woensdag 21 december 2011

de Seindiek

Vorige week nog zei ik EINDELIJK m'n lidmaatschap op.
Bij de "Seindiek". Het syndicaat. De vakbond.
Eind 2005 had ik me aangesloten omdat ik op het punt stond ontslag te nemen en in dat geval best wat bijstand kon gebruiken.
Sindsdien heb ik er nog 1 keer gebruik van gemaakt. Voor een vraag waarvan ik het antwoord dacht te kennen maar waarvoor ik graag nog even bevestiging vroeg.
Aan bijna €15 per maand x 12 x 6 zijn dat twee érg dure vragen geweest, dacht ik. Dus ik mailde om te vragen wat ik moest doen om m'n lidmaatschap op te zeggen. Geen antwoord.
Of wat dacht u? Als je iets wil opzeggen, zorgen ze er verdomde goed voor dat je uren moet zoeken om een duidelijk antwoord te vinden op de site.
Via mail dachten ze waarschijnlijk ook "als we niet antwoorden, geeft ze de vraag misschien op".
Neen dus. Ik gaf eens NIET op (hoewel opgeven in administratieve zaken m'n persoonlijke specialiteit is).
Naar het eind van de dag maar nog netjes binnen kantooruren nam ik de telefoon ter hand. En kreeg iemand aan de lijn, wonder boven wonder!
Wat ik moest doen,.... dus.
Voor de goeie maat legde ik nog even uit waarom ik niet langer gesyndiceerd wenste te zijn. Twee keer bijstand op zes jaar is een bijzonder laag gemiddelde.... enzo :)
"U weet toch, mevrouw, dat als u uw lidmaastchap opzegt, u geen beroep meer kan doen op onze diensten?"
"Dat weet ik. Net zoals ik tot hiertoe nauwelijks gebruik heb gemaakt van uw diensten. Ik ben zeker van m'n beslissing."
En dat was dat.
Ik was verlost.

Tot ik uiteraard m'n aanvraag tot gedeeltelijke terugbetaling van m'n premies zag. Die ik nog nooit eerder had ingediend.
Eigenlijk..... had een slimmer iemand EERST de terugbetaling gevraagd en pas dàn het lidmaatschap geannuleerd.
Goed.... zo slim en leep is Olijf dan ook weer niet.
Toch voelde ik me verlost.
Holadijee, €15 per maand in "menne zak".

Waarna de Syndique op Belgisch niveau zich nog eens van z'n beste kant laat zien. Ter verduidelijking: de kant die ik het minst kan smaken.
Die van oerdomme, hersenloze, prehistorische oetlul.
"Prehistorisch" omdat een vakbond ooit, ergens in een tijd toen de dieren nog spraken en de kaboutertjes nog dartel en vrij door het bos rondhuppelden, ontstond uit een noodzaak om "de kleine man" te vertegenwoordigen. U weet wel: de man die wel ging arbeiden in het zweet zijns aanschijns maar geen twee woorden na elkaar kon lezen. Die had bescherming nodig. Zoveel begrijp ik óók wel.
Intussen leest en schrijft Piet Snot beter dan de gemiddelde summa cum laude Professor en is hij, samen met Jeanne Klak er ook stukkkkkken mondiger op geworden. Je verkoopt tegenwoordig geen kilo wortelen meer zonder dat meneer Snot je erop wijst dat er een worteltje tussen zit met een bruin vlekje op... en dat je dat maar beter meteen kan vervangen als je hem als klant niet wil verliezen.

