the happy few

Eerder vandaag ging ik u vergasten op een allegaartje van kleine en grote dingen van de afgelopen week. Het zou licht en luchtig blijven. Vrolijk zelfs. Met wat fotomateriaal en een linkje erbij.
Tot de Almachtige Blogspot me alweer ging censureren. Opnieuw wat gemèm over overschreden limieten enzo.
Maar geen nood... Olijf kende intussen de truuc. Met wat verkleinwerk zou ik dat fotoprobleem in ééntweedriehupsakee oplossen. Edoch.... de poorten van Blogspothemel bleven gesloten.
En mijn luchtige bui verdween de deur uit.

Ach neen... nix zo dramatisch. Olijf had eenvoudigweg geen zin om te blijven aandringen vandaag.
Waardoor u mijn ongeëvenaarde vrolijkheid misloopt :)

Optie nummer twee viel me vanavond te binnen. The Happy Few mag het heten en u staat op het punt te ontdekken wat ik bedoel.
Als ik dit verhaal start met een linkje hier en een linkje daar, dan bent u vermoedelijk al een heel eind op weg om te begrijpen waarover het gaat. Vrouwenzaken, inderdaad :)

Het had weinig zin om erover door te blijven zeuren, maar dat "ding" bij Olijf... het bleef een ding. Een ONding zelfs.
Daar waar de doorsnee-vrouw zeer tot uiterst tevreden bleek over haar - goh ja... het kind mag een naam hebben - spiraaltje, daar bleek Olijf een eigenaardige uitzondering.
Sommige van m'n naaste vrouwen-maatjes werden voorwaar zelfs lyrisch bij het omschrijven van hun verhoogd gemak. Het scheelde niet veel of tranen van ontroering bungelden langs hun wangen naar beneden.... Olijf stond erbij en keek ernaar....

ALS ik al in proza zou ontsteken, dan zou dat omtrent Mirena in alle geval niet in termen van rozengeur en maneschijn geweest zijn.
Pijn, last, verhoogd ongemak.... daar kwam het zowat op neer. Steeds terugkerend.
Maar goed... Olijf gaat prat op het feit geen "klein zeer" te zijn en paniek staat ook niet in m'n woordenboek dus wachtte ik de check-up af die ongeveer rond deze tijd moest plaatsvinden.
"Geduld" had ik gelezen op diverse fora. "Enkele maanden geduld" had ook de vrouwendokter gezegd.
Dus wachtte ik geduldig af.

Door één of ander mirakel haalde ik het in m'n hoofd om die afspraak niet langer dan noodzakelijk uit te stellen. Voor één keer schoof ik dingen eens niet voor me uit.
Na twee nieuwe banden op de auto, een autokeuring die maar enkele dagen te laat was (in tegenstelling tot 6 maanden overtijd de laatste keer) en nog enkele afgewerkte zaakjes zonder procrastinatie was Olijf on a roll.
Wonder boven wonder kon ik een afspraak strikken binnen de week. En dat was dus vandaag.

"En? Wat vindt u van uw spiraaltje?" vroeg de dokter hoopvol. M'n lijstje ongemakken had hij duidelijk niet verwacht, hoewel ik het vrij zakelijk hield. Geen geweeklaag, geen boehoe-verhalen over tranendallen... gewoon de feiten.
Waarna hij, zoals dat hoort, op onderzoek uitging.
En ontdekte dat Olijf elitair is. In de zin van... behorend tot de "happy few" die het ding niet verdragen. Uitstoten zelfs. 2% van de vrouwen doen dat... en ik hoorde daar bij.
Nja...

Dat de pijnen in het begin nogal lang en heftig waren, weet ik aan m'n nullipaarheid. Een ongeoefende baarmoeder, dacht ik."Maagdelijk" schoot me ook te binnen... maar dan zou ik overdrijven :)
Enkele van m'n vrouwen-maatjes lieten me vrolijk weten dat ik bij deze dan wist hoe barensweeën aanvoelden. Nja... ieder ervaring is er één, dacht ik dan...
Dat de rest van de ongemakken ook langer dan gewoonlijk bleven hangen.... nou ja... iedere vrouw is anders - godzijdank! - dus ik meende dat wachten een goede optie was.

Niet dus.
Mijn lichaam had besloten dat een vreemd lichaam niet welkom was. En had de hele santeboetiek een etage lager geduwd. Met alle gevolgen vandien.

Ik onthoud u de details, maar het ding ging eruit. Dankzij de dokter. Want vollèdige controle over die verstoting had m'n lichaam dus niet gehad. Sayonara, Mirena.
Nou ja... niet ècht Sayonara want dat blijkt "Tot ziens" te betekenen... en de dokter liet me weten dat een nieuwe poging geen ènkele zin had. Mirena 2 zou hetzelfde lot beschoren zijn als Mirena 1.
Daar moet een mens zich bij neerleggen. Letterlijk :)

Dus...
wat hebben we vandaag geleerd?

• dat Blogspot me nog steeds niet mag. En dat foto's alweer een tijdje in de vriezer verdwijnen.
• dat Olijf elitair is. Een bevestiging van een oud vermoeden. En dat m'n lichaam die mening deelt.
• dat je geen kinderen op de wereld moet zetten om the joys of labour  te ontdekken
• dat dit een dure grap was. Een ontzettend slechte investering zelfs.... maar wat maal ik daarom?
• dat er dan tóch een alternatief bestaat... in de vorm van pillekes. Dan tóch.... 
• dat alles een doel heeft.... een betekenis.... en dat Olijf nu met stellige zekerheid weet dat alien bodies  in het hare niet welkom zijn.

Morgen naar de apotheek. Om pillekes. Van diverse aard. Want ik onthield u enkele details, remember?

Conclusie
All is well. 
Adios, Mirena :):):)

8 dagen

alweer sinds de laatste post.
Een boel "verhaaltjes" haalden de blog niet. Vooral omdat Olijf naar nieuws luisterde en keek.... nou ja... niet full-time... maar genoeg om slechtgezind van te worden. Of verdrietig. Of opstandig.

Geen van alle emoties in overdreven mate. Zelfs niet in langdurige mate. Maar het bleef hangen. En dan krijgt een mens zin om te zeuren. Wat niet gezond is.

For the record

• een reportage over het loon van onze dames en heren Europarlementariërs en -commissarissen. Hun opstapvergoedingen en pensioenregelingen... en hoe je met die vergoedingen van 25.000 europees actieve mensen een half land zou kunnen redden (of zo lijkt het wel)
• een reportage over het schandaal in de Hasseltse politiezone en hoe grote pieten vrijuit gaan terwijl degenen die misbruiken aan de grote klok hingen ... zelf hingen. Figuurlijk dan.
• het begin van de Olympische Spelen in London vandaag (officieel gisteren, gezien het uur van de nacht). En hoe een nèt geen Pekinese hoogten halende beginceremonie toch al gauw 35 miljoen Euro (of Ponden?) ging kosten. Alweer zo'n dingetje waar ik me vragen bij ga stellen. In het licht van details zoals een Europese crisis dan toch. En dan heb ik het niet eens over hulpbehoevende landen buiten Europa...
• de ECB die bij monde van de topman laat weten dat noodlijdende Europese lidstaten zullen gered worden met alle nodige middelen. "En ik verzèker u dat deze middelen zullen volstaan"... zegt hij vastberaden... waarna de beurskoersen met hele procenten stijgen. Alsof een woord vandaag de dag nog wat waard is.
• lonen van topsporters (lees gerust: voetballers) die belastingvrij 250.000 euri per week binnenrijven.

Neen, lieve lezer. Olijf is niet jaloers op zoveel geld bij anderen. Ik heb wat ik nodig heb en meer moet dat niet zijn. 'k Ben wèl te dom om te begrijpen hoe dit nog kan....

En eigenlijk... zwijg ik dan maar beter. Au fond. Omdat bovenstaande regels al te veel lijken op geweeklaag.

Mijn excuses daarvoor...

Ciceri

Morgen komt mamma terug. Met zus. Voor wie ik een extra vliegtuigticket boekte zodat mamma niet alleen hoefde terug te keren. In haar toestand - beter dan eerst maar slechter dan zou moeten - is alleen reizen wellicht niet verstandig.

Morgenochtend rijdt Olijf dus naar Charleroi. Om daarna ongeveer hetzelfde scenario van pakweg 3 weken geleden te herhalen. Minus de boodschappen, want daarvan deed ik al wat.
Net als koken. Dat gebeurde vanavond. Voor morgen. Met afgekookte groenten. Voor de Kalium.

