van "mijn" maand.
enkele minuten verwijderd eigenlijk.
heb veel geleerd en heb nog (hetzelfde)² te leren.
De tijd is voorbij gevlogen
soms sneller dan ik wenste.
tijd voor blog verdwijnt
zin in geveinsde slimmigheden net zo
Ik hoop dat tijd en zin terug keren want ideetjes blijven bestaan.
Voor nu laat ik ze nog onopgemerkt verdwijnen in het niets.
donderdag 31 maart 2011
maandag 28 maart 2011
Volhouden
Ik steek m'n dagen vol.
Met werken vooral.
Er is het "gewone" werk
en de klusjes voor zus.
De rest gaat naar een wekelijks bezoek aan mama,
wat huishoudelijke bezigheden
en slapen.
Uitgaan is er voorlopig weinig bij.
Dat heeft allerlei redenen
maar ik hoop op dat front op verbetering.
Het is intussen lente én we hebben het zomeruur ook al gehad.
Alle redenen om content te zijn.
Wat mij betreft
denk ik deze dagen maar één ding.
Wanneer ik thuiskom
is er geen hónd om mee te praten.
Van alleen zijn is dàt het meest onverdraaglijke.
Met werken vooral.
Er is het "gewone" werk
en de klusjes voor zus.
De rest gaat naar een wekelijks bezoek aan mama,
wat huishoudelijke bezigheden
en slapen.
Uitgaan is er voorlopig weinig bij.
Dat heeft allerlei redenen
maar ik hoop op dat front op verbetering.
Het is intussen lente én we hebben het zomeruur ook al gehad.
Alle redenen om content te zijn.
Wat mij betreft
denk ik deze dagen maar één ding.
Wanneer ik thuiskom
is er geen hónd om mee te praten.
Van alleen zijn is dàt het meest onverdraaglijke.
zaterdag 26 maart 2011
Dikke lieve nachtzoen xxx
Mij wordt wel eens gevraagd : waar blijf je dat "gevoel" vandaan halen?
Hoe kàn het dat je tegelijk zoveel verkeerd ziet aan een persoon en er evengoed zo'n diepe affectie voor blijft voelen?
Ik weet het niet.
Het moet een misvorming zijn.
Verkeerde programmatie ofzo.
Ik heb iemand gekend die me een poosje érg graag gezien heeft... of toch zeer overtuigend die indruk wekte.
Wat daarop volgde, was heel wat minder mooi. Op het krankzinnige af.
Terwijl ik nog volop in de rouw was, kreeg ik vragen over z'n nieuwe lief, wat ik normaal vond en wat niet. Hoe ik vond dat hij verder moest...
Ik kreeg dingen te lezen, horen en zien die een nét-niet-suïcidaal ex-lief nóóóit zou moeten weten.
Ik troostte bij gelegenheid, en ander keren maakte ik me razend kwaad (op wie? hem of mezelf omdat ik toeliet dat dat gebeurde?)
Ik hoopte een week, een maand en viel nadien weer in een diepe put.
Ik kréég ook redenen om te hopen, meer dan eens. Wanneer ik/hij/bij besliste(n) dat contact niet meer kón, ontving ik na enkele dagen of weken een emotionele mail om te vernemen hoezeer ik gemist werd, hoe hij de grootste fout van z'n leven had gemaakt en zich nu zo dom voelde omdat hij z'n kansen had verkeken...
...
Waarna Olijf capituleerde.
En na luttele weken weer de vuilbak werd ingesmeten.
Dit scenario heeft zich minstens een tiental keren herhaald.
Een ezel... hij stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen.
Olijf - dat mag u intussen duidelijk wezen - is géén ezel. Ik stootte me met onnozele gewilligheid tientallen keren aan dezelfde steen!
In de loop der jaren en met het evolueren der dingen, "ontdekte" ik steeds meer schoonheidsfoutjes.
Tussen aanhalingstekens want in alle eerlijkheid: die schoonheidsfoutjes had ik van bij het begin al gezien.
Maar Liefde is een wreed instrument. Voor degenen onder ons die niet stante pede blind zijn, reikt ze een mantel aan, waarmee bijzonder veel bedekt wordt.
In perioden van woede en verdriet zag ik een man die
leugenachtig was, een onverbeterlijke klager, iemand die geen verantwoordelijkheid voor z'n eigen levensloop én die van z'n kind opnam, hield van oppervlakkigheden, continu domme dingen aanhoorde én verkondigde, kwetste met de glimlach al werd hem onder niet mis te verstane bewoordingen gezegd waaróm bepaalde dingen kwetsend waren, totaal blind was voor de noden van een ander en geen greintje schaamte kende in het verkondigen van z'n privé-leven.
En toch.... hield Olijf van hem.
Het heeft wat met chemie te maken. Niet zomaar spreekwoordelijke chemie, er zit iets tastbaarders achter, neem ik aan.
Oxytocine zeggen ze. The bonding hormone.
Vrouwen zouden daar "lichtjes" méér last van hebben dan mannen.
Het zou vrijkomen tijdens borstvoeding (handig voor het hechten aan je kind) en tijdens .. ahum, uweetwel.
Het draagt ertoe bij dat mensen zich aan elkaar gaan hechten. Maar dat hormonending heeft de vervelende eigenschap om niet eeuwig te blijven circuleren in het lichaam.
Wanneer het vermindert/dwijnt, kan er wat mislopen.
Zoals dat klaarblijkelijk bij de initiatiefnemers van beëindigde relaties pleegt te gebeuren.
Of de andere helften nog vervuld blijft van het duivels product, is me duister...
maar na straks drie jaren uit elkaar en een veelvuldigveelvoudvandrie schromelijke misleidingen later, heeft een Olijf de keus.
OF ik ben misvormd, obsessief of plain old stupid
OF ik blijf gebonden aan een persoon die het in de verste verten niet verdient (zelfs IK zie dat in...)
Hoe dan ook
op het scheiden van de markt, dames en heren
of ik het leuk vind of niet...
Sluiten, de rug toekeren en Adios zeggen, is nooit "zomaar eventjes" realiseerbaar voor Olijf.
En als u wist hoe grààg ik dat zou willen kunnen
en wat ik er al voor gedaan heb om het te leren
zou u me geloven.
En waarschijnlijk nog steeds (ongewild) medelijden hebben met een meisje dat zó dom kan zijn....
Wat MOET
wat NODIG is
en wat ONONTBEERLIJK is
om verder te kunnen
KEN ik
waarempel en waarachtig.
het koppeke is mee
het koppeke is al jàren mee
rest.... juist ja.
Oxytocine
wanneer alle andere mogelijke oorzaken uitgeput zijn
wend ik met tot de chemie
Dikke lieve nachtzoen xxx ontving Olijf op een moment dat ze overtuigd de koele kikker speelde.... (en dan leest u enkel het meest onschuldige bericht)
Hij kende de juiste timing.
Ik laat me nooit meer wijsmaken dat het andere geslacht nix kent van communicatie.
DIE les zit er intussen ingebakken.
Verder:
maak u maar geen zorgen. Het herstel volgt wel weer.
Olijf moest weer wat ventileren, zoals gewoonlijk.
Hoe kàn het dat je tegelijk zoveel verkeerd ziet aan een persoon en er evengoed zo'n diepe affectie voor blijft voelen?
Ik weet het niet.
Het moet een misvorming zijn.
Verkeerde programmatie ofzo.
Ik heb iemand gekend die me een poosje érg graag gezien heeft... of toch zeer overtuigend die indruk wekte.
Wat daarop volgde, was heel wat minder mooi. Op het krankzinnige af.
Terwijl ik nog volop in de rouw was, kreeg ik vragen over z'n nieuwe lief, wat ik normaal vond en wat niet. Hoe ik vond dat hij verder moest...
Ik kreeg dingen te lezen, horen en zien die een nét-niet-suïcidaal ex-lief nóóóit zou moeten weten.
Ik troostte bij gelegenheid, en ander keren maakte ik me razend kwaad (op wie? hem of mezelf omdat ik toeliet dat dat gebeurde?)
Ik hoopte een week, een maand en viel nadien weer in een diepe put.
Ik kréég ook redenen om te hopen, meer dan eens. Wanneer ik/hij/bij besliste(n) dat contact niet meer kón, ontving ik na enkele dagen of weken een emotionele mail om te vernemen hoezeer ik gemist werd, hoe hij de grootste fout van z'n leven had gemaakt en zich nu zo dom voelde omdat hij z'n kansen had verkeken...
...
Waarna Olijf capituleerde.
En na luttele weken weer de vuilbak werd ingesmeten.
Dit scenario heeft zich minstens een tiental keren herhaald.
Een ezel... hij stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen.
Olijf - dat mag u intussen duidelijk wezen - is géén ezel. Ik stootte me met onnozele gewilligheid tientallen keren aan dezelfde steen!
In de loop der jaren en met het evolueren der dingen, "ontdekte" ik steeds meer schoonheidsfoutjes.
Tussen aanhalingstekens want in alle eerlijkheid: die schoonheidsfoutjes had ik van bij het begin al gezien.
Maar Liefde is een wreed instrument. Voor degenen onder ons die niet stante pede blind zijn, reikt ze een mantel aan, waarmee bijzonder veel bedekt wordt.
In perioden van woede en verdriet zag ik een man die
leugenachtig was, een onverbeterlijke klager, iemand die geen verantwoordelijkheid voor z'n eigen levensloop én die van z'n kind opnam, hield van oppervlakkigheden, continu domme dingen aanhoorde én verkondigde, kwetste met de glimlach al werd hem onder niet mis te verstane bewoordingen gezegd waaróm bepaalde dingen kwetsend waren, totaal blind was voor de noden van een ander en geen greintje schaamte kende in het verkondigen van z'n privé-leven.
En toch.... hield Olijf van hem.
Het heeft wat met chemie te maken. Niet zomaar spreekwoordelijke chemie, er zit iets tastbaarders achter, neem ik aan.
Oxytocine zeggen ze. The bonding hormone.
Vrouwen zouden daar "lichtjes" méér last van hebben dan mannen.
Het zou vrijkomen tijdens borstvoeding (handig voor het hechten aan je kind) en tijdens .. ahum, uweetwel.
Het draagt ertoe bij dat mensen zich aan elkaar gaan hechten. Maar dat hormonending heeft de vervelende eigenschap om niet eeuwig te blijven circuleren in het lichaam.
Wanneer het vermindert/dwijnt, kan er wat mislopen.
Zoals dat klaarblijkelijk bij de initiatiefnemers van beëindigde relaties pleegt te gebeuren.
Of de andere helften nog vervuld blijft van het duivels product, is me duister...
maar na straks drie jaren uit elkaar en een veelvuldigveelvoudvandrie schromelijke misleidingen later, heeft een Olijf de keus.
OF ik ben misvormd, obsessief of plain old stupid
OF ik blijf gebonden aan een persoon die het in de verste verten niet verdient (zelfs IK zie dat in...)
Hoe dan ook
op het scheiden van de markt, dames en heren
of ik het leuk vind of niet...
Sluiten, de rug toekeren en Adios zeggen, is nooit "zomaar eventjes" realiseerbaar voor Olijf.
En als u wist hoe grààg ik dat zou willen kunnen
en wat ik er al voor gedaan heb om het te leren
zou u me geloven.
En waarschijnlijk nog steeds (ongewild) medelijden hebben met een meisje dat zó dom kan zijn....
Wat MOET
wat NODIG is
en wat ONONTBEERLIJK is
om verder te kunnen
KEN ik
waarempel en waarachtig.
het koppeke is mee
het koppeke is al jàren mee
rest.... juist ja.
Oxytocine
wanneer alle andere mogelijke oorzaken uitgeput zijn
wend ik met tot de chemie
Dikke lieve nachtzoen xxx ontving Olijf op een moment dat ze overtuigd de koele kikker speelde.... (en dan leest u enkel het meest onschuldige bericht)
Hij kende de juiste timing.
Ik laat me nooit meer wijsmaken dat het andere geslacht nix kent van communicatie.
DIE les zit er intussen ingebakken.
Verder:
maak u maar geen zorgen. Het herstel volgt wel weer.
Olijf moest weer wat ventileren, zoals gewoonlijk.
vrijdag 25 maart 2011
Stemmen
soms
hoor ik zoveel woorden in m'n hoofd
en wil ik énkel stilte
ik hoop alleen op morgen
een andere dag
een ander uitzicht
hopelijk
met duizend woorden
en evenveel gedachten
oefen ik me in zwijgen
hoe moeilijk het me ook valt...
want spreken heeft niet de minste zin
hoor ik zoveel woorden in m'n hoofd
en wil ik énkel stilte
ik hoop alleen op morgen
een andere dag
een ander uitzicht
hopelijk
met duizend woorden
en evenveel gedachten
oefen ik me in zwijgen
hoe moeilijk het me ook valt...
want spreken heeft niet de minste zin
donderdag 24 maart 2011
the green-eyed monster
Soms, geef ik toe, ben ik wat jaloers.
Dan ben ik jaloers.
Blij ook, want ik gun het die mensen van ganser harte.
maar jaloers is er óók bij.
Geen zin om dat te verbergen.
Ik wil dat óók, met de juiste persoon en om de juiste redenen.... dan snoer ik meteen iedereen de mond die me in m'n tronie wil smeren dat er al meer dan genoeg kansen voor m'n voeten werden gesmeten.
Yep dus... met de juiste persoon en om de juiste redenen.
Niet omdat het aanbod zich voordeed en ik beter iets dan niets kan nemen.
Intussen blijf ik nog wat jaloers.
- wanneer ik op FB lees van één geliefde naar een andere hoe blij hij wel is dat ze na anderhalf jaar nog steeds gelukkig zijn tezamen (m'n lief snoezepoezeke)
- wanneer een gesprekspartner het ene smsje na het andere ontvangt en hij/zij daaropvolgend een vertederde glimlach rond de lippen heeft
- wanneer vriend(inn)en zeggen "Ik ga naar m'n lief"
Dan ben ik jaloers.
Blij ook, want ik gun het die mensen van ganser harte.
maar jaloers is er óók bij.
Geen zin om dat te verbergen.
Ik wil dat óók, met de juiste persoon en om de juiste redenen.... dan snoer ik meteen iedereen de mond die me in m'n tronie wil smeren dat er al meer dan genoeg kansen voor m'n voeten werden gesmeten.
Yep dus... met de juiste persoon en om de juiste redenen.
Niet omdat het aanbod zich voordeed en ik beter iets dan niets kan nemen.
Intussen blijf ik nog wat jaloers.
Plus est en vous
De zon schijnt. Er loopt vanalles goed in Olijf's leven, maar ook één en ander dat beter zou kunnen.
Het leven, nix speciaals aan de hand dus.
Vooral wanneer een mens af en toe eens stopt om naar andermans levens te kijken, realiseert hij/zij zich dat klagen over kleine ongenoegens bijna schandelijk is.
En toch, het is des menschen...
Woensdag 23 maart. Na enkele zware weken ter voorbereiding van het hoogtepunt van ons Kringwinkeljaar én een extra zware en extra lange werkzaterdag in overuren, besluit ik een dagje in de week te "nemen".
Er wordt goed weer voorspeld en Olijf is het beu om altijd binnen te zitten wanneer het buiten lekker is. Deze dag heb ik verdiend, vind ik.
Warm, zonnig en weinig wind... ik heb zin in een wandeling langs het strand.
En kan die, na beleefde navraag, krijgen in gezelschap. Samen wandelen is altijd fijner dan alleen.
Ik neem me voor om alles sereen te houden, niet méér te zeggen dan nodig is en gewoon in stilte de wandeling te nemen voor wat ze is.
Dat lukt.
Er gebeurt nix noemenswaardigs, behalve dat Olijf content is dat ze het strand onder de voeten voelt.
En content is goed genoeg de dag van vandaag.
Na de wandeling gaat alles steil bergaf.
Details zijn hier niet op hun plaats, net zo min als namen. Zulke dingen ben ik beu, al moet ik toegeven dat de drang om schandpaalgewijs tewerk te gaan soms groot is.
Bij pot en pint gebeurt het volgende:
Zelfs dat iemand niet verder komt dan "50 pinten in de laatste 24 uur en maar enkele uren geslapen"... tja... dat moet ie zélf maar weten. Olijf bedenkt in zo'n geval enkel "Hoe zónde. Plus est en vous. Wat spijtig dat je jezelf zo ondermaats verkoopt want je bént beter dan dit".
Liegen, dat ligt gevoeliger. Het ging zelfs niet om belangrijke onwaarheden. Gewoon het soort dingen waarmee je jezelf, middels een loopje met de waarheid, interessanter probeert te maken dan je denkt te zijn. En ook dàt vind ik dan weer triest.
Wat IS het met mensen dat ze zichzelf zó laag inschatten en er "dus" niets beters op vinden dan het leugentje om bestwil te verzinnen zodat ze zichzelf denken op te krikken tot het niveau van hun gesprekspartner? Je bent toch wie je bent en onder normale omstandigheden is dat meestal méér dan voldoende! Tenzij je diep vanbinnen niet blij bent met jezelf......
Vreemd in dit geval, dat Olijf te maken heeft met een zelfverklaard ik-hou-van-mezelf-persoon. De overdrijvingen die ik hoor, geven mij een héél ander beeld en ik krimp stilaan ineen van plaatsvervangende tristesse.
Iets in me wil de waarheid aan het licht brengen, maar wat heb IK eraan om compagnon op die manier te kleineren? Dus door te zwijgen, lieg ik stilletjes méé en dat staat me niets aan.
En plots begrijp ik ook weer mensen die vroeger béter wisten maar Olijf niet inlichtten. Ik heb hen dat een poosje kwalijk genomen, maar ik begrijp nu dat het moeilijk is om loyauteit tegenover de ene af te wegen tegen sympathie voor de andere. Wie wil je ràken, niewaar? En wat niet weet niet deert ... enzo....
Er volgden nog enkele hoogstandjes van botte onbeleefdheid. Zonet stonden ze hier nog. Nu, dankzij de delete-knop, niet meer.
Onderwerp in kwestie verdient zoveel aandacht niet.
Maar Olijf heeft beslist dat zij wél wat méér verdient dan de middelmatigheid waaraan ze zichzelf blootstelde.
Ik heb me laten teleurstellen. Niet omdat ik niet kreeg wat ik had gehoopt... ik had bijzonder weinig gehoopt nèt om dit soort toestanden te vermijden.
Wanneer je echter nog minder krijgt dan wat als minimaal normaal-menselijk kan worden beschouwd... tja... dan wordt je vooralsnóg teleurgesteld.
Hope for nothing and expect the worst ware hier op z'n plaats geweest. Deel één had ik al ingecalculeerd. Deel twee verdorie vergeten!
Dit gebeurt dus soms.
Dat mensen zich nóg erger tonen dan waar je sowieso al rekening had mee gehouden...
Wat ik gisteren zag, was één grote teleurstelling op alle mogelijke manieren.
Over hoe ik bejegend werd. Over hoe ik dat toeliet. Over middelmatigheid... neigend naar ondermaatsheid. Over hoe een mens de eigen kwaliteit zó kan tenietdoen. Over hoe ik dat altijd heb geweten maar nooit heb toegegeven en hoopte op beterschap. Over hoe dom een mens (lees ook Olijf) wíl of kan zijn.
Over hoe de mantel der liefde groot is maar niet oneindig.
En over hoe iedereen, mits hij/zij maar genoeg pusht, er uiteindelijk geheel alleen voor kan zorgen dat het laatste greintje waardering finaal verdwijnt.
Gisteren had ik een strandwandeling. Méér niet.
Het duurde niet lang voor ik wenste dat ik ze gewoon alleen had gedaan. Het had de kwaliteit ervan verhoogd... ongetwijfeld.
Het leven, nix speciaals aan de hand dus.
Vooral wanneer een mens af en toe eens stopt om naar andermans levens te kijken, realiseert hij/zij zich dat klagen over kleine ongenoegens bijna schandelijk is.
En toch, het is des menschen...
Woensdag 23 maart. Na enkele zware weken ter voorbereiding van het hoogtepunt van ons Kringwinkeljaar én een extra zware en extra lange werkzaterdag in overuren, besluit ik een dagje in de week te "nemen".
Er wordt goed weer voorspeld en Olijf is het beu om altijd binnen te zitten wanneer het buiten lekker is. Deze dag heb ik verdiend, vind ik.
Warm, zonnig en weinig wind... ik heb zin in een wandeling langs het strand.
En kan die, na beleefde navraag, krijgen in gezelschap. Samen wandelen is altijd fijner dan alleen.
Ik neem me voor om alles sereen te houden, niet méér te zeggen dan nodig is en gewoon in stilte de wandeling te nemen voor wat ze is.
Dat lukt.
Er gebeurt nix noemenswaardigs, behalve dat Olijf content is dat ze het strand onder de voeten voelt.
En content is goed genoeg de dag van vandaag.
Na de wandeling gaat alles steil bergaf.
Details zijn hier niet op hun plaats, net zo min als namen. Zulke dingen ben ik beu, al moet ik toegeven dat de drang om schandpaalgewijs tewerk te gaan soms groot is.
Bij pot en pint gebeurt het volgende:
- getuige zijn van flagrante leugens
- vaststellen dat normaal beleefd gedrag - zoals daar is: vreemden die plaatsnemen aan dezelfde tafel, even aan elkaar voorstellen - niet meer aan de orde is
- noodgedwongen deelnemen aan totààl nietszeggende gesprekken die bol staan van trivialiteit
- merken dat hoeveelheden genuttigde pinten en onmenselijk late uren van thuiskomst nog zowat het enige zijn wat het leven van een volwassen mens definieert...
Zelfs dat iemand niet verder komt dan "50 pinten in de laatste 24 uur en maar enkele uren geslapen"... tja... dat moet ie zélf maar weten. Olijf bedenkt in zo'n geval enkel "Hoe zónde. Plus est en vous. Wat spijtig dat je jezelf zo ondermaats verkoopt want je bént beter dan dit".
Liegen, dat ligt gevoeliger. Het ging zelfs niet om belangrijke onwaarheden. Gewoon het soort dingen waarmee je jezelf, middels een loopje met de waarheid, interessanter probeert te maken dan je denkt te zijn. En ook dàt vind ik dan weer triest.
Wat IS het met mensen dat ze zichzelf zó laag inschatten en er "dus" niets beters op vinden dan het leugentje om bestwil te verzinnen zodat ze zichzelf denken op te krikken tot het niveau van hun gesprekspartner? Je bent toch wie je bent en onder normale omstandigheden is dat meestal méér dan voldoende! Tenzij je diep vanbinnen niet blij bent met jezelf......
Vreemd in dit geval, dat Olijf te maken heeft met een zelfverklaard ik-hou-van-mezelf-persoon. De overdrijvingen die ik hoor, geven mij een héél ander beeld en ik krimp stilaan ineen van plaatsvervangende tristesse.
Iets in me wil de waarheid aan het licht brengen, maar wat heb IK eraan om compagnon op die manier te kleineren? Dus door te zwijgen, lieg ik stilletjes méé en dat staat me niets aan.
En plots begrijp ik ook weer mensen die vroeger béter wisten maar Olijf niet inlichtten. Ik heb hen dat een poosje kwalijk genomen, maar ik begrijp nu dat het moeilijk is om loyauteit tegenover de ene af te wegen tegen sympathie voor de andere. Wie wil je ràken, niewaar? En wat niet weet niet deert ... enzo....
Er volgden nog enkele hoogstandjes van botte onbeleefdheid. Zonet stonden ze hier nog. Nu, dankzij de delete-knop, niet meer.
Onderwerp in kwestie verdient zoveel aandacht niet.
Maar Olijf heeft beslist dat zij wél wat méér verdient dan de middelmatigheid waaraan ze zichzelf blootstelde.
Ik heb me laten teleurstellen. Niet omdat ik niet kreeg wat ik had gehoopt... ik had bijzonder weinig gehoopt nèt om dit soort toestanden te vermijden.
Wanneer je echter nog minder krijgt dan wat als minimaal normaal-menselijk kan worden beschouwd... tja... dan wordt je vooralsnóg teleurgesteld.
Hope for nothing and expect the worst ware hier op z'n plaats geweest. Deel één had ik al ingecalculeerd. Deel twee verdorie vergeten!
Dit gebeurt dus soms.
Dat mensen zich nóg erger tonen dan waar je sowieso al rekening had mee gehouden...
Wat ik gisteren zag, was één grote teleurstelling op alle mogelijke manieren.
Over hoe ik bejegend werd. Over hoe ik dat toeliet. Over middelmatigheid... neigend naar ondermaatsheid. Over hoe een mens de eigen kwaliteit zó kan tenietdoen. Over hoe ik dat altijd heb geweten maar nooit heb toegegeven en hoopte op beterschap. Over hoe dom een mens (lees ook Olijf) wíl of kan zijn.
Over hoe de mantel der liefde groot is maar niet oneindig.
En over hoe iedereen, mits hij/zij maar genoeg pusht, er uiteindelijk geheel alleen voor kan zorgen dat het laatste greintje waardering finaal verdwijnt.
Gisteren had ik een strandwandeling. Méér niet.
Het duurde niet lang voor ik wenste dat ik ze gewoon alleen had gedaan. Het had de kwaliteit ervan verhoogd... ongetwijfeld.
maandag 21 maart 2011
Cultuurshock
Maandag 21 maart: Lente!
Olijf maakt er nog maar eens een klusjesdag van, maar ik reserveer 2 uurtjes tussen de middag om wat van de zon te genieten. Daarna weer aan de slag.
Om halfacht kan ik stoppen, maar er wacht me nog een bezoekje aan mama om de gemoederen wat te bedaren. Er is weer wat veranderd in haar leven en alle verandering voor mama is reden tot Paniek met de groote P.
Na twee uren praten kan ik naar huis. Eindelijk kans om wat te eten... ik ga voor een slaatje bij de TV.
Programma: Jamie's Food Revolution.
Jamie Oliver is op een missie. Hij wil de eetgewoonten van kinderen op school veranderen en hij doet dat in de VS.
Voor zover ik weet heeft hij iets dergelijks al gedaan in z'n eigen thuisland (resultaat mij onbekend). Nu pakt hij dus de United States of America aan. Land bij uitstek van the morbidly obese, hoewel Engeland (en de rest van Europa) al lang niet meer moet onderdoen wat dat betreft.
Zoals vorige week, zie ik maar een klein stukje. Voldoende echter om de sfeer wat te proeven.
We zien een Jamie die z'n naam en reputatie op de helling zet om het schoolkeukenpersoneel in z'n gareel te krijgen. Eén keukendame doet haar uiterste best om zo dwars mogelijk te liggen en haar gebrek aan openmindedness wordt enkel overtroffen door haar minuscuul brein. Het lijkt wel haar persoonlijke missie om Jamie's goedbedoelde poging tot gezonder eten totààl te kelderen.
Dat ze daarmee ook de kinderen raakt, snapt zij niet.
Voor zover we mogen geloven, wordt in de scholen in de VS enkel fastfood geserveerd. Pizza's, chicken nuggets, frieten, chocolademelk en cola.
Geen mens blijkbaar die eraan denkt om de link te leggen tussen wat je in je mond stopt en hoe je er zeer snel schandelijk vet uit kan zien...
Jamie mag proberen om daar wat aan te doen. Hij moet binnen het normale budget blijven én de kinderen moeten het voedsel lusten.
Op dag één krijgen de kids de keuze tussen het normale menu (toevallig pizza) en het zijne.
Bijna niemand kiest Jamie's voedsel.
Op dag twee heeft Jamie geen concurrentie van het gebruikelijke fastfood. Edoch... nog geen enthousiaste eters.
Tussendoor wil Jamie even uitvissen wat kleuters van eten weten.
Hij toont een tomaat. In de hele klas .... geen énkel kind dat kan raden wat het is. Tomato ketchup kennen ze wél...
Ook een aardappel in z'n natuurlijke staat is hen compleet onbekend. French fries.... no problemo...
Olijf is al licht geshockeerd.
De complete shock komt pas naar het einde toe.
Op dag drie mag Jamie vers gemaakte chili con carne maken in een tacorolletje. Hij vraagt om mes en vork voor de kinderen.... de consternatie is groot en er volgt een heuse vergadering in de keuken.
Niet verwonderlijk: de dwarsliggende keukendame is van de partij, samen met één van de kaderleden.
"Waarom hij een mes nodig heeft?"
Jamie kijkt ietwat ongelovig, maar moet op z'n tellen passen want de dwarsligger wéét dat hij haar niet echt mag.
"Om de taco te snijden" zegt hij zenuwachtig lachend."
Wat daarna volgt, tart wat mij betreft alle verbeelding.
Kinderen in de VS leren vóór hun tiende NIET met mes en vork eten. Zij krijgen enkel een lepel om de fastfoodsmurrie in hun vette strot te duwen.
Dat Engelse kids wél leren met twee "wapens" te eten.... moet Jamie kunnen "documenteren".
M'n mond valt open van consternatie.
Dat de Amerikanen hoofdzakelijk enkel met een vork eten (in de rechterhand zodat de linkerarm met elleboog en al op de tafel kan leunen), weet Olijf grosso modo énkel uit de films. Ik mag dus niet beweren dat ik met kennis van zaken spreek (een enkele docu links en rechts niet te na gesproken).
Dat de mes-en-vork-variant simpelweg niet ààngeleerd wordt... daar had ik niet bij stilgestaan.
En dat de vrààg om volledig bestek op school moet uitmonden in een crisisvergadering.... dat slaat mij met stomme verbazing.
Ik héb een oordeel in m'n hoofd.
Het vraagt zelfs geen aandachtige lezer om te weten hoe dat oordeel klinkt.
Maar ik schrijf het niet neer.
Stel u enkel voor: Olijf met wijdopengesperde mond en uit de kassen rollende ogen.
Ik snap dit niet. Beschaving, zeggen we dan.....
Op zoek naar wat fotomateriaal, google ik gewóón fast food. Naast de klassieke hamburgers, frieten en andere vettige brol, vind ik ook foto's van the morbidly obese. Ik hoef er zelfs niet lang naar te zoeken.
Foto's die trouwens een illustratie zijn van "kritische" online artikels die het verband tussen fast food en abnormaal overgewicht willen aantonen (alsof dat nog nodig is....).
Eentje komt uit hbvl. Ik reprodeer even....
Wie meer dan 160 kilogram weegt, kan in het Amerikaanse fastfoodrestaurant 'The Heart Attack Grill' gratis eten.
Op het menu van de zaak, gelegen in Chandler, Arizona, staan gerechten als de Quadruple Bypass Burger en Flatline Fries. De serveersters zijn bovendien verkleed als sexy verpleegster. Bij de ingang hangt de waarschuwing "Ga weg. Als je hier komt, blijf je dood".
en dan zeggen ze dat de Amerikanen geen gevoel voor humor hebben.......
Bweurkh!!!!!!
Olijf maakt er nog maar eens een klusjesdag van, maar ik reserveer 2 uurtjes tussen de middag om wat van de zon te genieten. Daarna weer aan de slag.
Om halfacht kan ik stoppen, maar er wacht me nog een bezoekje aan mama om de gemoederen wat te bedaren. Er is weer wat veranderd in haar leven en alle verandering voor mama is reden tot Paniek met de groote P.
Na twee uren praten kan ik naar huis. Eindelijk kans om wat te eten... ik ga voor een slaatje bij de TV.
Programma: Jamie's Food Revolution.
Jamie Oliver is op een missie. Hij wil de eetgewoonten van kinderen op school veranderen en hij doet dat in de VS.
Voor zover ik weet heeft hij iets dergelijks al gedaan in z'n eigen thuisland (resultaat mij onbekend). Nu pakt hij dus de United States of America aan. Land bij uitstek van the morbidly obese, hoewel Engeland (en de rest van Europa) al lang niet meer moet onderdoen wat dat betreft.
Zoals vorige week, zie ik maar een klein stukje. Voldoende echter om de sfeer wat te proeven.
We zien een Jamie die z'n naam en reputatie op de helling zet om het schoolkeukenpersoneel in z'n gareel te krijgen. Eén keukendame doet haar uiterste best om zo dwars mogelijk te liggen en haar gebrek aan openmindedness wordt enkel overtroffen door haar minuscuul brein. Het lijkt wel haar persoonlijke missie om Jamie's goedbedoelde poging tot gezonder eten totààl te kelderen.
Dat ze daarmee ook de kinderen raakt, snapt zij niet.
Voor zover we mogen geloven, wordt in de scholen in de VS enkel fastfood geserveerd. Pizza's, chicken nuggets, frieten, chocolademelk en cola.
Geen mens blijkbaar die eraan denkt om de link te leggen tussen wat je in je mond stopt en hoe je er zeer snel schandelijk vet uit kan zien...
Jamie mag proberen om daar wat aan te doen. Hij moet binnen het normale budget blijven én de kinderen moeten het voedsel lusten.
Op dag één krijgen de kids de keuze tussen het normale menu (toevallig pizza) en het zijne.
Bijna niemand kiest Jamie's voedsel.
Op dag twee heeft Jamie geen concurrentie van het gebruikelijke fastfood. Edoch... nog geen enthousiaste eters.
Tussendoor wil Jamie even uitvissen wat kleuters van eten weten.
Hij toont een tomaat. In de hele klas .... geen énkel kind dat kan raden wat het is. Tomato ketchup kennen ze wél...
Ook een aardappel in z'n natuurlijke staat is hen compleet onbekend. French fries.... no problemo...
Olijf is al licht geshockeerd.
De complete shock komt pas naar het einde toe.
Op dag drie mag Jamie vers gemaakte chili con carne maken in een tacorolletje. Hij vraagt om mes en vork voor de kinderen.... de consternatie is groot en er volgt een heuse vergadering in de keuken.
Niet verwonderlijk: de dwarsliggende keukendame is van de partij, samen met één van de kaderleden.
"Waarom hij een mes nodig heeft?"
Jamie kijkt ietwat ongelovig, maar moet op z'n tellen passen want de dwarsligger wéét dat hij haar niet echt mag.
"Om de taco te snijden" zegt hij zenuwachtig lachend."
Wat daarna volgt, tart wat mij betreft alle verbeelding.
Kinderen in de VS leren vóór hun tiende NIET met mes en vork eten. Zij krijgen enkel een lepel om de fastfoodsmurrie in hun vette strot te duwen.
Dat Engelse kids wél leren met twee "wapens" te eten.... moet Jamie kunnen "documenteren".
M'n mond valt open van consternatie.
Dat de Amerikanen hoofdzakelijk enkel met een vork eten (in de rechterhand zodat de linkerarm met elleboog en al op de tafel kan leunen), weet Olijf grosso modo énkel uit de films. Ik mag dus niet beweren dat ik met kennis van zaken spreek (een enkele docu links en rechts niet te na gesproken).
Dat de mes-en-vork-variant simpelweg niet ààngeleerd wordt... daar had ik niet bij stilgestaan.
En dat de vrààg om volledig bestek op school moet uitmonden in een crisisvergadering.... dat slaat mij met stomme verbazing.
Ik héb een oordeel in m'n hoofd.
Het vraagt zelfs geen aandachtige lezer om te weten hoe dat oordeel klinkt.
Maar ik schrijf het niet neer.
Stel u enkel voor: Olijf met wijdopengesperde mond en uit de kassen rollende ogen.
Ik snap dit niet. Beschaving, zeggen we dan.....
Op zoek naar wat fotomateriaal, google ik gewóón fast food. Naast de klassieke hamburgers, frieten en andere vettige brol, vind ik ook foto's van the morbidly obese. Ik hoef er zelfs niet lang naar te zoeken.
Foto's die trouwens een illustratie zijn van "kritische" online artikels die het verband tussen fast food en abnormaal overgewicht willen aantonen (alsof dat nog nodig is....).
Eentje komt uit hbvl. Ik reprodeer even....
Wie meer dan 160 kilogram weegt, kan in het Amerikaanse fastfoodrestaurant 'The Heart Attack Grill' gratis eten.
Op het menu van de zaak, gelegen in Chandler, Arizona, staan gerechten als de Quadruple Bypass Burger en Flatline Fries. De serveersters zijn bovendien verkleed als sexy verpleegster. Bij de ingang hangt de waarschuwing "Ga weg. Als je hier komt, blijf je dood".
en dan zeggen ze dat de Amerikanen geen gevoel voor humor hebben.......
Bweurkh!!!!!!
Het IS zover
Eindelijk!
Lente!
er wordt ons een mooie dag beloofd.
Olijf moet nog gaan schilderen, maar ik beloof me zelf een lange middagpauze zodat ook ik een beetje van de zon kan meepikken :)
Goeie morgen Wereld :):):):)
Lente!
er wordt ons een mooie dag beloofd.
Olijf moet nog gaan schilderen, maar ik beloof me zelf een lange middagpauze zodat ook ik een beetje van de zon kan meepikken :)
Goeie morgen Wereld :):):):)
zondag 20 maart 2011
donderdag 17 maart 2011
"Nomen est omen" meets "De gustibus et coloribus..."
17 maart
Pffff... de ZIN... ik zoek de ZIN.
Van sommige dingen zie ik de grap in. Van andere weer heel wat minder.
Intussen is het halfnegen gepasseerd.
Het verzonnen "feestmaaltje" dat ik voor mezelf ging bereiden, laat ik vallen. Het is te laat. Met 4kg zelfgedeclareerd overgewicht, wil ik na achten niet meer eten.
Balans:
Opstaan vanochtend: geen onverdeeld succes om het eufemistisch uit te drukken.
Voedsel: middagkippensoep en een stukje voorgefabriceerde cakerol.
Rust en genot: kwartiertje ipv driekwartier pauze over de middag
Feest: vroeg in bed.
Wensen: 30tal FB-berichten, zo'n 10 smsjes en enkele telefoontjes, waarvan ik er enkele -1 zelf terugbelde..... Allemaal bijzonder geapprecieerd. Zelfs het eerste pre-verjaardagfoontje van .....ach ja, lamasitte...
Ik probéér heel hard te juichen. ECHT waar.
Maar de ene dag is de andere niet.
En hoe hard ik ook m'n best doe om het mezelf wijs te maken.... de zon schijnt niet alle dagen uit Olijf's g*t...
Morgen doe ik opnieuw m'n best. Méér dan dat krijg ik er éventjes niet uitgeperst.
- sinds vroeg 17de eeuw St. Patrick's day, patroonheilige van Ierland. Olijf's 4de (en laatste!) naam is Patrizia (de middelste twee hou ik voor mezelf :))
- 1861: eenmaking van het koninkrijk Italië onder koning Vittorio Emanuele II, Re d'Italia. Olijf krijgt op FB de vraag om haar profielfoto te veranderen en in de plaats een Italiaanse vlag te "installeren". Ik doe het niet. Sommigen zouden me dan fanatiek gaan noemen.
Tegelijk herinnert het me er nog maar eens aan waaróm er zoveel lanen naar die koning worden genoemd. - in Madrid wordt beslist dat een doek "Maagd en Kind", voorheen een volledige eeuw opgerold wegrottend op een museumzolder wegens van de hand van een gewone sterveling (lees: leerling), nu plóts mooi genoeg is omdat Antoon van Dijck himself het zou geschilderd hebben.
Ik probeer te begrijpen... zolang het "maar" van z'n leerling was, bleek het niet de moeite waard. Nu moderne geleerden met stellige zekerheid durven beweren dat Antóón het kliederde.... is het plotsklaps mooi en nieuwswaardig? De kracht van snobisme op z'n best.
Aan het doek zelf is bij mijn weten nix veranderd. Enkel de herkomst maakt het plots waardevol.
Zo'n dingen zijn voor een simpele Olijf te gek voor woorden.
Daarom (en énkel daarom, want geld is uiteraard geen probleem) hou ik heldhaftig vast aan m'n cultuurbarbarisme. Iets is mooi omdat ik het mooi vind en NIET omdat het van de hand van een grote naam is.
Boven m'n bed hangt sinds kort een doek van een streepje platteland met heel veel wolkenlucht. Ik vond het mooi, vooràl omdat het me herinnert aan het vlakke polderlandschap vlak achter de kust. Daar wil ik ooit heen en dat doek herinnert me eraan. En het is mooi, ongeacht wie het geschilderd heeft.
Ik betaalde 3 euro voor de afbeelding van m'n droom, tussen haakjes... - De horoscoop in de Metro zegt me vandaag dat ik geen luchtkastelen mag bouwen. Ik probeer dat niet te doen... behalve wat m'n groote droom betreft. De zee, de kust, mijn huis. Daar hou ik aan vast.
- M'n moeder belt me om me een gelukkige verjaardag te wensen. Vlak daarna hebben we het een half uurtje over haar angsten... hetgeen me terug katapulteert in het verdriet van gisteravond. Ik vraag haar vriendelijk maar kordaat om een eind aan het gesprek te maken....
- Een hele dag heb ik me dànig geconcentreerd op de grote dag van aanstaande zaterdag, de Retrobeurs, DE dag bij uitstek om (naar Kringwinkelnormen) mega-omzetten te realiseren. Pas op de middag beslis ik om een traktatietje te halen voor collega's en medewerkers.
Eerlijk? Sinds gisteravond voelde ik me helemaal niet in the mood om iets te vieren, laat staan een taart of wat te halen om "mijn" dag in de verf te zetten. Pas na de middag gunde ik mezelf een plekje in de zon, al was het maar voor enkele minuten... omdat continu werken op m'n verjaardag me óók niet zo aantrekkelijk leek. In het beste geval vier ik vandaag de verwerving van 1 extra dag verlof.... vanwege de gezegende leeftijd... - Vriendin B belt me om Happy Birdy te zingen. We hangen een uur aan de telefoon.
- Intussen belt zus S me op gsm, waardoor ik na het uurtje kletsen zelf terugbel.
- Intussen belt zus C me op gsm, waardoor ik na kletsmoment met S ... zelf terugbel... om een faxgeluid te horen. Een uur later... nog steeds geen gevolg.
- De gsm rinkelt opnieuw. Deze keer m'n duikmaatje uit Bologna. We leerden elkaar kennen in het verre 1993. Ik wou duiken, zij wou duiken. Sindsdien zijn we vriendinnetjes geworden, die elkaar soms zagen en ook soms hoorden. Zij heeft onthouden dat vandaag Olijf's dagje was. Dus Olijf belt haar... heel gewillig... terùg. Want voor mij kost het , sinds BASE-dag, geen cènt extra om Bologna te bellen. We praten even, spreken half-z'n-gat iets af voor Mei en ik wens haar een buona cena. Want zij gaat .. om halftien in de avond... een pizza eten bij wijze van avondmaal....
Pffff... de ZIN... ik zoek de ZIN.
Van sommige dingen zie ik de grap in. Van andere weer heel wat minder.
Intussen is het halfnegen gepasseerd.
Het verzonnen "feestmaaltje" dat ik voor mezelf ging bereiden, laat ik vallen. Het is te laat. Met 4kg zelfgedeclareerd overgewicht, wil ik na achten niet meer eten.
Balans:
Opstaan vanochtend: geen onverdeeld succes om het eufemistisch uit te drukken.
Voedsel: middagkippensoep en een stukje voorgefabriceerde cakerol.
Rust en genot: kwartiertje ipv driekwartier pauze over de middag
Feest: vroeg in bed.
Wensen: 30tal FB-berichten, zo'n 10 smsjes en enkele telefoontjes, waarvan ik er enkele -1 zelf terugbelde..... Allemaal bijzonder geapprecieerd. Zelfs het eerste pre-verjaardagfoontje van .....ach ja, lamasitte...
Ik probéér heel hard te juichen. ECHT waar.
Maar de ene dag is de andere niet.
En hoe hard ik ook m'n best doe om het mezelf wijs te maken.... de zon schijnt niet alle dagen uit Olijf's g*t...
Morgen doe ik opnieuw m'n best. Méér dan dat krijg ik er éventjes niet uitgeperst.
woensdag 16 maart 2011
Borsato
Iets na negenen.
In een rotbui besluit ik naar bed te gaan. TV op. Geen gesprekken, geen gevatheden meer. Gewoon Olijf en haar TV.
Ik zap en herzap.
Beland op een Nederlandse post (toetternietoe welke) en bekijk iets wat lijkt op the rise and fall of Marco Borsato.
Er IS wat met Borsato wat me niet helemaal loslaat.
Bon, hij IS half Italiaan... Dat op zich kan al wat betekenen voor een Olijf.
Z'n muziek laat me niet altijd ongeroerd al geef ik dat niet altijd luidop toe omdat het fout is en omdat dat niet hoort.
Concerten van hem heb ik nooit bijgewoond, al had ik dat vorig jaar op 17 maart DOLgraag gedaan (maar dat heb ik, om zeer persoonlijke redenen, destijds maar zó gelaten.... nu tot m'n diepe spijt).
