In de naam van de vader

Op een moment in m'n leven waarin ik me "gedwongen" zie om nog eens mee te spelen met de Kerk (genoodzaakt is misschien een beter woord), word ik er voor de zoveelste keer aan herinnerd waarom ik als tiener me begon af te zetten tegen het instituut.

Het komt van alle kanten.

De perikelen met de begrafenis van m'n papa zijn intussen gekend.
Even waren we hoopvol, toen de diaken z'n goede wil toonde (en zich vrijwel overal, inclusief de muziek kon vinden in onze wensen)... tot de bariton-meneer gisteren belde dat de organist dwars ging liggen.

De organist! De koster! Meneer de ik-was-vroeger-een-gerespecteerd-arts-en-ik-heb-dus-een-uitgesproken-mening-waar-u-absoluut-rekening-mee-moet-houden!

Ik begrijp dit niet! Het is te zeggen: ik begrijp het wèl. We hebben alwéér te maken met een huizenhoog ego, een zelfverklaard christen die - alwéér- uit het oog verliest waar geloof in wezen voor staat.
Wat hier gebeurt, is dat ik het wel begrijp maar het eigenlijk feitelijk niet WENS te begrijpen.
Ik WIL geen begrip opbrengen voor zogenaamde hooggeleerden die de idiootste dingen doen en deze trachten te verdoezelen met geschriften en regeltjes die ooit door MENSEN (GEWONE stervelingen zoals u en ik) werden uitgevonden voor wie weet welke reden.

De ene had misschien de bedoeling om het geloof in "iets goeds" te promoten en dat deed door dat geloof te verwoorden in parabels, teksten en beeldspraken.
Anderen - veelal eeuwen later - "interpreteerden" die regeltjes en zetten ze naar hun hand. Ze hadden een gewéldig medium gevonden om hun volk netjes in de rij te houden. Alles voor hun God.... als we dat maar geloofden... voor wiens goed?

Tijd om mezelf te onderbreken.
De koster dus.... hij wil enkel religieuze muziek. Dat hij enkele van onze gekozen nummers maar nix vindt wegens niet religieus, wil ik nog snappen. Wanneer hij echter de gekozen versie van het Ave Maria niet wenst te spelen "want te operette-achtig" (en onze bariton koos het enkel omdat het in zijn toonaard is geschreven, tussen haakjes...) dan knapt er iets in mij.
Dan vraag ik me werkelijk af "WAAR ZIJN WE MEE BEZIG???"

Is er in de bijbel dan geen sprake van mededogen, liefde voor uw naaste, goed doen waar het kan?
Het wordt tijd dat ik hem eens lees, die geweldige bijbel. Het MOET zijn dat egocentrisme, narcisme en andere karaktereigenschappen van dit allooi een stevig hoofdstuk kregen.... zoniet kan ik het niet verantwoorden.

Ik hoor u denken "Olijf... je praat zo graag over ego's. Hoe zit het met het jouwe? Je bent toch ook niet bereid om te wijken? Waarover gaat het hier: je eigen willetje of het afscheid van je vader? En maakt het zoveel uit welke muziek er wordt gespeeld?"
Ik denk daarover na, geloof me vrij.
Het zou hypocriet zijn te beweren dat m'n strijdlust geen uiting is van een egootje dat zich wil manifesteren.
En toch....
Ik bekijk de uitvaartdienst als een laatste kans om, in aanwezigheid van wie hem lief had, m'n vader te herdenken zoals hij was, inclusief de weinige liedjes die hij ooit (vals) meezong. Een laatste eerbetoon, zeg maar.
Het stuit me dus stevig tegen de borst wanneer een mij onbekend iemand (die overigens samen met de pastoor rijkelijk betaald wordt om de dienst uit te maken!) z'n persoonlijke voorkeuren gaat opleggen.

Omdat er geld mee gemoeid is (de kerk doet niets voor niets, mocht het u ontgaan), veroorloof ik me volgende analogie.
Wanneer je een evennement organiseert en je boekt een DJ, ga je die man/vrouw toch óók niet aanwerven als hij/zij laat weten dat het de hele avond hoempapamuziek gaat zijn terwijl jij eerder aan een avondje onvervalste disco dacht???
Het verschil met de DJ is dat hij "slachtoffer" is van de vrije markt. Doe je niet wat ik je vraag, dan betaal ik je niet. Of beter nog: dan hoef ik je diensten niet.
De koster heeft hier minder last van. Die wordt je opgelegd. OF je zegt "eenvoudigweg" dat je het dan maar zonder hem zal doen. Geen koster, geen muziek (maar de prijs blijft dezelfde). OF nóg maar een extra mannetje inhuren die de plaats van de koster inneemt... met alle lange-tenen-gevolgen vandien.

Ze zetten je zoveel mogelijk schaakmat, onze christelijke dienstplichtigen. Zij weten verdomde goed dat sommigen (waaronder NIET Olijf, maar wèl de mama) schrik hebben voor "wat de mensen zullen zeggen". En daar sta je dan.... te wachten als een onnozel schaap op hun welwillende medewerking.


Ander hoofdstuk: een praatprogramma op BBC. Eén van de onderwerpen: mag je jezelf een christen noemen en tegelijk beweren niet in God te geloven?
Verhitte discussies en Olijf luistert maar met een half oor.
Het valt me vooral weer op hoe het bij sommigen enkel gaat om het eeuwige gelijk.
IK heb theologie gestudeerd, IK weet alles over heilige teksten en DUS ben ik een autoriteit terzake. Ik beweer dus, in mijn oneindige wetenschap (jaaaaaaaaaaaaaaaren heb ik hiervoor gestudeerd), dat je geen christelijke daden kan stellen als je niet in God gelooft.
...
euh?
...

Alweer diezelfde onzin.
Zonder God geen Goed?
Is het mogelijk dat de bollebozen van onze tijd simpelweg niet verder willen kijken dan de woorden die ze in één of ander boek lazen (zonder de geest erachter te interpreteren)???
Waar zijn we gebleven met "doe wel en zie niet om"?

Zoveel idiotie in één korte week slaat me met stomme verbazing...

Gisteren was ik boos, gewéldig boos.
Liet meteen weten aan zussen, moeder en schoonbroer wat ik wil wanneer mijn tijd komt. Ze namen er nota van.
Géén kerkdienst, onder geen énkele vorm. De Kerk màg er hoegenaamd niet aan te pas komen.
Orgaandonatie en crematie. Liefst afgerond met een verstrooiing op zee.
En zelfs dat laatste schijnt niet te mogen.
Nah ja.... daar valt een mouw aan te passen. Urnes mogen tegenwoordig mee naar huis. En wat je met de asse doet bij nacht en ontij.... dat hoeft niemand buiten de familie te weten te komen, denk ik zo.
Ik zàl eindigen aan zee. No two ways about it.