Cotta

of "meurg".
Pokkemoe dus.
Na twee weken eenzame opsluiting in m'n nieuwe winkel. Met oude én nieuwe taken, aanwezig en afwezig personeel en een heleboel vragen.
Veel achterstand ook en rommel. Die weg moet. Of de winkel in. Of beide.

Opmerkingen over een "onfaire, plotse en onterechte" overplaatsing van m'n teergeliefde collega moeten (verplicht, denk ik) met een heel brede smile OF een meewarig gezicht beaamd worden. Een eervol vertrek voor een schaamteloze daad... maar dat weten zij niet. De klanten en het (ondergeschikt... nou ja... wat is ondergeschikt?) personeel. Wat hen betreft was het niet eerlijk en zal hij danig gemist worden.
Nja... het put me uit, met uitgestreken gezicht liegen. Want meeleven, in dit geval, is liegen.

Het spijt me. Dat ik u dingen schrijf waarover ik niet kan uitwijden. U wil misschien graag méér weten. Een sappig verhaal krijgen. Maar het gaat niet.
Olijf is boos. En teleurgesteld. En nog een beetje boos erbovenop. Omdat "het" niet juist is. Heel onfair, zeer zeker. Maar niet zoals zij denken. De klanten en het personeel.

Van hard werken word je moe. Nogal wiedes.
Van liegen en boos zijn word je nog moeder. Hetgeen ik ben. En doe. Nu al twee weken lang.

Maar ik kreeg veel gedaan deze week. Lang niet alles en bijlange niet helemaal zoals ik het wil. Maar toch veel.
En waar ik aanvankelijk "respectvol" collega's gewoontes niet wilde overrule-n, ging ik er de tweede week met de grove borstel door. Leegde ik alvast (een deel van) zijn werkplek om hem aan te passen aan Olijf's gemak. En paste ik prijzen aan zoals IK die fair vind. Gooide ik spullen weg waar hij al jaren om godweetwelke reden aan vasthield. Stuurde ik een paar scheefgegroeide toegevingen weer bij. Met niet mis te verstane bewoordingen. Opdat het voor iedereen duidelijk zou zijn dat Olijf vanaf heden niet meer wacht op collega's instemming. Om - laten we wèl wezen ... maar ik zeg het niet graag - te onderstrepen dat er een nieuwe "baas" in da house is.

Neen, ik hou er niet van om te zeggen wie de baas is. Eigenlijk hoop ik/vind ik dat een duidelijke maar eerlijke aanpak voldoende moet kunnen zeggen zonder op de strepen te gaan staan. En au fond lukte dat ook. Maar het dient gezegd... bij een "machtswissel" is het (soms) heel even nodig om zonder omwegen te laten voelen "Dat was toen. Dit is nu. Nieuwe baas, nieuwe regels". Hetgeen "men" tot hiertoe zeer vlot lijkt te volgen.
Voor de toekomst zien we wel. Vooral hoe làng die toekomst duren zal. Want alles is voorlopig voorlopig. Tot het eind van de zomer. Wanneer we weer voltallig horen te zijn. En we "de zaak" herbekijken.
Wat Olijf's aandeel in dat herbekijken zal zijn, kan ik nu nog niet zeggen. Ik hou het bij "ze zijn te ver gegaan maar ze beseffen het nog niet". Nja...

Ik heb een eigenaardige kant. Meerdere waarschijnlijk maar vandaag belicht ik er ééntje.
Olijf staat bij oude vrienden en (per definitie oude) familie bekend als een explosief karakter. Zint iets me niet, dan zullen ze't geweten hebben. Onmiddellijk en zonder uitstel. Vaak op weinig diplomatische manier (helaas) maar ze weten preciès wat ze aan me hebben. Geen zin om weken-maanden rond de pot te draaien en inwendig te rotten tot de hele smeerboel naar boven komt drijven. Het puistje uitknijpen vooraleer het een heuse steenpuist wordt, zeg maar (oh wat zijn we weer cryptisch vandaag...).
In dit geval vraag ik om niemands mening, goedkeuring of tegenspraak. Zo handel ik m'n zaakjes af en zo weet iedereen waar Olijf staat. Zonder twijfel. En zonder rotten.
De handelswijze is zonder meer vatbaar voor verbetering en er wordt dagelijks aan gewerkt, maar ik hou van all in the open.
(voordeel van bovenstaande strategie: Olijf keert altijd terug. Altijd. Soms met een spijt me en een bos bloemen)

Op de werkplek en in minder vertrouwde (vrienden)kringen komt Olijf heel wat minder ontplofbaar over. "Kalm, rustig en zelfbeheerst" hoorde ik mezelf al een paar keren gedefineerd worden... tot m'n stomme verbazing, want ik weet wel beter :).
Nja....
Een kantje van dat masker is nogal verrassend. En dat weten ze nog niet.
Dat Olijf in dit geval veel over zich heen laat gaan. Een paar keren doorboomt om dan het onderspit te delven. Met de glimlach.
...
tot ik de tijd rijp acht om de boel de boel te laten. Geen waarschuwing, geen inleiding en geen excuses.
Stop. Uit. Gedaan. Van de ene dag op de andere.
Zonder omkijken ook, zo heb ik het het liefst.
Ook dàt mag onfair lijken. Maar ik verschoon het zò. Ze hadden maar moeten ràden dat een zinnig mens maar tig keren vloermat speelt. Tot het genoeg is. En het gebrek aan respect, medezeggenschap en redelijk (na)denken eindelijk genoeg is geweest.
Misschien hadden ze liever gekozen voor vele kleine explosies in plaats van die ene grote. Liever kleine brandjes blussen dan verschroeid worden onder een oncontroleerbare lavastroom (làp, nu is Olijf al een vulkaan geworden.... vergéét die onnozele steenpuist maar :)).
Nogmaals... ze hadden maar béter moeten weten.

Olijf wacht nog even. Ik kan nog wat hebben nu. Al was het maar omdat ik nog niet voldoende alternatieven heb kunnen onderzoeken. Dat de tijd nog niet rijp is.... dus :)
Maar goed... voorlopig gaat het nog... voorlopig.
En om dat helemaal in goede banen te leiden (houden), kruip ik er lekker vroeg in.
Het weer werkt weer niet mee en ik vind het geen avond om buiten te komen.
Krachten sparen enzo. Voor wanneer ik ze wèrkelijk nodig heb.

Dit, meneer Haveel, is to be continued....


Olijfnoot:
1.
met dank aan het handvol vrienden dat de ware toedracht wèl "mocht" ontdekken (wegens nergens neergeschreven) .... mits ze zich bereid toonden enkele uren grenzeloze razernij te aanhoren... zowat de enige reden waarom Olijf het nu nog "trekt".
Een oprechte merci dus :-P

2.
Geen visuele ondersteuning vandaag. Ik ging ervan uit dat u weet hoe een hedendaagse vulkaan er uitziet :)