Nep

Zonet schreef ik een stukje... ongepubliceerd wegens nog even nadenken of het kan.

Nep kwam in me op.
Om twee redenen.
Eén: de wending van het stuk.
Twee: iets dat op het TV scherm verscheen terwijl ik schreef.

En omdat Nep iets is waar ik een grondige hekel aan heb... een stukje daarover.

De TV stond dus aan.
Een nonsens-programma, zoals dat wel vaker gebeurt wanneer het toestel aanstaat bij wijze van achtergrondgeluid.
Dress My Nest heet het. Eigenlijk doet dat er zelfs niet toe.
Een "interior designer" komt een kamer restylen (zo heet dat tegenwoordig eh.... jij wordt gerestyled, of je huis... of beide).

Na oplevering van het werk regent het Oh-My-Gods en nog van dat moois.
Knuffels en I-Love-You's alom ook.

Don't you just loooooooove this room?
Isn't it fantaaaaaaaaaaaaastic?
I love you guys too!
You're soooo wonderful!
I think you're great tooooooooooo!
I love you, love you, looooooove you!

Die mensen kennen elkaar van haar of pluim, peeps!
Waar halen ze't uit om met al die nep-love uit te pakken?
Is het niet voldoende dat de kamer mooi en om van te houden is?
MOET de designer persé van al zijn klanten houden?

En dan heb ik het nog niet over de uitdrukking op z'n gezicht, waarvan je van mijlenver merkt dat die dagen van tevoren eindeloos in de spiegel ingestudeerd werd...

Bah, zeg ik.
Ik hou niet van die American Way.
Je weet niet meer wanneer ze't echt menen.
Of je weet het wel... en wantrouwt bijna automatisch iedereen die een ILY-tje ophoest.

Less is more.
Ook hier eigenlijk.
Niet?

Plastic

Gek, wat een mens doet op dagen als deze

VISSEN
20 Februari
-
20 Maart

Algemeen

Hoed af voor Vissen, want u doet iets wat de meeste mensen onder ons eigenlijk niet durven: hun mening zeggen.

Liefde

Een of andere vervelende gedachte over uw geliefde heeft zich van u meester gemaakt en u kunt er niet van loskomen.

Werk

Uw twijfelachtige praktijken boezemen sommige mensen geen vertrouwen in. U moet die praktijken dan ook dringend stopzetten.

Gezondheid

Uw humeur is een barometer voor uw relatie. Aan uw gezicht te zien staat jullie relatie vandaag een flink pak graden onder nul.

Olijf:

Zo goed als allemaal waar. Wat dat werk betreft, moet ik even nadenken, maar ook dàt is waarschijnlijk correct...

???

The more you let go, the more you can carry.

Liefde is het waard om niet voor te vechten.

Ik kan waarschijnlijk nóg een handvol van die wijsheden vinden, waarmee ik m'n uiterste best doe om vol te houden.
En toch...
ondanks die zinvolle zinnen, ondanks die wijsheden (in mijn ogen)... gaan de schouders hangen, wordt de last te zwaar.

Hoe, vraag ik me af, kan een gevoel (mag ik het intuïtie noemen???) zó sterk zijn en er tóch naast zitten?
Wanneer en hoe kom ik erachter wanneer "het" genoeg is geweest?
Wanneer zal ik tegen mezelf kunnen zeggen: "je hebt alles gedaan wat menselijk mogelijk was"... en tevreden zijn met de uitkomst?

Of anders...
wanneer zal ik leren om overtuigd los te laten, zonder angst dat "nu" het verkeerde moment was?

Angst.... een slechte raadgever, ik blijf ervan overtuigd.

Ik heb een huis
dat iemand wil verwelkomen.
Ik heb een hart,
zoveel groter dan een huis
dat iemand wil binnen laten met alle kansen om terug weg te gaan...
Ik heb een wens
dat iemand ooit zal binnenkomen en nooit zal willen weggaan
omdat weggaan gewoon niet in hem opkomt...

Good bye, Auf Wiedersehen, Vaarwel?

Olijf heeft het nog een keer gedaan.
De laatste keer deze keer?
Wie zal het zeggen?

Geen beloftes van mijn kant.

Alleen kou en duisternis.
Nu

Morgen misschien weer warm licht.

Olijf moet even alleen zijn.

Olijf is ouderwets

Enkele dagen geleden was het wéér van dat.

Een mij onbekend individu stuurt een vriendschapsverzoek op FB.
Alwéér zonder één woordje uitleg.

Mij zegt dat: "Ik ben een vent. Ik ben lui. En ik wil graag moeiteloos nief mokkes leren kennen".

Koppig Olijf zijnde, probeer ik beleefd te blijven. Iedereen verdient een kans op een goede eerste indruk, zelfs al hebben ze hem al helemaal alleen verpest. 'k Geef ze nog een kans op een goede tweede indruk, zeg maar.

Gezien het vriendschapsverzoek van pakweg een tiental dagen geleden, recycleer ik m'n mailtje van toen.
Of we elkaar kennen, of we gemeenschappelijke vrienden hebben en zo ja, wie?
Dat ik niet zomaar onbekenden toevoeg, hopelijk daarmee niet op z'n tenen trappend.
Herlees voor de correcte bewoordingen de oude blog maar eens....

OK, hij klinkt formeel, maar ik ga niet lekker gemoedelijk zitten doen tegen onbekenden.

Beleefd, dat kàn ik.
Familiair, dat krijg je maar van zodra ik je gehoord/gezien/gelezen heb.
Ik ben niet zo moeilijk in de omgang, vind ik zelf. Maar een minimum aan introductie heb zelfs ik nodig...

Vermits individu niet had geantwoord binnen de 24 uren, negeerde ik het verzoek. Opgeruimd staat netjes.

Beeld je m'n verbazing in wanneer ik 3 dagen later volgende mail ontvang.
"Je moet niet zo formeel doen hoor.... Ik weet niet wie je bent..."

In ga even bij mezelf te rade...
Wat vind ik het ergst?
Een vriendschapverzoeker die NIET antwoordt of ene die een antwoord als bovenstaande stuurt?

Hm...
Geen idee eigenlijk.

Wel weet ik dat geen van beide reacties (of gebrek daaraan) me voldoende imponeren om tot vriendschappen (al zijn het maar virtuele) over te gaan.
Een tiep van dit soort hoeft ab-so-luut niet te weten wat ik doe en laat.
En vermits ik nogal véél schrijf op FB, is mijn doen en laten waaaaaaay too much info voor personnages van dat slag.

Dus Olijf kruipt in haar pen (toetsenbord) en schrijft.
"Dat is dan bij deze genoteerd. Ik ken u ook niet en hou aan beleefdheid. U blijkbaar heel wat minder"

Hautain hoor ik u denken.
Wees gerust, ik denk dat óók en maal daar lekker NIET om.

Drie en veertig ben ik. Da's bijna een gezegende leeftijd. Bejaard zelfs, als ik Nadia's blog moet geloven...
Dat verdient op z'n minst respect.
En indien laatste ontbreekt, dan krijgt u mijn hautain alter-ego.
En daarna: blokkeren, zonder pardon.

Nicolas De Hert.... u bent bij deze geblokkeerd en voor één keer heb ik een cruciale uitzondering gemaakt.
U, meneer De Hert, valt de dubieuze eer te beurt om met naam en toenaam als eerste op mijn blog te verschijnen....
In mijn rollerdex steek ik u weg onder N.
N voor nitwit, nietsnut, nergens-goed-voor.

Wie volgt? Ik ben in form en slijp m'n messen.... :o)

Toch nog even toevoegen... verleden & toekomst

Bekeek vanochtend snel de foto's van de afgelopen dagen/weken.

Night of the Proms: zo goed als geen enkele foto gelukt én "officieel" was ik er niet bij...
Papa's verjaardag op 11 november: simpel samenzijn met één ontbrekend familielid... pijnlijk...
Orishas in de AB in Brussel: relatief blij met het beeldmateriaal.

Maakte ook een paar filmpjes. M'n fotoapparasie filmt.... zonder geluid helaas.

Omdat Olijf houdt van mannen die zich weten te bewegen, komt het geluidloos filmpje hier op de blog. Benieuwd of het u óók wat doet :)

Tegelijk maak ik van de gelegenheid gebruik om een (bescheiden) wens uit te drukken.
Olijf wil graag een nieuw fotoapparasie dat filmt mét geluid, beter gebruik weet te maken van omgevingslicht (ik hou niet van flashes) én een krachtiger zoom heeft.
Wie weet? Misschien kruist dat apparasie op miraculeuze wijze m'n pad... :)

Achterstand

Ik sta achter. Het zal het najaar wel zijn...

Concerten, verjaardagen en toekomstig familiebezoek uit Italië houden me bezig.

Afgelopen week was werken werken werken.
Volgende week neem ik enkele dagen vakantie (voor de familie) maar met een zelf aangepraat schuldgevoel heb ik er eerder een deal van gemaakt.
Om woensdag en vrijdag thuis te kunnen blijven, ga ik op m'n vrije dagen wél werken...
Dat betekent vandaag één dagje thuis (zondag werkt niemand, ook m'n collega's niet) en da's dan grotendeels gewijd aan het toonbaar maken van m'n "kot" (want zo zal m'n lieve maar bejaarde en "dus" onbegrijpende tante het aanzien) en het alvast klaarmaken van een typisch belgische plà... stoofvlees :)

Vorige week kwam ik te weten dat ik m'n papa nog een tijdje bij leven en welzijn mag behouden, zag ik een uitmuntend Orishas-concert, ving ik de afwezigheid van zieke collega's op en dook ik in de Kerststock om de winkels aan te vullen.
Salsa leed eronder wegens te moe 's avonds.

Heb ik nog tijd vandaag, dan zet ik hier nog een blogje bij. Zoniet... dan wacht het maar een weekje.

Bij wijze van opfleuring, een fotootje van eerste najaarslichtjes. Kerst of restant van een eerder feestje? Geen idee, maar ik dacht toen "O nee, daar gaan we weer" :)

Brussel, 17 november 2009


Olijf kuist vandaag :)

Geplakt.... vervolg

Een poos geleden werd ik eens "geplakt"... voor een salsa-uitje, weetunogwel?
De "date" in kwestie liet uur van afspraak in het ongewisse, antwoordde op geen enkele van mijn multimediale communicatiemiddelen en liet nix meer van zich horen...

Ik lag daar niet van wakker. Behalve lichte ergernis de avond zelf, kon het incident me gestolen worden.
De voorbije twee weken zag ik het sujet terug op de dansles.
De ergernis was voldoende gezakt waardoor ik dacht dat ik "grootmoedig" genoeg kon zijn om op hem toe te stappen voor een goedenavond, misschien óóit wel eens een woordje uitleg (maar niet die avond zelf).

Het toeval wou dat ik twee weken geleden in goed gezelschap vertoefde en geen enkele intentie had het gesprek met de heer in kwestie te staken voor mijn vlaag van grootmoedigheid.
Vorige week had ik gewoon geen zin, in niets. Dus ook niet in een "laat ons doen alsof er niets gebeurd is, zand erover".

Vandaag.... ontving ik een mail.
Van sujet.
Iets met een hint van "ik zal wel eens uitleggen wat er gebeurd is", maar ook met een andere inhoud.
Een inhoud die me wat deed.

Woordelijk geef ik de tekst niet mee.
Het kwam erop neer dat hij meermaals had gezien dat ik zonder danspartner bleef in de les.
Dat hij het onbegrijpelijk en zonde vond dat een "vrouw als ik" zonder danspartner kon blijven staan...
"Wow" denkt m'n ego... "een vrouw als ik"...

en dan...

"Bemoedigende" woorden in de zin van "een vrouw als jij kan veel verder dan je denkt. Jij hebt meer in je mars dan je laat uitschijnen. Jij moet/màg fierder zijn"...

Slik...

Is het dàt wat ik uitstraal?
Te onzeker? En ik die dacht dat ik mensen afschrik met een tevéél aan (weliswaar geveinsd) zelfvertrouwen.

F*ck!
Wat is het nu?
Kom ik te onzeker over of te zelfstandig?
Of gewoon té?

Ziet u? Dat doet me dus wat.
Het kan me wel degelijk schelen hoe ik op mensen overkom.
Uiteindelijk ben ik gewoon ik, dat gewone meiske dat ik in de titel van deze blog zet.
Nix exhuberants, maar hopelijk ook niet te kleurloos.
Niet extra hard maar ook niet zacht als een ei.
Niet oogverblindend, maar ook niet afstotelijk.
Niet kleffig aanhankelijk maar hopelijk ook niet te afstandelijk...

Ik hoop, om eerlijk te zijn, dat ik gewoon écht ben en dat iemand dat weet te appreciëren.
En vooraleer ik word overstelpt door nog méér bemoedigende woorden... om héél eerlijk te zijn, hoop ik dat er ooit in m'n leven die ene speciale persoon zal komen die dat zal weten te appreciëren...

Nah, het is eruit.
'k Hoor vaak genoeg "Ik heb je graag. Iedereen heeft je graag, je bent een graag gezien iemand"

ja, ja, ja.... leuk...
Is er iemand die me dan kan uitleggen waarom deze sprankelende verschijning op haar 43ste (going on 44) nog steeds moet vaststellen dat "het" er nooit wederzijds is geweest?
Ik wil érg graag weten waarom dames die niet de minste moeite doen om loving te zijn, op één of andere manier wél erg loveable gevonden worden (en wie graag het verschil tussen beide woorden wil weten.... ik leg het graag bij gelegenheid uit hoor!)

Zelfbeklag? You bet!
Ik wil begrijpen.... meer niet.

Tussen haakjes, m'n boek "Boven de 40" is bijna uit (het heeft lang geduurd, met énkel leessessies tijdens de middagpauzes). Er zaten een boel hilarische passages in. Meestal erg herkenbaar en desalniettemin nog stééds hilarisch, hetgeen op een vreemde manier m'n vermogen tot zelfrelativering moet bewijzen.
Pas op het einde, wanneer de schrijfster het heeft over het leven met Haar Ware... geraakte ze me kwijt.
Want dàt ken ik dus niet.
U mag zich in de nabije toekomst verwachten aan het overlopen van enkele passages, al dan niet in zelfbeklag.
Klik het venster dan maar gewoon toe, als u vindt dat ik zeur.
Frankly, I don't care...

OEF

Voorlopig OEF.

We hebben de specialist gezien.
Het verdict van onze huisdokter, nu zo'n twee weken geleden, dat papa stervende was.... bleek compleet uit de lucht gegrepen...
Nu ja.... "compleet"...

Ik leg uit.
CLL : Chronische Lymfatische Leukemie.
Klinkt erg.
Is het ook.

Maar komt veel vaker voor dan men denkt. Heel wat ouderen lijden eraan zonder het te weten. Overlijden na verloop van tijd wegens onontdekte CLL.

7 jaar geleden hadden wij "geluk".
Tijdens andere onderzoeken (ook met het woord "terminaal" in het achterhoofd), ontdekten de dokters CLL bij m'n papa.
Met de volledige uitleg. Dat het uiteindelijk ook terminaal is, maar dat de ontdekking ervan nog een tiental jaren (of meer, wie zal het zeggen?) kon bijkopen voor m'n papa.
We wisten het, dus het kon behandeld worden. Erger zou geweest zijn als het onontdekt was gebleven.

7 jaren en 3 behandelingen later vertelde de huisdokter onlangs dat papa stervende is.
Zomaar. Cru.
Hij vindt blijkbaar dat de harde waarheid ook meteen heel hard moet gebracht worden.

Twee weken lang probeerde ik mama te kalmeren. "De 16de hebben we afspraak met de specialist, laat ons wachten met panikeren tot het zover is".
Wonderwel slaagde ik er voor mezelf in om die gedachte ook in de praktijk te brengen.
Tot gisteravond.

M'n nacht was bijzonder onrustig. Allerlei rare dromen teisterden me (en ik kan me begot niet meer herinneren waarover ze gingen). Vanochtend werd ik trillend wakker en dat trillen hield niet op tot het ogenblik dat we doorreden naar het AZ.

En kijk.
We hébben gepraat met de specialiste. Een geduldig mens, het dient gezegd.
Zonder verpinken gaf ze uitleg aan 4 volwassen en ietwat geperturbeerde mensen. Iedere vraag beantwoordde ze in alle rust.
Ik dacht nog: "Ze houdt zich met opzet rustig, voor ze straks de bom laat vallen"
Maar er kwàm helemaal geen bom.

Méér nog. Ze had er geen idee van waar de huisdokter zijn info vandaan had gehaald...
En niet alleen dàt: de gevreesde neveneffecten van de chemo die papa deze keer zou moeten ondergaan, bleken óók sterk overdreven.
Geen haaruitval, geen mond-, keel- en slokdarmproblemen te verwachten.
Redelijk milde chemo, wél uiteraard met een lamgelegd imuunsysteem... waardoor we nu terug allemaal erg voorzichtig moeten zijn met verkoudheden enzovoort.

Ik vraag je:
wat is opletten met een snotvalling vergeleken met een imminenente doodsbedreiging???
Waar hààlde onze huisdokter het vandaan om dergelijk nieuws te brengen zonder gefundeerd verslag?
Waar zat hij met z'n hoofd???

Ik ben behoorlijk boos op de huisdokter.
Maar méér dan dat ben ik opgelucht.

Ja, papa heeft er nog een extra jaartje bijgekregen. Dat hopen we tenminste.
Binnen een jaartje zien we wel weer hoe we verder kunnen.

Intussen ga ik (of één van m'n zussen) eens een praatje doen met de huisdokter. Waar hij z'n info haalde en of hij in de toekomst wil uitkijken met z'n bommetjes.
Ik apprecieerde het niet. Twee weken geleden niet en ook nu niet.

Vandaag ga ik slapen met een flinke dosis dankbaarheid.
Morgen zal ik durven lachen op m'n (voorlopig laatst geplande) concert: Orishas.
En woensdag zitten we weer met z'n allen gezellig en luchtig rond de wekelijkse spaghetti-tafel.

Oef...

4 dagen na Happy Blogday

We zijn alweer 4 dagen verder. Jaar 2 is ingegaan...

Ik merk bij mezelf dat de inspiratie afneemt, dat ik minder "kijk", en dat vind ik niet noodzakelijk een goeie evolutie.

Het afgelopen jaar, als ik heel eerlijk moet zijn (en ik ben vrij zeker dat niemand me zal tegenspreken), heb ik me zeer vaak beziggehouden met navelstaren (en dat zal vandaag niet anders zijn).

'k Heb het moeilijk gehad, vaak tot onbegrip van een aantal mensen om me heen.
"Waarom moet die droefheid zo lang duren meiske? 't Is toch hoog tijd dat je er nu uit loskomt?!?"
"Goede raad" allemaal van mensen die het ongetwijfeld goed met me meenden en allemaal dingen die ik vroeger zélf zou gezegd hebben aan vriend(inn)en in mijn situatie.
Niet alleen wou...nee... KON ik niet luisteren, ik weet intussen dat ieder z'n eigen tijd nodig heeft om z'n gevoelens frontaal het hoofd te bieden, erdóór te gaan in plaats van eromheen...
Dit betekent dat NIEMAND je kan zeggen hoe lang "lang genoeg" is.
Je lichaam, hoofd én hart zullen zelf wel bepalen wanneer je voldoende gegroeid bent om verder te gaan.

Vaak dacht ik dat ik er was... even vaak bleek dat de eindmeet verder af lag dan ik dacht.
Ook nu nog.

Druk... psychologische druk... al dan niet druk die je jezelf aandoet... het kan best wel gaan wegen.

Olijf heeft geluk.
Meestal weet ik de druk op één of andere manier te kanaliseren om de dagen draaglijk te maken.
Soms kan het echter wat veel worden.

U weet het of u weet het niet: m'n familie is best wel hecht. We leven (soms te) dicht op elkaar. We leven met elkaar mee, hoewel "we" de laatste jaren (deels uit zelfbehoud?) geprobeerd hebben hier en daar wat afstand in te bouwen.
Akkefietjes (zoals langdurig ldvd, en je hoort me NIET klagen!) leer je op de achtergrond duwen van zodra je vader, je moeder, je zuster slachtoffer dreigen te worden van levensbedreigende aandoeningen.
En toch... we zijn er steeds doorgekomen.

Vandaag vergezel ik m'n ouders naar de dokter, een specialist.
Ik hóóp heel vurig dat het zwaard dat al enkele jaren boven ons hoofd hangt niets méér dan een onschuldig aardappelschillertje zal blijken...

Vanavond hóóp ik hier te kunnen schrijven dat het allemaal een storm in een glas water is gebleken.

In tussentijd doe ik m'n verdomde best om niet te ontploffen.... want zó voel ik me.
En terwijl ik dat voel, denk ik bij mezelf "Wat voor een egoïst ben je toch? Stomme navelstaarder. Zwak individu. JIJ hebt géén nare ziekten. JIJ hebt nog alles om naar uit te kijken. JIJ kan in alle geval nog verder"

...

Ik stel vast dat IK IK IK... niet verder kom dan naar binnen kijken en vergeet dat er nog een wereld buiten is, die ik al een poosje niet meer zie...
Ik vraag me af... schrijf je zulke dingen nog op een blog?

Happy Blogday to meeeeeeeeeeeeeeeeeee

Donderdag 12 november 2009

12 november.
Dat was vorig jaar een woensdag.

Toen behoorlijk wat kouder dan nu.
Olijf ook een ander mens dan nu (maar we kraaien nog niet te vroeg victorie)

Op 12 november besloot ik zonder nadenken tot het starten van een blog.
Tóen nog in de volle overtuiging dat ik het niet lang zou volhouden.

...

We zijn vandaag één jaar verder.
M'n blog is er nog steeds, net als ik trouwens (... tot verbazing van mezelf en sommige anderen...)
Ik heb gehuild en gelachen, ben boos geweest en dan weer medevoelend. Triest en happy...
Soms heb ik mezelf zien groeien, soms kromp ik weer ineen.
Vaak had ik het over mezelf (jaaa, ik wéét het, meestàl), soms ging het over bloemetjes, watertjes, vrienden en familie.
U was daar (al dan niet knipperlichtgewijs) getuige van.
Dat groeien zal nog wel een tijdje doorgaan denk ik. Al was het maar omdat stilstaan achteruitgaan is.

M'n blogje kreeg positieve reacties , maar ook minder positieve.
Niet iedereen leest me even graag, maar da's niet erg.

Deze blog bestaat nog steeds in de eerste plaats voor Olijf. Alle andere lezers zijn welkom maar hoeven niet te blijven.

Olijf heeft geleerd dat ze beter kan volhouden dan ze denkt. In de eerste plaats blogsgewijs.
...
and thèn some...
Nee, vandaag wijd ik daar niet over uit.

'k heb geen taartje gemaakt of gekocht voor m'n blogje.
Gisteren wel eentje voor m'n papa. 11 november is zijn verjaardag.
Daarover later meer, al was het maar om m'n baksel hierop te smijten :)

I wish myself (my blog) a happy birthday.
Voor één keer, Ils....: TRALALALALALAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA :)



Wegens gebrek aan een verjaardagstaartje, even een duik genomen in m'n oude foto's.
U kent ze misschien, ooit schreef ik er een kleinigheid over. Veel later maakte ik er enkele tientallen voor mijn speciaal persoon.
Vandaag zet ik ze hier... omdat ik eigenlijk feitelijk van m'n blogje hou. Het heeft me er vaak doorgeholpen en dat is niet nix.
(es kijken of de foto's een belletje doen rinkelen bij u...)

Onnozel

Dit is wat men in vaktermen noemt:
onnozel genoeg om een paar glitter-antennen op te zetten
maar niet onnozel genoeg om daar een stomme smoel bij te trekken.

Olijf heeft nog wat te leren :)

Impulsief

Deze namiddag wachtte ik op bezoek.
Terwijl ik wachtte, besloot ik snel enkele boodschapjes te doen.

Woensdag is m'n papa's verjaardag, we kunnen om allerlei redenen niet uit eten gaan, dus het zal binnenshuis gebeuren.
Olijf zou alvast de spullen gaan halen voor haar opdracht: Roomstrudel, m'n persoonlijke specialiteit en favoriet van zusje.

In de winkel deed ik braaf m'n rondje mét boodschappenlijstje in de hand.
Nog snel enkele extra's meepikken voor bezoek en naar de kassa....
of toch niet?

Lodderogen vielen op een fondue-stelletje, zo'n elektrisch ding.
Jongste zusje had zich vorig jaar al enthousiast geuit over het gemak van die elektrische varianten... dus ik bleef even kijken.
Het ding zag er eenvoudig genoeg uit, was niet te duur en Olijf kreeg plots zin in fondue :)

Onder het motto "Wat goed genoeg is voor zus, is goed genoeg voor Olijf" graaide ik er eentje vast en sukkelde - intussen overladen - naar de kassa.

Eens thuis arriveerde bezoek net op het ogenblik dat ik besloot nog een snelle boodschap mee te pikken.
"Kijk eens hier... een nieuw fonduestel.... Wat denk je? Heb je zin in fondue?"

Samen snel de auto in, vleesjes en slaatjes allerlei gehaald en voorwaar en waarempel... Olijf hield een uurt en een aperitiefje later haar eerste écht fondue-etentje.
Had me overigens geen beter gezelschap kunnen wensen om het stelletje in te wijden.

Het stelletje werkte voortreffelijk. Een goede koop vandaag, kijk eens aan... Ik deed nog eens iets impulsiefs...

Het was een gemoedelijk etentje, met bijpassend gemoedelijk tafelkleedje.
Ik genoot. Hopelijk genoot bezoek ook :)

Speech is silver, silence is golden

Olijf leert stilaan om te zwijgen.

Ben daar al een poos mee bezig, met zwijgen.

Tegen familie, tegen vrienden, tegen... een boel mensen eigenlijk.

Soms heb ik nog een "oprisping" en spreek ik tóch... omdat ik denk dat het kan, het moet of het nodig is...

Maar meestal zwijg ik.

Vandaag even zeggen, aan wie dit tóch niet leest, dat ik begrijp wat er gebeurt, het zelfs vóel...
maar er verder nix aan kan doen... behalve zwijgen...

House begint.
Ik ga daarnaar kijken
En verder nog wat zwijgen.

Nóg maar eens: E-tiquette

Tinternet... medium voor verlegen en minder verlegen zielen om contacten te leggen.
Medium om long lost friends terug te vinden.
Medium ook, zoals ik al zei deze week, om mensen te bespioneren met allerlei minder fraaie technieken.

Vandaag: Tinternet ten huize Olijf.
"U hebt een vriendschapsverzoek"

Oh leuk, denk ik... nog iemand die me gevonden heeft. Vanuit Zuid-Europa wil dat nog eens gebeuren, mensen die me vinden, ondanks m'n ON-bereidwilligheid m'n familienaam op FB te zetten. Ik ben té gemakkelijk traceerbaar in België met die familienaam van me. Voor de rest ben ik er best fier op (tot verbazing of onbegrip van wie niet snapt dat een deel van me nu eenmaal niet van hier komt... geboren en getogen in België of niet)

Swat.
Iemand wou m'n vriendje worden. Olijf nieuwsgierig.
Het zou onbeleefd zijn van me om de persoon in kwestie met naam en toenaam hier te vernoemen.
Volstaat te weten dat IK de persoon in kwestie (een "hij") niet persoonlijk meen te kennen.
Om één of andere reden klinkt de naam me bekend in de oren... vraag me dus terstond af wie de naam ooit (of meerdere keren) vernoemd heeft... maar het kan ook simpel toeval zijn en ik weet niet wie van m'n vrienden ik zo direct moet interpelleren, dus ik kijk.

Het heerschap ziet er best aantrekkelijk uit, dat is mooi meegenomen.
Olijf denkt (snel?): even profieltje bekijken.
...
weinig of niets te zien daar, behalve enkele foto's en info dat meneer iets met salsa te maken heeft.

