Geplakt.... vervolg

Een poos geleden werd ik eens "geplakt"... voor een salsa-uitje, weetunogwel?
De "date" in kwestie liet uur van afspraak in het ongewisse, antwoordde op geen enkele van mijn multimediale communicatiemiddelen en liet nix meer van zich horen...

Ik lag daar niet van wakker. Behalve lichte ergernis de avond zelf, kon het incident me gestolen worden.
De voorbije twee weken zag ik het sujet terug op de dansles.
De ergernis was voldoende gezakt waardoor ik dacht dat ik "grootmoedig" genoeg kon zijn om op hem toe te stappen voor een goedenavond, misschien óóit wel eens een woordje uitleg (maar niet die avond zelf).

Het toeval wou dat ik twee weken geleden in goed gezelschap vertoefde en geen enkele intentie had het gesprek met de heer in kwestie te staken voor mijn vlaag van grootmoedigheid.
Vorige week had ik gewoon geen zin, in niets. Dus ook niet in een "laat ons doen alsof er niets gebeurd is, zand erover".

Vandaag.... ontving ik een mail.
Van sujet.
Iets met een hint van "ik zal wel eens uitleggen wat er gebeurd is", maar ook met een andere inhoud.
Een inhoud die me wat deed.

Woordelijk geef ik de tekst niet mee.
Het kwam erop neer dat hij meermaals had gezien dat ik zonder danspartner bleef in de les.
Dat hij het onbegrijpelijk en zonde vond dat een "vrouw als ik" zonder danspartner kon blijven staan...
"Wow" denkt m'n ego... "een vrouw als ik"...

en dan...

"Bemoedigende" woorden in de zin van "een vrouw als jij kan veel verder dan je denkt. Jij hebt meer in je mars dan je laat uitschijnen. Jij moet/màg fierder zijn"...

Slik...

Is het dàt wat ik uitstraal?
Te onzeker? En ik die dacht dat ik mensen afschrik met een tevéél aan (weliswaar geveinsd) zelfvertrouwen.

F*ck!
Wat is het nu?
Kom ik te onzeker over of te zelfstandig?
Of gewoon té?

Ziet u? Dat doet me dus wat.
Het kan me wel degelijk schelen hoe ik op mensen overkom.
Uiteindelijk ben ik gewoon ik, dat gewone meiske dat ik in de titel van deze blog zet.
Nix exhuberants, maar hopelijk ook niet te kleurloos.
Niet extra hard maar ook niet zacht als een ei.
Niet oogverblindend, maar ook niet afstotelijk.
Niet kleffig aanhankelijk maar hopelijk ook niet te afstandelijk...

Ik hoop, om eerlijk te zijn, dat ik gewoon écht ben en dat iemand dat weet te appreciëren.
En vooraleer ik word overstelpt door nog méér bemoedigende woorden... om héél eerlijk te zijn, hoop ik dat er ooit in m'n leven die ene speciale persoon zal komen die dat zal weten te appreciëren...

Nah, het is eruit.
'k Hoor vaak genoeg "Ik heb je graag. Iedereen heeft je graag, je bent een graag gezien iemand"

ja, ja, ja.... leuk...
Is er iemand die me dan kan uitleggen waarom deze sprankelende verschijning op haar 43ste (going on 44) nog steeds moet vaststellen dat "het" er nooit wederzijds is geweest?
Ik wil érg graag weten waarom dames die niet de minste moeite doen om loving te zijn, op één of andere manier wél erg loveable gevonden worden (en wie graag het verschil tussen beide woorden wil weten.... ik leg het graag bij gelegenheid uit hoor!)

Zelfbeklag? You bet!
Ik wil begrijpen.... meer niet.

Tussen haakjes, m'n boek "Boven de 40" is bijna uit (het heeft lang geduurd, met énkel leessessies tijdens de middagpauzes). Er zaten een boel hilarische passages in. Meestal erg herkenbaar en desalniettemin nog stééds hilarisch, hetgeen op een vreemde manier m'n vermogen tot zelfrelativering moet bewijzen.
Pas op het einde, wanneer de schrijfster het heeft over het leven met Haar Ware... geraakte ze me kwijt.
Want dàt ken ik dus niet.
U mag zich in de nabije toekomst verwachten aan het overlopen van enkele passages, al dan niet in zelfbeklag.
Klik het venster dan maar gewoon toe, als u vindt dat ik zeur.
Frankly, I don't care...