Wàt het ook moge zijn met Borsato... iets laat me niet los.
Omdat er vandaag klaarblijkelijk een special op TV te zien is, vraag ik me af of het wat met geboortedata te maken heeft.
Stom natuurlijk, welk verstandig mens vraagt zich zóiets af?
...
Olijf dus.
Docu uitzien en dan Wiki er maar op natrekken.
Neen, Marco is géén Vis.
Wél van '66....
Hoe gék... Ik zag een ietsiepietsie ouder man voor me. Maar dat kunnen anderen ook over Olijf denken, ... vermoedelijk.
Ik neem me voor om - wars van alle (voor)oordelen - tóch maar eens een Borsato-concertje mee te pikken, wanneer ik kan.
En liefst (maar niet als uitsluitende voorwaarde) in iemands gezelschap... al geloof ik niet dat er geïnteresseerden te ronselen vallen binnen m'n vriendengroep. Ach ja... (onnozele bedenking gewist).
In docu, behalve Marco's signatuur De meeste dromen zijn bedrog, ook De Waarheid.
Af en toe kunnen andermans woorden als een speer door je hart gaan. Omdat je zo verdómde DOM kon zijn. Toen.
Hoe vertel je iemand
Dat de aarde niet meer rond is
Dat de vogels niet meer vliegen
En de zon niet langer schijnt
Hoe vertel ik jou
Dat het leven dat je leefde
Dat de liefde die je voelde
Binnenkort verdwijnt
Je raakt me kwijt
Ik verwacht van niemand hier enig muzikaal genot uit te putten. Wie smaak heeft, kan dat niet.
Olijf luistert er wél naar. Tot scha en schande enzo.
Om te leren.
Om nooit meer te vergeten.
Ooit, nog niet eens zo gek lang geleden, werd Olijf vergeleken met Marco's "Zij"
Olijf, als ze het mocht geloven, was de betere helft van ... hem.
Waarna hij resoluut koos voor de andere.
Een mens zou van minder gaan twijfelen. Geeft u me maar eens ongelijk. Ik daag u uit.
Happy tralalaaa enzo... niet?
In een rotbui besluit ik naar bed te gaan. TV op. Geen gesprekken, geen gevatheden meer. Gewoon Olijf en haar TV.
Ik zap en herzap.
Beland op een Nederlandse post (toetternietoe welke) en bekijk iets wat lijkt op the rise and fall of Marco Borsato.
Er IS wat met Borsato wat me niet helemaal loslaat.
Bon, hij IS half Italiaan... Dat op zich kan al wat betekenen voor een Olijf.
Z'n muziek laat me niet altijd ongeroerd al geef ik dat niet altijd luidop toe omdat het fout is en omdat dat niet hoort.
Concerten van hem heb ik nooit bijgewoond, al had ik dat vorig jaar op 17 maart DOLgraag gedaan (maar dat heb ik, om zeer persoonlijke redenen, destijds maar zó gelaten.... nu tot m'n diepe spijt).
Wàt het ook moge zijn met Borsato... iets laat me niet los.
Omdat er vandaag klaarblijkelijk een special op TV te zien is, vraag ik me af of het wat met geboortedata te maken heeft.
Stom natuurlijk, welk verstandig mens vraagt zich zóiets af?
...
Olijf dus.
Docu uitzien en dan Wiki er maar op natrekken.
Neen, Marco is géén Vis.
Wél van '66....
Hoe gék... Ik zag een ietsiepietsie ouder man voor me. Maar dat kunnen anderen ook over Olijf denken, ... vermoedelijk.
Ik neem me voor om - wars van alle (voor)oordelen - tóch maar eens een Borsato-concertje mee te pikken, wanneer ik kan.
En liefst (maar niet als uitsluitende voorwaarde) in iemands gezelschap... al geloof ik niet dat er geïnteresseerden te ronselen vallen binnen m'n vriendengroep. Ach ja... (onnozele bedenking gewist).
In docu, behalve Marco's signatuur De meeste dromen zijn bedrog, ook De Waarheid.
Af en toe kunnen andermans woorden als een speer door je hart gaan. Omdat je zo verdómde DOM kon zijn. Toen.
Hoe vertel je iemand
Dat de aarde niet meer rond is
Dat de vogels niet meer vliegen
En de zon niet langer schijnt
Hoe vertel ik jou
Dat het leven dat je leefde
Dat de liefde die je voelde
Binnenkort verdwijnt
Je raakt me kwijt
Ik verwacht van niemand hier enig muzikaal genot uit te putten. Wie smaak heeft, kan dat niet.
Olijf luistert er wél naar. Tot scha en schande enzo.
Om te leren.
Om nooit meer te vergeten.
Ooit, nog niet eens zo gek lang geleden, werd Olijf vergeleken met Marco's "Zij"
Olijf, als ze het mocht geloven, was de betere helft van ... hem.
Waarna hij resoluut koos voor de andere.
Een mens zou van minder gaan twijfelen. Geeft u me maar eens ongelijk. Ik daag u uit.
Happy tralalaaa enzo... niet?
Carnaval après la lettre
Op FB gekke foto's plaatsen om te bewijzen dat Olijf de zotte doos van weleer is.
Tussen 4 muren nog steeds de vraag stellen wat DE betekenis is.
En overdag weer doen alsof ik het allemaal wel weet.
Het masker dient z'n doel.
Tussen 4 muren nog steeds de vraag stellen wat DE betekenis is.
En overdag weer doen alsof ik het allemaal wel weet.
Het masker dient z'n doel.
deze keer omdat het moet... van mij
op één of andere (organische?) manier is Olijf's leven bezig met langzame verandering.
Sommige dingen leg ik mezelf op, andere komen vanzelf.
Nix opzienbarends, nix wat het beschrijven waard is.
De blog verandert ook, dat merk ik zelf.
De teneur is anders. De lezers ook... althans... van wat ik mérk.
Ik schreef het al eens eerder: zodra de miserie langzaamaan verdween, verdwenen ook enkele lezers.
ERG vind ik dat niet, maar het frappeert me dat het dezelfde lezers zijn die me destijds lieten weten dat "het eigenlijk wel es tijd werd om eruit te stappen, uit die eeuwig durende kommer en kwel".
Een mens stàpt er dan uit en de lezers doen hetzelfde... hetgeen me op minder positieve dagen doet denken dat we zijn wat we zijn.... ramptoeristen.
Zodra het nieuws beter wordt.... is het niet interessant meer.
Hoogsteigenaardig.
Het leven is wat het is. Meestal leg ik me daar bij neer. Zonder daarom fatalistisch te worden.
Er ZIT nog wat vechter in Olijf, zij het op meer verdoken manier.
Vandaag, 16 maart, zitten er zo'n 10 mogelijke blogposts in m'n hoofd. Sommige van die posts zitten er al een maand of wat.
Maar ik vraag me af waarin de zin zit om ze op te schrijven.
Frustraties uiten? Big deal.
Hersenkronkels noteren? Te persoonlijk en van weinig interesse voor de toevallige lezer.
Herinneringen vastleggen? Voor wie? Zelfs ik zélf herlees m'n oude postst zelden. So what's the use?
Vandaag schrijf ik omdat ik alweer enkele uren verwijderd ben van DE dag.
En voor mezelf (en ènkel mezelf) wil ik dat niet blogloos laten voorbij gaan.
Zo ongeveer op de helft van m'n leven sta ik, althans... rekening houdend met het feit dat ik vast van plan ben m'n overgrootvader te volgen in z'n voorbeeld om de 90 te passeren. Hij haalde 98. Ik wil dat graag overschrijden, op voorwaarde dat het in méér dan aanvaardbare gezondsheids- en geestestoestand gebeurt.
Halflam in lijf en/of leden hoeft niet voor Olijf. Wél graag bij volle bewustzijn en met redelijke controle over spieren en botten... de 90 passeren.
Vannacht passeer ik de 45. Bon ja, en dan?
Nix "en dan". Het zal gebeuren, of ik dat wens of niet.
Nóg maar eens alleen.... alsof dat een verrassing is.
Er wordt me gevraagd wat ik morgen doe.
"Werken" zeg ik. "Ik heb geen keus dit jaar. Er moet doorgewerkt worden. Zaterdag is dé hoogdag van het werkjaar. Dus ik werk".
Nix vrijaf nemen, nix mezelf verwennen, nix geen mensen uitnodigen voor een hapje of een drankje.
En van uitstel komt afstel, ik ken mezelf.
Dus yep, ik laat hem voorbij gaan. Zonder meer.
Enkel deze blog heb ik mezelf verplicht opgelegd.
Omdat morgen vandaag niet is.
En omdat - voer voor de ramptoerist - er nog steeds geen belangrijke andere helft is die het van kapitaal belang vindt om Olijf es in de watten te leggen. Ik hoop dat dit bericht u met verkneukeling vervult.
Ainsi
soit-
il.
Sommige dingen leg ik mezelf op, andere komen vanzelf.
Nix opzienbarends, nix wat het beschrijven waard is.
De blog verandert ook, dat merk ik zelf.
De teneur is anders. De lezers ook... althans... van wat ik mérk.
Ik schreef het al eens eerder: zodra de miserie langzaamaan verdween, verdwenen ook enkele lezers.
ERG vind ik dat niet, maar het frappeert me dat het dezelfde lezers zijn die me destijds lieten weten dat "het eigenlijk wel es tijd werd om eruit te stappen, uit die eeuwig durende kommer en kwel".
Een mens stàpt er dan uit en de lezers doen hetzelfde... hetgeen me op minder positieve dagen doet denken dat we zijn wat we zijn.... ramptoeristen.
Zodra het nieuws beter wordt.... is het niet interessant meer.
Hoogsteigenaardig.
Het leven is wat het is. Meestal leg ik me daar bij neer. Zonder daarom fatalistisch te worden.
Er ZIT nog wat vechter in Olijf, zij het op meer verdoken manier.
Vandaag, 16 maart, zitten er zo'n 10 mogelijke blogposts in m'n hoofd. Sommige van die posts zitten er al een maand of wat.
Maar ik vraag me af waarin de zin zit om ze op te schrijven.
Frustraties uiten? Big deal.
Hersenkronkels noteren? Te persoonlijk en van weinig interesse voor de toevallige lezer.
Herinneringen vastleggen? Voor wie? Zelfs ik zélf herlees m'n oude postst zelden. So what's the use?
Vandaag schrijf ik omdat ik alweer enkele uren verwijderd ben van DE dag.
En voor mezelf (en ènkel mezelf) wil ik dat niet blogloos laten voorbij gaan.
Zo ongeveer op de helft van m'n leven sta ik, althans... rekening houdend met het feit dat ik vast van plan ben m'n overgrootvader te volgen in z'n voorbeeld om de 90 te passeren. Hij haalde 98. Ik wil dat graag overschrijden, op voorwaarde dat het in méér dan aanvaardbare gezondsheids- en geestestoestand gebeurt.
Halflam in lijf en/of leden hoeft niet voor Olijf. Wél graag bij volle bewustzijn en met redelijke controle over spieren en botten... de 90 passeren.
Vannacht passeer ik de 45. Bon ja, en dan?
Nix "en dan". Het zal gebeuren, of ik dat wens of niet.
Nóg maar eens alleen.... alsof dat een verrassing is.
Er wordt me gevraagd wat ik morgen doe.
"Werken" zeg ik. "Ik heb geen keus dit jaar. Er moet doorgewerkt worden. Zaterdag is dé hoogdag van het werkjaar. Dus ik werk".
Nix vrijaf nemen, nix mezelf verwennen, nix geen mensen uitnodigen voor een hapje of een drankje.
En van uitstel komt afstel, ik ken mezelf.
Dus yep, ik laat hem voorbij gaan. Zonder meer.
Enkel deze blog heb ik mezelf verplicht opgelegd.
Omdat morgen vandaag niet is.
En omdat - voer voor de ramptoerist - er nog steeds geen belangrijke andere helft is die het van kapitaal belang vindt om Olijf es in de watten te leggen. Ik hoop dat dit bericht u met verkneukeling vervult.
Ainsi
soit-
il.
zaterdag 12 maart 2011
stats
Als je 6 dagen geen Farmville speelt, heb je 29 verzoeken om spelletjes.
Dat is veel
en dat is weinig
want Olijf heeft weinig FV-actieve vrienden
en van die "actieve" zijn er maar enkelen gul.
En ook de gullen worden het stilaan beu wanneer ze niets terugkrijgen :)
Bovenstaande is van generlei belang
omdat ik besloot
dat Farmville geen deel meer mag uitmaken van m'n leven.
Ik sloot het af (hoor je I? Ik sloot het af!)
Samen met Farmville sloot ik nóg één en ander af.
Voorlopig, zoals u weet, msn. Hoe dat verder lopen zal, weet ik niet. Hierover waag ik me niet aan zware beloften.
Vooral in het koppeke zijn er enkele knopjes omgedraaid.Een deur of twee werd gesloten. Niet meteen omdat dat leuk was, maar omdat "moeten" soms een deugd is.
Olijf is benieuwd naar de effecten van haar wijzigingen.
Van alles is mogelijk.
We zullen zien. Gewóón ZIEN.
En wàt er ook gebeurt... het zal goed zijn.
Dat is veel
en dat is weinig
want Olijf heeft weinig FV-actieve vrienden
en van die "actieve" zijn er maar enkelen gul.
En ook de gullen worden het stilaan beu wanneer ze niets terugkrijgen :)
Bovenstaande is van generlei belang
omdat ik besloot
dat Farmville geen deel meer mag uitmaken van m'n leven.
Ik sloot het af (hoor je I? Ik sloot het af!)
Samen met Farmville sloot ik nóg één en ander af.
Voorlopig, zoals u weet, msn. Hoe dat verder lopen zal, weet ik niet. Hierover waag ik me niet aan zware beloften.
Vooral in het koppeke zijn er enkele knopjes omgedraaid.Een deur of twee werd gesloten. Niet meteen omdat dat leuk was, maar omdat "moeten" soms een deugd is.
Olijf is benieuwd naar de effecten van haar wijzigingen.
Van alles is mogelijk.
We zullen zien. Gewóón ZIEN.
En wàt er ook gebeurt... het zal goed zijn.
Foute Muziek
Olijf heeft een gebrek.
Een serieus gebrek.
Ik hou van foute muziek.... en NIET omdat het IN is om dat te beweren. Nope mijn foute muziekkeuze is als het ware een aangeboren talent :)
Gebrek - Talent... het is dus maar hoe je't bekijkt.
Doorgaans heb ik geluk: de meeste van m'n vrienden worden zelden of nooit blootgesteld aan m'n muzikale voorkeuren - en dat heeft alles te maken met het feit dat ik het hen simpelweg niet ààndoe om "mijn" muziek op te zetten in hun bijzijn - en sommige van m'n vrienden maken mij dolgelukkig wanneer ze aangeven óók te genieten van dezelfde brol die mij luidkeels doet meekwelen.
's Ochtends, ergens tussen de douche en m'n eerste kop koffie door, pleeg ik mail en facebook te checken.