Het worden gevulde courgettes. Zucchine ripiene. Op z'n tantes.
Olijf leert bij, ook in de keuken.
En omdat ik dan toch bezig ben, maak ik voor mezelf kikkererwten. Ceci. Of Ciceri. Met niets méér dan een uitje, wat look, enkele tomaatjes, water en een snuifje zout. En veel geduld. Zo'n twee uren om de (voorgeweekte! ik dacht nà gisteravond!) ciceri zacht te krijgen. Opdienen met een scheut olijfolie, een handjevol parmezaanse kaas en - voor wie wil, maar ik wil niet - enkele druppels citroen.
Lekker, al zeg ik het zelf. En eenvoudig. En - of ik moest me zwaar vergissen - gezònd ook.

Terwijl de - toch nèt iets te kort gekookte - ciceri traagjes naar binnen worden gewerkt, kijk ik naar een programma dat ik nooit eerder zag. Metropolis op één van de Nederlandse zenders. Toevallig gaat het over de zoektocht naar liefde.
Olijf mag dan strikt genomen niet zoekende zijn, het onderwerp blijft me wel interesseren. Ik ben niet voor nièts vrouw, toch?
Het programma is al een poos bezig, merk ik, want ik heb nog zo'n kwartiertje.
Ik zie nog nèt enkele beelden van één of andere Nederlandse vrouw (ik schat haar ergens boven de 50, goed en wel over de 50) die haar toekomstige heel gedetailleerd heeft omschreven, hem heeft getekend (heel kunstig zelfs) èn met de TV-boodschap "Ik ga hem ontmoeten, dankzij dit programma. Aanstaande zaterdag vind je me in het Kröller-Müller museum" onvoorstelbaar hoopvol in de camera kijkt.
De Nederlandse mevrouw wordt opgevolgd door een handvol Russische schonen. "Een groot overschot aan vrouwen in Rusland" zegt de voice over. En dus gaan vrouwen zoals een 40-jarige doktores een cursus Bevalligheid volgen. €300 voor 3 uurtjes les. Voor de nouveau riche neem ik aan. De lerares wordt gefilmd terwijl ze uit haar dure auto stapt. Op wat Jovanotti tacchi mozzafiato noemt (adembenemend hoge hakken, zeg maar). Stiletto's die amper dikker zijn dan een doorsnee kopspeld en nèt een ietsje korter dan een wolkenkrabber. Allemaal fijn en wel.... ware het niet dat mevrouw de lerares, nog steeds op de voet gevolgd door de camera die in middels inzoomt op het paar stiletto's aan haar bevallige voeten, er maar niet in slaagt om één stap te zetten zonder haar enkels om te slaan....
Bevallig... zeg dat wèl....

"Hoge hakken zijn verplicht" luidt de commentaar, dus trekt de medisch geschoolde leerlinge hoge hakken aan. En doet een proefloopje. "Knieën moeten elkaar altijd raken" zegt de lerares. En de doktores hakkelt met haar knieën tegen elkaar enkele meters ver.
De cursus is uitgebreid. De dames leren hoe je een "gevallen object" bevallig moet oprapen. Bevallig door de knieën buigen, het object zachtjes vastnemen en tegelijk verleidelijk omhoog kijken naar de man die "uiteraard" toevallig in de buurt stond op het moment van het objectverlies.....

Nu ja...
correct me if I'm wrong.... iets zegt me dat stiletto's en smachtende blikken bij het oprapen van je sleutelbos niet meteen het soort mannen gaat aantrekken die tot de duurzame en blijvende soort behoren. Eerder het soort venten dat denkt "Yesssss, ik heb beet. Laat me even kijken hoe lang ik deze koe kan melken" (vergeeft u me deze beeldspraak)...
Wellicht doet u op dit eigenste ogenblik een welgemeende ROFLOL. Tot u schrijft de vrijgezel suprême. De "dame" die nergens in haar leven erin geslaagd is om een lid van het andere geslacht lang genoeg geïnteresseerd te houden om ooit het woord "relatie" te kunnen gebruiken.
Dus ja, ik sta u toe als u op de vloer gaat rollen met een onbedaarlijke slappe lach :)

En toch permitteer ik me. Om op te merken dat uiterlijke verleidelijkheden niet het énige rekwisiet zijn voor het aantrekken van een man. Of bijna verre van zelfs.
Niet dat u van mij een pleidooi voor slobberbroeken en dito truien gaat krijgen. Ook dàt verre van.
Toch lijkt het me dat wij, moderne doch mode- en zelfbewuste vrouwen, iets hoger mogen mikken dan de op korte rokjes en netkousen geilende mannen... of vergis ik me?
Nu ja.... iets om over na te denken misschien.

Ook nog even een woordje over de "vrouwenparade" die al jaren wordt georganiseerd in Spanje... zo blijkt. Een nationaal (of zoiets) initiatief waarbij bussen vol vrouwen uit de steden voor een dagje naar het platteland trekken om daar een man te zoeken. Het heeft wat te maken met de herbevolking van "de boerenbuiten" die naar het schijnt lijkt leeg te lopen. Ach ja... het ene excuus is het andere waard...
De kijker maakt kennis met Benja, een plattelandsdertiger die nog steeds bij z'n moeder woont en hoopt vandaag z'n toekomstige te ontmoeten. Of dat al dan niet gebeurt, laat ik netjes in het midden. De scène die me het meest "pakte" was deze van de conversatie tussen zoon en moeder... voor zover het een conversatie te noemen was.
Moeder zei in niet mis te verstane bewoordingen dat ze niet wou dat zoonlief een lief zocht, laat staan het in z'n hoofd zou halen om te trouwen.... zolang zij leefde.
Nou... MOOI vind ik dat. Heb je wèl netjes je eigen leven geleefd, compleet met man, werk en een kleine voetbalploeg aan kinderen (wat overigens - laten we nu maar aannemen - haar eigen keuze was).... en verbied je je intussen overjarige zoon om de vleugels uit te slaan.
Kortom. De boodschap luidt in weinig woorden: "Jij mag pas gaan leven wanneer ik dood ben".

Ik zou van pure dankbaarheid op m'n blote knietjes vallen..... NOT!
Het lijkt mij het uitgelezen moment voor een diepgevoelde sayonara, hasta la vista mamma.... ware het niet dat zoonlief werkloos en dus zonder inkomen was... en dus blij mocht zijn dat hij nog in mamma's huis mocht slapen en aan haar tafel mocht eten.
Hetgeen voor de liefhebbende moeder een grondige reden was om haar zoon een eigen leven te ontzeggen. Nja... dus....

De wereld is vreemd.
Of Olijf is wereldvreemd... wellicht de meest waarschijnlijke optie.

Hoe dan ook. Olijf kookte vandaag. In de keuken wel te verstaan.
Een mamma word ik nooit meer. De biologie en haar klok staan me in de weg. Maar het is nooit te laat om te leren kòken als een mamma. En ik was goed op weg. Al zeg ik het zelf :)

Half gekookt: voor morgen

"li ciceri"

Hagen en andere problemen

Ik ging iets grappigs en gevats schrijven over het snoeien van hagen tijdens een Belgische Regenzomer.
Maar dan hoor ik dat mama's koorts en een daarvan aan de grond liggende infectie weer zeer ernstig te noemen is. En dat dokters zich boos maken omdat dit nooit had mogen gebeuren: tweemaal met een katheter op vakantie gaan.
Dat ze zelf niet weten hòe steriel steriel precies hoort te zijn, zeggen ze er niet bij.
Het gaat om vingerwijzen en de schuld leggen bij anderen. Altijd opnieuw.

Ik hou niet van afwijzen van verantwoordelijkheden.
Niet door de dokters hier thuis die langdurige katheters plaatsen terwijl die daar niet geschikt voor zijn.
En niet door de dokters ginds die ondanks een slechte ervaring vorige keer nog steeds niet beseffen dat steriliteit bij katheters van het allerhoogste belang is en dat dus handen wassen, ontsmetten, handschoenen en maskers dragen, juwelen achterwege laten (net zo goed als borstharen bedekken) er allemaal bij horen..... en "dus" nog steeds even onsteriel tewerk gaan als voorheen. En boos worden omwille van een onterecht geplaatste katheter....

pfffff

Ik hou er niet van wanneer mensen verantwoordelijkheden doorschuiven.
In Juni was mijn reactie bij de eerste koorts "mijn schuld". Want ik had m'n moeder iedere avond onder de douche gezet. Omdat het zo verdomde héét was ginder. Weliswaar met duizend waterdichte compressen maar toch.... ik meende dat het aan mij lag. Tot ik ontdekte hoe losjes het verplegend personeel met steriliteit omsprong en ik besefte dat het bij iederéén kon liggen, die infectie.

Dus nee..
vandaag schrijf ik maar niet over hagen en regen en heldendaden voor het snoeien ervan.
Voorlopig rest me niet veel meer dan afwachten.
Bang afwachten, als ik eerlijk moet zijn......

Cotta

of "meurg".
Pokkemoe dus.
Na twee weken eenzame opsluiting in m'n nieuwe winkel. Met oude én nieuwe taken, aanwezig en afwezig personeel en een heleboel vragen.
Veel achterstand ook en rommel. Die weg moet. Of de winkel in. Of beide.

Opmerkingen over een "onfaire, plotse en onterechte" overplaatsing van m'n teergeliefde collega moeten (verplicht, denk ik) met een heel brede smile OF een meewarig gezicht beaamd worden. Een eervol vertrek voor een schaamteloze daad... maar dat weten zij niet. De klanten en het (ondergeschikt... nou ja... wat is ondergeschikt?) personeel. Wat hen betreft was het niet eerlijk en zal hij danig gemist worden.
Nja... het put me uit, met uitgestreken gezicht liegen. Want meeleven, in dit geval, is liegen.

Het spijt me. Dat ik u dingen schrijf waarover ik niet kan uitwijden. U wil misschien graag méér weten. Een sappig verhaal krijgen. Maar het gaat niet.
Olijf is boos. En teleurgesteld. En nog een beetje boos erbovenop. Omdat "het" niet juist is. Heel onfair, zeer zeker. Maar niet zoals zij denken. De klanten en het personeel.

Van hard werken word je moe. Nogal wiedes.
Van liegen en boos zijn word je nog moeder. Hetgeen ik ben. En doe. Nu al twee weken lang.

Maar ik kreeg veel gedaan deze week. Lang niet alles en bijlange niet helemaal zoals ik het wil. Maar toch veel.
En waar ik aanvankelijk "respectvol" collega's gewoontes niet wilde overrule-n, ging ik er de tweede week met de grove borstel door. Leegde ik alvast (een deel van) zijn werkplek om hem aan te passen aan Olijf's gemak. En paste ik prijzen aan zoals IK die fair vind. Gooide ik spullen weg waar hij al jaren om godweetwelke reden aan vasthield. Stuurde ik een paar scheefgegroeide toegevingen weer bij. Met niet mis te verstane bewoordingen. Opdat het voor iedereen duidelijk zou zijn dat Olijf vanaf heden niet meer wacht op collega's instemming. Om - laten we wèl wezen ... maar ik zeg het niet graag - te onderstrepen dat er een nieuwe "baas" in da house is.

Neen, ik hou er niet van om te zeggen wie de baas is. Eigenlijk hoop ik/vind ik dat een duidelijke maar eerlijke aanpak voldoende moet kunnen zeggen zonder op de strepen te gaan staan. En au fond lukte dat ook. Maar het dient gezegd... bij een "machtswissel" is het (soms) heel even nodig om zonder omwegen te laten voelen "Dat was toen. Dit is nu. Nieuwe baas, nieuwe regels". Hetgeen "men" tot hiertoe zeer vlot lijkt te volgen.
Voor de toekomst zien we wel. Vooral hoe làng die toekomst duren zal. Want alles is voorlopig voorlopig. Tot het eind van de zomer. Wanneer we weer voltallig horen te zijn. En we "de zaak" herbekijken.
Wat Olijf's aandeel in dat herbekijken zal zijn, kan ik nu nog niet zeggen. Ik hou het bij "ze zijn te ver gegaan maar ze beseffen het nog niet". Nja...

Ik heb een eigenaardige kant. Meerdere waarschijnlijk maar vandaag belicht ik er ééntje.
Olijf staat bij oude vrienden en (per definitie oude) familie bekend als een explosief karakter. Zint iets me niet, dan zullen ze't geweten hebben. Onmiddellijk en zonder uitstel. Vaak op weinig diplomatische manier (helaas) maar ze weten preciès wat ze aan me hebben. Geen zin om weken-maanden rond de pot te draaien en inwendig te rotten tot de hele smeerboel naar boven komt drijven. Het puistje uitknijpen vooraleer het een heuse steenpuist wordt, zeg maar (oh wat zijn we weer cryptisch vandaag...).
In dit geval vraag ik om niemands mening, goedkeuring of tegenspraak. Zo handel ik m'n zaakjes af en zo weet iedereen waar Olijf staat. Zonder twijfel. En zonder rotten.
De handelswijze is zonder meer vatbaar voor verbetering en er wordt dagelijks aan gewerkt, maar ik hou van all in the open.
(voordeel van bovenstaande strategie: Olijf keert altijd terug. Altijd. Soms met een spijt me en een bos bloemen)

Op de werkplek en in minder vertrouwde (vrienden)kringen komt Olijf heel wat minder ontplofbaar over. "Kalm, rustig en zelfbeheerst" hoorde ik mezelf al een paar keren gedefineerd worden... tot m'n stomme verbazing, want ik weet wel beter :).
Nja....
Een kantje van dat masker is nogal verrassend. En dat weten ze nog niet.
Dat Olijf in dit geval veel over zich heen laat gaan. Een paar keren doorboomt om dan het onderspit te delven. Met de glimlach.
...
tot ik de tijd rijp acht om de boel de boel te laten. Geen waarschuwing, geen inleiding en geen excuses.
Stop. Uit. Gedaan. Van de ene dag op de andere.
Zonder omkijken ook, zo heb ik het het liefst.
Ook dàt mag onfair lijken. Maar ik verschoon het zò. Ze hadden maar moeten ràden dat een zinnig mens maar tig keren vloermat speelt. Tot het genoeg is. En het gebrek aan respect, medezeggenschap en redelijk (na)denken eindelijk genoeg is geweest.
Misschien hadden ze liever gekozen voor vele kleine explosies in plaats van die ene grote. Liever kleine brandjes blussen dan verschroeid worden onder een oncontroleerbare lavastroom (làp, nu is Olijf al een vulkaan geworden.... vergéét die onnozele steenpuist maar :)).
Nogmaals... ze hadden maar béter moeten weten.

Olijf wacht nog even. Ik kan nog wat hebben nu. Al was het maar omdat ik nog niet voldoende alternatieven heb kunnen onderzoeken. Dat de tijd nog niet rijp is.... dus :)
Maar goed... voorlopig gaat het nog... voorlopig.
En om dat helemaal in goede banen te leiden (houden), kruip ik er lekker vroeg in.
Het weer werkt weer niet mee en ik vind het geen avond om buiten te komen.
Krachten sparen enzo. Voor wanneer ik ze wèrkelijk nodig heb.

Dit, meneer Haveel, is to be continued....


Olijfnoot:
1.
met dank aan het handvol vrienden dat de ware toedracht wèl "mocht" ontdekken (wegens nergens neergeschreven) .... mits ze zich bereid toonden enkele uren grenzeloze razernij te aanhoren... zowat de enige reden waarom Olijf het nu nog "trekt".
Een oprechte merci dus :-P

2.
Geen visuele ondersteuning vandaag. Ik ging ervan uit dat u weet hoe een hedendaagse vulkaan er uitziet :)

Très agréable

Awel kijk sie... nu hoor ik het eens van iemand die me niet kent: "Vous êtes très agréable".

Ik lach.... met een Frans accent natuurlijk. Anders zou hij me niet verstaan :)

Een klant die zich goed bediend en vriendelijk uitgelegd voelt. En dat laat weten. M'n ego is weer tevreden. In diverse talen.

Anders is het met een opvallend groot aantal klanten die op deze uiterst grijze zaterdag komen winkelen.
Op een "Goede morgen/(na)middag" reageren ze niet.
"Niet" ... dat is héél erg niet. Geen ènkel teken van leven naast het waarneembaar feit dat ze wel mòeten leven vermits ze stappen en blijkbaar nog ademen. En vermoedelijk zièn ze ook want ik stel vast dat ze nergens tegenaan lopen.
Maar ze knikken niet, ze groeten niet, ze kijken niet eens op.
Geen respons dus.
Nou... ik vind dat spijtig. Een beetje onbeleefd ook maar goed... laat een mens nu voor een keer eens niets gehoord hebben. Of in gedachten verzonken zijn. Of... goh ja... "hardhorend"... het zou kunnen.

Maar dan stel ik vast dat afrekenen aan de kassa (wel gehoord wordt want ze betalen zonder tussenkomst van gebarentaal, maar...) ook met een absoluut minimum aan oogcontact, communicatie of gezichtsexpressie verloopt. En dat ook de "dank u en tot ziens", overgoten met iets waarvan ik vurig hòòp dat het lijkt op een welgemeende glimlach.... als onontvankelijk moet worden beschouwd.
Of in gewoon Vlaams.... ze horen me niet, willen me niet horen of hebben gewoon geen zin om sociaalgawèg "ne merci en saluu" te zeggen.

"Val dan dood" denk ik vluchtig... waarna ik 10 Weesgegroetjes en een Onzevader reciteer (of dat zou doen, mocht er nog een restje katholiek meis in me huizen... maar dié Olijf is al een poos niet meer) ...dus dènk maar zwijg ik. De glimlach blijft op m'n tronie gekleefd tot de triestigaards goed en wel buiten zijn.
Waarna ik - godzijdank - voor iedere donderwolkensmoel er sowieso 10 vrolijke zie. En content ben dat er nog onnozelaars als ik rondlopen die proberen de lach erin te houden ondanks de schijnbaar eindeloze herfst.

Enfin... que je suis très agréable. D'er heeft er toch ene zo wat gezegd :)

En dit zag ik gisteravond in het Rivierenhof. Vóór de Figli di Madre Ignota gingen optreden. In openlucht. En het - wonder boven wonder - eens NIET regende. Tot mijn en eenieders jolijt.

 Weer of geen weer... kleur is kleur. Daar kan je nix tegenin brengen. Tenzij je kleurenblind bent. Dan zie je dat niet. Net zo min als m'n hardhorige klanten m'n welgemeende groet hoorden.... zullen we maar zeggen.... :):):)

Niet vragen. Nieuw muziekinstrument.......

Belastingen... een NON-dag :-/

Maandag 9 juli zou belastingaangiftedag worden.
Hij begon om 5u. In de ochtend.
Even bellen naar moeder om te zorgen dat ze op tijd zou wakker worden voor haar tweede vlucht naar Italië. Dat lukte (ongeveer).

Twee uurtjes later hees ik de voeten uit bed. En daarna de rest.
Belastingaangifte. Komààn! Forza!

....
Helaas... ik deed preciés wat ik vroeger tijdens de examenperiodes deed. Ik ontwikkelde een plotse nood om achterstallige poets- en opruimactiviteiten uit te voeren. Ook een onweerstaanbare drang om nieuwe recepten uit te proberen. En dingen op te zoeken die ik al lang wilde opzoeken maar... yep!... ook steeds had uitgesteld.
Procrastineren noemen ze dat, geloof ik.
Ik ben daar gewèldig goed in. In dingen uitstellen. Beetje kop in 't zand steken ook.

Dus ging ik ruimen, poetsen, afwassen, ... herinnerde me plots dat ik ook dringend (werkelijk dringend) naar de fotograaf moest voor m'n nieuwe ID-kaart, deed boodschappen (en nam daar ruim m'n tijd voor), hing de wasdraad opnieuw op (verdwenen na het vellen van de Jasmijnboom)... en kookte. Een recept van m'n tante.
Nix opzienbarends maar wèl iets wat ik zèlf op diè manier nog niet had bereid. En ik belde haar. In het Zuiden. Om details te vragen over haar recept.

Is het duidelijk, vraag ik me af, dat ik zo lang mogelijk uitstel zocht????

Zo rond zessen vond ik dat de dag het einde begon te naderen. Door de regen had ik de haag niet kunnen onder handen nemen (godzijdank!) en begon ik dan tòch in de papieren te rommelen.
Op zich - en ik wèèt dat! - duurt die hele aangifte niet zo lang. Maar ik hààt ze. Grondig.

Dus de papieren kwamen uit hun doos, kaft, hoekje, ... van onder hun steen dus :)

Waarna, zo'n uurtje na het rommelen, een berichtje binnen kwam.
Dat hij een uur wachttijd had op het vliegveld en hoe het met me was. Dat ik gemist werd. En nog van die leuke dingetjes.
Ik zeg het niet graag... maar "ik ben òòk maar een mens"... en zoveel egostreling in zo weinig woorden doet zelfs Olijf zwichten. Dat ik daarmee de aangifte opnieuw uitstel... tja... dat neem ik er maar bij :):):)

Pffff.... resultaat... lekker bijpraten via internet en smartphone.. zomaar even vanuit de wachtrij bij het boarden.... eigenlijk wonderbaar, vind ik.
Een slordige tien jaar geleden kon je dit niet eens dròmen, laat staan dòen.
In weinig woorden: ik vind het schitterend.

Mocht u zich afvragen: heb ik iets? Neen, dat heb ik niet. Of toch wel. Of ook niet. Het doet er weinig toe. Het is fijn en meer dan dat hoef ik niet te weten. U hopelijk ook niet.
Mocht, overigens, (n)iets ooit stoppen... dan is dat OK.  Zoveel heb ik mezelf al aangepraat.
De staat waarin Olijf zich bevond toen deze blog ontstond, komt nooit meer terug. Voor niets of niemand. Omdat ik mezelf zoveel verschuldigd ben. Een stukje immuniteit, zeg maar.

Of het goed of slecht is, laat ik graag in het midden.
Iedereen doet wat ie moet om te overleven. En als het effe kan, wil ik graag dat "over" voorgoed uit m'n leefwoord. Moet lukken, dacht ik zo...

Misschien komt ooit de dag dat ik een bedankkaartje stuur aan de man die m'n wereld veranderde.
Lang geleden meende ik dat het leven voorgoed uit me gezogen was. Het klinkt melig maar zo voelde het aan. "Hij" had me geruïneerd, dacht ik. Maar ik hoor hem te bedanken. Wèrkelijk. Zonder het hartzeer van tòen zou ik niet zijn wie ik vandaag ben.
Hoe Olijf er voor de buitenwereld uitziet, maakt me eigenlijk nix uit (en - nadrukkelijke vraag - gaat u nu asjeblief niet schrijven hoe'n schàt ik ben, knipoog knipoog ;-)).
Olijf is allesbehalve perfect. Allesbehalve.
Ik ben slordig, ongeorganiseerd, lui, en ik procrastineer :). Maar d'er zijn ook goeie kantjes aan. Een heleboel. En voor mij - voor MIJ - zijn die méér dan goed genoeg.

Dus ja, eens ik over m'n giga-ego heen geraak, stuur ik hem een bedankje. Voor wat hij me toonde.
Nu nog even niet. M'n ego is groot. Bère-groot :-D

Een greep uit wat volgens mij foto-waardig was vandaag. Alles om maar niet aan de fiscus te hoeven denken :)

Dieven en innige omhelzingen

Ergens tussen de ene bui en de andere door gaat m'n tuin eraan vandaag.
Het is zondag, Olijf heeft - behalve een veel te lange blog schriiven, mama's TROLLEY vullen en medicatie klaarleggen - niet veel productiefs gedaan. Een beetje thuiswerk mag wel.

De druivelaar. Hij groeit. Erg hard. Met zoveel regen midden in de zomer kan dat ook niet anders. De andere planten in de tuin doen overigens ook hun best. Net als het onkruid dat welig tiert...
Nja.... de natuur laat zich niet labellen. Planten zijn planten. Of ze nu gewenst zijn of niet.

De druivelaar dus. Takken groeien alle kanten op en "dat kunnen we niet hebben".
Of... ik kan dat wèl hebben. Zeer zeker. Maar een goed tuinier laat niet met zich sollen. Voor aanvaardbare druiventrossen mòt je gewoon ingrijpen. Anders put de plant zichzelf uit en maakt kleine dingetjes waar je weinig mee kunt.
Een varkentje dat ik wel eens zal wassen. De ladder wordt erbij gehaald. De snoeischaar ook. En ik beweeg me anderhalve meter dichter naar de hemel toe. Want sinds dit jaar hangt de druivelaar in de hoogte. Alwaar ik hem probeer te leiden. En waar hij zich absoluut nix van aantrekt. M'n druivelaar dòet maar wat... en daarom durf ik hem mannelijke voornaamwoorden toe te dichten :) :) :)
U gelooft me of u gelooft me niet, maar (be)(ge)leiden ligt niet meteen in m'n aard. De natuur (ofzo...) dwingen om iets te doen wat ze niet wil. Als ik het al deed in het verleden, dan doe ik nu hard m'n best om dat af te leren.
Maar in de tuin ligt dat een beetje anders. Soms moet er ingegrepen worden. Al was het maar om niet uitgelachen te worden door beter wetende buren. Omwille van die onooglijke druifjes op het eind van het seizoen :)

Dus MOET ik (in)grijpen. Roekeloze takken worden in goede banen geleid. Andere moeten gesnoeid. En net dàt vind ik zo pijnlijk. Vooral wanneer ik met m'n hoofd zo tussen al die innig omstrengelde takjes zit. Ze zijn zo lief. Zo intiem....
Hoe kàn ik hen nu scheiden? Ze houden zich zo stevig vast... zo teder... Zo lekker ongeorganiseerd....

En toch is het m'n plicht. Zoniet wordt het binnen enkele weken vechten. Tussen de druivenrank en de haag, die er net naast groeit en ook uit z'n voegen barst.
U begrijpt het al. Olijf kruipt de ladder op... en komt er weer af. Om éérst foto's te maken van al dat ontroerend moois... en daaarna al knippend en snoeiend dat lichtgroen geweld te lijf te gaan.

Ik vind het zònde hoor... maar goed, soms moet je hard zijn. Voor het hoger "goed". In casu mijn smaakpapillen op het eind van de zomer.

Speciaal voor Ils gooi ik er m'n diefjes op. Scheutjes in de oksels van tomatenplanten die je hoort te verwijderen. Want ook die diefjes zouden de andere tomaatjes beroven van het nodige voedsel om groot en sterk te worden. Maar m'n kerstomaatjes hoeven helemaal niet groot en sterk te worden. Ik heb ze graag klein en sterk. En vooral zoet.
En omdat ik er laat bij was dit jaar, zijn enkele diefjes al heuse dieven geworden en beginnen ze hun eigen tomaten te produceren. Leuk. Effe afwachten of ze elkaar hinderen, al die tomaten. Ik haal de drachtige dievegges in alle geval niet weg...

Maar veel belangrijker: dit jaar plantte ik "maar" drie tomaten. Omdat ik meer weg ben dan thuis En omdat ik een andere, iets minder zonnige standplaats koos. Ook dat wordt dus weer afwachten. Of dat beetje minder zon effect heeft. En al die regen.... ooit had ik rotte planten, heel lang geleden.... dus we zien wel.
En inmiddels dieven we dat het een lieve lust is.

beginnend diefje. een adolescent, zeg maar

volwassen dief. bijna een recidivist :)

Boek

soms denk ik "Er zit een boek in m'n hoofd"
en schrijf ik het terwijl ik onkruid wied.

Dan schrijf ik en schrijf ik.... in m'n hoofd.
Hoe meer onkruid, hoe langer het hoofdstuk.

En dan kom ik weer binnen (want het regent. Ja, het regent)
en is het hoofdstuk geschreven.
In m'n hoofd.

Het scherm daarna weet niets meer.

Mental note: buy dictaphone :):):)

Het Bos en de Bomen

Of een relaas over info-overload...
Zèt u... het wordt een lange deze keer :)

Mijn moeder is dialysepatiënt. Dat is geen geheim.
Nieraandoeningen "zitten" in onze familie.

Moeder's vader heb ik nooit gekend wegens jong gestorven aan nierinsufficiëntie in een periode waarin dialyse OF nog niet gekend was OF niet toegankelijk was voor "de gewone man".

Moeder zèlf heb ik amper gekend zònder nierproblemen maar ze had "geluk". Haar probleem was chronisch. Lees: ze heeft het jaren kunnen trekken tot ze op - wat men noemt - bejaarde leeftijd aan de dialyse moest. Aanvankelijk was dat peritoneale (thuis)dialyse, waarbij ze zichzelf iedere avond bij het slapengaan aan een machine aansloot om haar buik enkele keren te laten "spoelen" met een vloeistof.
Verhoogd comfort noemen ze dat. Omdat je niet naar het ziekenhuis moet, alles in het "comfort" van je eigen huis kan doen en omdat het 's nachts gebeurt, een moment van de dag waarop een mens verondersteld wordt te slapen... minimale onderbreking van je dagdagelijkse activiteiten... zogenaamd.
Neemt u het aan van een dialyse-familielid: écht comfortabel is het niet. Om te kunnen "buikdialyseren" moet je een katheter laten inplanten (een permanente verbinding met de buitenwereld dus), al je handelingen moeten supersteriel gebeuren (handen wassen, ontsmetten, speciale dopjes met speciale technieken losschroeven en weer vastszetten) en de patiënt "mag" overdag rondlopen met enkele extra liters vocht in de buik. Leuk is anders.
Je mag jezelf rekenen tot een selecte schare bijna-Kernfysici als je erin slaagt om de machine te begrijpen, te installeren en in gang te zetten.
Het is een gedoe maar goed... je (ge)doet thuis en dat is al heel wat.

Na een longvliesperforatie, waarbij het dialysevocht uit de buik naar de longen liep, moest moeder aan de hemodialyse, de best gekende vorm voor de meeste leken onder ons. Je kent dat wel: patiënt moet drie keer per week naar het hospitaal, laat zich aansluiten op een kunstnier en ligt daar dan enkele uren te wachten tot het bloed gezuiverd is.
"Zuiver" is overigens vrij relatief. De kunstnier kan niet wat de èchte nier kon. Men zegt dat je met de kunstnier een functie van een 20% werkende nier mag verwachten. Waardoor patiënten aandacht moeten hebben voor hun dieet (en zoutloos is nog het minst moeilijke van het hele verhaal...) en door het afvalrijke bloed regelmatig moe zijn. Dan heb ik het geeneens over de bloeddrukval en duizeligheid na de dialyse.

"Ik weet dat het moeilijk is, maar prijs jezelf gelukkig" zei een arts in Italië. "Vroeger duurde een hemodialyse een héle dag".
Nou ja... dan prijst een mens zich dus gelukkig.

Hoewel het er tot hiertoe misschien op léék... uw Olijf is nog niet begonnen met klagen. Dat komt straks.
Op deze aardkloot stikt het van mensen met ernstige aandoeningen, dus een nierpatiënt hoort inderdaad bij de gelukkigen die nog kunnen geholpen worden en een "relatief" normaal leven kunnen leiden.

Ik wil maar zeggen: met een dialysemoeder èn een zus die na 3 jaar peritoneale een niertransplantatie kreeg èn (stoef stoef) een redelijk goed werkend stel hersenen, denk ik te mogen zeggen dat ik er wat van begrijp.
Of dat dacht ik dus.

Tot Olijf mèt moeder, een indrukwekkende zak medicatie (en dito schema), een verklaring voor de douane voor het waaròm van al die medicatie en een dialysedieetlijst naar Italië trok. Om aldaar al dialyserend een poging te doen tot (alweer) "relatief" normaal vakantiegaan.
Hetgeen wonderwel wou lukken.

Over het gezondheidsapparaat in het zuiden kan heel wat verteld worden en er bestaan een heleboel (ongetwijfeld wàre) verhalen over rampenscenario's. Onze ervaring deze keer was 90% positief te noemen. Ongetwijfeld.
Laat me beginnen bij het verplegend personeel. (Hoofd)artsen inbegrepen. De hartelijkheid en beschikbaarheid van die mensen was - wat ons betreft - ongeëvenaard.
Daar waar moeder hier in België van geluk mag spreken wanneer de hoofdarts haar in de ogen wil kijken tijdens z'n "goede morgen mevrouw VW, hoe gaat het met u?"-rondgang, daarbij zijn slap handje wegtrekkend nog voor ze het heeft kunnen schudden, kregen we in Italië te maken met artsen die niets lièver doen dan uitleg geven. Waar en wanneer je dat wenst. Op alle uren van de dag en nacht en dàt voor heel wat meer dan enkele minuten. Desnoods houden ze zich urenlang bezig met de patiënt tot àlle vragen beantwoord zijn.
Ze vinden het "ons goed recht" om antwoord te krijgen. "U bent de patiënt. Het gaat hier om UW leven. U moet antwoorden krijgen zonder dat u die hoeft te eisen. Onze taak als artsen is om u zo goed mogelijk te informeren zodat u weet waarover het gaat".
Nou.... zulke dingen klinken mij als muziek in de oren.

Toegegeven, ook ginds zullen niet alle artsen éven hartelijk en beschikbaar zijn, maar wij kregen twee juweeltjes te zien. En dat wil ik even gezegd hebben.

En nu het klaag-gedeelte. Doorspekt met een positieve noot... om het draaglijk te houden.

In België aanhoort Olijf driemaal per week het "Ik was weer duizelig vandaag. Heel lage bloeddruk. Ze moesten me weer ondersteboven leggen na de dialyse"- verhaal.
Mijn reactie daarop was tot hiertoe steeds "Mama, je wéét dat het één van de bijverschijnselen is. Spijtig genoeg moet je dat erbij nemen en die dag gewoon veel rusten. Er is niets aan te doen".
Want ik dàcht dat dat zo hoorde, dat het onvermijdelijk was....

