Lieve lezer,
ik zou zo graag over fijne dingen schrijven.
Vandaag "organiseerde" ik mezelf zelfs door gedachtenflarden in m'n agenda te noteren, zodat ik ze (hopelijk volgende week) op de blog zou kunnen zetten.
Maar strepen door de rekening zijn tegenwoordig schering en inslag.
Papa is dood. Dat weet u intussen.
Tijd om eens een deftige hulde aan hem te formuleren, heb ik nog niet gehad, maar die kómt... vast en zeker.
Ik heb al vaker loze beloften gedaan, vooral na een vakantie. Ik zou schrijven, ik zou verslagen.. en na verloop van tijd zag ik er de zin niet meer van in om het te delen.
Voor papa is het nu nooit meer te laat. Over hem KOMT er een blogpost.
Doordat papa dood is, heeft mama het moeilijk. Nix nieuws onder de zon. Echtgenotes plegen in de rouw te zijn na het overlijden van hun andere helft.
Met mama gaat het echter al een hele poos niet zo lekker. En als ik zeg hele poos, dan mag u daar in uw hoofd gerust jààààààààààààààààren van maken.
Zo'n toestand - ik schrijf NIET om vuile was buiten te hangen maar om m'n medemens te waarschuwen - is iets wat je niet echt ziet gebeuren. Het is te zeggen... je ziet het wèl, je wéét het zelfs... vergelijk het met een opgroeiend kind.... je wéét dat het groeit, je ziet het zelfs.... maar het werkelijke resultaat ZIE je pas écht wanneer je foto's bekijkt van enkele jaartjes terug... "wat is hij GROOT geworden, zeg!".
Idem dito met mama.
Het ontging ons niet dat ze stilaan veranderde, onze lieve, vroeger altijd in de weer zijnde, spring-in-het-veld-mama. We dachten lege-nest-syndroom. Kom kom... dat gaat wel over.
Of effect van de oppensioenstelling. Even wennen.... dat gaat wel over.
Alleen... het GING niet over. Het werd alleen maar erger.
Aandacht zoeken, op de meest onhandige manier... ze werd steeds vaker ziek. Echt? Ingebeeld? Wie kon het zeggen?
De ene keer konden de dokters wat ontdekken, de andere keer waren de symptomen zó vaag dat we - bijna noodgedwongen - aan psychosomatische klachten dachten.
Maar zoiets durf je niet te zeggen... stel dat het échte ongemakken waren.
Vrij snel werd het duidelijk dat er geen onderscheid meer bestond tussen een onschuldige hoofdpijn en een acute levensbedreigende aandoening. Alles was even erg. Alles even belangrijk.
Alles.... éven aandachtwaardig.
Jaren gingen voorbij.
Intussen kreeg papa een noodlottige prognose. Gemiddeld 10 jaren stonden hem nog te wachten.
Hij heeft het ongeveer 9 jaren uitgezongen.
In het begin deed hij het goed. Een behandeling links en rechts, beetje kloppen hier, wat vijzen daar en hij was weer zo goed als nieuw.
Alleen... de perioden van herstel werden langzaamaan korter en de perioden van ziekte en behandeling steeds langer.... en uitzichtlozer.
Het was niet genoeg.
Mama werd helaas niet beter. Integendeel... ze werd zieker. Het liefst op momenten dat het ook slecht ging met papa.... het liefst terwijl we al bezig waren met het bezoeken van 2 zieken (er verkeerde nóg een familielid in reëel acute toestand)... mama kreeg dan óók en wéér onverklaarbare pijnen...
Hupla!
Op ons (naar we toen dachten) diepste punt, bezocht het deel van het gezin dat nog overbleef, DRIE APARTE ziekenhuisbedden (verspreid over TWEE ziekenhuizen).
Intussen is papa dood.
Twee weken waren we met 3 volwassen vrouwen bijna fulltime druk in de weer om de begrafenis en al wat daarrond hangt te organiseren. Tussendoor wat luisteren naar mama, een beetje troosten en dan weer "moedig" verder doen.
Twee weken, drie volwassen vrouwen, fulltime... leest u dat maar even na.
Afgelopen maandag leek het alsof de rust stilaan zou kunnen wederkeren.
Jaaaaaa, we wisten dat het nog erg zwaar zou zijn voor onze mama. Dat kàn ook niet anders.
Jaaaaaa, we wisten dat het in haar geval extra zwaar zou zijn, gezien haar lijdend verleden.
Maar dat ons maar één dag rust was gegund na de voorbije jaren.... dat wisten we NIET.
Dinsdagavond zaten alweer 2 van de 3 zussen in het ziekenhuis. Voor de goeie maat: exact twee weken nadat we de deuren van het hospitaal achter ons hadden gesloten met een dood lijf van wie ooit onze papa was geweest... nog steeds op het bed gelegen.
Terwijl de bloemen op zijn graf liggen te verwelken, zitten de zussen alweer aan een ziekenbed.
De details van de opname wil ik hier niet neerschrijven. Ik hou het bij acuut en onnodig.
Het komt erop neer dat het klaarblijkelijk weer tijd is dat de aandacht geheel en onverdeeld naar mama gaat. De klok rond, liefst. En allemaal tegelijk.
Dinsdag, op weg naar het ziekenhuis, vroeg ik me af welke lovende woorden ik over m'n mama zou kunnen zeggen in de mis.... Ik kon er maar geen RECENTE bedenken.
Ergens tussen de 10 en 20 jaar is het intussen geleden sinds ik m'n oude levendige mama zag.... (het wordt op den duur moeilijk om de tijd correct in te schatten).
Ik kàn me mooie dingen herinneren uit onze kindertijd. Maar als volwassene? Als vrouw die best wel eens had willen shoppen met haar moeder, nu ze tijd had? Nee..... nix.... ab-so-luut nix.
Shoppen zou niet gaan, omdat haar voeten zo'n pijn deden. Of omdat die verdomde hoofdpijn ten allen tijde kon opduiken. Of omdat ze zo snel moe werd. Of omdat ze "moest" zorgen voor eten voor haar man.
Shoppen zou ook nooit leuk geweest zijn, omdat ze zonodig moest praten over wat ze allemaal had mislopen "in de naam der liefde". Of over alle aandoeningen en de daarmee gepaarde medicatie.
Mijn mama.... ik hou van haar. Even veel als van m'n papa.
Maar mooie herinneringen? Ik moet ze ver gaan zoeken.
En vandaag.... vandaag leeft ze nog... godzijdank... alhoewel.
Het is duidelijk dat een deel van haar hier niet meer wil zijn, op deze aardkloot.
Het deel van haar dat hier - om godweetwelke reden - nog wél blijft (en verstaat u me niet verkeerd... ik wil haar graag nog een tijdje in m'n leven).... dàt deel houdt ons in een verstikkende wurggreep.
Al het mogelijke is niet meer genoeg. Een eigen leven leiden schijnt ons niet meer te zijn gegund.
Een leven lijden.... dat mogen we nog wél.
Ik hou van omhelzingen. Zielsveel.
Maar wanneer je voelt alsof je gaat stikken, is een gemeende goedenachtzoen éven teveel gevraagd........
Olijf gelóóft dat het ooit wel weer zal beteren. Het kàn niet de bedoeling zijn dat de rest van m'n volwassen leven uitsluitend bestaat uit zorgen, kommer en kwel.
Alleen.... ik voel me even zeer egocentrisch.... het mag stilaan gaan gebeuren nu, die verbetering.
Wanneer al het mogelijke overduidelijk niet meer genoeg is, wil een Olijf (en IK weet dat ik kracht heb om te blijven stààn)..... gewoon wéglopen....
donderdag 20 januari 2011
maandag 17 januari 2011
Ik kom vanavond niet eten
Vandaag werd het laatste deel van de familie naar het vliegveld gereden.
Op om 5u30 om zéker tijdig te arriveren. Opdracht gelukt. We waren 2 uur te vroeg ter plaatse.
Beter 2 uur te vroeg dan 5 minuten te laat...
Terugweg verliep meteen al minder vlot. Ring rond Brussel dik OK.
't Was op de A12 dat een paar gekken op elkaar waren gepoeft, waardoor de eerdere tijdswinst vlotjes teniet werd gedaan. Terug thuis om 11 uur.... dat zijn 5 uren rit en vliegveld voor het betere afrondwerk.
Omdat het toch te laat was om opnieuw in bed te kruipen, besloot Olijf maar es contact op te nemen met de telefoonmaatschappij van de ouders. Sinds enkele weken hapert hun vaste lijn. Gesprek wordt halfweg onderbroken, bellers krijgen OF geen kiestoon of een overbezettoon. Onbetrouwbaar ding dus.
Papa had enkele weken geleden gezegd dat hij wel es zou uitzoeken wat dat was..... maar nu komen zo'n dingen bij Olijf terecht. Van de 3 dochters-annex schoonzonen is Olijf de enige met een minimum aan technische kennis.
20 minuten wachttijd en tjingeltjangelmuziek later kreeg ik een helpdeskmedewerker aan de lijn. Hollands accent maar daar maal ik niet om. Hij/zij (stemgeluid was niet echt duidelijk) hielp me vriendelijk verder, voor zover dat kon, vermits ik belde van mij thuis uit en dus bepaalde dingen niet meteen kon gaan checken.
Meteen ook wachtwoord van papa's account gevraagd want ik bleek die te zijn vergeten. Na checken en herchecken of ik wel was wie ik beweerde te zijn (dochter van overleden klant dus), kreeg ik de gegevens door. Mailprobleem opgelost.... dat van m'n ouders wel te verstaan. Had intussen m'n eigen account gesloten en kon er nadien niet meer bij wegens wachtwoord ook dààr blijkbaar glorieus vergeten.
Zag nog es 20 minuten wachttijd aan de lijn niet zitten. De website van de provider vindt het blijkbaar onnodig om een "wachtwoord vergeten?" knop te voorzien, waardoor alles per aanvraagformulier moet gebeuren... met verplicht in te vullen veld "klantnummer".... dat je pas kent als je je facturen kan raadplegen....die per mail worden verstuurd.... Ziet U het probleem hiervan in? Ik wel....
De stoom begon stilaan uit m'n oren te komen toen zuslief me belde en er plots mogelijkheid bestond om samen te lunchen.
OEF, dacht ik... gered door de bel.
Zitten we een kwartiertje later gezellig aan tafel, krijgt Olijf telefoon van andere zus.
Of ik wist waar de rest van m'n vol-au-vent-experiment stond bij mama thuis.
Gisteren had ik mezelf een vol-au-vent-vuurdoop opgelegd. Vers gemaakt, nog nooit eerder gedaan en meteen voor een partijtje van 12 mensen.
Was best tevreden met het resultaat, ware het niet dat de hoeveelheid eerder bedoeld leek voor 20 man...
De rest was dus bij mama blijven staan om af te koelen. We zouden vandaag het "kliekje" (noem het gerust een uit de kluiten gewassen kliek) op te eten. Zus had 's middags zin. Olijf zou de rest als avondeten nuttigen, kwestie van ook mama wat gezelschap te houden aan tafel.
NOPE....
bleek dat mama het had weggegooid....
Gisteren vers gemaakt, vandaag reeds in de vuilbak.
STOOM BEGINT geeneens te beschrijven wat er uit m'n oren kwam.
We moeten ons vragen gaan stellen. Verwardheid? Beginnende dementie? Deugnieterij? Totaal onvermogen om nog aan anderen te denken? Hulpeloosheid? Echt of geveinsd? Bewust of onbewust?
?
?
?
Ze HAD net zo goed kunnen wachten tot vanavond met dat weggooien. Ik HAD gezegd "tot vanavond, dan eten we samen".
Neen, blijkbaar moest de kookpot DRINGEND leeg....
Geduld is een schone deugd... waarvan ik er vandaag niet genoeg heb.
Ben langsgeweest deze namiddag, om de instructies van de helpdeskmedewerker uit te voeren. Mama was niet thuis.
Liet een briefje achter met uitleg over telefoon en een harde stelling.
"Ik kom vanavond niet eten: je hebt m'n eten weggegooid".
Het is stout, ik weet dat.
Maar aan alle geduld komt vroeg of laat een eind.
En Olijf heeft haar grens de afgelopen maanden al van heel dichtbij gezien. Vandaag even overschreden.
Eén geluk: m'n boosheid heeft een kort geheugen.
Maar NU
NU moet ik écht even alléén kunnen afkoelen.....
Op om 5u30 om zéker tijdig te arriveren. Opdracht gelukt. We waren 2 uur te vroeg ter plaatse.
Beter 2 uur te vroeg dan 5 minuten te laat...
Terugweg verliep meteen al minder vlot. Ring rond Brussel dik OK.
't Was op de A12 dat een paar gekken op elkaar waren gepoeft, waardoor de eerdere tijdswinst vlotjes teniet werd gedaan. Terug thuis om 11 uur.... dat zijn 5 uren rit en vliegveld voor het betere afrondwerk.