Anderen lezen de krant, ik lees andermans statusveranderingen. Ach ja.... :)
Zo viel m'n oog gisterenmorgen op een link naar ... Claude Barzotti en zijn Madame.
Ik zie u fronsen en hoor u kreunen... ik vergeef het u :)
Voor mij is het onlosmakelijk verbonden met m'n jeugd- en fuifjaren. Hopeloos sentimentele liedjes raken bij Olijf precies wat ze móeten raken en Barzotti deed dat feilloos.
Tiener-ludduhvudduh en sentimentele tearjerkers... ach... behoeft het méér uitleg?
Eerlijkheid gebiedt me alweer om het volledige plaatje te schilderen.
Wat hierna volgt, heeft veel te maken met eerder vernoemd jeugdsentiment, het ochtendlijke uur en - ik dek mezelf graag in - een uitgesproken wens die tot op heden onvervuld is gebleven.
Bij het aanhoren van Meneer Barzotti en zijn onbereikbare Madame werd m'n anders best wel wakkere blik enigszins wazig. Even stond ik mezelf toe dat dat gebeurde.... waarna ik mezelf weer bij elkaar raapte en m'n spontane inspiratie volgde.
Barzotti deed me meteen denken aan een ander nummer, ongeveer uit dezelfde periode en óók franstalig.
Enkele minuten lang kon ik maar niet op de titel of de woorden komen, maar neuriën lukte me wel.
Ik la-la-laaaa-de het verschillende keren .... tot de titel me plots te binnen schoot. 'k Hàd 'em!
On va s'aimer van Gilbert Montagné.
Youtube is wat dat betreft een prima medium. Binnen de 3 seconden weergalmde het nummer door m'n huiskamer. En nog eens... en nóg eens.
Mensenlief, wat maakte het me vrolijk!
Na de koffie maakte ik me verder klaar voor werk.
Eens klaar... bleek ik nog enkele minuten "vrij" te hebben. Dus ging het nummer wéér op.
Deze keer stond Olijf te zingen en wild te dansen in haar eigen living. Zomaar. Op een doordeweekse vrijdagochtend.
Uw frons is dieper geworden. Uw kreun vantzelfde. 't is niets... ik vergeef het u :)
Met bezeten gedrevenheid zocht en vond ik een manier om beide nummers voorlopig al op te nemen én te branden op een ceedeetje - let wel... nog steeds vóór de rit naar het werk - waardoor ik de vrolijkheid nog even kon vasthouden vooraleer in m'n dagelijkse rol van "verantwoordelijke" te stappen.
De rit naar de werkplaats op vrijdag duurt een kleine driekwartier. Tel daarbij 10 verloren minuten omdat Olijf al luidkeels zingend verkeerd reed (vergeten dat wegenwerken een andere reisroute verplichten), deel dat door de circa 4 minuten en 9 seconden die Gilbert Montagné nodig heeft om z'n optimisme al zingend te uiten.... en u weet hoe vaak ik het nummer heb gehoord in m'n wagen gisterenmorgen.....
Ik hoor te blozen om zoveel kitscherigheid... maar het kan me geen ene barst schelen.
Want Olijf kwam 10 minuten te laat op het werk maar met een humeur om U tegen te zeggen.
On va s'aimer, à toucher le ciel
Se séparer, à brûler nos ailes
Se retrouver comme les hirondelles
On va s'aimer, tellement tu es belle
On va jeter les clés d'la maison
On va rêver à d'autres saisons
On va quitter ces murs de prison
On va s'aimer
Sur une étoile, ou sur un oreiller
Au fond d'un train, ou dans un vieux grenier
Je veux découvrir ton visage où l'amour est né
On va s'aimer
Dans un avion, sur le pont d'un bateau
On va s'aimer, à se brûler la peau
A s'envoler, toujours, toujours plus haut
Où l'amour est beau oh oh oh oh oh
On va s'aimer, aux marches des églises
Se réchauffer au coeur des banquises
Se murmurer toutes ces bêtises
On va s'aimer, j'aime que tu dises
On va partir au bout d'une île
Pour découvrir l'habit fragile
Se découvrir, amoureux encore
On va s'aimer
Sur une étoile, ou sur un oreiller
Au fond d'un train, ou dans un vieux grenier
Je veux découvrir ton visage où l'amour est né
On va s'aimer
Dans un avion, sur le pont d'un bateau
On va s'aimer, à se brûler la peau
A s'envoler, toujours, toujours plus haut
Où l'amour est beau
On va s'aimer
Sur une étoile, ou sur un oreiller
Au fond d'un train, ou dans un vieux grenier
Je veux découvrir ton visage où l'amour est né
On va s'aimer
Dans un avion, sur le pont d'un bateau
On va s'aimer, à se brûler la peau
A s'envoler, toujours, toujours plus haut
Où l'amour est beau
On va s'aimer
Je veux découvrir ton visage où l'amour est né
On va s'aimer
Dans un avion, sur le pont d'un bateau
On va s'aimer, à se brûler la peau
A s'envoler, toujours, toujours plus haut
Où l'amour est beau,
On va s'aimer, va s'aimer, va s'aimer
Foute muziek, foute teksten, bijna crimineel eenvoudig om het rijmschema te onderhouden.... je sais!
Maar wees nu es eerlijk, foute muziek of niet... wilt U niet aimeren à toucher le ciel?
Olijf wél... en voor minder doeket begot nie meer :)
Een serieus gebrek.
Ik hou van foute muziek.... en NIET omdat het IN is om dat te beweren. Nope mijn foute muziekkeuze is als het ware een aangeboren talent :)
Gebrek - Talent... het is dus maar hoe je't bekijkt.
Doorgaans heb ik geluk: de meeste van m'n vrienden worden zelden of nooit blootgesteld aan m'n muzikale voorkeuren - en dat heeft alles te maken met het feit dat ik het hen simpelweg niet ààndoe om "mijn" muziek op te zetten in hun bijzijn - en sommige van m'n vrienden maken mij dolgelukkig wanneer ze aangeven óók te genieten van dezelfde brol die mij luidkeels doet meekwelen.
's Ochtends, ergens tussen de douche en m'n eerste kop koffie door, pleeg ik mail en facebook te checken.
Anderen lezen de krant, ik lees andermans statusveranderingen. Ach ja.... :)
Zo viel m'n oog gisterenmorgen op een link naar ... Claude Barzotti en zijn Madame.
Ik zie u fronsen en hoor u kreunen... ik vergeef het u :)
Voor mij is het onlosmakelijk verbonden met m'n jeugd- en fuifjaren. Hopeloos sentimentele liedjes raken bij Olijf precies wat ze móeten raken en Barzotti deed dat feilloos.
Tiener-ludduhvudduh en sentimentele tearjerkers... ach... behoeft het méér uitleg?
Eerlijkheid gebiedt me alweer om het volledige plaatje te schilderen.
Wat hierna volgt, heeft veel te maken met eerder vernoemd jeugdsentiment, het ochtendlijke uur en - ik dek mezelf graag in - een uitgesproken wens die tot op heden onvervuld is gebleven.
Bij het aanhoren van Meneer Barzotti en zijn onbereikbare Madame werd m'n anders best wel wakkere blik enigszins wazig. Even stond ik mezelf toe dat dat gebeurde.... waarna ik mezelf weer bij elkaar raapte en m'n spontane inspiratie volgde.
Barzotti deed me meteen denken aan een ander nummer, ongeveer uit dezelfde periode en óók franstalig.
Enkele minuten lang kon ik maar niet op de titel of de woorden komen, maar neuriën lukte me wel.
Ik la-la-laaaa-de het verschillende keren .... tot de titel me plots te binnen schoot. 'k Hàd 'em!
On va s'aimer van Gilbert Montagné.
Youtube is wat dat betreft een prima medium. Binnen de 3 seconden weergalmde het nummer door m'n huiskamer. En nog eens... en nóg eens.
Mensenlief, wat maakte het me vrolijk!
Na de koffie maakte ik me verder klaar voor werk.
Eens klaar... bleek ik nog enkele minuten "vrij" te hebben. Dus ging het nummer wéér op.
Deze keer stond Olijf te zingen en wild te dansen in haar eigen living. Zomaar. Op een doordeweekse vrijdagochtend.
Uw frons is dieper geworden. Uw kreun vantzelfde. 't is niets... ik vergeef het u :)
Met bezeten gedrevenheid zocht en vond ik een manier om beide nummers voorlopig al op te nemen én te branden op een ceedeetje - let wel... nog steeds vóór de rit naar het werk - waardoor ik de vrolijkheid nog even kon vasthouden vooraleer in m'n dagelijkse rol van "verantwoordelijke" te stappen.
De rit naar de werkplaats op vrijdag duurt een kleine driekwartier. Tel daarbij 10 verloren minuten omdat Olijf al luidkeels zingend verkeerd reed (vergeten dat wegenwerken een andere reisroute verplichten), deel dat door de circa 4 minuten en 9 seconden die Gilbert Montagné nodig heeft om z'n optimisme al zingend te uiten.... en u weet hoe vaak ik het nummer heb gehoord in m'n wagen gisterenmorgen.....
Ik hoor te blozen om zoveel kitscherigheid... maar het kan me geen ene barst schelen.
Want Olijf kwam 10 minuten te laat op het werk maar met een humeur om U tegen te zeggen.
On va s'aimer, à toucher le ciel
Se séparer, à brûler nos ailes
Se retrouver comme les hirondelles
On va s'aimer, tellement tu es belle
On va jeter les clés d'la maison
On va rêver à d'autres saisons
On va quitter ces murs de prison
On va s'aimer
Sur une étoile, ou sur un oreiller
Au fond d'un train, ou dans un vieux grenier
Je veux découvrir ton visage où l'amour est né
On va s'aimer
Dans un avion, sur le pont d'un bateau
On va s'aimer, à se brûler la peau
A s'envoler, toujours, toujours plus haut
Où l'amour est beau oh oh oh oh oh
On va s'aimer, aux marches des églises
Se réchauffer au coeur des banquises
Se murmurer toutes ces bêtises
On va s'aimer, j'aime que tu dises
On va partir au bout d'une île
Pour découvrir l'habit fragile
Se découvrir, amoureux encore
On va s'aimer
Sur une étoile, ou sur un oreiller
Au fond d'un train, ou dans un vieux grenier
Je veux découvrir ton visage où l'amour est né
On va s'aimer
Dans un avion, sur le pont d'un bateau
On va s'aimer, à se brûler la peau
A s'envoler, toujours, toujours plus haut
Où l'amour est beau
On va s'aimer
Sur une étoile, ou sur un oreiller
Au fond d'un train, ou dans un vieux grenier
Je veux découvrir ton visage où l'amour est né
On va s'aimer
Dans un avion, sur le pont d'un bateau
On va s'aimer, à se brûler la peau
A s'envoler, toujours, toujours plus haut
Où l'amour est beau
On va s'aimer
Je veux découvrir ton visage où l'amour est né
On va s'aimer
Dans un avion, sur le pont d'un bateau
On va s'aimer, à se brûler la peau
A s'envoler, toujours, toujours plus haut
Où l'amour est beau,
On va s'aimer, va s'aimer, va s'aimer
Foute muziek, foute teksten, bijna crimineel eenvoudig om het rijmschema te onderhouden.... je sais!
Maar wees nu es eerlijk, foute muziek of niet... wilt U niet aimeren à toucher le ciel?
Olijf wél... en voor minder doeket begot nie meer :)
donderdag 10 maart 2011
eerste zus eerste zo
Met de aanstormende lente... na jaaaa... "aanstormende"... vallen eerste dingetjes me telkens weer op.
Vreemd, vind ik, hoe de winter dat minder met me doet.
Naar de herfst toe - juist is juist - speur ik sowieso naar eerste bladjes op de grond, maar het vult me zelden met blijheid.
De lente daarentegen... :)
Enkele eersten gaf ik eerder al mee.
Eerste terrasje. Eerste strandje.
Deze week kwamen daar nog enkele bij.
Maandag worstelde ik met een vraag.
Bon goed, ik worstelde met meer dan eentje. Maar die van m'n aanlijnheid teisterde me het meeste.
Hier stond ik, op 10 dagen van m'n 45ste en wat had ik de afgelopen jaren gedaan? Online zijn. Bijna continu tijdens m'n wakkere uren.
Thuis komen en msn aanzetten. Koken en msn checken. Eten en intussen chatten. Vaak tot een kot in de nacht.
Chatten, wachten en me af en toe danig ergeren.
Plots had ik het even gehad.
Ik vroeg me af... en nam meteen de proef op de som... zou ik het volle 10 dagen kunnen uithouden zonder m'n ouwe getrouwe aan-lijn met de virtuele buitenwereld? Zou ik er wat van bakken om zo plotsklaps en voor geen enkele goede reden m'n ém-és-énnetje niet aan te zetten.... terwijl ik het binnen handbereik had?
M'n ouwe chatvriend(innet)jes weten intussen méér dan goed genoeg dat de laptop zelfs meegaat op vakantie... ingeval ik daar een lijntje zou kunnen meepikken.
Voor het eerst in jaren.... ging msn àf. Zomaar. Omdat ik dat wou. En omdat ik dat kàn.
Het is inmiddels donderdag en Olijf is vast van plan om het tot minstens volgende donderdag uit te houden.
Daarna zien we wel. Back to my old ways of een meer gemodereerd msn-gebruik.
Volgende week is volgende week en vandaag is vandaag.
..... Toegegeven - ik stà op totale eerlijkheid - Facebook gaat af en toe nog eens open om een onnozele statement te plaatsen. M'n blog, zoals u ziet, wordt ook aangevuld EN ik blijf enkele blogs van anderen volgen. Een volledige cold turkey lukt me niet (of beter... WIL ik zelfs niet), maar gelooft u me vrij: msn-loos door de avonden komen is voor Olijf al heel wat... en ik ben daar fier op, u mag dat gerust weten :)
Dinsdag: Eerste drankje in de tuin (weliswaar van het werk, maar gras + buiten + plastic stoeltjes worden voor Olijf al snel een tuin). Toegegeven: hadden we een terrasje in de zon gevonden, dan hadden we er gewoon ons tweede terrasje van het jaar van gemaakt. Maar er wàs nix open, toch niet buiten en zeker niet in de zon.
Dus spoedden we ons een supermarkt binnen, grabbelden wat hapjes bij elkaar en we wisten nog verdomde goed dat de nieuwe collega ons vorige week een flesje rood en wit had meegebracht.
Wit stond niet koel, dus het werd noodzakelijkerwijs rood.
Het smaakte.
Helemaal.
Het glaasje wijn, de kaas, de zongedroogde tomaatjes, de babbel en het gezelschap.
Woensdag, op weg naar het werk: Olijf houdt halt aan de verkeerslichten. Dat móet... want ze staan op rood.
Ik sta dus te wachten op m'n groen, net zoals ik daar al honderden keren had gestaan de afgelopen 5 jaar.
Vóór me het Brillenhuis.
Pas afgelopen woensdag, geen dàg eerder dan dat, viel me iets op.
