm?), liet ik me ontvallen dat ook ik het niet gemakkelijk had om onbekende heren ten dans te vragen. En.... omdat ik blijkbaar zelden door onbekenden op de dansvloer word uitgenodigd... smeet ik de vraag op tafel. Niet uit egocentrisme maar uit nieuwsgierigheid.
"Heren, wanneer ik u vraag om mij met een andere dame aan de kant te vergelijken, u daarbij voorstellend dat u mij niet kent... wat straal ik dan uit? ... Want....los van de wetenschap dat ook heren drempelvrees ervaren... sommige dames worden bij de vleet gevraagd, daar waar ik vaak blijf stààn. Ik dans niet slecht maar ook niet zó goed dat het angstaanjagend is, lijkt me.... Niet?"
Okee Okee.... de vraag werd iets minder welgeformuleerd gesteld. Maar het kwam daarop neer.

Eerder vernoemd heerschap, H, dacht even na.
Waarna hij de mond opende.... en sprak. (herinner u de assertiviteit, overgoten met een vleugje diplomatie)

"Je hebt iets óver je," begon hij.
"Iets stàtigs.... en dat kan het een man moeilijk maken. Maar begrijp me niet verkeerd: statig stoot niet àf. Ik vind het erg sierlijk. Maar ik kàn me voorstellen... begrijp je me...?"

Nou nou.... statig?
Statig  klinkt in alle geval al stùkken beter dan stuurs zoals een vrouwelijke medecursiste me pakweg een jaartje geleden zei.
Ik herinner me dat het me toen pàkte, dat stuurse. Omdat o.a. m'n moeder dat woord in m'n jeugd óók al had gebruikt.
"Sandra, je kijkt zo stuurs." zei ze toen, en ik was de tienerjaren nog maar amper ontgroeid. En ik wist dat ze gelijk had. De twee diepe rimpels tussen m'n wenkbrauwen zijn daar al jààààren het fysieke bewijs van. Soms denk ik er ernstig over na om ze te laten "wegwerken", zo diep zijn ze.

Maar goed. Een jaar geleden zei de immer ten dans gevraagde juffrouw me dat ik een stuurse aanblik had en ik geloofde haar nog éven hard als ik destijds m'n moeder had geloofd.
Intussen is een jaar verstreken, zie en hoor ik de medecursiste niet meer (die... naar mijn bescheiden mening  - oh dit klinkt vréselijk - zélf kampte met een serieuze imago-crisis) maar heb ik wél dat stuurse proberen te verzachten met een hópelijk niet geforceerd ogende glimlach.
Waardoor stuurs nu statig is geworden... althans uit de mond van een diplomatische assertieveling...
Ik vind statig  best OK en ik hou aan een zekere vorm van klasse (al zou je dat vermoedelijk niet altijd zeggen als je me thuis ziet rondhangen).
Anderzijds wil Olijf niet zó statig zijn dat het mannen én vrouwen van bepaald slag blijft afschrikken.

Rekening houdend met alle factoren - niet in het minst de overduidelijke diplomatische bewoordingen - beschouw ik mezelf voorlopig matig geflatteerd. 
Daarbij verlies ik niet uit het oog dat er nog werk aan de winkel is.
Maar dat is goed. Werk is goed.
Het betekent dat ik àlle dagen nog massa's bijleer (of bij WIL leren). En daar is nix mis mee.

Olijf blijft oefenen. Tot ze uitstraalt wie ze wérkelijk is. Een vrouw met waarden, tónnen vriendschap en liefde maar niet grenzeloos onnozel.
Een meiske... dat iedere dag gewoon haar best doet om er het beste van te maken... wat het leven ook haar richting uitgooit.

Ow ja... ik zou het bijna vergeten... M'n blik dwaalt even af naar de rechterkolom en ziet dat we grosso modo 31 dagen en 5 uren verwijderd zijn van de lente. Da's de duur van een lange maand.
Vandaag scheen het zonnetje en ik heb daar volle drie kwartier van genoten tijdens m'n middagpauze, interessant boek bij de hand en àl.
Hebt u er vandaag óók aan gedacht om even te genieten? Ik hoop van wel.
:)

Wereldrecord

Vandaag 17 februari 2011 heeft België een wereldrecord gehaald.
Vandaag zijn we officieel de kampioen. De langst durende onderhandelingen voor het vormen van een regering OOIT.
Tja....
Je MOET èrgens de "beste" in zijn.
Wij doen dat dus door ons te laten opmerken als het politiek meest verscheurde land ter wereld.
Fijn is dat.....

In m'n mailbox zit een bericht van Nieuwsblad.be.

België is 'wereldkampioen regeringsvormen'

In geen enkel land duurde het ooit langer om een regering samen te stellen. Nieuwsblad.be laat deze twijfelachtige eer niet aan zich voorbijgaan en lanceert het ludieke online game 'Koninklijk Saboteur'. In dit spel help je het vormen van een Belgische regering geen stap vooruit. Integendeel, het doel is juist om de onderhandelingen te saboteren en zo het wereldrecord nog scherper te stellen.

Mja.... op één manier denk ik "Bon jaaaaa, laat ons er eens mee lachen. Huilen helpt toch niet."
Ik ben zelfs een béétje nieuwsgierig... maar vertik het om dit spel mee te spelen.
Het zal wel ludiek zijn, zoals Nieuwsblad zelf beweert. Het zal wel onschuldig vermaak zijn.
Maar tegelijk vind ik het te gek voor woorden. Wat zijn het???... 249 dagen sinds we een zondagochtend opofferden om onze '"stem" uit te brengen?
Niet zo grappig eigenlijk dat de heren (en dames) dik betaalde politici maar geen akkoord kunnen vormen. In welk serieus bedrijf zou je zo lang mogen aanmodderen zonder een oplossing te verzinnen?
....
Een retorische vraag, want u en ik kennen het antwoord.

Hup hup voor België. We kunnen in het Guiness Book of Records.

Life gets in my way

Het zijn rare tijden voor Olijf.
Alle dagen, letterlijk àlle dagen, schiet er een ditje of datje door m'n hoofd dat ik wil noteren.
Vaak met hele flarden tekst zitten ze al klaar in één of ander uithoekje van m'n denken.
Soms - niet meer zo vaak als vroeger, maar tóch soms - neem ik een foto.
"Dààr ga ik dàt over schrijven", denk ik dan.

Maar dan komt het Leven ertussen.
De ene keer is dat een torenhoge afwas die schreeuwt om gedaan te worden.
De andere dag keer ik na een hoopvol bezoek aan moeder weer helemaal overstuur, boos of teneergeslagen naar huis, waardoor alle zin me ontnomen is om nog eens "gevat" uit de hoek te komen.
En soms heb ik gewoon een vriend(in) onverwacht te eten gevraagd. Of zijn we er samen een namiddagje op uit getrokken. Nadien is het te laat om nog aan een blog te beginnen.

Het Leven komt er gewoon tussen....

Maar goed... laat me nog eens proberen.

Wat viel me op deze week?

Marie-Rose Morel is niet meer.
Dat is spijtig.
Tijdens haar Vlaams Blok-dagen had ik geen bijzondere sympathie voor haar. Zelfs niet nadat ik een Koppen-aflevering had gezien. Ik bleef in haar een vrouwtype zien waarmee ik - op afstand geoordeeld uiteraard - nooit beste maatjes zou kunnen worden. M'n bewondering voor haar overlevingsdrang trof me dan weer wél.
Op puur menselijk vlak was ze dus een aantal banken vooruit gegaan.
Maar nu is het dus gedaan met haar. Spijtig voor haar en nog spijtiger voor haar kindjes.
Ze wàs te jong, zoveel is zeker. Haar kindjes zijn zeer zéker te jong om moederloos door het leven te moeten.
Maar de berichtgeving wringt wat bij Olijf.
Onwillekeurig denk ik aan de honderden, duizenden andere gewone stervelingen die na een lange strijd tegen een slepende ziekte het leven laten... en waarover met geen woord wordt gerept.
De postume uiteenzetting van Filip Dewinter vond ik walgelijk, al deed hij nóg zo z'n best om bijna menselijk uit de hoek te komen. Ik gelóóf die kerel niet. Nu niet en nooit (niet).
Tussen haakjes... in een poging om Flipje's naam correct te spellen, google ik Vlaams Belang en kom voor het eerst in m'n leven op hun website terecht. Bij "Meest gelezen" vind ik een korte mededeling over Marie-Rose's heengaan.... Zelfs nù houdt de politieke PR niet op... Ik krimp ineen van walging.

Zesjarge tweeling Livia en Alessia zijn al een week vermist nadat ze door hun vader ontvoerd werden.
Vader in kwestie reisde met hen van Zwitserland over Corsica naar Italië, waarna hij zichzelf onder een trein gooide om bloederig aan z'n eind te komen en de kinderen spoorloos bleken...
Bedroevend nieuws.
Het is soms moeilijk om niet de denken dat de mensheid naar de kloten gaat....

Kalfjes Willy en Barabas leven nog.
De volledige aflevering van Basta heb ik nog niet gezien, maar niet getreurd... alles wordt opgenomen.
'k Zag wél hoe sympathisanten van het programma "Free Willy" er geen graten in zagen om zich in te schrijven voor een barbeque (VLEESbarbeque) en daarna met tranen in de ogen een Basta-verslag volgden op het seherm over welk kalf nu op hun bord zou terechtkomen...
De aanwezige dames en heren aten wél met smaak de worsten op hun bord op... tot ze tot het besef kwamen dat het misschien één van de lieflijke kalfjes had kunnen zijn.
Olijf is geen vegetariër. Laat me dus niet de hypocriet uithangen.
Het slaat me wel met verstomming dat mensen enerzijds zitten treuren om een kalf op een projectiescherm en anderzijds wellustig in de worst op hun bord snijden. Vleesschrokken is dus OK zolang je niet moet weten waar het vandaan komt??? Héééélooooo! Zelfs vleesetende Olijf weet dat een beest moet gaan om de biefstuk op uw bord te toveren...
Veel lof overigens aan Neveneffecten die op hun eigen ludieke manier hun publiek tot één of ander inzicht willen brengen!

