Het is zondag, Olijf heeft - behalve een veel te lange blog schriiven, mama's TROLLEY vullen en medicatie klaarleggen - niet veel productiefs gedaan. Een beetje thuiswerk mag wel.
De druivelaar. Hij groeit. Erg hard. Met zoveel regen midden in de zomer kan dat ook niet anders. De andere planten in de tuin doen overigens ook hun best. Net als het onkruid dat welig tiert...
Nja.... de natuur laat zich niet labellen. Planten zijn planten. Of ze nu gewenst zijn of niet.
De druivelaar dus. Takken groeien alle kanten op en "dat kunnen we niet hebben".
Of... ik kan dat wèl hebben. Zeer zeker. Maar een goed tuinier laat niet met zich sollen. Voor aanvaardbare druiventrossen mòt je gewoon ingrijpen. Anders put de plant zichzelf uit en maakt kleine dingetjes waar je weinig mee kunt.
Een varkentje dat ik wel eens zal wassen. De ladder wordt erbij gehaald. De snoeischaar ook. En ik beweeg me anderhalve meter dichter naar de hemel toe. Want sinds dit jaar hangt de druivelaar in de hoogte. Alwaar ik hem probeer te leiden. En waar hij zich absoluut nix van aantrekt. M'n druivelaar dòet maar wat... en daarom durf ik hem mannelijke voornaamwoorden toe te dichten :) :) :)
U gelooft me of u gelooft me niet, maar (be)(ge)leiden ligt niet meteen in m'n aard. De natuur (ofzo...) dwingen om iets te doen wat ze niet wil. Als ik het al deed in het verleden, dan doe ik nu hard m'n best om dat af te leren.
Maar in de tuin ligt dat een beetje anders. Soms moet er ingegrepen worden. Al was het maar om niet uitgelachen te worden door beter wetende buren. Omwille van die onooglijke druifjes op het eind van het seizoen :)
Dus MOET ik (in)grijpen. Roekeloze takken worden in goede banen geleid. Andere moeten gesnoeid. En net dàt vind ik zo pijnlijk. Vooral wanneer ik met m'n hoofd zo tussen al die innig omstrengelde takjes zit. Ze zijn zo lief. Zo intiem....
Hoe kàn ik hen nu scheiden? Ze houden zich zo stevig vast... zo teder... Zo lekker ongeorganiseerd....
En toch is het m'n plicht. Zoniet wordt het binnen enkele weken vechten. Tussen de druivenrank en de haag, die er net naast groeit en ook uit z'n voegen barst.
U begrijpt het al. Olijf kruipt de ladder op... en komt er weer af. Om éérst foto's te maken van al dat ontroerend moois... en daaarna al knippend en snoeiend dat lichtgroen geweld te lijf te gaan.
Ik vind het zònde hoor... maar goed, soms moet je hard zijn. Voor het hoger "goed". In casu mijn smaakpapillen op het eind van de zomer.
Speciaal voor Ils gooi ik er m'n diefjes op. Scheutjes in de oksels van tomatenplanten die je hoort te verwijderen. Want ook die diefjes zouden de andere tomaatjes beroven van het nodige voedsel om groot en sterk te worden. Maar m'n kerstomaatjes hoeven helemaal niet groot en sterk te worden. Ik heb ze graag klein en sterk. En vooral zoet.
En omdat ik er laat bij was dit jaar, zijn enkele diefjes al heuse dieven geworden en beginnen ze hun eigen tomaten te produceren. Leuk. Effe afwachten of ze elkaar hinderen, al die tomaten. Ik haal de drachtige dievegges in alle geval niet weg...
Maar veel belangrijker: dit jaar plantte ik "maar" drie tomaten. Omdat ik meer weg ben dan thuis En omdat ik een andere, iets minder zonnige standplaats koos. Ook dat wordt dus weer afwachten. Of dat beetje minder zon effect heeft. En al die regen.... ooit had ik rotte planten, heel lang geleden.... dus we zien wel.
En inmiddels dieven we dat het een lieve lust is.
 |
| beginnend diefje. een adolescent, zeg maar |
 |
| volwassen dief. bijna een recidivist :) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten