Plus est en vous

De zon schijnt. Er loopt vanalles goed in Olijf's leven, maar ook één en ander dat beter zou kunnen.
Het leven, nix speciaals aan de hand dus.

Vooral wanneer een mens af en toe eens stopt om naar andermans levens te kijken, realiseert hij/zij zich dat klagen over kleine ongenoegens bijna schandelijk is.

En toch, het is des menschen...

Woensdag 23 maart. Na enkele zware weken ter voorbereiding van het hoogtepunt van ons Kringwinkeljaar én een extra zware en extra lange werkzaterdag in overuren, besluit ik een dagje in de week te "nemen".
Er wordt goed weer voorspeld en Olijf is het beu om altijd binnen te zitten wanneer het buiten lekker is. Deze dag heb ik verdiend, vind ik.

Warm, zonnig en weinig wind... ik heb zin in een wandeling langs het strand.
En kan die, na beleefde navraag, krijgen in gezelschap. Samen wandelen is altijd fijner dan alleen.
Ik neem me voor om alles sereen te houden, niet méér te zeggen dan nodig is en gewoon in stilte de wandeling te nemen voor wat ze is.
Dat lukt.

Er gebeurt nix noemenswaardigs, behalve dat Olijf content is dat ze het strand onder de voeten voelt.
En content is goed genoeg de dag van vandaag.

Na de wandeling gaat alles steil bergaf.
Details zijn hier niet op hun plaats, net zo min als namen. Zulke dingen ben ik beu, al moet ik toegeven dat de drang om schandpaalgewijs tewerk te gaan soms groot is.

Bij pot en pint gebeurt het volgende:

• getuige zijn van flagrante leugens
• vaststellen dat normaal beleefd gedrag - zoals daar is: vreemden die plaatsnemen aan dezelfde tafel, even aan elkaar voorstellen - niet meer aan de orde is
• noodgedwongen deelnemen aan totààl nietszeggende gesprekken die bol staan van trivialiteit
• merken dat hoeveelheden genuttigde pinten en onmenselijk late uren van thuiskomst nog zowat het enige zijn wat het leven van een volwassen mens definieert...

Dat koetjes en kalfjes niet meer op een semi-interessante wijze kunnen besproken worden... goh... tis niet erg maar op den duur wel érg vervelend.

Zelfs dat iemand niet verder komt dan "50 pinten in de laatste 24 uur en maar enkele uren geslapen"... tja... dat moet ie zélf maar weten.  Olijf bedenkt in zo'n geval enkel "Hoe zónde. Plus est en vous. Wat spijtig dat je jezelf zo ondermaats verkoopt want je bént beter dan dit".

Liegen, dat ligt gevoeliger. Het ging zelfs niet om belangrijke onwaarheden. Gewoon het soort dingen waarmee je jezelf, middels een loopje met de waarheid, interessanter probeert te maken dan je denkt te zijn. En ook dàt vind ik dan weer triest.
Wat IS het met mensen dat ze zichzelf zó laag inschatten en er "dus"  niets beters op vinden dan het leugentje om bestwil te verzinnen zodat ze zichzelf denken op te krikken tot het niveau van hun gesprekspartner? Je bent toch wie je bent en onder normale omstandigheden is dat meestal méér dan voldoende! Tenzij je diep vanbinnen niet blij bent met jezelf......
Vreemd in dit geval, dat Olijf te maken heeft met een zelfverklaard ik-hou-van-mezelf-persoon. De overdrijvingen die ik hoor, geven mij een héél ander beeld en ik krimp stilaan ineen van plaatsvervangende tristesse.
Iets in me wil de waarheid aan het licht brengen, maar wat heb IK eraan om compagnon op die manier te kleineren? Dus door te zwijgen, lieg ik stilletjes méé en dat staat me niets aan.
En plots begrijp ik ook weer mensen die vroeger béter wisten maar Olijf niet inlichtten. Ik heb hen dat een poosje kwalijk genomen, maar ik begrijp nu dat het moeilijk is om loyauteit tegenover de ene af te wegen tegen sympathie voor de andere. Wie wil je ràken, niewaar? En wat niet weet niet deert ... enzo....

Er volgden nog enkele hoogstandjes van botte onbeleefdheid. Zonet stonden ze hier nog. Nu, dankzij de delete-knop, niet meer.
Onderwerp in kwestie verdient zoveel aandacht niet.

Maar Olijf heeft beslist dat zij wél wat méér verdient dan de middelmatigheid waaraan ze zichzelf blootstelde.
Ik heb me laten teleurstellen. Niet omdat ik niet kreeg wat ik had gehoopt... ik had bijzonder weinig gehoopt nèt om dit soort toestanden te vermijden.
Wanneer je echter nog minder krijgt dan wat als minimaal normaal-menselijk kan worden beschouwd... tja... dan wordt je vooralsnóg teleurgesteld.
Hope for nothing and expect the worst ware hier op z'n plaats geweest. Deel één had ik al ingecalculeerd. Deel twee verdorie vergeten!


Dit gebeurt dus soms.
Dat mensen zich nóg erger tonen dan waar je sowieso al rekening had mee gehouden...

Wat ik gisteren zag, was één grote teleurstelling op alle mogelijke manieren.
Over hoe ik bejegend werd. Over hoe ik dat toeliet. Over middelmatigheid... neigend naar ondermaatsheid. Over hoe een mens de eigen kwaliteit zó kan tenietdoen. Over hoe ik dat altijd heb geweten maar nooit heb toegegeven en hoopte op beterschap. Over hoe dom een mens (lees ook Olijf) wíl of kan zijn.
Over hoe de mantel der liefde groot is maar niet oneindig.
En over hoe iedereen, mits hij/zij maar genoeg pusht, er uiteindelijk geheel alleen voor kan zorgen dat het laatste greintje waardering finaal verdwijnt.


Gisteren had ik een strandwandeling. Méér niet.
Het duurde niet lang voor ik wenste dat ik ze gewoon alleen had gedaan. Het had de kwaliteit ervan verhoogd... ongetwijfeld.