Een gesprek aan de telefoon deze week met een vriend die me wilde toevertrouwen dat Olijf et beste wuf was die het ex-lief ooit had gekend. Dank u... ik vind dat óók.
Maar wat baten kaars en bril, niewaar?
Het was wél een hart onder de riem, zelfs al is het nu jaren geleden.
De twijfels over mezelf zijn grotendeels verdwenen, wat niet wil zeggen dat ik geen zelfkritiek meer heb... ik ben er gewoon mee opgehouden om alle fouten bij mezelf te gaan zoeken. Méér nog: Olijf weet met stellige zekerheid dat het ex-lief de grootste kans van z'n leven door z'n vingers heeft laten glippen. De redenen waaróm interesseren me intussen al niet meer. Of om het anders te zeggen: het is mijn probleem niet meer.
Et voilà, wat dat betreft, heeft Olijf alweer een draadje doorgeknipt.

Een namiddagje Eco-Pop in Kortrijk met vriendin B. We zagen én ontmoetten Low Impact Man Steven Vromman. Via N had ik voor het eerst van hem gehoord. Dankzij B kreeg ik hem nu ook in levende lijve te zien.
Steven is - eerlijk is eerlijk - geen cabarettier, al heeft hij een verdienstelijke poging neergezet. Z'n boodschap vond ik ook overwegend negatief overkomen, maar ik heb me laten vertellen dat z'n blog de moeite van het lezen waard is. Voor de rest bewonder ik hem voor de ver doorgedreven inspanning die hij levert om z'n ecologische voetafdruk te minimaliseren, z'n consequent gedrag én z'n inzet om de doorsnee aardbewoner tot inzicht te brengen.
Olijf zou het niet kunnen en is zelfs niet bereid om een aantal luxes op te geven. Maar bewonderen doe ik hem wél!
Verdere randbemerking: het valt me op hoe ecologisch leven zo vaak samengaat met vegetarisch eten en geitewollensokken dragen.
Nogmaals, Olijf is geen vegetariër maar heeft ook nix tegen haar sla-etende medemens. Hoewel ik de mogelijke link tussen ecolog- en vegetar- isch wel min of meer zie, ontgaat het complete verband me toch... Maar goed... dat gezegd zijnde... een beetje foto-materiaal (mét toestemming.. denk ik :))

Olijf's allereerste volvegetarische friet met boskroket en zelfgemaakte tartaar. De prijs sloeg wat tegen... maar wél lekker.

suggesties aan de boom van het Ministerie van Ideeën. Red de stad - eet meer druif.
Nota van Olijf: er zat een man aan een tafeltje het ene idee na het andere te noteren. Ik verdenk hem ervan een vaste medewerker van het ministeri van Ideeën te zijn... maar misschien ligt dat gewoon in mijn achterdochtige aard...

 

Jongen moet fietsen om z'n fruitsapje te "genereren". Steven kijkt goedkeurend toe. De foodprocessor draait :)

LIM en B. Voor deze foto zijn we teruggekeerd. Grenzen verleggen enzo :)

Nadien: korte wandeling in Kortrijk... we waren er tóch. Kikkerperspectief en semi-lange Olijfarm om toch een stukje Kortrijks decor op de achtergrond te krijgen. The proof lies in the pudding!

The proof lies ZEKER in the pudding!
M'n allerbeste cappuccino ooit in BELGIË! Met supermooi ogende cupcake toe!
(Olijf heeft haar welgemeende felicitaties overgemaakt aan de uitbaters. Ze leken complimentcontent :))

Schitterend ogend ding, niet?
Eén adres: Cup 'n Cake op de Grote Markt in Kortrijk!!!!!!
(noemen ze dit geen productplacement?)

 Over B's schouder zag ik dit koppeltje het zondagavondmaal nuttigen.
VAlentijnshartje op de voorgrond, levenslang samenzijn op de achtergrond.
Olijf droomt nog even...

Een avondje vegetarisch eten voor B die toevallig "in de buurt" was voor haar werk, al bleek "in de buurt" een stevige onderschatting te zijn geweest.
Hoe dan ook een fijne avond, een dineetje voor twee (wat altijd leuker is dan solitair eten voor teevee) én puur op gevoel koken.
Dat laatste was geen resto-kwaliteit maar voor een eerste poging mocht het er zijn.
Omdat ik het in de winkel zag liggen én omdat ik Valentijn in z'n oog wil spuwen, kocht ik onderstaande pasta. Na koken en beurt in de oven herken je het tóch niet als dusdanig :)

Love & Pasta.
No comment.
Behalve "Alla faccia di Valentino!"
:)

Een afspraak met I om zaterdagavond samen met haar F "iets" te doen. Film of wat anders, we zien wel.
Olijf kijkt uit naar de hereniging.

Conclusie.
Er is een boel miserie in de wereld.
Olijf laat zich er soms door pakken, door de dicht-bij-huis-variant. Soms is dat terecht en soms is dat onterecht. Af en toe gaat het om miserie die de moeite van de zorgelijke gedachte niet eens waard is.
Maar à la fin blijven nog àltijd een grabbel-vol vrienden en familie die er zonder fout voor zorgen dat het Leven - al geraakt het soms in de weg - de moeite waard blijft.
Ainsi soit-il en Santé, à la bonheur :)

Olijf krijgt niemand meer kapot! Zegt dakkikket gezegd heb!

ons "best"

Dit kan niet meer... zoveel negativisme.
Dus hier Olijf's poging om wat licht in de duisternis te brengen.