Nu....
dat kan dus iemand zijn die net als ik beslist heeft z'n gegevens enkel met vrienden te delen (en tot nader order ben ik geen vriend)
OF
het is iemand die van derden de vraag ontving om vriendjes met me te worden voor.... juist ja.

Edoch, Olijf blijft beleefd en stuurt het individu een voorzichtige mail.
U krijgt hem voor de gelegenheid integraal mee.

Beste,

u stuurde mij een vriendschapsverzoek.
Ik hoop dat u volgende vragen niet onbeleefd vindt...

Kent u mij? Hebben wij gemeenschappelijke vrienden? En zo ja, welke?

Neemt u me niet kwalijk als ik geen mensen toevoeg aan m'n lijst indien ik ze niet ken...

vriendelijke groeten.

Ik geef toe. Het klinkt een beetje afstandelijk.
Maar wat doe je als je voorzichtig en tegelijk beleefd wil blijven?
Properder dan dit kan toch bijna niet?

Wat dacht u?
We zijn intussen een goede 8 (lees ACHT) uur verder op de zondagnamiddag/avond en mister X vindt het niet nodig om te reageren, op geen enkele manier.

Olijf zou denken: "Als je een vriendschapsverzoek verstuurt, ben je best wel nieuwsgierig of het aanvaard wordt"... maar ik ben een vrouw en vrouwen zijn van nature nieuwsgierig.

Dus ik beslis.
Ik geef de mysterieuze nieuwe potentiële vriend 24 uur de kans om zich kenbaar te maken (lees: een antwoord te verzinnen op m'n vragen).
Indien geen reactie: verticaal klasseren en opnieuw denken... "Mànnen!"

Ooit, ter vergelijking, stuurde ik een mail aan een mij onbekend individu op Netlog (die ik in een onbezonnen moment had toegevoegd aan m'n contactlijst) om hem te laten weten dat het verwijderen van zijn persona uit m'n contactlijst (die verder onbestaande is tussen haakjes) alles te maken had met m'n gebrek aan activiteit op het medium en dus nix persoonlijks...
Hij stuurde me een mailtje terug dat hij het jammer vond maar het apprecieerde dat ik zulks liet weten. "De meesten zwijgen en verwijderen je botweg" was de teneur van z'n reply...

Ik zal die E-tiquette (of het schrijnend gebrek eraan) nooit helemaal vatten, vrees ik.
Wie zegt me of ik té erg gesteld ben op algemene beleefdheid?

wat beeldjes

omdat het mooi was vanmiddag...

Schaduwen ook, omdat het weinig photoshoppen vereist :)

moedige bloemptjes op 8 november


moeder en dochter op de nieuwe scheldebrug

mijn mama

geen idee wie erop staat... is ook de bedoeling :)

Ik vraag me af...

De zon scheen alweer uitbundig vandaag.
Na wat uurtjes de luirik uithangen en allerlei wilde plannen om een kastje te installeren dat nu al twee weken halfgemonteerd op een finale plaats staat te wachten... liet ik die idee varen na een telefoontje van m'n mama.
Of we niet even zouden gaan wandelen.

Dat wandelen is meteen een vraag tot een praatje, ik weet dat.
Zelf was ik "rustig" genoeg om daarop in te gaan, dus Olijf zei Ja.

We gingen dus wandelen, in mijn buurt.
Niet te ver want mama kan niet meer zo heel ver stappen.
Maar ze hield zich kranig.
De verhalen over hoe ze m'n papa destijds heeft leren kennen en hoe die afspraakjes (internationaa ENl in de jaren '60!!!) verder evolueerden.... het was nog eens leuk om horen.

Dat verleden oprakelen vindt ook z'n oorsprong in (slecht) nieuws van deze week. ...
Ik hou het nog even voor mezelf. Weet niet of deze blog daar de geschikte plaats voor is...

Tijdens mama's relaas vroeg ik me af... hoe het zit met genetica en graag zien. Veel van de dingen die ze me vertelde... ze klonken bijna schrikwekkend herkenbaar...

Onderweg vroeg ik me nog iets af en haalde terstond het fotoapparasie boven.
Ziehier de foto in kwestie.

Ik vraag me af....
wanneer "openbare werken" of wie dan ook een vers betonneke giet, wie dan die nitwit is die persé met alle geweld z'n voetafdruk moet komen plaatsen in de net-niet-droge beton.
Of beter nog, zoals hier, er alvast even met de fiets door rijdt...
Dat vraag ik me af.
Is dat één en dezelfde persoon?
Of lopen er meerdere rond met dezelfde geldingsdrang? Iets in de aard van "Kilroy was here"?
Doen ze het overdag of liever bij nacht en ontij? Staat daar überhaupt een straf op, mochten ze ontdekt worden?
Hoe voelen ze zich na de daad? Fier, domweg onnozel of laat het hen overschillig?
Deden ze het expres of per ongeluk?
Wisten ze dat het betonnetje nog niet droog was?
Zagen ze de omheining niet, of de (naar ik aanneem geplaatste) waarschuwingsbordjes niet?
Of zagen ze het wel en dachten ze.... "hmm, een kansje om mezelf te vereeuwigen"?

Ik vraag me dat af, kan er niet aan doen.
En vandaag nam ik bewijs mee om Kilroy eens uit z'n hol te lokken.
Kilroy, explain... please :)

Gelukkige verjaardags Sis

M'n jongste zusje is vandaag een jaartje ouder geworden.
Ik zag 'er niet. Haar echtgenoot zou haar verjaardagsgewijs soigneren, dus dan ga je als oudere zus niet in de weg staan.

We deden het even over de telefoon.

De dag is bijna weer ten einde, ik hoop dat ze zich geamuseerd heeft (en ben daar redelijk zeker van zelfs).

