Belastingen... een NON-dag :-/

Maandag 9 juli zou belastingaangiftedag worden.
Hij begon om 5u. In de ochtend.
Even bellen naar moeder om te zorgen dat ze op tijd zou wakker worden voor haar tweede vlucht naar Italië. Dat lukte (ongeveer).

Twee uurtjes later hees ik de voeten uit bed. En daarna de rest.
Belastingaangifte. Komààn! Forza!

....
Helaas... ik deed preciés wat ik vroeger tijdens de examenperiodes deed. Ik ontwikkelde een plotse nood om achterstallige poets- en opruimactiviteiten uit te voeren. Ook een onweerstaanbare drang om nieuwe recepten uit te proberen. En dingen op te zoeken die ik al lang wilde opzoeken maar... yep!... ook steeds had uitgesteld.
Procrastineren noemen ze dat, geloof ik.
Ik ben daar gewèldig goed in. In dingen uitstellen. Beetje kop in 't zand steken ook.

Dus ging ik ruimen, poetsen, afwassen, ... herinnerde me plots dat ik ook dringend (werkelijk dringend) naar de fotograaf moest voor m'n nieuwe ID-kaart, deed boodschappen (en nam daar ruim m'n tijd voor), hing de wasdraad opnieuw op (verdwenen na het vellen van de Jasmijnboom)... en kookte. Een recept van m'n tante.
Nix opzienbarends maar wèl iets wat ik zèlf op diè manier nog niet had bereid. En ik belde haar. In het Zuiden. Om details te vragen over haar recept.

Is het duidelijk, vraag ik me af, dat ik zo lang mogelijk uitstel zocht????

Zo rond zessen vond ik dat de dag het einde begon te naderen. Door de regen had ik de haag niet kunnen onder handen nemen (godzijdank!) en begon ik dan tòch in de papieren te rommelen.
Op zich - en ik wèèt dat! - duurt die hele aangifte niet zo lang. Maar ik hààt ze. Grondig.

Dus de papieren kwamen uit hun doos, kaft, hoekje, ... van onder hun steen dus :)

Waarna, zo'n uurtje na het rommelen, een berichtje binnen kwam.
Dat hij een uur wachttijd had op het vliegveld en hoe het met me was. Dat ik gemist werd. En nog van die leuke dingetjes.
Ik zeg het niet graag... maar "ik ben òòk maar een mens"... en zoveel egostreling in zo weinig woorden doet zelfs Olijf zwichten. Dat ik daarmee de aangifte opnieuw uitstel... tja... dat neem ik er maar bij :):):)

Pffff.... resultaat... lekker bijpraten via internet en smartphone.. zomaar even vanuit de wachtrij bij het boarden.... eigenlijk wonderbaar, vind ik.
Een slordige tien jaar geleden kon je dit niet eens dròmen, laat staan dòen.
In weinig woorden: ik vind het schitterend.

Mocht u zich afvragen: heb ik iets? Neen, dat heb ik niet. Of toch wel. Of ook niet. Het doet er weinig toe. Het is fijn en meer dan dat hoef ik niet te weten. U hopelijk ook niet.
Mocht, overigens, (n)iets ooit stoppen... dan is dat OK.  Zoveel heb ik mezelf al aangepraat.
De staat waarin Olijf zich bevond toen deze blog ontstond, komt nooit meer terug. Voor niets of niemand. Omdat ik mezelf zoveel verschuldigd ben. Een stukje immuniteit, zeg maar.

Of het goed of slecht is, laat ik graag in het midden.
Iedereen doet wat ie moet om te overleven. En als het effe kan, wil ik graag dat "over" voorgoed uit m'n leefwoord. Moet lukken, dacht ik zo...

Misschien komt ooit de dag dat ik een bedankkaartje stuur aan de man die m'n wereld veranderde.
Lang geleden meende ik dat het leven voorgoed uit me gezogen was. Het klinkt melig maar zo voelde het aan. "Hij" had me geruïneerd, dacht ik. Maar ik hoor hem te bedanken. Wèrkelijk. Zonder het hartzeer van tòen zou ik niet zijn wie ik vandaag ben.
Hoe Olijf er voor de buitenwereld uitziet, maakt me eigenlijk nix uit (en - nadrukkelijke vraag - gaat u nu asjeblief niet schrijven hoe'n schàt ik ben, knipoog knipoog ;-)).
Olijf is allesbehalve perfect. Allesbehalve.
Ik ben slordig, ongeorganiseerd, lui, en ik procrastineer :). Maar d'er zijn ook goeie kantjes aan. Een heleboel. En voor mij - voor MIJ - zijn die méér dan goed genoeg.

Dus ja, eens ik over m'n giga-ego heen geraak, stuur ik hem een bedankje. Voor wat hij me toonde.
Nu nog even niet. M'n ego is groot. Bère-groot :-D

Een greep uit wat volgens mij foto-waardig was vandaag. Alles om maar niet aan de fiscus te hoeven denken :)