"Oerdom, hersenloos" en meteen ook "oetlul" haal ik dan weer uit het volgende.
Pakweg een week geleden liet ik u fijntjes weten dat dit land, en bij uitbreiding de rest van onze aardkloot, naar mijn onderontwikkelde mening gezapig maar gestadig naar de haaien aan't gaan is. Het faillissement loert om de hoek. Zonder ingewikkelde politieke en statistische berekeningen zou het kleinste kind moeten kunnen zien dat het héél eenvoudigweg niet verder kan zoals we al jaren zijn bezig geweest. De après nous le déluge-mentaliteit trèkt het niet meer. Het IS - onder simpele bewoordingen - al après nous.
Diverse leiders trekken dus aan de alarmbel (ik zou bijna zeggen:  DURVEN aan de alarmbel te trekken), kondigen een aantal strenge maar helaas noodzakelijke maatregelen aan om de rollercoaster af te remmen en metéén kondigen de vakbonden grootschalige acties aan.
STAKING, olé.
Zò oerdom zijn ze dan ook weer niet als je nagaat dat ze de strategische jobmarkten laten staken. Het openbaar vervoer. Met een beetje geluk krijgen ze de Post ook nog mee. Triple olé.
Krijgen ze een beperkte groep mensen gek genoeg om te staken (want het is ons godgegeven recht om niet te gaan werken en daar tòch nog voor betaald te worden)... dankzij de strategische keuze raken ze meteen ook een hele andere groep die helemààl niet wilde staken maar zich daartoe gedwongen ziet omdat ze niet op de werkplek kunnen arriveren. Die worden dan ook boos... eerst op de stakers en daarna op de leiders die - uiteraard door hùn maatregel - aan de oorzaak liggen van al hun leed.

Vakbonden - ik heb er beroepshalve al enkele keren mee te maken gehad - maken er een potje van.
Zelfs voor de kleinste administratieve handelingen gaan ze keer op keer de mist in. Info die je van hen "krijgt" is één kans op twee verouderd of simpelweg niet correct. Checken en dubbelchecken bij andere instanties is de boodschap.
Waarna ik met plezier m'n pijlen richt op hun openbaar vertoon.
Het gaat hen er al lang niet meer om dat ze opkomen voor "de kleine man". Ze vervullen automatiquement hun rol van tegenstander. Als Piet Snot er niet beter van wordt (en in een samenleving als de onze mag je af en toe veronderstellen dat één van de vele voordelen moeten teruggenomen worden wegens niet langer houdbaar), dan springen ze meteen op de barricades. Of... ze laten ànderen op de barricades springen. De koplopers maken zich enkel moe om met hun lelijke tronie op het nieuws de acties toe te lichten. En keren nadien weer naar hun comfortabele villa terug.

Even luisteren naar de argumenten? Niet echt nodig nee.
Even redeneren of de onpopulaire maatregel kadert in een groter geheel? Ik weet niet... zoiets triviaals als de middellange tot lange toekomst bievoorbeeld? ... Eeeuuhmmm... Nope!
Staken omdat vakbonden dat nu eenmaal doen: staken.
Gezond verstand gebruiken staat nergens in de vakbondstatuten, lijkt me.

En dan denk ik weer: arm land, arme wereld.
Staken uit principe. Gewoon omdat "nee" zeggen het standaardantwoord is.
Pensioenen? Nee!
Lonen? Nee!
Sociale voordelen? Nee!
Werktijden? Nee!

Oh wacht even. Niet werken, wèl betaald worden en na je 50ste genieten van een riant pensioen... Ach kom, nu we tòch op dreef zijn... we maken er meteen 45 van.
Ja? Prima! Dat doen we dan. Zo zal het wel lukken, nietwaar beste heren en dames vakbondsleiders?

Ik heb hen te lang betaald. En daar heb ik immens veel spijt van.

 

3 opmerkingen:

  1. Ik ging je voor Olijf. Minstens tien jaar lid geweest. Bij de belangenbehartiging van 'Jantien met de Pet' leek het mij te ontbreken aan een langere termijnvisie. Helaas moet je daarvoor keuzes maken die je achterban niet gelijk zullen waarderen. En dat kost leden. Gelijk de politiek. Wat zou ik er trouwens nog zoeken als ondernemer. Belangenbehartiging van zelfstandigen staat bij de bond naar mijn idee nog in de kinderschoenen. Overigens schold mijn bond me elf maanden contributie kwijt. Toch aardig van ze.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 15 euro per maand?? Best wel veel geld. Ik vind vakbonden nodig, maar ik ben swel zelf nooit gesyndiceerd geweest... Het is natuurlijk wel zo dat veel van de voordelen waar we momenteel van kunnen genieten er gekomen zijn dankzij de vakbonden... maar ze moeten zich ook flexibel leren opstellen in moeilijke tijden. En daar wringt het schoentje een beetje, vrees ik. Teveel mannen met oogkleppen op die geen verandering dulden op welk vlak ook. Dinosaurussen dus. En we weten allemaal wat er met de dinosaurussen gebeurd is...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach. Vakbonden...ik ga zwijgen of ik stop niet meer.

    BeantwoordenVerwijderen