Tot ik m'n moeder na de eerste dialyse in Italië om middernacht ging oppikken en haar dartel als een hinde uit haar bed zag huppelen... Nix geen duizeligheid. Nix geen bloeddrukval. Middernàcht, mensen... en mijn bejaarde moeder hùppelde...
Dàt was een tijdje geleden... dat ik zoiets nog had gezien...
Kantlijntekening: die dag waren we bij nacht en ontij met het vliegtuig vertrokken.... Ik verwachtte dus een uitgeputte moeder om middernacht. Niet dus.
Nja... "Holadijee" dacht ik... "maar het zal wel toeval zijn".
Tot bleek dat ook de tweede dialyse probleemloos verliep. En die erna. En die dààrna.

Toeval? Geen idee.
Of effect van het lekker weer, opgewekte mensen en ontspannen sfeer? Lijkt me sterk maar nogmaals... geen idee.

Dieetgewijs is het ook geen lachertje. Natriumarm is - neem het van me aan - de minste van de zorgen. Details laat ik achterwege maar wat denkt u van Kaliumarm en Fosforarm... en weet u waar die dingen in zitten? En hoe die eruit te halen/houden?
Fruit, groenten, aardappelen, kazen, .... Als je't niet dubbel kan koken, hoor je er principieel àf te blijven. Wie heeft al eens geprobeerd om tomaten dubbel te koken...??? Om maar wàt te zeggen...
Dus doe je pogingen om zo slim mogelijk te zijn met de info die je hebt. En zondes toe te staan op dialysedagen.. om het voor de patiënt draaglijk te houden.

Zo gingen wij steevast ontbijten op een terrasje met cappuccino e cornetti op de dag dat 's avonds de kunstnier het spel zou overnemen.
(allez kom, ik smijt er voor UW draaglijkheid een paar foto's tussen. Zo houdt u het misschien vol op deze blogpost :))

Ergens naar het eind van onze twee weken toe en na enkele dagen ziekenhuisopname wegens een katheterinfectie (ziet u wel? Zelfs met toegewijd ziekenhuispersoneel kan er nog één en ander mislopen... èrnstig mislopen...) wilde ik mama graag trakteren op een typisch bordje fritto misto met zicht op zee.
Lehti kent de plaats (La Maruzzella) en wellicht ook het gerecht: gefrituurde calamari en andere zeebeesten met een stevige snuif zout erover heen.
Ik wilde dus graag even checken met de behandelende artsen of dat kon en mocht, mits ik het zout achterwege liet. Want - óók een weetje - mosselen zijn bijvoorbeeld off limits wegens veel fosfor en kalium. Andere schelp- en schaaldieren dan weer niet... volgens het Belgische dieetlijstje... maar wat weet de doorsnee Noordeling (schrijver van de dieetlijst) over fasolare, noci, cozze pelose e piedi di capra (lokaal ook wel chiavatuni geheten om nadruk te leggen op hun lustopwekkende eigenschappen)?
Alle respect voor de lijstopsteller hoor. Geen kwaad woord erover. Maar als je met een Belgische lijst naar een Italiaans restaurant trekt, dan mag je je aan een paar grote vraagtekens verwachten. Logisch toch? (Zo ga ik er net zo goed van uit dat spruitjes en witlof niet meteen zullen voorkomen op de groentenlijst van een Italiaanse dialysepatiënt...)

Fritto misto senza sale (zonder zout): mocht ik dat bestellen? ... vroeg ik.
Het antwoord was verrassend.
"Ma anche CON sale, signora!" Ook mèt zout, vond hij dus.  En de redenering die volgde, klonk ongeveer zó...
"Is het al niet erg genoeg dat u driemaal per week uren aan een machine moet komen hangen? Zoveel tijdverlies, zo spijtig. Het is totaal onnodig dat u zich het leven nog verder verzuurt door strenge diëten te volgen. Het is ònze taak om u nadien gepàst te dialyseren zodat uw leven zo aangenaam mogelijk blijft. Geniet maar goed van lekker eten. Wij zorgen voor de rest!"

.....
Kijk
....
Dan herken ik weer de levensgenieter in de Italiaan. En word ik blij. En dankbaar. Dat er nog mensen zijn die - laat de crisis nu maar even links liggen - vrijuit en zonder gêne praten over "genieten" en "aangenaam". En dit kwam uit de mond van een nierspecialist. Een man die gestudéérd èn gespecialiseerd heeft, met andere woorden....Nix geen airy fairy geitenwollensokken ik-eet-niets-wat-zelf-een-mond-heeft-adept :):):)

Na de aanvankelijke blijheid liet ik me slaan met stomme verbazing. Over de tegenstelling. Niet alleen in algemene levenshouding maar ook in te volgen (of niet te volgen) regeltjes.
Hoe kòmt het, vraag ik me af (toen en nu nog steeds), dat de ene dokter met het vermanend vingertje in de lucht je op het hàrt drukt dat zout ab-so-luut uit den boze is. Dat je je groenten tweemaal moet afkoken, er een vormeloos prakje van moet pruttelen en dat papje (dat er intussen uitziet als iets wat iemand vóór jou al eens heeft gegeten) met de glimlach dagelijks naar binnen moet werken.
Terwijl de andere dokter - een luttele 2000 km verderop - een vijfminuten sermoen afsteekt over de geneugten des levens die we niet moeten laten vallen omwille van een "klein detail" als nierdialyse.

Ik néém toch maar even aan dat ook de vreugdevolle dokter ervoor wil zorgen dat z'n patiënten niet vallen als vliegen. Z'n beroepseer - veronderstel ik - zal hem een hoog mortaliteitcijfer toch wel verbieden? Of niet?

(tijd voor nog even een luchtig intermezzo...)

voilà sie. Fritto misto...

één van de uitbaters gooit een lijntje uit... schitterend toch??? :)

Eens terug thuis (deze week dus) neem ik mama's dieethandboekje erbij (of wat ervan in m'n hoofd is blijven hangen) en zoek een paar dingen op. Op Tinternet. Dat WereldWijde Naslagwerk waaruit we zoveel kunnen leren... Om te beginnen beperk ik me tot Nederlandstalige info.
Die - zo blijkt al snel - even tegenstrijdig is als het aantal posts die je kan vinden omtrent dialysediëten. Wat de ene als "goed" of "toegelaten" bestempelt, noemt de andere dan weer "absoluut te mijden". Ach zo?
En dan heb ik het niet eens over het verwonderlijk chronisch gebrek aan info. Voor een aandoening als nierinsufficiëntie valt er biezònder weinig bruikbaars te vinden in het Nederlands. Dan maar over op Engels. Ook dààr nix dan tegenstrijdigheden.
Binnen de vijf minuten tolt m'n hoofd van de elkaar tegensprekende informatie. Die ik probeer te onthouden (maar ik slaag daar natuurlijk niet in en vandaag kan ik niet printen).
En tòch, denk ik, ... DOM ben ik niet. Als ik het niet kan begrijpen, met een minimum aan logisch denken en een even strikt minimum aan dataretentie....wie kan dat dan wèl???

Het bos. De bomen. I'm lost.

Ik wil graag eindigen in schoonheid. Maar het is moeilijk. Omdat ook de katheter ter discussie wordt gesteld.
"Waarom" willen de olijke dokters in Italië weten "en hoe lang heeft mijn mama een katheter?"
Die blijkt enkel per uitzondering, in gevallen van nood en absoluut tijdelijk (maximum 1 à 2 maanden) te worden ingebracht bij nierpatiënten. De standaard praktijk is iets wat ze een fistel noemen. Een soort onderhuidse prothese op de bloedbaan die iedere keer wordt aangeprikt om de kunstnier aan te sluiten. Na de behandeling gaat de naald eruit, sluit de huid zich vanzelf en kan de patiënt vrij en blij zwemmen, douchen en dies meer.
Met een katheter kan je dat NIET. Dan mag je je hooguit baden in 10 cm water (vergeet de douche maar), kijk je vanop een snikheet strand smachtend naar zwemmende mensen en moet je je voortdurend zorgen maken over mogelijke (en - vergis u niet! - levensgevaarlijke) infecties. Want bacteriën die in je katheter "kruipen", worden met een niet mis te verstane duw in de rug regelrecht je bloedbaan ingepompt zodra de machine begint te draaien.

