Je houdt het niet voor mogelijk...

De priester zei ons nog "dit is typisch een tijd dat veel mensen overlijden".
Hij staafde z'n stelling met het feit dat hij in één week tijd 6 begrafenismissen diende te doen.

Op een moment dat je zelf bezig bent met het voorbereiden van de dienst voor je zopas overleden vader, heb je daar niet gek veel boodschap aan, maar het bleef wel hangen.

Nu wil het toeval...

• dat vorige woensdag een rouwbrief in de bus viel van een vriend van m'n vader. Z'n vrouw was overleden, één dag na m'n vader.
• dat gisteren m'n op één na hoogste baas z'n condoléances aanbood voor het overlijden van mijn papa. Zijn vader, zei hij, was vrijdag opgenomen voor een hartinfarct. 91 jaar was hij - iets wat "we" een gezegende leeftijd plegen te noemen - maar hij scheen het goed te doen. Een kwartier later tijdens onze vergadering, werd m'n baas aan de telefoon geroepen. Even later keerde hij duidelijk geschockeerd terug. "U moet me excuseren" zei hij. "M'n vader is zopas overleden". Stilte.
• dat m'n zus me een kwartier geleden aan de telefoon vertelde dat de vader van één van onze gemeenschappelijke vrienden óók het tijdelijke voor het eeuwige had ingewisseld. Al jaren in een rolstoel, in het tehuis gevallen en heup gebroken... niets "echt" ergs. In afwachting van de operatie besliste z'n lichaam om ermee op te houden.

Je houdt het niet voor mogelijk.... en tòch....
Staat u me toe dat ik even erg stil word van zoveel dood om me heen.