The more you let go, the more you can carry.
Liefde is het waard om niet voor te vechten.
Ik kan waarschijnlijk nóg een handvol van die wijsheden vinden, waarmee ik m'n uiterste best doe om vol te houden.
En toch...
ondanks die zinvolle zinnen, ondanks die wijsheden (in mijn ogen)... gaan de schouders hangen, wordt de last te zwaar.
Hoe, vraag ik me af, kan een gevoel (mag ik het intuïtie noemen???) zó sterk zijn en er tóch naast zitten?
Wanneer en hoe kom ik erachter wanneer "het" genoeg is geweest?
Wanneer zal ik tegen mezelf kunnen zeggen: "je hebt alles gedaan wat menselijk mogelijk was"... en tevreden zijn met de uitkomst?
Of anders...
wanneer zal ik leren om overtuigd los te laten, zonder angst dat "nu" het verkeerde moment was?
Angst.... een slechte raadgever, ik blijf ervan overtuigd.
Ik heb een huis
dat iemand wil verwelkomen.
Ik heb een hart,
zoveel groter dan een huis
dat iemand wil binnen laten met alle kansen om terug weg te gaan...
Ik heb een wens
dat iemand ooit zal binnenkomen en nooit zal willen weggaan
omdat weggaan gewoon niet in hem opkomt...
Het masochisme in jou is groter dan dat je zelf aan kan.
BeantwoordenVerwijderenJe staat op auto-destructief en er is geen mens die je daar kan van tegenhouden.
Maar dat is je gekozen reisweg. Wie je daar doet van afwijken, maakt je waarschijnlijk nog ongelukkiger dan dat je nu al bent.
Ik zal je bloemen en zoetigheid brengen. Als troost. Ik laat ze achter aan het voeteind van je mentale ziekebed. Meer kan een mens, kennis en virtuele vriend niet doen.
Ik heb door scha en schande geleerd mijn liefde te geven aan mensen die dat waard zijn. Wie denkt daar mee te moeten spelen, gaat er uit.
BeantwoordenVerwijderenIk vind dat niet gemakkelijk maar nodig wil je overeind blijven. Vind het immers een harde wereld, daarbuiten, Olijf.
Maar nu maak ik plezier, ik voel me bij mensen die wél van me houden, goed. Maar ik wil nooit meer een bedelaar zijn. Mag jij ook niet doen, vind ik, maar bon... "er is geen mens die je daar kan van tegenhouden"...
warme zoen, ils