M'n antwoord op de vraag luidt als volgt.
"Boh????" Plaatselijk slang voor "weet ik veel?"
Ik vervolledig m'n initieel antwoord.
1. Als leek ga ik ervan uit dat de heren medici weten wat ze doen en het beste voor hebben met de patiënt. Als zij opteren voor een katheter, dan neem ik aan dat een katheter - gezien de mogelijke nadelen - nòdig  was.
2. Ik wist zelfs niet dat er alternatieven waren. Nooit gehoord van een fistel.
3. Zelfs als ik de alternatieven had gekend, dan nòg weet ik er nix over. Dan nòg zou ik ervan uitgaan dat de katheter voor mijn moeder de enig goede oplossing was

"Maar," vervolg ik," hier ga ik werk van maken." Ik wil antwoorden. En redenen. En motiveringen over het waarom wèl en waarom niet.
En terwijl ik bezig ben, wil ik weten hoe het zit met al die tegenstrijdig dieetinfo.
En hoe het komt dat ze bij de ene van haar stokje draait en bij de andere nog enkele uren op de discovloer zou kunnen gaan shaken.

Een bos, zei ik? Maak daar gerust het Amazonewoud van. Dat van 100 jaar geleden. Toen het nog groter was dan nu.

Intussen vertrekt m'n moeder opnieuw naar "ginderachter". Er zijn twee plaatsen vrijgekomen in Juli. Eentje daarvan omdat de patiënt intussen een nieuwe nier heeft gekregen en dus van dat vreselijk apparaat verlost is.
De Juni-reis, georganiseerd als alternatief voor de eerder verloren Juli-optie... zou je dus verloren moeite kunnen noemen. Alleen... het wàs geen verloren moeite. Want Olijf heeft veel geleerd. Over zichzelf, over zorgen voor een moeder en over gezondheidszorg. Die ook ànders kan, heel duidelijk.
Ik ontdekte ook dat ik nog méér stekels heb dan ik dacht. Stekels die de heren medici hier in België zullen vòelen als ze niet met juiste antwoorden op de proppen komen...
Wellicht geen fraai zicht. En nix om over op te scheppen. De dagen van "meneer doctoor" zijn voorbij. Het is tijd voor duidelijkheid.

De medici in het verre zuiden krijgen een dikke doos Belgische pralines. Met een mooie strik errond. Maar dat weten ze nog niet. Want mama,.... die arriveert morgen pas.
:)

Trolley

Ik hàd het (haar) beloofd en dit uur is nèt zo goed als eender welk ander uur om het even ter sprake te brengen: de trolley.

Voor het gemak ga ik ervan uit dat iedere Vlaming weet waarover ik het heb. Het mini-koffertje op wieltjes dat door menig reiziger netjes achteraan wordt meegesleept bij wijze van handbagage.
Bij Ryanair krijgt de trolley een tweede dimensie in zoverre dat hij in totaal (handtas inbegrepen) niet méér dan 10 kg mag wegen (en dat wordt vrij secuur gecontroleerd), zeer precieze afmetingen heeft en - voor de goedkoopzuchtige reiziger (zoals Olijf) - vaak als énige bagage wordt gebruikt "teneinde meerkosten voor extra bagage te vermijden".

Het is een kwestie van kleren kiezen, wegen, kleren wegnemen, weer wegen, er opnieuw eentje bijsteken, nog eens wegen en dan met kloppend hart vertrekken naar het eufemisme dat Brussel Zuid genoemd wordt. Charleroi dus. Nix geen Brussel. Het heeft er nix mee te maken, met onze hoofdstad. Charleroi ligt "gewoon" grosso modo ergens in de buurt van Brussel Zuid. Ten zuiden van Brussel, met andere woorden. Grosso modo dan nog wel.

De trolley is wat onze vrienden Noorderburen - naar wat ik vanavond na een twee uur durend telefoongesprek leerde - een rolkoffer noemen. Oòk goed wat mij betreft. Het is een koffertje en het rolt. De Nederlandsche tael pur sang.
Diezelfde buren denken aan would-be trams of iets in dien aard wanneer je trolley  zegt (of schrijft). Een boemeltram. Of iets anders dat enige gammelheid doet vermoeden. Terwijl een moderne trolley, dewelke meegaat op de lowcost vliegtuigen, helemaal niet gammel is.

Toch weer grappig. Hoe een paar kilometers en een landgrens verder een verpakkingsitem plots verandert in een vervoersmiddel.



Deze is opgedragen aan Lehti, die twee maanden verhaal mocht aanhoren in twee uren. En dat schitterend deed :)

Grenzen nabij

"Optimist tot in de kist" heeft zo z'n grenzen.
Met een zomer als deze (en néén, ik heb geen klagen met alle tripjes die ik al naar het zuiden mocht ondernemen)... maar met een zomer als déze.. die in België..
en avonden die steevast letterlijk in het water vallen
is het niet altijd gemakkelijk om de glimlach erin te houden.

Het hàd - goddomme - best wel eens droog mogen blijven voor een keertje.
Werk je een hele week de benen van onder je lijf
wil je enkele uurtjes gaan ontspannen
en blijft het gieten.

Met een Tax-on-Web belastingaangifte in het vooruitschiet (tweede deel van Olijf's weekend)
was
een
avondje
ontspannen
best
leuk
geweest.

Dus nu is het officieel:
ik baal.

en ben pas een week terug in het land.

Emigreren lijkt hoe langer hoe aantrekkelijker.
F*ck economies
als het weer maar goed zit...

Stoffellijk overschot

Een Kempische wielrenner, u allen welbekend als Rob Goris, legde er het loodje bij neer. Ergens tussen woensdag en donderdag. In Frankrijk. Ik kende hem niet.
Een schrijver en dichter, ook wel gekend als Gerrit Komrij, deed hetzelfde. Het hoekje om. De pijp aan Maarten. Hij deed het vandaag en in Amsterdam. Terwijl hij al een poos in Portugal woonde. Ik kende hem niet.

Ze gaan dood, de mensen.
We doen dat allemaal vroeg of laat. Geboren worden - een werkwoord, overigens, dat je niet zèlf doet, maar ondergaat - en sterven. Dit laatste doen we dan weer wèl zelf. We worden niet gestorven. We gaan vanzèlf dood.
De enige twee absolute zekerheden in ons menselijk bestaan. Op de wereld komen en er weer uitstappen, al dan niet gewenst, al dan niet vrijwillig.

De dood of iets wat daarop moest lijken en waar Gerrit Komrij het blijkbaar heel vaak over had (maar wat weet ik - cultuurbarbaar suprème - daarvan???), kruiste de laatste jaren nogal vaak m'n pad. Sta me dus toe als ik niet meteen in tranen uitbarst, de eerste de beste trein naar Amsterdam of de Kempen neem en boeketjes bloemen ga neerleggen bij de deur, poort of oprit van bovenstaande prominenten.

Dood of afscheid. Hoe dan ook... wèg. Niet meer bij machte om hem/haar te zien. Nooit meer.
Nou ja.... het is gebeurd en dat zal het nog wel doen. Gebeuren.
Deze jaren hebben me wat geleerd. Iets verbazends. Ontstellend zelfs.
Dat ik harder ben dan ik dacht te zijn. Véél harder. Tè... zou ik bijna durven zeggen.
Maar goed... de toekomst zal me naar goede gewoonte nog nieuwe dingen leren. Waar ik misschien weer wat meliger van word.

Dat "harde" manifesteerde zich vandaag tijdens een radioreportage. Waarin het "stoffelijk overschot" van wijlen Komrij werd vernoemd. En ik niet veel méér dacht dan... "euh? stoffelijk overschot? Waar halen we't vandààn?"

In mijn deel van de Lage Landen schuiven we overschotjes op een bord, overtrekken ze met een plastic folie en leggen ze in de koelkast. Om morgen op te eten. Of overmorgen. Wanneer we trek hebben. Of weinig tijd om te koken.
Restjes dus. Kliekjes.
Waardoor ik stoffelijk overschot maar raar vond klinken. Op dat eigenste ogenblik.
Want Olijf mag dan wel een barbaar zijn, de term kende ik. Oh ja.
En tòch vond ik hem vandaag raar klinken.
Ik zag mezelf een stukje Komrij in de koelkast zetten. Deurtje toe, lichtje uit. Voor morgen. Voor de kleine trek, weetuwel?

Da's dan hard eh. Sarcastisch zelfs. Dòe het maar... niet-intentioneel sarcasme...
Of tonen zich misschien dan toch tekenen van vermoeidheid?
Nope, ik mag de schuld niet op een ander schuiven.
Want ik ging verder.
Hoe de Engelsen het noemen, dat overschotje. Remains.  Oòk - als ik me niet schromelijk vergis - een term voor overblijfselen. Restjes.
Wat achterblijft nadat dat onbewezene, dat wat we "ziel" noemen, het lijf verlaten heeft.
La salma zeggen m'n Italo-medemensen. Ik ken het woord maar wil het graag nog even door een vertaalmachine jagen en dan krijg ik "body, corpse". Dat klinkt al heel wat minder cryptisch. Tenzij de vertaling maar zo-zo was. Om ervan af te zijn. Misschien dachten de vertalers op een maandagmorgen "close enough" en lieten ze het daarbij. Wie zal het zeggen?
Uw Olijf alvast niet.
Want het gaat wat ver. Doden ontleden. Licht taalkundig dan toch...
Duits en Frans ontsnappen me dan weer en het wordt laat.
Zonet zei ik nog dat een bed een goed idee leek. Waarna menselijke kliekjes me door het hoofd begonnen te razen.

