Het Instituut "Kerk"

Het is niet erg genoeg dat een overlijden je vult met diep verdriet.
Het is niet erg genoeg dat je bankrekening "even" wordt geblokkeerd, net op een moment dat je hoofd niet helder staat en je tegelijk duizenden euro's moet neertellen voor de uitvaartdienst.
De Kerk staat altijd klaar om daar nog een schepje bovenop te doen.

Nu...
in tijden van nood slaan de zusjes de handen in elkaar, slijpen ze hun zwaarden en kruisen ze die moedig in ware 3-musketiers-stijl. Eén voor allen, allen voor één (of wie zei dat ook weer?)
Mama hoeft zich niet met de praktische beslommeringen bezig te houden.
Schoonbroer heeft de nodige voorzieningen getroffen voor de financiële kant van de zaken.
En de Kerk... die kan vierkant onze rug op.

We spreken af met de pastoor. Mama heeft een bescheiden devote adoratie voor het instituut Kerk.
Ze ziet wel wat er scheef loopt, maar om Jesuke te eren, wil ze al eens naar de mis gaan.
"Ieder z'n ding" denk ik en laat haar in haar stille verering.

Maar wanneer meneer pastoor langskomt om het verloop van de liturgie te bespreken, vallen onze monden open van verbazing.
Om te beginnen is "bespreking" een zwaar eufemisme voor "afgeven van wat teksten".
Zodra we iets meer details vragen, slaat meneer pastoor theatraal met de handen op het stapeltje papier en zegt "alles staat hierin".
Vragen we wat over muziek, dan tikt hij op het etiketje met de coördinaten van de koster. "Bespreek het met hem"
Slaan op het stapeltje, tikken op het etiketje, slaan op het stapeltje, tikken op het etiketje.

Bizar, vind ik.
Op de hamvraag "welke is de inbreng naar onze papa toe", is het antwoord kordaat en duidelijk.
"De liturgie is geen hulde aan de overledene, de nadruk wordt gelegd op de verrijzenis. In m'n homilie verwijs ik "dus" niet naar de overledene"
Monden alweer open van verbazing,
méér nog... de zusjes zijn met stomheid geslagen.
Geen verwijzing naar de overleden?
Heuh?
M'n papa hoeft niet zometeen op een voetstuk geplaatst, maar ik schijn me vaag te herinneren dat een uitvaartmis toch enigszins draait om .... degene die uitgevaren wordt???? Of vergis ik me????

We laten ons doen, bedanken meneer pastoor voor z'n bezoek en wandelen hem geduldig naar de deur.
We brengen de rest van de avond door met het lezen van de "toegestane" teksten waaruit we mogen kiezen.
Hoe meer ik lees, hoe razender ik word.

Eindeloos gelul over de koning op z'n troon, de verrotting en verdoemenis waarin we ons storten als we Hem niet volgen, mirakelen die Jesuke verrichtte (zonder z'n g*t op te lichten) zómaar... wanneer hij er zin in had (dat zou je vandaag de dag eens moeten proberen zonder voor charlatan te worden versleten), handenopleggingen hier en daar....
Schuldgebeden waaruit we mogen "kiezen".
Gemekker over ons lijden op dees aard....

Ik herkén hier NIETS in!
Oh ja, dat lijden bij ons leven hoort, heb ik (samen met de andere 6 miljard stervelingen) aan den lijve ondervonden.
Maar dat ons hoogste doel hier op aard lijden is... dat begrijp ik niet.
Het aankweken van schuld- en angstgevoelens maakt me helemaal kierewiet.
M'n moeder hebben ze op deze manier alvast goed te stekken gehad. Lijden, schuld en angst voelen... ze is daar goed in geworden. Zo goed zelfs dat het haar intussen nagenoeg onmogelijk is geworden om te beslissen welk kleur brood ze zal kopen vandaag.
Is de Kerk hiervoor verantwoordelijk? Zo ver wil ik niet gaan. Maar een goede hand hebben ze er alleszins in gehad.

Maar bon... Olijf krijgt het vliegend sch*t van de teksten. Geen ènkele hiervan wil ik kiezen.
En dan die opmerking over het homilie. Geen verwijzing whatsoever naar de overledene.
Waarom zou dat zijn, vraag ik me af.
Is die BS over "nadruk op de verrijzenis" de échte reden?
Zou het kunnen dat meneer de pastoor niet veel méér is dan een vastgeroeste ambtenaar die met dit kerkelijk excuus een prima manier heeft gevonden om een handvol eerder geschreven teksten zonder verpinken te herkauwen? Gemakkelijk toch, wanneer je niet eens de moeite moet doen om de overledene te leren kennen? Wie hij was, wat hij deed, waar hij van hield, waar hij NIET van hield?
Stel je voor.... zulks zou veronderstellen dat je telkens iets NIEUWS zou moeten voorbereiden....
Nope, dan is een klaargeschreven tekst stukkkkkkken gemakkelijker. En we noemen dat "nadruk op de verrijzenis".
De bange volgeling voelt dat hij met ieder tegenargument bot vangt want "de pastoor weet het toch wel beter zeker?" en meneer pastoor wint.

HAREN IN DE NEK RECHT OMHOOG
Het wild beest in me komt weer naar boven.

Maar we zijn moe. De voorbije dagen zijn zwaar geweest en we willen mama niet nog méér overstuur maken. Dus slapen we er een nachtje over.

Vandaag hervatten we het lees- en besliswerk. Hoe meer we zien, hoe minder we voelen voor de formule van meneer pastoor. Na enkele telefoontjes om goede raad te vragen, trekt Olijf de stoute schoenen aan en belt meneer pastoor op.
Op momenten als deze ben ik blij dat ik niet om woorden verlegen zit en dat m'n beetje levenservaring me voldoende assertiviteit heeft gegeven om niet bij de minste weerstand te zwichten. Want meneer pastoor doet z'n best.
Nee, het is niet onmogelijk om een gebedsdienst met een diaken te vragen (ergo, hem te vragen een stap opzij te doen... auch, dat moet zeer doen aan de kerkelijke tenen) en nee, hij wil me niet proberen om te praten (hetgeen hij wel een keer of tien herhaalt) MAAARRR hij vindt dat ik toch mag weten dat de mensen altijd zeer blij zijn met zijn missen en daar zééééér veel steun in vinden, zelfs al begrijpen ze de bijbelse teksten niet altijd (mijn grootste argument in aanloop naar m'n vraag om een gebedsdienst).

Dus... als ik het goed versta... begrijpen de mensen NIET wat u zegt, maar vinden ze er vreemd genoeg WEL steun in?.... denk ik. Ik spreek het niet uit. Ik ben geen uilskuiken.
Het ego van meneer pastoor kan me gestolen worden maar ik ben nog wel slim genoeg om te weten dat ik hem nodig zal hebben, dus ik blijf beleefd. In m'n binnenste wil ik hem met plezier verpletteren, maar ik blijf opmerkelijk kalm, zeg dat we mekaar ongetwijfeld wel begrijpen maar dat ik niet met mezelf zou kunnen leven als ik niet àlle mogelijkheden had onderzocht.
En dààr kan meneer pastoor, ondanks z'n "subtiele" tegenstribbelen, niet tegenop.
Ik krijg wat ik vraag (naam en telefoonnummers), bedank hem vriendelijk voor z'n begrip en hulp (yeah right!) en leg af. Om onmiddellijk daarna de diaken te bellen...
Hij stuurt me stante pede het verloop van de gebedsdienst op en enkele uren later heb ik een afspraak vast om morgen alles te bespreken.

Als het aan mij en m'n zussen lag, deden we het helemààl niet kerkelijk.
Maar mama is er nog.
En papa, hoewel nooit praktiserend katholiek, was katholiek geboren en mensen van zijn generatie (vooral Italianen van zijn generatie) bleven zoals ze gedoopt waren: katholiek, al was het maar voor het oog van de gemeenschap.
En omdat het niet om óns gaat maar om papa en mama, doen we het kerkelijk, zij het lichtjes afgezwakt.

Nu nog uitleggen aan m'n devote Italiaanse familie (mocht die komen) waarom er geen communie en geen hostie zal zijn....

Ik heb de Kerk in mijne zak... alweer.
Pfffff!!!!!