We zijn alweer 4 dagen verder. Jaar 2 is ingegaan...
Ik merk bij mezelf dat de inspiratie afneemt, dat ik minder "kijk", en dat vind ik niet noodzakelijk een goeie evolutie.
Het afgelopen jaar, als ik heel eerlijk moet zijn (en ik ben vrij zeker dat niemand me zal tegenspreken), heb ik me zeer vaak beziggehouden met navelstaren (en dat zal vandaag niet anders zijn).
'k Heb het moeilijk gehad, vaak tot onbegrip van een aantal mensen om me heen.
"Waarom moet die droefheid zo lang duren meiske? 't Is toch hoog tijd dat je er nu uit loskomt?!?"
"Goede raad" allemaal van mensen die het ongetwijfeld goed met me meenden en allemaal dingen die ik vroeger zélf zou gezegd hebben aan vriend(inn)en in mijn situatie.
Niet alleen wou...nee... KON ik niet luisteren, ik weet intussen dat ieder z'n eigen tijd nodig heeft om z'n gevoelens frontaal het hoofd te bieden, erdóór te gaan in plaats van eromheen...
Dit betekent dat NIEMAND je kan zeggen hoe lang "lang genoeg" is.
Je lichaam, hoofd én hart zullen zelf wel bepalen wanneer je voldoende gegroeid bent om verder te gaan.
Vaak dacht ik dat ik er was... even vaak bleek dat de eindmeet verder af lag dan ik dacht.
Ook nu nog.
Druk... psychologische druk... al dan niet druk die je jezelf aandoet... het kan best wel gaan wegen.
Olijf heeft geluk.
Meestal weet ik de druk op één of andere manier te kanaliseren om de dagen draaglijk te maken.
Soms kan het echter wat veel worden.
U weet het of u weet het niet: m'n familie is best wel hecht. We leven (soms te) dicht op elkaar. We leven met elkaar mee, hoewel "we" de laatste jaren (deels uit zelfbehoud?) geprobeerd hebben hier en daar wat afstand in te bouwen.
Akkefietjes (zoals langdurig ldvd, en je hoort me NIET klagen!) leer je op de achtergrond duwen van zodra je vader, je moeder, je zuster slachtoffer dreigen te worden van levensbedreigende aandoeningen.
En toch... we zijn er steeds doorgekomen.
Vandaag vergezel ik m'n ouders naar de dokter, een specialist.
Ik hóóp heel vurig dat het zwaard dat al enkele jaren boven ons hoofd hangt niets méér dan een onschuldig aardappelschillertje zal blijken...
Vanavond hóóp ik hier te kunnen schrijven dat het allemaal een storm in een glas water is gebleken.
In tussentijd doe ik m'n verdomde best om niet te ontploffen.... want zó voel ik me.
En terwijl ik dat voel, denk ik bij mezelf "Wat voor een egoïst ben je toch? Stomme navelstaarder. Zwak individu. JIJ hebt géén nare ziekten. JIJ hebt nog alles om naar uit te kijken. JIJ kan in alle geval nog verder"
...
Ik stel vast dat IK IK IK... niet verder kom dan naar binnen kijken en vergeet dat er nog een wereld buiten is, die ik al een poosje niet meer zie...
Ik vraag me af... schrijf je zulke dingen nog op een blog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten