Ferro

Dansen.
In open lucht.
Dat stond vanavond op het programma.

Voor het eerst sinds een jaar (en vorige zomer sucked door al die regen... in open lucht)
Vandaag scheen de zon. Hard en lang.
Waardoor ik me gesterkt voelde in m'n overtuiging dat
dansen
vanavond
een vaststaand feit was.

Toch tussendoor - verdorie toch - eerder toevallig ontdekken dat Ferro in Brussel was.
Tiziano Ferro.
En een beetje spijt hebben dat ik dat niet eerder had geweten.
Maar ik ging gaan dansen. En eentje een gelukkige verjaardag wensen.
Dus Ferro moest wachten tot "volgende keer". Lees: tot in de pruimentijd.

Ik ging gaan dansen.
Tot de regen kwam.
En weer ging.
Gevolgd door een uurtje donder en weerlicht.
Tot een uur of elf in de avond.
En ik besliste dat dàt geen uur meer was om op een weekdag aan de pleziertjes te beginnen.

Sinds gisteren werkt uw Olijf nog uitsluitend geheel in de verte. Lees: in de verste winkel van de drie.
Omdat er wat gebeurde dat niet door de beugel kon maar wèl onder de mat werd geveegd. En de betrokken persoon ermee weg kwam. Maar Olijf niet. Want er moesten brokken gelijmd worden, vuurtjes gedoofd en crisissituaties opgelost. Zoals een winkel gaan leiden die nu even stuurloos was.
Nou ja..... dat wordt alle dagen vroeger opstaan omdat iemand anders zich niet kon inhouden.
Ik herhaal... nou ja....

Allemaal niet erg. Alles heeft een reden en ik heb de mijne gevonden.
:)
Big smile, dus bloemen noch kransen graag.

En uiteindelijk...
omdat ik nix wist van Ferro in Brussel
en omdat het regende en onweerde
en Olijf op een redelijk uur thuis was (bleef)
kon ik even praten met een tizio die een weekje in Spanje zit
en waarmee ik graag en woordje wissel.

Every cloud has a silver lining.
Letterlijk soms :)