Al een hele week weet ik me gebombardeerd door allerlei beelden en ideeënflashen... waarvoor ik geen tijd vind om ze neer te schrijven.
Ach ja... la vie.
Dinsdag en woensdag heb ik gewerkt, en dat liep prima.
Ik blijf twijfelen of ik eerlijk zou antwoorden op de vraag "hoe gaat het met je?" of hier en daar het verwachte zou veinzen.
Ik ga voor eerlijkheid. Het antwoord is dus steevast "redelijk goed eigenlijk".
Ik hoop op die manier ook wie zich bijzonder ongemakkelijk voelt in deze situaties een beetje gerust te stellen. Ze móeten voor mij niet over eieren lopen. Het mag gewoon zijn zoals elke dag.
Soms voel ik me schuldig. Het verdriet dat ik voelde bij het afscheid van het oud-lief was destijds onbeschrijflijk voor me. Het duurde ook zo onwezenlijk lang, die droefheid.
Wanneer ik dan merk dat het nu "redelijk goed eigenlijk" gaat met me... vraag ik me zélf af wat er mis is met me. Hoe ik zoiets kan maken?
Even later doe ik een poging om alles te rationaliseren. Misschien heeft m'n vorige rouwperiode me gehard. Of heb ik intussen 9 jaar tijd gehad om te wennen aan het nakende afscheid van m'n papa.
Nog twee dagen en het is zover. De begrafenis. Het heeft lang geduurd. We wilden de familie uit Italië de kans geven om de trip hierheen te organiseren. En dat hebben ze gedaan.
Neef uit Zwitserland arriveert vrijdagavond en vertrekt zondagmorgen.
Tante en neef uit Italië arriveren vrijdagochtend en vertrekken maandagmorgen.
Bon... dat wordt wat rijwerk, maar ik heb het er graag voor over.
De gebedsdienst krijgt vorm. De zussen en ikzelf hebben geprobeerd om er iets van te maken waar papa "trots" op zou kunnen zijn.
Hoe vaak de zin "we denken dat papa het zó zou gewild hebben" de afgelopen week is gevallen, kan ik me zelfs niet meer voorstellen.
Morgen steek ik m'n afscheidswoord in elkaar. Of toch enkele houvastpunten zodat ik "het" hopelijk niet verlies in de kerk...
Intussen staat de televisie aan. Take me out is het achtergrondlawaai van m'n keuze. Nog nooit gezien en ... vandaag eigenlijk ook niet. Hier en daar een beeld volstond om me alweer (hoe is het mogelijk?) te verwonderen over de dom- en oppervlakkigheid van onze Vlaamse bevolking.
Een meute vrouwen achter een lichtgevende pupiter beoordelen mannen die "zo lang mogelijk de interesse van de dames moeten proberen vasthouden".
Nou nou... "Wesley uit Bornem" die ik de revue zag passeren... het was weer de moeite.
Ben IK blij dat ik niet achter een pupiter stond.... (daarvoor moet je je om te beginnen alvast inschrijven voor dergelijke nonsense en ik ben mezelf eeuwig dankbaar dat ik dàt (nog?) niet doe :))
Wanneer ik een man zie wiens kapsel zonder enige twijfel langer tweeken en pimpen nodig heeft dan het mijne.... dan gaan mijn haren rechtop staan. Ik kàn me vergissen, maar iets zegt me dat hij zich ook schminkt.... neen dank u :)
Verwonderlijk genoeg (op het eind mag de man z'n uiteindelijke keuze maken, nadat zo'n 90% van de vrouwen hem roemloos hebben gedumpt) kiest meneer geweldig-ingewikkeld-kapsel het meest glamoureus ogend meisje eruit. Oók haren die een kleine 3 uur werk benodigen, jurkje dat met moeite de flamoesj bedekt en (zijn woorden) "ze lijkt wel een Hollywood-ster".
Diepgang troef :)
ZUCHT
Hoffkliniek, nóg zoiets.
Olijf ondergaat sinds kort (én volledig uit eigen "beweging") een behandeling om wat aan de "natuurlijke" schoonheid te doen. Bij de dermatologe. De vertrouwde dermatologe.
Een madam die de vijftig nabij of voorbij is, zelf nog steeds haar telefoons opneemt én dagelijks tot rondom middernacht werkt. Een mens waarvan je je afvraagt waar ze haar energie en gedrevenheid vandaan blijft halen. Een heel gewoon menske... waarschijnlijk ook de reden waarom Olijf zich zo goed voelt bij haar.
Terwijl ik me laat behandelen bij haar, vernoem ik de wacko Limburger even. Wat ik hem op TV zag doen met een vrouwengezicht, algehele verdoving en een ware staalborstel.
"Die man is behoorlijk gek", zegt ze. "En het resultaat van zijn behandelingen is helemaal niet bewezen."
Wanneer ik die kerel zie, krijg ik kippevel... en néééén, NIET in de positieve zin.
Z'n maniertjes, z'n houding, z'n arrogantie... àlles doet me gruwelen. Tegelijk vraag ik me af hoe anderen erin slagen om hun lijf en leden in zijn handen te leggen.
Zou TV-bekendheid daar voor iets tussen zitten? Of de bizarre noodzaak om meteen wereldkundig te maken dat je twee basketbal-grote implantaten koos om er aantrekkelijker uit te zien?
Mja.... kan me ónmogelijk voorstellen dat ik ooit een charlatan als de wacko Limburger aan m'n lijf zou laten prutsen...
Wij zijn rare mensen. Heus wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten