Ciceri

Morgen komt mamma terug. Met zus. Voor wie ik een extra vliegtuigticket boekte zodat mamma niet alleen hoefde terug te keren. In haar toestand - beter dan eerst maar slechter dan zou moeten - is alleen reizen wellicht niet verstandig.

Morgenochtend rijdt Olijf dus naar Charleroi. Om daarna ongeveer hetzelfde scenario van pakweg 3 weken geleden te herhalen. Minus de boodschappen, want daarvan deed ik al wat.
Net als koken. Dat gebeurde vanavond. Voor morgen. Met afgekookte groenten. Voor de Kalium.

Het worden gevulde courgettes. Zucchine ripiene. Op z'n tantes.
Olijf leert bij, ook in de keuken.
En omdat ik dan toch bezig ben, maak ik voor mezelf kikkererwten. Ceci. Of Ciceri. Met niets méér dan een uitje, wat look, enkele tomaatjes, water en een snuifje zout. En veel geduld. Zo'n twee uren om de (voorgeweekte! ik dacht nà gisteravond!) ciceri zacht te krijgen. Opdienen met een scheut olijfolie, een handjevol parmezaanse kaas en - voor wie wil, maar ik wil niet - enkele druppels citroen.
Lekker, al zeg ik het zelf. En eenvoudig. En - of ik moest me zwaar vergissen - gezònd ook.

Terwijl de - toch nèt iets te kort gekookte - ciceri traagjes naar binnen worden gewerkt, kijk ik naar een programma dat ik nooit eerder zag. Metropolis op één van de Nederlandse zenders. Toevallig gaat het over de zoektocht naar liefde.
Olijf mag dan strikt genomen niet zoekende zijn, het onderwerp blijft me wel interesseren. Ik ben niet voor nièts vrouw, toch?
Het programma is al een poos bezig, merk ik, want ik heb nog zo'n kwartiertje.
Ik zie nog nèt enkele beelden van één of andere Nederlandse vrouw (ik schat haar ergens boven de 50, goed en wel over de 50) die haar toekomstige heel gedetailleerd heeft omschreven, hem heeft getekend (heel kunstig zelfs) èn met de TV-boodschap "Ik ga hem ontmoeten, dankzij dit programma. Aanstaande zaterdag vind je me in het Kröller-Müller museum" onvoorstelbaar hoopvol in de camera kijkt.
De Nederlandse mevrouw wordt opgevolgd door een handvol Russische schonen. "Een groot overschot aan vrouwen in Rusland" zegt de voice over. En dus gaan vrouwen zoals een 40-jarige doktores een cursus Bevalligheid volgen. €300 voor 3 uurtjes les. Voor de nouveau riche neem ik aan. De lerares wordt gefilmd terwijl ze uit haar dure auto stapt. Op wat Jovanotti tacchi mozzafiato noemt (adembenemend hoge hakken, zeg maar). Stiletto's die amper dikker zijn dan een doorsnee kopspeld en nèt een ietsje korter dan een wolkenkrabber. Allemaal fijn en wel.... ware het niet dat mevrouw de lerares, nog steeds op de voet gevolgd door de camera die in middels inzoomt op het paar stiletto's aan haar bevallige voeten, er maar niet in slaagt om één stap te zetten zonder haar enkels om te slaan....
Bevallig... zeg dat wèl....

"Hoge hakken zijn verplicht" luidt de commentaar, dus trekt de medisch geschoolde leerlinge hoge hakken aan. En doet een proefloopje. "Knieën moeten elkaar altijd raken" zegt de lerares. En de doktores hakkelt met haar knieën tegen elkaar enkele meters ver.
De cursus is uitgebreid. De dames leren hoe je een "gevallen object" bevallig moet oprapen. Bevallig door de knieën buigen, het object zachtjes vastnemen en tegelijk verleidelijk omhoog kijken naar de man die "uiteraard" toevallig in de buurt stond op het moment van het objectverlies.....

Nu ja...
correct me if I'm wrong.... iets zegt me dat stiletto's en smachtende blikken bij het oprapen van je sleutelbos niet meteen het soort mannen gaat aantrekken die tot de duurzame en blijvende soort behoren. Eerder het soort venten dat denkt "Yesssss, ik heb beet. Laat me even kijken hoe lang ik deze koe kan melken" (vergeeft u me deze beeldspraak)...
Wellicht doet u op dit eigenste ogenblik een welgemeende ROFLOL. Tot u schrijft de vrijgezel suprême. De "dame" die nergens in haar leven erin geslaagd is om een lid van het andere geslacht lang genoeg geïnteresseerd te houden om ooit het woord "relatie" te kunnen gebruiken.
Dus ja, ik sta u toe als u op de vloer gaat rollen met een onbedaarlijke slappe lach :)

En toch permitteer ik me. Om op te merken dat uiterlijke verleidelijkheden niet het énige rekwisiet zijn voor het aantrekken van een man. Of bijna verre van zelfs.
Niet dat u van mij een pleidooi voor slobberbroeken en dito truien gaat krijgen. Ook dàt verre van.
Toch lijkt het me dat wij, moderne doch mode- en zelfbewuste vrouwen, iets hoger mogen mikken dan de op korte rokjes en netkousen geilende mannen... of vergis ik me?
Nu ja.... iets om over na te denken misschien.

Ook nog even een woordje over de "vrouwenparade" die al jaren wordt georganiseerd in Spanje... zo blijkt. Een nationaal (of zoiets) initiatief waarbij bussen vol vrouwen uit de steden voor een dagje naar het platteland trekken om daar een man te zoeken. Het heeft wat te maken met de herbevolking van "de boerenbuiten" die naar het schijnt lijkt leeg te lopen. Ach ja... het ene excuus is het andere waard...
De kijker maakt kennis met Benja, een plattelandsdertiger die nog steeds bij z'n moeder woont en hoopt vandaag z'n toekomstige te ontmoeten. Of dat al dan niet gebeurt, laat ik netjes in het midden. De scène die me het meest "pakte" was deze van de conversatie tussen zoon en moeder... voor zover het een conversatie te noemen was.
Moeder zei in niet mis te verstane bewoordingen dat ze niet wou dat zoonlief een lief zocht, laat staan het in z'n hoofd zou halen om te trouwen.... zolang zij leefde.
Nou... MOOI vind ik dat. Heb je wèl netjes je eigen leven geleefd, compleet met man, werk en een kleine voetbalploeg aan kinderen (wat overigens - laten we nu maar aannemen - haar eigen keuze was).... en verbied je je intussen overjarige zoon om de vleugels uit te slaan.
Kortom. De boodschap luidt in weinig woorden: "Jij mag pas gaan leven wanneer ik dood ben".

Ik zou van pure dankbaarheid op m'n blote knietjes vallen..... NOT!
Het lijkt mij het uitgelezen moment voor een diepgevoelde sayonara, hasta la vista mamma.... ware het niet dat zoonlief werkloos en dus zonder inkomen was... en dus blij mocht zijn dat hij nog in mamma's huis mocht slapen en aan haar tafel mocht eten.
Hetgeen voor de liefhebbende moeder een grondige reden was om haar zoon een eigen leven te ontzeggen. Nja... dus....

De wereld is vreemd.
Of Olijf is wereldvreemd... wellicht de meest waarschijnlijke optie.

Hoe dan ook. Olijf kookte vandaag. In de keuken wel te verstaan.
Een mamma word ik nooit meer. De biologie en haar klok staan me in de weg. Maar het is nooit te laat om te leren kòken als een mamma. En ik was goed op weg. Al zeg ik het zelf :)

Half gekookt: voor morgen

"li ciceri"