De letters gaan van dik naar dun.
Vijf volle jaren heeft het geduurd vooraleer ik dat zag.
Je houdt het niet voor mógelijk... hoe onopmerkzaam kan een mens zijn???
:)
Vreemd, vind ik, hoe de winter dat minder met me doet.
Naar de herfst toe - juist is juist - speur ik sowieso naar eerste bladjes op de grond, maar het vult me zelden met blijheid.
De lente daarentegen... :)
Enkele eersten gaf ik eerder al mee.
Eerste terrasje. Eerste strandje.
Deze week kwamen daar nog enkele bij.
Maandag worstelde ik met een vraag.
Bon goed, ik worstelde met meer dan eentje. Maar die van m'n aanlijnheid teisterde me het meeste.
Hier stond ik, op 10 dagen van m'n 45ste en wat had ik de afgelopen jaren gedaan? Online zijn. Bijna continu tijdens m'n wakkere uren.
Thuis komen en msn aanzetten. Koken en msn checken. Eten en intussen chatten. Vaak tot een kot in de nacht.
Chatten, wachten en me af en toe danig ergeren.
Plots had ik het even gehad.
Ik vroeg me af... en nam meteen de proef op de som... zou ik het volle 10 dagen kunnen uithouden zonder m'n ouwe getrouwe aan-lijn met de virtuele buitenwereld? Zou ik er wat van bakken om zo plotsklaps en voor geen enkele goede reden m'n ém-és-énnetje niet aan te zetten.... terwijl ik het binnen handbereik had?
M'n ouwe chatvriend(innet)jes weten intussen méér dan goed genoeg dat de laptop zelfs meegaat op vakantie... ingeval ik daar een lijntje zou kunnen meepikken.
Voor het eerst in jaren.... ging msn àf. Zomaar. Omdat ik dat wou. En omdat ik dat kàn.
Het is inmiddels donderdag en Olijf is vast van plan om het tot minstens volgende donderdag uit te houden.
Daarna zien we wel. Back to my old ways of een meer gemodereerd msn-gebruik.
Volgende week is volgende week en vandaag is vandaag.
..... Toegegeven - ik stà op totale eerlijkheid - Facebook gaat af en toe nog eens open om een onnozele statement te plaatsen. M'n blog, zoals u ziet, wordt ook aangevuld EN ik blijf enkele blogs van anderen volgen. Een volledige cold turkey lukt me niet (of beter... WIL ik zelfs niet), maar gelooft u me vrij: msn-loos door de avonden komen is voor Olijf al heel wat... en ik ben daar fier op, u mag dat gerust weten :)
Dinsdag: Eerste drankje in de tuin (weliswaar van het werk, maar gras + buiten + plastic stoeltjes worden voor Olijf al snel een tuin). Toegegeven: hadden we een terrasje in de zon gevonden, dan hadden we er gewoon ons tweede terrasje van het jaar van gemaakt. Maar er wàs nix open, toch niet buiten en zeker niet in de zon.
Dus spoedden we ons een supermarkt binnen, grabbelden wat hapjes bij elkaar en we wisten nog verdomde goed dat de nieuwe collega ons vorige week een flesje rood en wit had meegebracht.
Wit stond niet koel, dus het werd noodzakelijkerwijs rood.
Het smaakte.
Helemaal.
Het glaasje wijn, de kaas, de zongedroogde tomaatjes, de babbel en het gezelschap.
 |
| akkoord.... er bestààn mooier tuinen :) |
Woensdag, op weg naar het werk: Olijf houdt halt aan de verkeerslichten. Dat móet... want ze staan op rood.
Ik sta dus te wachten op m'n groen, net zoals ik daar al honderden keren had gestaan de afgelopen 5 jaar.
Vóór me het Brillenhuis.
Pas afgelopen woensdag, geen dàg eerder dan dat, viel me iets op.
De letters gaan van dik naar dun.
Vijf volle jaren heeft het geduurd vooraleer ik dat zag.
Je houdt het niet voor mógelijk... hoe onopmerkzaam kan een mens zijn???
:)
Diezelfde woensdag noteer ik nóg twee eersten.
Tijdens m'n middagpauze - helaas, de lucht was grijs - zie ik het eerste waasje groen rond de wilgentakjes bij onze achterbuur. Wilgen hebben de gewoonte om er als eersten bij te zijn.
Dat groen moet er enkele dagen eerder óók al hebben geschitterd. Alleen... ik zag het niet.
Schuchter lentelichtgroen, dat zweempje, dat waasje.... ik vind het fragiel mooi.
En 's avonds? Bij het afsluiten van de zaak, letterlijk minuten nadat het had opgehouden te regenen, ROOK ik 'em. De lente. Amper één week had de aarde tijd gehad om wat uit te drogen en op te warmen. Eén week geen drupje.
Het hemelnat van woensdag had een andere geur dan die van afgelopen winter. Opgewarmd stof dat terug nat wordt gemaakt heeft iets helemaal ànders.
Dat ruikt naar Lente.
Beter dan dit kan ik het niet uitleggen.
Olijf kijkt uit naar nog méér eersten.
En daarna naar herhalingen. Want van de Lente kan ik nooit genoeg krijgen :)
woensdag 9 maart 2011
andere werelden
... daar kan Olijf een boompje over opzetten.
Vandaag hou ik het "proper". Over mensen die ik niet ken. Dan vind ik dat proper.
Maandagavond. Na enkele uurtjes stappen met vrienden uit een verleden (toch wat carnaval proeven, zij het in beperkte mate), rij ik naar huis. De honger slaat toe, erg laat, veel te laat op de dag. Maar honger is honger en het is al lang geleden... Olijf duikelt een frietkot binnen.
De frituur van m'n keuze is die van "Jommeke".
Hij heet niet zo, de uitbater, maar vroeger had hij een strooien dakje-kapsel, waardoor ik hem spontaan Jommeke ging noemen... in m'n hoofd.
Guy denk ik dat hij heet... maar dat volledig terzijde.
Ik hou dus halt bij Jommeke.
Het is een bijzonder ONcommunicatieve man. Erg gesloten, nooit een spoor van een glimlach op z'n gezicht te bespeuren. Maar z'n frietjes zijn best ok, beter dan alle andere frietjes in de buurt en als je dan, tóch persé moet zondigen, vind ik een lekker frietje absoluut verkieslijk boven de andere...
Als ik het goed voorheb, is het pakweg 3 maanden geleden sinds ik nog eens binnenviel in z'n tent. Ongeveer zo rond de tijd dat ik begon te beseffen dat wat de weegschaal aangaf me niet bijzonder beviel.
Tussen de laatste en voorlaatste keer moeten er ook zo'n 2 maanden gepasseerd zijn. Bovendien heb ik geen specifieke dag waarop ik frietjes "behoef".
Ik volg de inspiratie (of het gebrek daaraan) van het moment.
Opvallend is dat ik de laatste 4-5 keren telkens hetzelfde individu aan de toog tref met een blikje bier in de hand.
Het is een gezette man, niet specifiek aantrekkelijk (en dan druk ik me voorzichtig uit...) die van Jommeke klaarblijkelijk z'n gekozen familie heeft gemaakt.
Je gaat je allerlei vragen stellen, onwillekeurig.
Pintjes drinken in de frituur? Bij een uitbater die zelf véééél liever zwijgt dan praat? Het is alsof je tegen een muur praat...
Goedkoper dan op café misschien? Of mag hij niet meer binnen op café?
Liever bij Jommeke dan alleen thuis voor de buis? Of heeft hij geen TV?
Alles is mogelijk. Het blijft gissen.
Maar dat die kerel min of meer z'n tent heeft opgeslagen bij Jommeke, lijkt stilaan een vaststaand feit te zijn. Wat dit betreft, geloof ik niet meer in toeval :)
De tooghanger heeft deze keer gezelschap. Wanneer ik binnenkom, staat er nóg een man in de zaak. Blijkbaar heeft hij z'n bestelling al gehad, te oordelen aan het plastic zakje dat hij in de hand houdt.
Andere bestellingen heeft hij - naar ik hoor aan z'n "tongval" - óók al achter de kiezen. Veel intelligents komt er niet meer uit...
Hij blijft staan, hij blijft praten. Dat z'n friet of curryworst of berepoot koud wordt, schijnt hem niet te deren.
Intussen mag Olijf bestellen.
Ik bestudeer alle bevroren artikelen in de toog alsof ik er een religie van wil maken.
ALLES liever dan me engageren in wat dronkemanspraat.
Na zo'n kwartiertje besluit de aangeschoten heer te vertrekken. En dan pakt hij me.... taalgewijs.
"Allez.... Harryvederci" roept hij.
En ik glimlach.
Ik wou dat ik er zelf op gekomen was: Harryvederci! Schitterend :)
Dinsdagavond.
Vóór ik naar huis rij, passeer ik snel langs dunaldi.
Niet het toonbeeld van uitgebreide keuze, maar het is gemakkelijk en snel als je niet veel nodig hebt.
Terwijl ik rondslenter, valt een party of three me op. Eén man, twee vrouwen. Alle drie van een blond dat ternauwernood te beschrijven valt.
Het is het soort blond waar je haren na behandeling stante pede van verdrogen. Stro dat al twee lange zomermaanden op het veld ligt te verpieteren... dàt soort blond.
Aanvankelijk meen ik "te maken" te hebben met een groepje juveniel geweld. Hun kledij - veel te strakke jeans, dito jasje of stressed leren vest en niet te vergeten... die verdorde haardossen - laten zoveel vermoeden.
Even later merk ik dat ze me voorgaan aan de kassa. Deze keer zie ik ze in vooraanzicht.
Geen enkele van hen kan veel jonger zijn dan mezelf.
Ik weet niet wat ik moet of mag denken zonder hautain te klinken.
Dus hou ik m'n gedachten maar voor mezelf.
"Niet echt Olijf's types"... laat het me daar maar bij houden.
Ik begrijp zo'n zuurstofwaterblond niet... maar is het nódig dat ik dat begrijp? Zit daar iemand op te wachten? I think not :)
Onze werelden zijn gewoon verschillend... en ik besef dat ik me zelfs dààrin deerlijk zou kunnen vergissen...
Vandaag hou ik het "proper". Over mensen die ik niet ken. Dan vind ik dat proper.
Maandagavond. Na enkele uurtjes stappen met vrienden uit een verleden (toch wat carnaval proeven, zij het in beperkte mate), rij ik naar huis. De honger slaat toe, erg laat, veel te laat op de dag. Maar honger is honger en het is al lang geleden... Olijf duikelt een frietkot binnen.
De frituur van m'n keuze is die van "Jommeke".
Hij heet niet zo, de uitbater, maar vroeger had hij een strooien dakje-kapsel, waardoor ik hem spontaan Jommeke ging noemen... in m'n hoofd.
Guy denk ik dat hij heet... maar dat volledig terzijde.
Ik hou dus halt bij Jommeke.
Het is een bijzonder ONcommunicatieve man. Erg gesloten, nooit een spoor van een glimlach op z'n gezicht te bespeuren. Maar z'n frietjes zijn best ok, beter dan alle andere frietjes in de buurt en als je dan, tóch persé moet zondigen, vind ik een lekker frietje absoluut verkieslijk boven de andere...
Als ik het goed voorheb, is het pakweg 3 maanden geleden sinds ik nog eens binnenviel in z'n tent. Ongeveer zo rond de tijd dat ik begon te beseffen dat wat de weegschaal aangaf me niet bijzonder beviel.
Tussen de laatste en voorlaatste keer moeten er ook zo'n 2 maanden gepasseerd zijn. Bovendien heb ik geen specifieke dag waarop ik frietjes "behoef".
Ik volg de inspiratie (of het gebrek daaraan) van het moment.
Opvallend is dat ik de laatste 4-5 keren telkens hetzelfde individu aan de toog tref met een blikje bier in de hand.
Het is een gezette man, niet specifiek aantrekkelijk (en dan druk ik me voorzichtig uit...) die van Jommeke klaarblijkelijk z'n gekozen familie heeft gemaakt.
Je gaat je allerlei vragen stellen, onwillekeurig.
Pintjes drinken in de frituur? Bij een uitbater die zelf véééél liever zwijgt dan praat? Het is alsof je tegen een muur praat...
Goedkoper dan op café misschien? Of mag hij niet meer binnen op café?
Liever bij Jommeke dan alleen thuis voor de buis? Of heeft hij geen TV?
Alles is mogelijk. Het blijft gissen.
Maar dat die kerel min of meer z'n tent heeft opgeslagen bij Jommeke, lijkt stilaan een vaststaand feit te zijn. Wat dit betreft, geloof ik niet meer in toeval :)
De tooghanger heeft deze keer gezelschap. Wanneer ik binnenkom, staat er nóg een man in de zaak. Blijkbaar heeft hij z'n bestelling al gehad, te oordelen aan het plastic zakje dat hij in de hand houdt.
Andere bestellingen heeft hij - naar ik hoor aan z'n "tongval" - óók al achter de kiezen. Veel intelligents komt er niet meer uit...
Hij blijft staan, hij blijft praten. Dat z'n friet of curryworst of berepoot koud wordt, schijnt hem niet te deren.
Intussen mag Olijf bestellen.
Ik bestudeer alle bevroren artikelen in de toog alsof ik er een religie van wil maken.
ALLES liever dan me engageren in wat dronkemanspraat.
Na zo'n kwartiertje besluit de aangeschoten heer te vertrekken. En dan pakt hij me.... taalgewijs.
"Allez.... Harryvederci" roept hij.
En ik glimlach.
Ik wou dat ik er zelf op gekomen was: Harryvederci! Schitterend :)
Dinsdagavond.
Vóór ik naar huis rij, passeer ik snel langs dunaldi.
Niet het toonbeeld van uitgebreide keuze, maar het is gemakkelijk en snel als je niet veel nodig hebt.
Terwijl ik rondslenter, valt een party of three me op. Eén man, twee vrouwen. Alle drie van een blond dat ternauwernood te beschrijven valt.
Het is het soort blond waar je haren na behandeling stante pede van verdrogen. Stro dat al twee lange zomermaanden op het veld ligt te verpieteren... dàt soort blond.
Aanvankelijk meen ik "te maken" te hebben met een groepje juveniel geweld. Hun kledij - veel te strakke jeans, dito jasje of stressed leren vest en niet te vergeten... die verdorde haardossen - laten zoveel vermoeden.
Even later merk ik dat ze me voorgaan aan de kassa. Deze keer zie ik ze in vooraanzicht.
Geen enkele van hen kan veel jonger zijn dan mezelf.
Ik weet niet wat ik moet of mag denken zonder hautain te klinken.
Dus hou ik m'n gedachten maar voor mezelf.
"Niet echt Olijf's types"... laat het me daar maar bij houden.
Ik begrijp zo'n zuurstofwaterblond niet... maar is het nódig dat ik dat begrijp? Zit daar iemand op te wachten? I think not :)
Onze werelden zijn gewoon verschillend... en ik besef dat ik me zelfs dààrin deerlijk zou kunnen vergissen...
dinsdag 8 maart 2011
8 maart: Internationale dag van de vrouw
Olijf is tot een belangrijke conclusie gekomen.