Het gebeurt niet vaak, maar ALS het gebeurt, dan vindt het grondig plaats.
Olijf sloeg aan het rekenen.
De internetrekening, de telefoonrekening, de gsmrekening.
Wat konden de oude facturen me vertellen en hoe kon ik dat relateren naar mogelijke (pakket-)aanbiedingen?

Olijf is Proximus- en Base-klant. Gecombineerd met een eeuwenoud abonnement bij Belgacom.
"Dat kan beter" dacht ik, EINdelijk...
Na jaren twijfelen en los redeneren, zette ik me eindelijk aan het rekenen.

Ik bekeek Proximus en ik bekeek Base.
Eerst op het internet.
Daarna hefte ik m'n luie k*nt op en trok naar de desbetreffende winkels voor "nadere toelichting".

Proximus slash Belgacom willen me natuurlijk houden maar het liefst zonder daar enige moeite voor te doen. Story of my life dus. Als het maar geen moeite hoeft te kosten om Olijfje in the picture te hebben.... en dat maakt me al bij voorbaat een beetje allergisch.
Dat betekende "dus"...

• pakket telefoon, gsm, internet + digiTV
• of pakket telefoon, internet + digiTV

voor een flink uitgekiende som.... daarbij rekening houdend dat je de "gratis" digiTV maar hebt op één TV. Als je er twee wil, betaal je bij OF heb je een toestel zonder signaal.
OF je behoudt je kijk- en luistergeld en daar gààt je besparing....

Dat Olijf geen digitale TV wil, is geen probleem.
De prijs blijft dezelfde, al is de besparing dan miniem.
Kous af. Daar moest ik het mee doen...

"Not good enough" dacht ik. "OP naar de concurrentie".
Base biedt me iets aan wat aan m'n verwachtingen zou kunnen voldoen. En terwijl ik sta te luisteren naar de zeer kundig ogende vrouw, valt m'n oog op de gsm-provider-opties.
Ook daar krijg ik een uitgebreide uitleg.
Dingen als "onbeperkt" of "gratis" vervullen me altijd meteen met ongeloof, maar goed... na wat extra uitleg keer ik huiswaarts om nog een paar dingen te checken.

Wat heb ik de afgelopen 12 maanden betaald? Hoeveel minuten beltijd en hoeveel smsjes heb ik daarvoor mogen gebruiken?
Wat biedt de concurrentie voor die som? Hoe kan ik dat vergelijken? Hoe vaak zat ik óver hun aanbod smsjes-in-de-prijs-inbegrepen en hoe vaak zat ik eronder?  Wat als ik een zwaarder pakket zou nemen?
enzovoort
enzoverder.

Kort.... er kwam de betere huis-tuin-en-keuken-statistiek aan te pas, nog nét niet met foutenvlaggen....
M'n conclusie viel.... De concurrentie zou me met m'n huidige bel-en smsgedrag minstens 133 euro per jaar besparen. En dan heb ik het nog niet over de vaste telefoon + internet waarbij het Belgacomabonnement (lees: maandelijks 19 euro) integraal wegvalt. Zelfs een kind kon hier de massale besparing zien.

Vandaag heeft Olijf de opdracht tot overdracht gegeven.
Vanaf ???? februari is "moi" integraal Base.
Dat is bijna werelschokkend nieuws, vermits ik sinds m'n eerste dag als alleenwonende Belgacomklant ben. En sinds m'n eerste gsm-dag Proximus....
Nu niet meer dus....
oftewel... Binnenkort niet meer.

ok ok...
sommige proximusvrienden zullen wat meer uitgeven aan hun gesprekken met mij... voor zover ik proximusvrienden héb!
Mààrrrrr... ik hoef andermans rekening niet te maken, juist? Ten huize Olijf gaat het om MIJN rekening.
Zodus......


Change!

en dan heb ik nog nix gezegd over m'n nieuwe ramen die, volgens mevrouw ramenplaatser, vanaf 16 februari geleverd zullen worden.
Nieuwe ramen, nieuwe keuken....
Lonken nadien nog nieuwe trap, nieuwe deuren, nieuwe plinten, nieuwe muurkleurtjes..... het wordt een duur en druk jaar.

Maar verandering is nodig. Indien niet intern, dan toch extern!

Hugs 'n Kisses

't zijn donkere tijden ten huize Olijf.
Maar vrees niet, zoals altijd komen we ook dit weer te boven.
De merde aan dit soort perioden is dat het verdomde moeilijk is om happygolucky uit de hoek te komen (hoe grààg ik dat ook zou willen).

Ik heb geleerd met de tijd om gevoelens niet uit de weg te gaan.
Ze ook niet te benadrukken, zeer zeker niet, maar ONDERdrukken is ook nergens goed voor.

Het meeste "werk" doe ik intern.
Af en toe, wanneer de emmer overloopt, loopt ie over op de blog.

