Kermis in d'hel

Zo heet dat hier "aan mijn kanten"... wanneer de regen uit de zon valt. Of zoiets.

Ruim 7 uur. In de avond.
Een paar weken intussen verwijderd van de langste dag van het jaar, die ik - voor het eerst in m'n quasi quasi halfeeuwelijk bestaan - dit jaar meemaakte laggiù (ja, gaat u het maar opzoeken. Een tijd geleden liep er een blogje over maar uw Olijf is vandaag ruim te lui om de link voor u op te snorren).

Ruim 7 uur dus. Na enkele dagen zwaar wisselvallig weer (lees: vaak zon overdag en gietende regen zodra ik thuis kom om te ontspannen....) wil de zon nog schijnen op het ogenblik van m'n thuiskomst.
En ze is warm! Dat vraagt om een moment in de tuin. Strijk, het liefst. Of voor onze Noorderburen: "languit onderuit".
Horizontaal dus. U weet wel. Lui en zonder gêne. :)

Ik haast me naar binnen, smijt neer wat zich laat smijten en zet de rest voorzichtig neer. Enkele minuten later sta ik al in de tuin.
Snel nog even het fotoapparasie erbij nemen want de Vijgenboom heeft z'n best gedaan en daar ben ik fier op. Die paar dagen -10°C deze winter hebben hem niet geveld en dat mag geweten worden.
Terwijl ik bezig ben, vliegen ook de Lavendel, het Juffertje-in't-groen en het muurleeuwenbekje erop en dan vlij ik me neer. In de tuin. Onder de druiven.
Ik schat dat ik nog een half uurtje of zo heb vooraleer de zon achter het hoekje (van de garage) verdwijnt.
Edoch... iets wat lijkt op donkere wolken pakt zich samen. Maar de zon houdt vol. Op standje "laag". In de zin van laag aan de horizon... laag genoeg om onder de wolken door te schijnen.

Tien minuten na de eerste rustpoging voel ik druppels. Kleintjes. Ze voelen lekker aan.
Even denk ik "hadden we dit maar in het verre Italië op de middag... bij die 40°".
Het probleem met regen laggiù is dat hij er IS of niet. En wanneer hij er IS, dan heb je't geweten.
In bàkken komt hij dan naar beneden. Zondvloeden in het meervoud. Het liefst in een kwartiertje tijd. Met giga-plassen en verzuipende wagens tot gevolg. Druppeltjes zoals deze die ik nu voel, bestààn daar amper.
Dus blijf ik liggen. In de druppeltjes. M'n zomerjurkje stop ik snel weg onder de tuinzetel. Het kussen van de zetel mag nat worden... dat laten we nadien wel drogen... maar niet àlles hoeft meteen op de wasdraad... die er niet is.
Nog eens 5 minuten later worden het druppels. Frisse. Met wind. En vind ik het al lang niet meer zo leuk om er in te liggen. Of onder. Wààr lìg je precies wanneer het regent? Erin of eronder?

Los van m'n precieze positie beslis ik dat het "slimmer" is om weer naar binnen te gaan. Pakweg een kwartier heb ik buiten gehad. Ik stel me tevreden. Voor vandaag.
Morgen is een andere dag.

Oude takken gaven het op.
Nieuwe takken namen het over :)

Ik hou(w) van blauw. Of wit. Of paars.
En alles wat daartussen ligt :)

Eens binnen krijg ik een online-verslag van onderwaterperikelen in Spanje. Ik luister, vraag en ben blij. Dat Tinternet bestaat. Zelfs op slimme telefoons.
En dan is het etenstijd. Ginds in Spanje. Want ook dààr eten ze laat.
Olijf heeft al gegeten, is moe en denkt dat een bed deugd zal doen. Want hier eten we vroeg en is de spijsvertering al ingezet. De zon op de haag laat ik voor wat ze is. De haag ook. Die dient gescheerd. Of geschoren. Zoiets. (geknipt, allà).
Druiven willen graag getopt, onkruid gewied en tomaten gediefd. Om nog te zwijgen van de dode takken op m'n moedige Vijg.
Maar ik zei het al: Domani è un altro giorno.
Morgen gaat ook. Of overmorgen.

Voor vandaag ben ik voldaan.