Gelukkige verjaardag, S!
x

Nieuwe gevaren

Moderne tijden, daar leven we in.
Wij, mensen van deze moderne tijden, proberen daar wat in "mee" te zijn.
Zo ook Olijf.

Sinds de opkomst van e-mail is alles met rasse schreden vooruit gegaan.
Mail
Chat
Online shoppen
Facebook
..
en ja...
dating-sites. Eén om precies te zijn, maar desalniettemin een dating-site.

't Heeft geen zin om daar hypocriet of onnodig geheimzinnig over te doen: Olijf heeft daar gebruik van gemaakt, nah.
En foei aan de mensen die het gebruik(t)en maar het in alle toonaarden ontkennen.

Nòg om mee te zijn, schreef ik me in op Twitter en Netlog. Sites waar ik amper gebruik van maakte. Eén bezoek om de 3 à 4 maanden (omdat ik me plots herinnerde dat ik dat nog had), noem ik geen gebruik maken.

Je kan dus zeggen dat ik zowat overal zat, hoewel ik vermoed dat er nog vele sites zijn waar ik geen weet van heb.

Nu, die nieuwe gevaren...

Ergens eerder in deze blog zette ik al een paar boompjes op over E-tiquette.
Mensen die msn op de meest boertige manieren aanwenden om zich al dan niet beschikbaar te stellen. Godzijdank zijn er ook nog anderen die wél beseffen dat msn geen face-to-face gebeuren is en dat daar rekening mee moet gehouden worden.

Een ander gevaar waar ik me reeds lange tijd bewust van was, is het delen van persoonlijke info.
Ik noem mezelf niet voor niets Olijf.
Het pseudoniem dat u op deze blog ziet, is niet meer en niet minder dan een overerving uit vroeger tijden, toen ik door scha en schande ondervond dat je echte naam vrijgeven je vaak geen dienst bewijst.
En dat lukte me tot op heden redelijk goed.

Wat me mateloos stoort, is dat mensen die je zoeken (en door wie je liever niet meer gevonden wordt of waarvan je denkt/hoopt... laat me nu in godsnaam toch met rust), nieuwe profielen gaan aanmaken om je toch nog "ongemerkt" te bespioneren.
Een soort modern day stalking zeg maar...

Dan moet je ondervinden dat je nergens meer veilig bent. Ze gaan kijken wie je vriendjes zijn, wat je uitspookt op het internet, wat je interesses zijn en wat ze met die info zoal kunnen aanvangen.
Het liefst, tussen haakjes, vangen ze daar niets goeds mee aan...

Ik mag mezelf gelukkig prijzen, dat spionage-gedoe is in mijn geval zeer beperkt gebleven.
Er is één persoon (en diens entourage) waarvan ik bij-zón-der graag zou hebben dat (ik hou me aan de oppervlakte en schrijf....) hij/zij me met rust zou laten.
Hij/zij is van het minder stabiele soort, hanteert normen en waarden waar ik voor terugdeins en heeft geen idee wat eerlijke openheid betekent.
Aan hem/haar zou ik willen vragen: blijf weg. Moei je met je eigen zaken. Schakel je entourage niet in om uit te vissen wat je zelf niet kan vinden. Ga verder met je eigen leven en hou ermee op anderen het leven zuur te maken. Vooràl als die anderen met jou geen uitstaans (willen) hebben.

Ik voel me bijna gedreven tot het verspreiden van valse info om hem/haar gek te maken... maar ik verlaag me niet tot hun niveau. NOG niet.
Wel speel ik verstoppertje, zo veel en zo vaak ik het nodig acht. Voor die ene persoon, welteverstaan.

En aldus bedacht ik vandaag: daar staat nog een ongebruikt rdv-profiel van me.
Daar kan hij/zij ook weer eens op gaan geilen.
Weg met die boel.
Ik heb het ding gewist. Deed er toch niets meer mee.
En wat er niet is, kan je niet lezen.

Mijn fortune cookie op FB van vandaag luidde:
"Many a false step was made by standing still"

Vandaag ondernam ik een stapje, zij het een kleintje
Ik verwijderde een deel van mijn geschiedenis van het internet.

IK zal het niet missen
...En ik hoop dat hij/zij daar onnozel van wordt :):):)

Ali e Radici

Weet u wat dit is?
Dit zijn foto-apparasies en gsm's allerhande... allen op jacht naar die ene goeie foto van Eros Ramazzotti :)

1 november 2009: Concert "Ali e Radici"
Olijf zat er op te wachten sinds het voorjaar.
Het duurde tot de (late) zomer vooraleer we tickets hadden... voor een extra concert, want de andere twee waren uitverkocht. Maar we hadden ze. Zusje, N en ikzelf.
Juiiiijjjj

Wachten, er naartoe leven, ........ en de dag zelf me afvragen of ik nu wel zin had.
Dat had alweer een andere reden, maar ik GING gaan, al moest ik mezelf erheen slépen.

Blij dat ik gegaan ben hoor... heel blij zelfs. Een mens heeft een verzetje nodig, en niemand beter dan Eros Ramazzotti om m'n gedachten even op nul te zetten. Nul doet soms deugd.

Ik volg meneer Ramazzotti sinds m'n late tienerjaren, zing de meeste van z'n nummers gedachtenloos mee (z'n teksten lijken doorgaans nergens op, mocht u het niet weten) en geniet iedere keer opnieuw van z'n afgewerkte optredens.