Punt is: we komen en we gaan. Alleen dàt is zeker. Al de rest daar tussen in is giswerk. En daar kan je het liefst alleen maar het beste van maken. Niet?


Ja sègh.
Een bed lijkt plots weer een prima idee.
En morgen... is nog steeds een andere dag. Waarin ik vrolijk wakker hoop te worden. Jewèl! :)

Kermis in d'hel

Zo heet dat hier "aan mijn kanten"... wanneer de regen uit de zon valt. Of zoiets.

Ruim 7 uur. In de avond.
Een paar weken intussen verwijderd van de langste dag van het jaar, die ik - voor het eerst in m'n quasi quasi halfeeuwelijk bestaan - dit jaar meemaakte laggiù (ja, gaat u het maar opzoeken. Een tijd geleden liep er een blogje over maar uw Olijf is vandaag ruim te lui om de link voor u op te snorren).

Ruim 7 uur dus. Na enkele dagen zwaar wisselvallig weer (lees: vaak zon overdag en gietende regen zodra ik thuis kom om te ontspannen....) wil de zon nog schijnen op het ogenblik van m'n thuiskomst.
En ze is warm! Dat vraagt om een moment in de tuin. Strijk, het liefst. Of voor onze Noorderburen: "languit onderuit".
Horizontaal dus. U weet wel. Lui en zonder gêne. :)

Ik haast me naar binnen, smijt neer wat zich laat smijten en zet de rest voorzichtig neer. Enkele minuten later sta ik al in de tuin.
Snel nog even het fotoapparasie erbij nemen want de Vijgenboom heeft z'n best gedaan en daar ben ik fier op. Die paar dagen -10°C deze winter hebben hem niet geveld en dat mag geweten worden.
Terwijl ik bezig ben, vliegen ook de Lavendel, het Juffertje-in't-groen en het muurleeuwenbekje erop en dan vlij ik me neer. In de tuin. Onder de druiven.
Ik schat dat ik nog een half uurtje of zo heb vooraleer de zon achter het hoekje (van de garage) verdwijnt.
Edoch... iets wat lijkt op donkere wolken pakt zich samen. Maar de zon houdt vol. Op standje "laag". In de zin van laag aan de horizon... laag genoeg om onder de wolken door te schijnen.

Tien minuten na de eerste rustpoging voel ik druppels. Kleintjes. Ze voelen lekker aan.
Even denk ik "hadden we dit maar in het verre Italië op de middag... bij die 40°".
Het probleem met regen laggiù is dat hij er IS of niet. En wanneer hij er IS, dan heb je't geweten.
In bàkken komt hij dan naar beneden. Zondvloeden in het meervoud. Het liefst in een kwartiertje tijd. Met giga-plassen en verzuipende wagens tot gevolg. Druppeltjes zoals deze die ik nu voel, bestààn daar amper.
Dus blijf ik liggen. In de druppeltjes. M'n zomerjurkje stop ik snel weg onder de tuinzetel. Het kussen van de zetel mag nat worden... dat laten we nadien wel drogen... maar niet àlles hoeft meteen op de wasdraad... die er niet is.
Nog eens 5 minuten later worden het druppels. Frisse. Met wind. En vind ik het al lang niet meer zo leuk om er in te liggen. Of onder. Wààr lìg je precies wanneer het regent? Erin of eronder?

Los van m'n precieze positie beslis ik dat het "slimmer" is om weer naar binnen te gaan. Pakweg een kwartier heb ik buiten gehad. Ik stel me tevreden. Voor vandaag.
Morgen is een andere dag.

Oude takken gaven het op.
Nieuwe takken namen het over :)

Ik hou(w) van blauw. Of wit. Of paars.
En alles wat daartussen ligt :)

Eens binnen krijg ik een online-verslag van onderwaterperikelen in Spanje. Ik luister, vraag en ben blij. Dat Tinternet bestaat. Zelfs op slimme telefoons.
En dan is het etenstijd. Ginds in Spanje. Want ook dààr eten ze laat.
Olijf heeft al gegeten, is moe en denkt dat een bed deugd zal doen. Want hier eten we vroeg en is de spijsvertering al ingezet. De zon op de haag laat ik voor wat ze is. De haag ook. Die dient gescheerd. Of geschoren. Zoiets. (geknipt, allà).
Druiven willen graag getopt, onkruid gewied en tomaten gediefd. Om nog te zwijgen van de dode takken op m'n moedige Vijg.
Maar ik zei het al: Domani è un altro giorno.
Morgen gaat ook. Of overmorgen.

Voor vandaag ben ik voldaan.

Ferro

Dansen.
In open lucht.
Dat stond vanavond op het programma.

Voor het eerst sinds een jaar (en vorige zomer sucked door al die regen... in open lucht)
Vandaag scheen de zon. Hard en lang.
Waardoor ik me gesterkt voelde in m'n overtuiging dat
dansen
vanavond
een vaststaand feit was.

Toch tussendoor - verdorie toch - eerder toevallig ontdekken dat Ferro in Brussel was.
Tiziano Ferro.
En een beetje spijt hebben dat ik dat niet eerder had geweten.
Maar ik ging gaan dansen. En eentje een gelukkige verjaardag wensen.
Dus Ferro moest wachten tot "volgende keer". Lees: tot in de pruimentijd.

Ik ging gaan dansen.
Tot de regen kwam.
En weer ging.
Gevolgd door een uurtje donder en weerlicht.
Tot een uur of elf in de avond.
En ik besliste dat dàt geen uur meer was om op een weekdag aan de pleziertjes te beginnen.

Sinds gisteren werkt uw Olijf nog uitsluitend geheel in de verte. Lees: in de verste winkel van de drie.
Omdat er wat gebeurde dat niet door de beugel kon maar wèl onder de mat werd geveegd. En de betrokken persoon ermee weg kwam. Maar Olijf niet. Want er moesten brokken gelijmd worden, vuurtjes gedoofd en crisissituaties opgelost. Zoals een winkel gaan leiden die nu even stuurloos was.
Nou ja..... dat wordt alle dagen vroeger opstaan omdat iemand anders zich niet kon inhouden.
Ik herhaal... nou ja....

Allemaal niet erg. Alles heeft een reden en ik heb de mijne gevonden.
:)
Big smile, dus bloemen noch kransen graag.

En uiteindelijk...
omdat ik nix wist van Ferro in Brussel
en omdat het regende en onweerde
en Olijf op een redelijk uur thuis was (bleef)
kon ik even praten met een tizio die een weekje in Spanje zit
en waarmee ik graag en woordje wissel.

Every cloud has a silver lining.
Letterlijk soms :) 

Vol en leeg

soms kan een mens z'n hoofd zò vol en tegelijk zò leeg zijn... dat het schrijven er niet van komt.
Hoe gek....

maar goed....
in een poging om aan te tonen dat "het mens" - in casu Olijf - nog steeds in het land der levenden vertoeft... een quote. En een foto (als blogspot me toestaat). En dan zien of u de link legt...

Whatever you can do or dream you can, begin it.
Boldness has genius, power and magic in it.
Begin it now.
~ Johann Wolfgang von Goethe

Moreel?

Zo,

dèze twee weken zitten er alweer op. Vandaag geen tijd, zin en kans om te gaan bloggen.
Recht van vliegveld naar huis, naar winkel, weer naar huis, mama laten eten en naar de dialyse voeren. Van daaruit naar personeelsfeest.
Alwaar een met pensioen gaande collega werd uitgewuifd.
En Olijf getrakteerd werd op een hapje schokkend nieuws.
Moreel schokkend.

Waardoor het nu zwaar twijfelen wordt. Vriendschappen in ere houden ten koste van het eigen geweten of een moreel standpunt innemen en daarmee mogelijks iemands leven verwoesten?

Soms is geen enkele beslissing de juiste.
De volgende dagen worden loodzwaar. En dat heeft alles en nix met werk te maken. Helaas....

Nu maar snel even de gemiste slaap inhalen. Twee uurtjes vannacht waren niet echt genoeg.