Zonet plaatste ik een post op Facebook (tussen haakjes de populairste werkgever van 2011... als dat kan tellen als vrolijke noot).
Ik schreef, in een soort van opwelling, dat ik liever geen Hugs, Kisses, Hearts of Flowers meer ontving. Nix virtueels meer.
Dat het allemaal zeer vriendelijk bedoeld is, betwijfel ik niet.
Hell, ik ben de eerste om toe te geven dat ik me er óók meer dan ééns aan heb schuldig gemaakt. Je kent dat wel... je voelt je vrolijk en vrijgevig en begint in het wilde weg mensen virtuele wensen toe te sturen.

...
Ik heb er even genoeg van nu.
Alles wat niet minimaal het gebruik van een telefoon, fiets of (benen)wagen veronderstelt, hoeft niet meer.

Het is te gemakkelijk, groetjes en goede wensen sturen via mail.
Wat zeg ik? Je hoeft zelfs geadresseerde's mail niet te kennen tegenwoordig, om een knuffel te sturen.
Biezonder handig wanneer je iemand op het oog hebt en een schuchtere poging tot contact wil ondernemen, dat wel... en hier wil ik voor alle verlegen personnages ter wereld een uitzondering maken... zolang het niet ongelimiteerd langs dezelfde lijn blijft lopen.
Vroeg of laat moet er wat concreets uit de bus komen, vriendschaps- of liefdesgewijs.
Iets wat zegt "jou vind ik de moeite waard om een effórreke voor te doen".

Ik begrijp volkomen dat niet iedereen constant z'n wagen in springt om alle trieste zieltjes ter wereld te gaan troosten. En in zulk geval kan een virtuele knuffel al eens deugd doen.
Wanneer de mailbox echter een overload ontvangt, begint bij mij het schoentje te knellen.

Moderne media hebben veel voor ons gedaan, ik ben de eerste om dat toe te geven.
Meer nog, het is stérk dat deze post van Olijf komt, internetverslaafde bij uitstek.
M'n groote liefde, u mag dat gerust weten, was een internetproduct. Ik kon m'n ogen en oren niet geloven toen het leek te gebeuren... en inderdaad... ik hàd m'n ogen en oren niet mogen geloven. Ik blijf erbij dat tinternet niet de schuldige was in dit geval (net zo min als énkel hij of ik, voor de goede orde). Maar dat terzijde.

Het is een handig ding, tinternet. M'n chatvenster staat altijd op aan als ik thuis ben en geen gezelschap heb. Vrienden kunnen en mogen me dan contacteren en ik doe hetzelfde met hen. Iedere dag de kleine nieuwtjes overlopen... wanneer je een eind uit elkaar woont en afspreken niet altijd even evident is, blijkt tinternet een goeie oplossing om up to date te blijven.
Edoch... het MOET af en toe bekrachtigd worden met een persoonlijke meet & greet als de geografie dat toestaat. Dat m'n nichtjes uit Italië niet meteen in het vliegtuig stappen om me te komen groeten (of vice versa) is begrijpelijk. In ons Belgenland zijn de afstanden al heel wat korter.
Ikzelf woon op zowat 1 uur rijden van alle Vlaamse steden en gemeenten... hetgeen een real life ontmoeting al heel wat minder in de weg staat.

Ook de gsm heeft ons al heel wat diensten bewezen, al is het nut en belang ervan stevig overroepen. Hij (de gsm en z'n gebruik) hebben van ons social morons gemaakt.
Wanneer ik een sms ontvang, enkele dagen na papa's overlijden die als volgt klinkt "Alles OK met jou? Je weet, je mag me altijd bellen he", dan heb ik veel zin om het onding tegen de venster te knallen.
Alles OK? Wat denk je? M'n vader is net overleden! Zóu ik helemaal OK zijn?
En waarom zou IK bellen? Het ligt niet in m'n aard om mensen op te bellen om es goed te huilen. Neen, het zou zelfs veronderstellen dat ik een luchtige conversatie moet onderhouden of zou moeten vragen - op een moment dat IK in zak en as zit - hoe het met JOU is.
Er is een tijd van geven en nemen. En in zulke tijden is nemen (en dus geven door de andere partij) niet eens zo'n gek idee.
IK had het allang veel minder stom  gevonden als de sms als volgt klonk (en nadenken vóór je op send drukt is bij mijn weten nog stees niet verboden): "Hoe gaat het met je? Is het OK als ik je vanavond eens bel?"
Dezelfde intentie misschien, maar wél (in mijn ogen) meteen heel andere boodschap.
Ik ga ervan uit dat je het moeilijk hebt. Ik wil graag iets voor je doen als dat kan helpen, en een eerste stap is dat IK de telefoon ter hand neem om je eens te horen.

Noem me gek..... gsm, chat, facebook en alle andere multimediatoepassingen van vandaag veronderstellen NIET dat je een sociale dummie wordt.
En toch... voor sommigen onder ons is het net dàt wat gebeurt.
Ach tja.... in m'n hoofd aanzie ik het als een filter. The ones to keep and the ones to toss.