Z'n sound is (op enkele dichterlijke podiumvrijheden na) nagenoeg identiek aan de studio-opnamen, hetgeen van een boel zogenaamde "groten" niet kan gezegd worden, dus dàt alleen al apprecieer ik met de nodige bewondering.
Verder zorgt het Eros-team steevast voor een smaakvolle beeldshow... the Italian way of life zeg maar. Verberg met schoonheid wat je aan écht talent mankeert. Oftewel: It doesn't matter what you do, just as long as you look good doing it :)

Eros zelf begint - net zoals andere stervelingen - tekenen van ouderdom te vertonen. Waar ik hem tot voor kort nog steeds "mooier" (niet knapper!) vond worden met de leeftijd, bemerk ik dat de sleet er ook voor hem komt opzitten. Tja... de tijd houdt niemand tegen. En erg is dat niet.
Geruststellend misschien zelfs...

Een woord van kritiek, voor wie denkt dat Olijf zich enkel overgeeft aan puberale verafgoding, Eros is (naar het schijnt) een erge womaniser.
Ik vraag me steeds vaker af hoe hij er in godsnaam in slaagt om een "dame" te versieren, laat staan meerdere. Z'n gedrag jegens het zwakke geslacht op het podium (net als in de zeer schaarse interviews van hem die ik ooit zag) is beschamend kinderachtig.
Het zal de roem wel zijn, die hem aantrekkelijk maakt.
Olijf zou zijn type "versiertruucs" nooit pikken van Jef Klak. In Eros' buurt durf ik m'n hoofd er niet op te verwedden... ik geef toe... maar beschamend onnozel blijft het sowieso :)

Ik gaf u zonet een fotootje mee van alle daar aanwezige fotografen. Uiteraard maakte ik deel uit van die groep...
Heb gekiekt dat het een lieve lust was. Met bijzonder weinig resultaat.
Wat niet flou was, bleek dan weer bewogen.
Enkele kon ik uit de brand slepen en om te bewijzen dat ik er wàs, poot ik enkele fotootjes neer op de blog - - - met dank aan de giga-projecties die hier en daar nog iéts van de foto's maakten...

(jaaaa, Olijf is ook een halfuurtje vooraan gaan staan. Kwestie van 's mans verrukkelijke jongensoogjes eens van dichtbij te zien...)

(voor de mannelijke lezers ook wat oogsnoep)

("bis"nummers met schaamteloze merchandising)

(Eros' blik waarmee hij de lieveling van alle italiaanse bimbo's (myself included) geworden is)

(Oud nummer 'l Albero (de boom). Over een man die een boom wordt om rustig alleen te leven en het leven vanop een afstand te aanschouwen. Tot een beeldschoon meisje hem voorbij wandelt en hij plots beseft wat hij missen moet...)

(2 laatste foto's van het liedje dat ik deel met.... "I belong to you". Anastacia was niet present. Ik hou van het handjeshouden. In het lied en in het echt. Kan het niet helpen. Olijf is een onverbeterlijk romanticus bij tijd en wijlen...)

Dat was Ali e Radici.
Vleugels en Wortels.

Vleugels heb ik gehad.
Wortelen valt me nog wat moeilijk.

Het concert, voor alle duidelijkheid... deed me enórm deugd. Dat pakken ze me niet meer af!

(N had een apparasie bij dat filmt mét geluid. Ze plaatste het op youtube. Wist zij veel dat ze me een groot plezier deed. Dank u meiske!!!!)

Heartbeat

Joe FM

Ja mannekes, schiet me dood, ik luister daarnaar.

Hoor zonet een wedstrijdje van één of ander soort. Twee mensen nemen het tegen elkaar op.
De wedstrijd doet er niet toe.
Ze worden even vooraf ondervraagd, wie ze zijn, wat ze doen, of ze al dan niet in relatie zijn (het programma heet niet Heartbeat voor niets eh).

De dame is een poos single. No surprises there. Je kan daar verder ook nie veel over vertellen. Alleen is alleen en daarmee uit. Verder doorvragen zou pijnlijk zijn en dat weet presentatrice Tess óók, dus ze zwijgt wijselijk...

De heer heeft een lief.
"En? Hoe lang zijn jullie al samen?", vraagt Tess.
"Nu al acht maanden", zegt meneer.
"Acht maanden! Dan gaat het lekker!", alweer onze Tess.
"Ja, toch wel", antwoordt hij.
Tess vraagt nog even door
"Is't grote liefde?
"Ja, toch wel"

.... het enthousiasme druipt eraf.

Ze kan het niet laten, Tess.
Stelt nog enkele tussenvraagjes, waarna we met z'n allen leren dat meneer in april gaat skieën met zijn madammeke.
Ze eindigt met "Allez, is't de madam van je leven?"
"Ja, toch wel"

IK ZOU WAT KRIJGEN VAN "ja toch wel"
Da's noch ja, noch nee.
Noch vlees, noch vis!
Potverdorie meneer, je lief moet zich ellendig hebben gevoeld, mocht ze je enthousiasme (of nijpend gebrek daaraan) gehoord hebben op de radio.

Akkoord.... Olijf is in deze zaken allesbehalve onpartijdig...
Kan alleen zeggen dat ik baal van halfslachtige beweringen als de zijne...

In dit specifiek geval voelde ik niet alleen plaatsvervangende schaamte voor meneer, de lol (of alweer het nijpend gebrek daaraan) van het lief in kwestie voelde ik meteen ook...
Met een beetje geluk kon ze het programma "toevallig" niet beluisteren.

Ignorance is bliss...

(net gedaan met deze blog... en "Ti Amo" van Umberto Tozzi weerklinkt melodramatisch op de achtergrond... het had erger kunnen zijn)

Altijd bijleren

een uitspraak van Sean Stephenson:

The more you let go, the more you can carry.

...

YEP!

31 oktober

Haloween.
Tijd voor spoken en andere gedrochten.

Ik heb mijn deel ervan gehad vandaag.
Was er niet blij mee.

Een dag om te vergeten dus.

Van alle "feest"dagen mag Haloween nog het meest de pot op van mij.