Het broeit al een tijdje en ik hoop m'n beslissing strategisch aan te pakken.
Vond het symbolisch dat het me zo intens bezighield 10 dagen voor m'n 45ste.
En dat ik het neerschrijf op de dag van de vrouw.
Ik wil dat dat iets betekent.... neem ik aan :)
Ten gepaste tijde en als ik het dan nog relevant vind, schrijf ik er misschien wat méér over.
Voorlopig moet u het doen met de wetenschap dat Olijf bezig is met haar leven om te gooien :)
Beter laat dan nooit.
Het broeit al een tijdje en ik hoop m'n beslissing strategisch aan te pakken.
Vond het symbolisch dat het me zo intens bezighield 10 dagen voor m'n 45ste.
En dat ik het neerschrijf op de dag van de vrouw.
Ik wil dat dat iets betekent.... neem ik aan :)
Ten gepaste tijde en als ik het dan nog relevant vind, schrijf ik er misschien wat méér over.
Voorlopig moet u het doen met de wetenschap dat Olijf bezig is met haar leven om te gooien :)
Beter laat dan nooit.
maandag 7 maart 2011
D-day
Maandag Klusdag.
Zometeen gaat Olijf een dagje werken bij zus.
Spijtig dat er weinig tijd zal zijn om van het zonnetje te genieten, maar we moeten erdoor.
Vandaag bereid ik me voor op een belangrijke beslissing. Eén en ander zal afhangen van de omstandigheden maar in m'n hoofd zijn de opties gekend.
Het doorhakken van de knoop maakt me niet vrolijk, maar een mens moet keuzes maken en Olijf heeft haar keuze al veel te lang uitgesteld.
Het is een kwestie van achteruit gaan, stilstaan of vooruit kijken.
Vooruit is de enige goeie weg, altijd.
Morgenvroeg zal ik opstaan met een klaar hoofd, sowieso.
En méér zeg ik er nu niet over, behalve
(ergens gelezen)
Love never hurts, only the lack or loss of it.
daarmee moet u het vandaag maar doen :)
Zometeen gaat Olijf een dagje werken bij zus.
Spijtig dat er weinig tijd zal zijn om van het zonnetje te genieten, maar we moeten erdoor.
Vandaag bereid ik me voor op een belangrijke beslissing. Eén en ander zal afhangen van de omstandigheden maar in m'n hoofd zijn de opties gekend.
Het doorhakken van de knoop maakt me niet vrolijk, maar een mens moet keuzes maken en Olijf heeft haar keuze al veel te lang uitgesteld.
Het is een kwestie van achteruit gaan, stilstaan of vooruit kijken.
Vooruit is de enige goeie weg, altijd.
Morgenvroeg zal ik opstaan met een klaar hoofd, sowieso.
En méér zeg ik er nu niet over, behalve
(ergens gelezen)
Love never hurts, only the lack or loss of it.
daarmee moet u het vandaag maar doen :)
zondag 6 maart 2011
Een goeie dag.
Olijf zou moeten werken.
Maar de zon schijnt.
Vandaag wil ik met mama een gebakje eten.
En dat lukt.
In de zon.
Voor zover dat kan, ben ik zeer tevreden.
Mama, geloof ik, is dat ook.
De dag was goed.
Op weg naar huis denk ik nog maar eens na over afscheid nemen.
Maar de zon schijnt.
Vandaag wil ik met mama een gebakje eten.
En dat lukt.
In de zon.
Voor zover dat kan, ben ik zeer tevreden.
Mama, geloof ik, is dat ook.
De dag was goed.
Op weg naar huis denk ik nog maar eens na over afscheid nemen.
Don't Worry, Be Happy
De basis voor een gelukkig leven is .... hmm... surprise surprise... gelukkig zijn.
Content zijn om grote en kleine dingen, dankbaar zijn voor alles wat je hebt (in tegenstelling tot zeuren over alles wat je niet hebt), tevreden zijn om wie en wat je bent (klinkt eenvoudiger dan het is), lachen, springen en dansen.
U weet net als ik dat Olijf zeer veel oefent. In heel veel gevallen met succes.
(Op voorwaarde dat een medemens niet onherroepelijk in zak en as zit, durf ik te stellen dat:) Wanneer Olijf lacht, lacht haar entourage mee. Boude stelling, niet?
En toch...
Hoe vrolijker IK ben, hoe vrolijker vrienden, collega's en familie.
En gek genoeg... hoe méér vrolijke dingen er gebeuren.
Het vraagt uiteraard een kleine "inspanning" om die fijne dingetjes ook te willen zien...
De afgelopen week was er eentje die kon meetellen.
Op het werk liep alles aan een hoger tempo dan normaal maar desalniettemin vlotjes.
Thuis hield ik het rustig maar tevree.
De zon brak door van dinsdag tot vrijdag... altijd een PRIMA hulpje om de inwendige wolken te verdrijven.
Eind deze week zou petekindje terug naar huis keren, na maanden revalidatie in Pellenberg. Maanden lang hadden zus en schoonbroer dagelijks het traject huis - Leuven - huis gereden, moest petekindje iedere keer weer afscheid nemen van ouders en vrienden en nu was het zover... ze mocht terugkeren.
Enkele weken geleden vroeg m'n negenjarig nichtje naar verluidt aan de verpleegsters: "Hoe zit dat hier? Wanneer mag ik eindelijk terug beginnen stappen met m'n K-Walker?"
(Olijfnoot: 'n K-walker is een soort van looprekje).
De verpleegsters hadden verbaasd opgekeken, de specialisten geconsulteerd en die zeiden "Als E voelt dat ze er klaar voor is, moeten we er maar eens mee beginnen. Binnen een week of twee mag ze weer naar huis".
Het nieuws had haar eerst met vreugde vervuld.... En dan sloeg het ongeduld toe. Twee weken duren héél lang voor een meisje van 9. Vooràl als ze moet wachten om terug naar haar gezinnetje te mogen keren.
Maar goed, de twee weken passeerden, zoals dat pleegt te gaan en wij zouden haar gepast verwelkomen.
Zus C vond een Welkom Thuis-doek een leuk idee. "Een spandoekje" had ze gezegd.
...
dat doekJE bleek een flink uit de kluiten gewassen ding EN dat moest wegens tijdsgebrek op andere dagen Woensdag al gepositioneerd worden.
Terwijl de pasta in het kokend water glipte, glipten Olijf en zus C naar buiten, gewapend met trapladder, hamertje en nagels EN een resem koordjes om het doek nog twee dagen op te rollen tot het moment van onthulling....
Vrijdag was een drukke dag.
Naast de "gewone" taken, zocht EN vond Olijf iets voor de zoon van een vriendin, PRECIES wat hij gevraagd had (en daar wordt een Olijf zeer content van :)), deden Olijf en collega A hun eerste middagterrasje in de zon en werden er plannen gesmeed om 's avonds een surprise visit te brengen aan collega T die net de hele week had verhuisd naar haar droomwoning.
Het huis, dat zij al sinds jaar en dag op het oog had (ze kende het omdat het voordien bewoond werd door vrienden van haar en zij daar vaak had gelogeerd) was nu eindelijk "het hare" geworden, huurgewijs dan.
En inderdaad, het was prachtig gelegen, oogde zeer apart en gezellig... Toen we het zagen, was er duidelijk sprake van plaatsvervangend contentement :)
Blij dat deze juffrouw eindelijk had gekregen waar ze al zo lang op aasde. Er bestààt nog gerechtigheid.
Een meegebracht flesje Cava mét fluitjes (compleet met Kringwinkel prijsetiketje er nog ààn) maakte de boel extra feestelijk.
T was erg blij met het verrassingsbezoek. Wij waren haar eerste gasten geweest, zei ze...
Olé.
Van het ene feest naar het andere, want het was vrijdag en NU kwam nichtje E thuis.
Het kind was zichtbaar blij met haar welkomstfeestje (kadootjes incluis, of wat dacht u?).
Enige mogelijke domper op de vreugde was gefluisterde mededeling van zus dat we moesten afwachten of E's terugkeer definitief was. Binnen een maand zou ze geëvalueerd worden. Indien onvoldoende vooruitgang, zou ze moeten terugkeren naar Leuven.
We hopen met z'n allen dat E zich nog maar eens de kleine strijdster toont die ze tot nu toe altijd is geweest. In dat geval mag zij binnen een maandje gewoon lekker thuis blijven bij mama en papa...
Fingers crossed.
Zaterdag: haarknipdag.
Olijf heeft sinds begin dit jaar 1 zaterdag op de 2 vrij. Dat opent meer mogelijkheden naar vrijetijdsbesteding toe en idem dito naar haarkappersbezoek.
Eerder deze week had ik gebeld om te horen of de zaak open bleef (Carnaval, weetuwel?) en dat bleek geen probleem.
De zon die al de hele week had geschenen, verstopte zich voor één dagje achter de wolken. Uitgerekend op de dag dat Olijf naar de kust reed.
Lang blijven kon ik toch niet omdat we in de namiddag bezoek van vrienden uit Italië zouden krijgen. Ze waren "in de buurt" voor zaken en wilden graag gedag komen zeggen.
Gezien het donkere weer aan zee werd het een knipbezoek, 5 minuutjes op het strand, even stoppen voor een aperootje en weer weg. Ik had graag langer gestopt om nog wat mensen te bezoeken, maar de tijd was wat ie was. Volgende keer beter.
Laatste keer dat ik op het strand liep, was ergens in november.... de sneeuw op het strand-affaire als u het zich nog herinnert.
Ik dàcht dat ik toen het hondenbord had gefotografeerd en deed het deze keer opnieuw, kwestie van contrasten vast te leggen. Helaas, nu ik terugklik, zie ik dat het om het àndere bord ging.
Geen probleem, een contrast is er sowieso te zien, al was het maar omdat er geen sneeuw lag en geen greintje zonneschijn te bespeuren :)
Noteer: zaterdag 5 maart... eerste blik geworpen op onze kust. En dan weer opgeraapt :)
Het weerzien met de Italiaanse vrienden was warm en hartelijk. Een klein jaartje geleden waren ze hier nog eens gepasseerd. Ze zoeken ons graag op. Dat geldt ook voor onze ouders, die F eeuwig dankbaar blijft voor de kansen die ze hem boden zo'n dikke 20 jaar geleden. Het is mooi om aan te zien hoe z'n houding naar m'n ouders diep respect uitstraalt. Soms zijn oude Italiaanse normen niet gewoon ouwerwets maar sierlijk waardig....
Vorig jaar waren papa en mama er nog bij. Deze keer bezochten we tezamen papa's graf.
Tja....
We rondden de namiddag af met een etentje in de buurt.
We gingen voor het gemak (en omdat niemand grote honger had) naar een eet-ablissement in m'n oude nieuwe duikclubhuis. Ikzelf had er nog nooit gegeten en dat was verder ook van weinig belang. De uitbaters ken ik als mededuikers dus dat is altijd meegenomen.
De verrassing echter die me daar te wachten stond, had ik nooit kunnen verwachten.
Terwijl we al tetterend zaten te wachten op onze bestelling, hoorde ik van aan een andere tafel plots... "Sandra?"
Ik keek op en herkende de vrouw in kwestie niet. Met een mix van verwondering en nieuwsgierigheid vroeg ik uiteraard van waar ik haar moest kennen.
"Wendy" zei ze... en nog vóór ze verder kon praten, vulde ik haar naam aan met de familienaam.
Nu ik beter keek en luisterde, herkende ik m'n beste schoolmaatje uit de lagere school. Ze leek sprékend op haar moeder, zowel uiterlijk als gedragsgewijs. Griezelig bijna :)
Ging meteen even bij haar aan tafel zitten. Het was bizar.
Net als haar moeder was ze van het zéér nieuwgierige type. Wilde exact weten wie alle mensen aan m'n tafel waren, waarom m'n petekindje in een rolstoel zat, enzoverder. Daarbij deed ze ook precíes wat haar mama vroeger deed: het antwoord op haar vele vragen onderbreken met verhalen over ditjes en datjes. Het stoorde me niet, ik vond het zelfs grappig, maar het maakte wel dat ik alle antwoorden gemiddeld 5 keer moest hervatten vooraleer m'n verhaal compleet was.
De details die zij zich nog herinnerde uit onze kindertijd waren fenomenaal.
Ikzelf heb maar een heel vaag en algemeen beeld van m'n kindertijd. Waarom dat is, weet ik niet, maar het ís zo. Verfrissend is het dan wanneer je iemand ontmoet die een heleboel gaten kan opvullen :)
We hebben met tussenpozen nog veel gepraat gisteravond. Probeerde m'n aandacht fair te verdelen tussen de schoolvriendin en de Italiaanse bezoekers.
De kids hielden zich intussen bezig met Wendy's hondjes. Fluweelzachte pelsjes en rustige beestjes. Petekindje E was verkocht.
Ze wil ook graag een hondje.
Helaas, door de vele allergieën die bij m'n zus thuis circuleren, behoort een hond niet tot de mogelijkheden, hoewel het meteen duidelijk was dat zo'n dier voor m'n nichtje een grote meerwaarde zou hebben.
Olijf had een goed gevulde week en een drukke en snelle zaterdag. Bijna teveel indrukken om in één keer te verwerken... maar ik kan ertegen :)
Samenvatting.
Deze week liep óver van goede mensen en fijne gebeurtenissen. Hier en daar zijn er nog onkruidjes te wieden maar Olijf bezint zich daar rustig over.
Het ding is... hoe meer mooie dingen je ziet, hoe minder zin je hebt om de "rotte plekken" nog te onderhouden.
Wat ik met m'n rustige bezinning hoop te bereiken, is het maken van onderscheid tussen gapende wonden en gewone blauwe plekken en builen.
Van het ene wil je zo snel mogelijk af, het andere kan je simpelweg negeren.
Het leven zit raar in elkaar. Meer wou ik eigenlijk niet zeggen :)
Kers op de taart: binnen 2 weken is het Lente en komt er een uurtje avondlicht bij!!!!!
Content zijn om grote en kleine dingen, dankbaar zijn voor alles wat je hebt (in tegenstelling tot zeuren over alles wat je niet hebt), tevreden zijn om wie en wat je bent (klinkt eenvoudiger dan het is), lachen, springen en dansen.
U weet net als ik dat Olijf zeer veel oefent. In heel veel gevallen met succes.
(Op voorwaarde dat een medemens niet onherroepelijk in zak en as zit, durf ik te stellen dat:) Wanneer Olijf lacht, lacht haar entourage mee. Boude stelling, niet?
En toch...
Hoe vrolijker IK ben, hoe vrolijker vrienden, collega's en familie.
En gek genoeg... hoe méér vrolijke dingen er gebeuren.
Het vraagt uiteraard een kleine "inspanning" om die fijne dingetjes ook te willen zien...
De afgelopen week was er eentje die kon meetellen.
Op het werk liep alles aan een hoger tempo dan normaal maar desalniettemin vlotjes.
Thuis hield ik het rustig maar tevree.