Vandaag was het een droge oproep om me te besparen van virtuele knuffels. Morgen ontvriend  ik misschien een paar mensen die al massa's kansen hebben gehad om me te contacteren en dat níet deden, ondanks alle open mogelijkheden.
Het is niet fair misschien, ik hou daar rekening mee.... maar ik heb genoeg van gemakkelijke contacten.
Au fond sturen ze maar één boodschap:
Ik vind mezelf niet de moeite waard om au sérieux te worden genomen...
Waarom zou een ànder je dan wél de moeite waard vinden?????

vanaf vandaag worden ze professioneel genegeerd

Valentijd-shock

Nog efkes en de hartjesgekte is weer achter de rug.
Zolang "je" verlangt naar iets intiems (zelfs in de meest onschuldige zin van het woord) en dat niet hebt, is het pijnlijk om er jaarlijks aan herinnerd te worden. U hoeft daar geen tekening bij als je nu of ooit in deze situatie hebt verkeerd.
De dagdagelijkse realiteit is al spijtig genoeg. Klote-hartjes in alle vitrines hoeven er, wat mij betreft, heus niet bij.

Maar goed, ze zijn er en daar kan een mens nix aan veranderen.

Sinds een goede week besliste een vriend, de eeuwige ik-zal-er-altijd-voor-je-zijn-wat-er-ook-gebeurt, zomaar out of the blue om de vriendschapskraan dicht te draaien. Geen boe of ba. Geen duidelijke aanleiding, gewoon TOE.
Da's nooit een fijn gevoel.
Een Olijf is hier misschien onnozel in, maar een woordje uitleg zou fijn zijn. Zonder verklaring vraagt een mens zich onwillekeurig af wat er nù weer gebeurd is. Allerlei scenario's schieten door het hoofd, het ene al stommer dan het andere.
In theorie weet ik dat het zinloos is om scenario's te overlopen: je kent de ware toedracht tóch niet, dus welke zin heeft het om theorietjes te ontwikkelen?
Geen enkele.
Maar het menselijk brein is een vieze machine. Het draait en draait, vaak op overtoeren, terwijl je maar één ding wil: STILTE daarbinnen!!!

Goed.
Eén van de theorietjes is dat de Valentijd-gekte hierboven vernoemde "vriend" opnieuw heeft gestrikt.
Prima, schitterend. Al ware het "leuk" geweest om te laten weten dat "het, gezien de nieuwe vriendin, niet opportuun leek om verder contact te onderhouden".
IETS weten is altijd "gemakkelijker" dan gewoon zitten gissen.
Maar bon, het vraagt waarschijnlijk een te hoge dosis beleefdheid om hieraan te voldoen.
Olijf moet conclusies trekken.

Terwijl ik me hierover (ik weet het: onnodig) opwind, lees ik op FB dat één van m'n contacten weer vrijgezel is.
Ik ken hem niet zo goed en op zich zou het me niet méér mogen raken dan eender welk doorsnee-bericht, maar het shockeert me.
Enkele maanden geleden liet hij heel gelukkig weten dat hij z'n madammeke eindelijk had ontmoet. Iedereen was blij voor hem. Hij scheen het te verdienen, te oordelen aan de reacties van vrienden die hem wél goed kennen.
Omdat de goede vrienden blij waren, was ik dat ook.
Af en toe was er een post te lezen waaruit moest blijken hoe gelukkig hij wel was.
En zie.... een week voor Valentijn ... is hij vrijgezel.

Ik hààt het wanneer dat met goede mensen gebeurt.

De achtergrond van z'n ontmoeting met desbetreffende dame ken ik niet, hoegenaamd niet.
Hoe hebben ze elkaar ontmoet? Wie was het zotst en wie het koelst? Wie ging moeilijk doen of wie had de tolerantiegrens bereikt? Waren zij, net als "iemand" die ik ken, voor de zoveelste keer over één nacht ijs gegaan of ging het om een wat volwassener gevoel van verbondenheid?... Giswerk. Ik ken hen niet.
Maar ik blijf het pijnlijk vinden.

Let u overigens maar eens op wanneer de meeste breuken te noteren zijn.
Dat gebeurt het vaakst - in mijn beperkte en statistisch vermoedelijk niet-significante wereld - vóór de zomer, vóór de eindejaarsperiode en vóór Valentijn.
Reden?
Geen idee.
Is het misschien dat deze perioden ons onder stress zetten omdat de media, de boekskes en de commerce ons toeróepen dat we gelukkig MOETEN zijn? Omdat we merken - misschien? - dat we NIET zo gelukkig zijn als het in de boekskes wordt gedicteerd? Geen picture-perfect relatie ... DUS.... kàppen we er maar mee?

Het raakt me.
En dan ga ik zeuren.
Gelukkig voor m'n omgeving... ik zeur alléén op m'n blog.
Érgens wil ik dit soort gedachten kwijt kunnen. En dat is dus hier...

Valentijd (Olijf verwacht in aanloop nog sequels op Valentijd)

1u33 in de nacht.
Olijf kan niet slapen... ondanks inmiddels oude truucjes om de slaap te vatten.

Er is iets wat me ... perturbeert...
Nu móet u zien dat ik zonet de Hollandse TV heb opgehad.... "perturbeert".... potverdorie nog es aan tóe zeg...

In vorige post liet ik me nog even gaan omtrent plastic dromenmakerij.
In m'n verwoede pogingen om de slaap te vatten - ondanks die verdomde perturbatie dus - staat de televiesie nog wat aan.
Deze keer mét sleeptimer, zodat ik niet meteen om 3u47 hoef wakker te schieten van één of ander schril geluid in het midden van de nacht.

Ik zap.
Alwéér valt m'n oog op plastic.
Eén of ander heerschap, blond van haar en duidelijk van de homofiele variant, met keurig geschikte krulletjes op het voorhoofd en de slapen (netjes vastgekleefd met ongetwijfeld tónnen haarlak) en vééls te hoog weggeschoren bakkebaarden.
Ik denk... "Nee, blond is m'n type niet en afgeborsteld óók niet"

De plastic homo-Ken-Barbiepop zit in een hoekje met een kerel, lichtroze achtergrond met rode hartjes....
Néééééé... asjeBLIEF geen Valentijn-gekte...
helaas pindakaas... WEL Valentijn-gekte.

Er wordt wat over en weer gepalaverd. Plastic-Ken staat een videoboodschap te wachten.
Het blijken "wijze" woorden te zijn van Paul de Leeuw, homo extraordinaire bij uitstek.

...
Paul de Leeuw kon me indertijd vertederen met z'n regenboogliedje maar heeft sindsdien een boel van z'n pluimen verloren bij Olijf.
Ik weet het niet. Het heeft wat met BN-arrogantie te maken denk ik.
Hoe dan ook... Paul DL wauwelt wat over een ex-liefje uit het verleden, de twijfel of Plastic-Ken dat destijds was en méér van dat moois.
Ken (tussen haakjes: hij schijnt Rogier te heten... wie hij ook moge zijn) is zéér duidelijk op z'n ongemak. Zéééér duidelijk!

Ik geloof dat ik naar de Ma-Di-Wo-Do-Vr-show kijk. Uittreksel: All you need is....

Tja...
Om één of andere reden heeft Paul DL het grappig gevonden om een mede-homo voor schut te zetten voor miljoenen nederlandstalige kijkers met z'n twijfelboodschap over een maandendurend slippertje waarbij hij het nóch destijds nóch nu de moeite vond om zich de naam van toenmalig vriendje te herinneren.
Plastic-Ken ontkent in alle talen (en ik geef hem geen ongelijk)

Het blijft me met verstomming slaan hoe affectie (het L-woord durf ik op dit punt zelfs niet meer te gebruiken) dezer tijden zo goedkoop is geworden.
Hap-slik-weg-gedoe

en als het effe kan...

nog en plein public ook

ter vermaak van u en mij, onnozele kijkers....

Écht hoor...
het gaat aan mij voorbij
hoe dit kan.
Hoe en wanneer dit vermaak is geworden.

Paul, joh...
wat mij betreft
zit je er volledig naast.
Lààt de modale kijker het dan maar vermaak vinden..
Olijf bààlt.
Stevig.

...
en vraagt zich af of de slaap vannacht nog wil komen
met zoveel wansmaak.



...of hoe één en dezelfde kop zulke verschillende reacties kan losweken.
Olijf hééft het niet zo voor blote spot.

dromenmakerij - - - trash tv

In een bui van opruimwoede (zowel inn- als uiterlijk) ging de tv op trash, afgewisseld met poetsspurts.

Het kanaal van keuze was VijfTV (een mens moet zo'n dingen durven toegeven).
Programma van het moment: wijvenfilm The Wish List

Ik zag het ding verre van helemaal (steeg ik zonet weer één streepje in uw achting?) maar de algemene idee was iets van "vrouw van middelbare leeftijd, nog steeds single, beslist - gewapend met een uitgebreide wensenlijst - de man van haar dromen te identificeren".

Hoe het precies in z'n werk ging, weet ik niet en in alle eerlijkheid... het interesseert me ook niet.
Het laatst pakweg kwartier zag ik wél integraal.

Zoals zo vaak ontmoet plannend hoofdpersonnage ergens in de loop van de ...euhm... "plot" een andere, helemààl niet zo perfecte vriend, groeit daar onderhuids maar ongemerkt (o wat zijn ze toch blind, niewaar) een diepe en zinvolle affectie en haalt the leading girl in kwestie net het altaar niet...

In deze specifieke prent heeft de juffrouw het goed fatsoen om niet te wachten tot de kerkelijke plechtigheid om haar toekomstige compleet ende volledig te vernederen en -nietigen. Hij hoeft niet persé in onnozele smoking te staan in het bijzijn van familie en vrienden om ergens uit de massa een "I object!" te horen galmen.
Neen neen.
Na enkele avondjes uit met eerder genoemde zinvolle affectie-vriend én (uiterààrd) na weken en maanden gewetensvol twijfelen (maar tóch volharden in de boosheid "van wie hou ik nu, maar laat me intussen m'n vaste vriend wat langer op het reservebankje houden, je weet maar nooit...") beslist ze kort voor het grootse huwelijk haar toekomstige devote echtgenoot ... nou ja... te dumpen.
Ze kijkt vanzelfsprekend berouwvol, spuwt er een paar I'm truly sorry's uit (not to mention: you're a wonderful guy) en holt, kort na de laatste omhelzing naar de wedstrijd waar haar zinvolle vriend op het punt staat (hier mag u niet aan twijfelen) de overwinning te halen.
De juffrouw, vol van berouw, zit in het publiek te supporteren (compleet met eerder gemaakte banner), kirt, wuift en huppelt, enkel om te eindigen met een innige zoen...
Ze zijn gelukkig, die twee...

BAH!
Geestelijke ontrouw verheven tot een kunst.
...Wat zeg ik?
Als je dit soort dromenmakerij mag geloven, is het niet alleen een schitterend maar zelfs een na te streven doel, je zogenaamde lief  maanden aan het lijntje houden terwijl jij rustig beslist om hem dan tóch - onvermijdelijk bijna - de bons te geven.
Ah jaaaaaa! In de naam der Liefde mag àlles van de Amerikanen.
De toeschouwer hoort vertederd de handen voor de borst in elkaar te slaan met de gedachte Love conquers all.
Eindeloze (nee, niet gewetensloze... hoe kom je d'erbij?) tweestrijd màg als je op het end van 't verhaal maar zoenend in de armen van je échte liefde valt.

Ik hààt dit soort prenten. Er zijn er teveel van.
Fictie?
Ja hoor...
En kijk dan es om je heen....
Fictie?

45

11+31+3 = 45
dagen sinds 21 december

25 + 20 = 45
dagen tot 21 maart

stom toevallig schoot me vandaag, op weg naar huis, te binnen "hoe ver zitten we nog verwijderd van de lente?"
Het was het vogeltje geweest, ergens hoog in de boom aan m'n werkgebouw, dat létterlijk uit volle borst was losgebarsten in de late namiddag. Het beest had zich laten vangen aan de lauwwarme zonnestralen van vandaag, vermoed ik.
Hij zong zó luid en zó heftig dat ik me ging afvragen "waar zitten we ergens op de weerkundige kalender?"

en zie.... we zitten precies in het midden vandaag. Wat een toeval.

Het is al licht wanneer ik naar het werk rijd EN nog steeds min of meer licht wanneer ik terug naar huis keer.

Dus ja... het gevoel begint te komen: den uitkoom :)
En dat voelen, er tenminste efkes aan denken, zelfs m'n stomme rekensom van hierboven... da's zonder meer goed.
Oef.

Tenminste op dit moment is m'n glas halfvol.
En dat vieren we?
Met een?
Widget :)
Een kalenderwidget en een countdownwidget.
Ja, Ilske.... widgets heten die dingetjes hier in de rechterbalk (kon het niet helpen... dacht meteen aan jou)
:)

Wie telt mee?

45 tot toen en 45 tot dàn.
en dàt - val omver - in het jaar dat Olijf 4? wordt???

Och jaaaa.... ook preciés vandaag met een nieuwe cursus begonnen. Toch maar even neerschrijven voor de persoonlijke annalen. Wat het is, komt er vandaag nog niet op. Later allicht wel eens,... wanneer het hart er zó vol van is dat de mond wel moet overlopen ...:)

achterstand

Een uithuizige Olijf is een stille Olijf.... niet?

Af en toe wordt me wel gevraagd wanneer er eindelijk wat online verschijnt over m'n uitje.
Geloof me: de ZIN is er, de inspiratie helaas heel wat minder.

Dat heeft met allerlei factoren te maken, niet in het minst zorgen van zeer wereldse aard. Zelfs immer vogelvrije Olijf blijkt er niet meer aan te ontsnappen.
Bon.
Swat.
Het leven, neem ik aan.

Alsof de ernstiger problemen niet genoeg zijn, stel ik sinds een poosje steeds vaker vast dat het triest gesteld is met m'n bewuste beleving.

Ik hoor u al denken "Ja ... en dan?"

Inderdaad... Ja.... en dan?
Wel.... eigenlijk.... NIETS....

In de wereld maakt het geen verschil of Olijf ergens om geeft of niet.
Het zal wellicht ook voor niemand iets veranderen of ik over dingetjes nadenk, ze doorvoel of niet.

Voor mezelf maakt het wèl wat uit.
Ik hou hier niet van. Deze oppervlakkigheid. Iets wat begint te neigen naar onverschilligheid bijna.

Nééééééjjjj. Terug naar dagen en nachten grienen om het minste, dàt hoeft niet zo persé.
Maar intèns vóelen, dat mag terugkeren. Zowel het vrolijke als het minder vrolijke.

Gisteravond stelde ik vast dat het me momenteel weinig kan schelen.
en het is zeer ruim te interpreteren, als ik erbij stilsta.

Voor éven geef ik mezelf nog respijt. Ik ga er voorlopig van uit dat de belevenissen van de laatste jaren voor een stevige eeltlaag hebben gezorgd, waardoor prikkels van buitenaf tijdelijk vertraagd binnen komen.

dus ik heb nog geduld.
maar het moet niet te lang koud blijven in m'n hart.
daar is nix fijns aan.