De zon brak door van dinsdag tot vrijdag... altijd een PRIMA hulpje om de inwendige wolken te verdrijven.
Eind deze week zou petekindje terug naar huis keren, na maanden revalidatie in Pellenberg. Maanden lang hadden zus en schoonbroer dagelijks het traject huis - Leuven - huis gereden, moest petekindje iedere keer weer afscheid nemen van ouders en vrienden en nu was het zover... ze mocht terugkeren.
Enkele weken geleden vroeg m'n negenjarig nichtje naar verluidt aan de verpleegsters: "Hoe zit dat hier? Wanneer mag ik eindelijk terug beginnen stappen met m'n K-Walker?"
(Olijfnoot: 'n K-walker is een soort van looprekje).
De verpleegsters hadden verbaasd opgekeken, de specialisten geconsulteerd en die zeiden "Als E voelt dat ze er klaar voor is, moeten we er maar eens mee beginnen. Binnen een week of twee mag ze weer naar huis".
Het nieuws had haar eerst met vreugde vervuld.... En dan sloeg het ongeduld toe. Twee weken duren héél lang voor een meisje van 9. Vooràl als ze moet wachten om terug naar haar gezinnetje te mogen keren.
Maar goed, de twee weken passeerden, zoals dat pleegt te gaan en wij zouden haar gepast verwelkomen.
Zus C vond een Welkom Thuis-doek een leuk idee. "Een spandoekje" had ze gezegd.
...
dat doekJE bleek een flink uit de kluiten gewassen ding EN dat moest wegens tijdsgebrek op andere dagen Woensdag al gepositioneerd worden.
Terwijl de pasta in het kokend water glipte, glipten Olijf en zus C naar buiten, gewapend met trapladder, hamertje en nagels EN een resem koordjes om het doek nog twee dagen op te rollen tot het moment van onthulling....
Vrijdag was een drukke dag.
Naast de "gewone" taken, zocht EN vond Olijf iets voor de zoon van een vriendin, PRECIES wat hij gevraagd had (en daar wordt een Olijf zeer content van :)), deden Olijf en collega A hun eerste middagterrasje in de zon en werden er plannen gesmeed om 's avonds een surprise visit te brengen aan collega T die net de hele week had verhuisd naar haar droomwoning.
Het huis, dat zij al sinds jaar en dag op het oog had (ze kende het omdat het voordien bewoond werd door vrienden van haar en zij daar vaak had gelogeerd) was nu eindelijk "het hare" geworden, huurgewijs dan.
En inderdaad, het was prachtig gelegen, oogde zeer apart en gezellig... Toen we het zagen, was er duidelijk sprake van plaatsvervangend contentement :)
Blij dat deze juffrouw eindelijk had gekregen waar ze al zo lang op aasde. Er bestààt nog gerechtigheid.
Een meegebracht flesje Cava mét fluitjes (compleet met Kringwinkel prijsetiketje er nog ààn) maakte de boel extra feestelijk.
T was erg blij met het verrassingsbezoek. Wij waren haar eerste gasten geweest, zei ze...
Olé.
 |
| noteer: 4 maart 2011. De sjaal hoefde zelfs niet ààn :) |
 |
| languit op de nieuwe zetel in T's nieuwe huisje :) |
 |
| nonchalance troef :) |
Het kind was zichtbaar blij met haar welkomstfeestje (kadootjes incluis, of wat dacht u?).
Enige mogelijke domper op de vreugde was gefluisterde mededeling van zus dat we moesten afwachten of E's terugkeer definitief was. Binnen een maand zou ze geëvalueerd worden. Indien onvoldoende vooruitgang, zou ze moeten terugkeren naar Leuven.
We hopen met z'n allen dat E zich nog maar eens de kleine strijdster toont die ze tot nu toe altijd is geweest. In dat geval mag zij binnen een maandje gewoon lekker thuis blijven bij mama en papa...
Fingers crossed.
Zaterdag: haarknipdag.
Olijf heeft sinds begin dit jaar 1 zaterdag op de 2 vrij. Dat opent meer mogelijkheden naar vrijetijdsbesteding toe en idem dito naar haarkappersbezoek.
Eerder deze week had ik gebeld om te horen of de zaak open bleef (Carnaval, weetuwel?) en dat bleek geen probleem.
De zon die al de hele week had geschenen, verstopte zich voor één dagje achter de wolken. Uitgerekend op de dag dat Olijf naar de kust reed.
Lang blijven kon ik toch niet omdat we in de namiddag bezoek van vrienden uit Italië zouden krijgen. Ze waren "in de buurt" voor zaken en wilden graag gedag komen zeggen.
Gezien het donkere weer aan zee werd het een knipbezoek, 5 minuutjes op het strand, even stoppen voor een aperootje en weer weg. Ik had graag langer gestopt om nog wat mensen te bezoeken, maar de tijd was wat ie was. Volgende keer beter.
Laatste keer dat ik op het strand liep, was ergens in november.... de sneeuw op het strand-affaire als u het zich nog herinnert.
Ik dàcht dat ik toen het hondenbord had gefotografeerd en deed het deze keer opnieuw, kwestie van contrasten vast te leggen. Helaas, nu ik terugklik, zie ik dat het om het àndere bord ging.
Geen probleem, een contrast is er sowieso te zien, al was het maar omdat er geen sneeuw lag en geen greintje zonneschijn te bespeuren :)
Noteer: zaterdag 5 maart... eerste blik geworpen op onze kust. En dan weer opgeraapt :)
 |
| geen hoogstaande fotografie. Het grijs druipt er wél vanaf, vindt u niet? |
 |
| Bizar, vond ik, hoe mensen bij een strandwandeling bij eb steevast langs het water willen wandelen. Wat doet water met mensen? |
Vorig jaar waren papa en mama er nog bij. Deze keer bezochten we tezamen papa's graf.
Tja....
We rondden de namiddag af met een etentje in de buurt.
We gingen voor het gemak (en omdat niemand grote honger had) naar een eet-ablissement in m'n oude nieuwe duikclubhuis. Ikzelf had er nog nooit gegeten en dat was verder ook van weinig belang. De uitbaters ken ik als mededuikers dus dat is altijd meegenomen.
De verrassing echter die me daar te wachten stond, had ik nooit kunnen verwachten.
Terwijl we al tetterend zaten te wachten op onze bestelling, hoorde ik van aan een andere tafel plots... "Sandra?"
Ik keek op en herkende de vrouw in kwestie niet. Met een mix van verwondering en nieuwsgierigheid vroeg ik uiteraard van waar ik haar moest kennen.
"Wendy" zei ze... en nog vóór ze verder kon praten, vulde ik haar naam aan met de familienaam.
Nu ik beter keek en luisterde, herkende ik m'n beste schoolmaatje uit de lagere school. Ze leek sprékend op haar moeder, zowel uiterlijk als gedragsgewijs. Griezelig bijna :)
Ging meteen even bij haar aan tafel zitten. Het was bizar.
Net als haar moeder was ze van het zéér nieuwgierige type. Wilde exact weten wie alle mensen aan m'n tafel waren, waarom m'n petekindje in een rolstoel zat, enzoverder. Daarbij deed ze ook precíes wat haar mama vroeger deed: het antwoord op haar vele vragen onderbreken met verhalen over ditjes en datjes. Het stoorde me niet, ik vond het zelfs grappig, maar het maakte wel dat ik alle antwoorden gemiddeld 5 keer moest hervatten vooraleer m'n verhaal compleet was.
De details die zij zich nog herinnerde uit onze kindertijd waren fenomenaal.
Ikzelf heb maar een heel vaag en algemeen beeld van m'n kindertijd. Waarom dat is, weet ik niet, maar het ís zo. Verfrissend is het dan wanneer je iemand ontmoet die een heleboel gaten kan opvullen :)
We hebben met tussenpozen nog veel gepraat gisteravond. Probeerde m'n aandacht fair te verdelen tussen de schoolvriendin en de Italiaanse bezoekers.
De kids hielden zich intussen bezig met Wendy's hondjes. Fluweelzachte pelsjes en rustige beestjes. Petekindje E was verkocht.
Ze wil ook graag een hondje.
Helaas, door de vele allergieën die bij m'n zus thuis circuleren, behoort een hond niet tot de mogelijkheden, hoewel het meteen duidelijk was dat zo'n dier voor m'n nichtje een grote meerwaarde zou hebben.
 |
| Petekindje, schoolvriendin en hondje |
Olijf had een goed gevulde week en een drukke en snelle zaterdag. Bijna teveel indrukken om in één keer te verwerken... maar ik kan ertegen :)
Samenvatting.
Deze week liep óver van goede mensen en fijne gebeurtenissen. Hier en daar zijn er nog onkruidjes te wieden maar Olijf bezint zich daar rustig over.
Het ding is... hoe meer mooie dingen je ziet, hoe minder zin je hebt om de "rotte plekken" nog te onderhouden.
Wat ik met m'n rustige bezinning hoop te bereiken, is het maken van onderscheid tussen gapende wonden en gewone blauwe plekken en builen.
Van het ene wil je zo snel mogelijk af, het andere kan je simpelweg negeren.
Het leven zit raar in elkaar. Meer wou ik eigenlijk niet zeggen :)
Kers op de taart: binnen 2 weken is het Lente en komt er een uurtje avondlicht bij!!!!!
zaterdag 5 maart 2011
Te laat
2 maanden en 24 uur geleden leefde m'n papa nog.
Nét... Hij ademde nog maar dat wàs het dan ook ongeveer.
2 maanden en 24 uur geleden was ik nog wakker.
Nét... want even later zou ik in slaap vallen.
2 maanden en 19 uur geleden werd ik weer wakker.
En papa leefde niet meer.
Ik realiseer het me te laat dat gisteren 4 maart was.
En een beetje neem ik het mezelf kwalijk.
Want papa zit nog wél in mijn gedachten, zelfs al lach ik veel, vaak en uitbundig.
Wie niet beter weet, zou denken dat ik blij ben dat hij er niet meer is.
Niets
is
minder
waar.
Nét... Hij ademde nog maar dat wàs het dan ook ongeveer.
2 maanden en 24 uur geleden was ik nog wakker.
Nét... want even later zou ik in slaap vallen.
2 maanden en 19 uur geleden werd ik weer wakker.
En papa leefde niet meer.
Ik realiseer het me te laat dat gisteren 4 maart was.
En een beetje neem ik het mezelf kwalijk.
Want papa zit nog wél in mijn gedachten, zelfs al lach ik veel, vaak en uitbundig.
Wie niet beter weet, zou denken dat ik blij ben dat hij er niet meer is.
Niets
is
minder
waar.
vrijdag 4 maart 2011
Stom toeval
De eigen blog bezoeken met een uitgesproken drang maar geen tijd om te schrijven.
Naar het tellertje in de rechterkolom kijken
en zien dat we 16 dagen 14 uur 16 minuten en 14 seconden
verwijderd zijn
van de lente.
Dan lach ik eens :)
Naar het tellertje in de rechterkolom kijken
en zien dat we 16 dagen 14 uur 16 minuten en 14 seconden
verwijderd zijn
van de lente.
Dan lach ik eens :)
woensdag 2 maart 2011
Olijf's ei
Ben bijna aan het eind van een boek geraakt. Alweer iets levensbeschouwelijks.
Wanneer het uit is (vermoedelijk morgen), voel ik dat ik een ei kwijt moet.
Zodra ik tijd en inspiratie heb.....
Wanneer het uit is (vermoedelijk morgen), voel ik dat ik een ei kwijt moet.
Zodra ik tijd en inspiratie heb.....
dinsdag 1 maart 2011
Olijf's maand
Maart. Maand van m'n geboorte.
Da's dus mijn maand... zonder het ego echt te willen strelen :)
1 maart tekent zich met enkele losse dingetjes.
1/ Deugnieterij op het eind van de werkdag.
Wat doet een mens wanneer een "erotisch" lingeriesetje wordt binnengebracht?
Ah...
een mannequin aankleden die de nietsvermoedende en toevallig afwezige mannelijke collega morgenochtend zal begroeten :)
Benieuwd wat het met z'n hormonenspiegel zal doen. Beetje spijt dat ik er morgen niet zal zijn :)
2/ Horen op de TV-reclame dat er nu ook kattenvoer bestaat voor gesteriliseerde poezen... hoe blijven ze't verzinnen?
3/ Alweer enkele dagen rondlopen met een paar persoonlijke diepzinnigheden en me afvragen of ze de blog zullen halen (en vandaag beslissen om er nog eens een nachtje over te slapen)
4/ Een kleine 24 uren verwijderd zijn van de wetenschap dat het derde raam niet vóór de 14de van deze maand zal geplaatst worden. Weten dat daardoor de nieuwe keuken sowieso geen feit zal zijn vóór m'n verjaardag ... en daar m'n neus bij neerleggen.
5/ Tussen einde werkdag en thuiskomst binnenspringen bij de brillenwinkel en een kwartier lang contempleren om alweer een dikke som tegen een nieuwe bril aan te gooien... en het dan niet doen :)
6/ Ergens halfweg de dag bedenken dat ik een dik handvol mensen doodgraag zie. Sommigen verdienen het, over anderen twijfel ik. Maar graag zien blijft me een warm gevoel geven. Swat....
Een dag kan gevuld zijn met kleine onnozelheden en tóch pliezant zijn
Smile :)
Da's dus mijn maand... zonder het ego echt te willen strelen :)
1 maart tekent zich met enkele losse dingetjes.
1/ Deugnieterij op het eind van de werkdag.
Wat doet een mens wanneer een "erotisch" lingeriesetje wordt binnengebracht?
Ah...
een mannequin aankleden die de nietsvermoedende en toevallig afwezige mannelijke collega morgenochtend zal begroeten :)
Benieuwd wat het met z'n hormonenspiegel zal doen. Beetje spijt dat ik er morgen niet zal zijn :)
2/ Horen op de TV-reclame dat er nu ook kattenvoer bestaat voor gesteriliseerde poezen... hoe blijven ze't verzinnen?
3/ Alweer enkele dagen rondlopen met een paar persoonlijke diepzinnigheden en me afvragen of ze de blog zullen halen (en vandaag beslissen om er nog eens een nachtje over te slapen)
4/ Een kleine 24 uren verwijderd zijn van de wetenschap dat het derde raam niet vóór de 14de van deze maand zal geplaatst worden. Weten dat daardoor de nieuwe keuken sowieso geen feit zal zijn vóór m'n verjaardag ... en daar m'n neus bij neerleggen.
5/ Tussen einde werkdag en thuiskomst binnenspringen bij de brillenwinkel en een kwartier lang contempleren om alweer een dikke som tegen een nieuwe bril aan te gooien... en het dan niet doen :)
6/ Ergens halfweg de dag bedenken dat ik een dik handvol mensen doodgraag zie. Sommigen verdienen het, over anderen twijfel ik. Maar graag zien blijft me een warm gevoel geven. Swat....
Een dag kan gevuld zijn met kleine onnozelheden en tóch pliezant zijn
Smile :)
Abonneren op:
Posts (Atom)