Omdat het toch te laat was om opnieuw in bed te kruipen, besloot Olijf maar es contact op te nemen met de telefoonmaatschappij van de ouders. Sinds enkele weken hapert hun vaste lijn. Gesprek wordt halfweg onderbroken, bellers krijgen OF geen kiestoon of een overbezettoon. Onbetrouwbaar ding dus.
Papa had enkele weken geleden gezegd dat hij wel es zou uitzoeken wat dat was..... maar nu komen zo'n dingen bij Olijf terecht. Van de 3 dochters-annex schoonzonen is Olijf de enige met een minimum aan technische kennis.
20 minuten wachttijd en tjingeltjangelmuziek later kreeg ik een helpdeskmedewerker aan de lijn. Hollands accent maar daar maal ik niet om. Hij/zij (stemgeluid was niet echt duidelijk) hielp me vriendelijk verder, voor zover dat kon, vermits ik belde van mij thuis uit en dus bepaalde dingen niet meteen kon gaan checken.
Meteen ook wachtwoord van papa's account gevraagd want ik bleek die te zijn vergeten. Na checken en herchecken of ik wel was wie ik beweerde te zijn (dochter van overleden klant dus), kreeg ik de gegevens door. Mailprobleem opgelost.... dat van m'n ouders wel te verstaan. Had intussen m'n eigen account gesloten en kon er nadien niet meer bij wegens wachtwoord ook dààr blijkbaar glorieus vergeten.
Zag nog es 20 minuten wachttijd aan de lijn niet zitten. De website van de provider vindt het blijkbaar onnodig om een "wachtwoord vergeten?" knop te voorzien, waardoor alles per aanvraagformulier moet gebeuren... met verplicht in te vullen veld "klantnummer".... dat je pas kent als je je facturen kan raadplegen....die per mail worden verstuurd.... Ziet U het probleem hiervan in? Ik wel....
De stoom begon stilaan uit m'n oren te komen toen zuslief me belde en er plots mogelijkheid bestond om samen te lunchen.
OEF, dacht ik... gered door de bel.
Zitten we een kwartiertje later gezellig aan tafel, krijgt Olijf telefoon van andere zus.
Of ik wist waar de rest van m'n vol-au-vent-experiment stond bij mama thuis.
Gisteren had ik mezelf een vol-au-vent-vuurdoop opgelegd. Vers gemaakt, nog nooit eerder gedaan en meteen voor een partijtje van 12 mensen.
Was best tevreden met het resultaat, ware het niet dat de hoeveelheid eerder bedoeld leek voor 20 man...
De rest was dus bij mama blijven staan om af te koelen. We zouden vandaag het "kliekje" (noem het gerust een uit de kluiten gewassen kliek) op te eten. Zus had 's middags zin. Olijf zou de rest als avondeten nuttigen, kwestie van ook mama wat gezelschap te houden aan tafel.
NOPE....
bleek dat mama het had weggegooid....
Gisteren vers gemaakt, vandaag reeds in de vuilbak.
STOOM BEGINT geeneens te beschrijven wat er uit m'n oren kwam.
We moeten ons vragen gaan stellen. Verwardheid? Beginnende dementie? Deugnieterij? Totaal onvermogen om nog aan anderen te denken? Hulpeloosheid? Echt of geveinsd? Bewust of onbewust?
?
?
?
Ze HAD net zo goed kunnen wachten tot vanavond met dat weggooien. Ik HAD gezegd "tot vanavond, dan eten we samen".
Neen, blijkbaar moest de kookpot DRINGEND leeg....
Geduld is een schone deugd... waarvan ik er vandaag niet genoeg heb.
Ben langsgeweest deze namiddag, om de instructies van de helpdeskmedewerker uit te voeren. Mama was niet thuis.
Liet een briefje achter met uitleg over telefoon en een harde stelling.
"Ik kom vanavond niet eten: je hebt m'n eten weggegooid".
Het is stout, ik weet dat.
Maar aan alle geduld komt vroeg of laat een eind.
En Olijf heeft haar grens de afgelopen maanden al van heel dichtbij gezien. Vandaag even overschreden.
Eén geluk: m'n boosheid heeft een kort geheugen.
Maar NU
NU moet ik écht even alléén kunnen afkoelen.....
donderdag 13 januari 2011
het kan verkeren
Vorige blogpost net afgesloten. Daarna stofzuiger ter hand genomen voor een lastminute opkuis.
Een meditatief moment volgt onvermijdelijk.
Na jaaaah.... "meditatief"... m'n hoofd hermaalt en breit verder op laatste post.
Olijf is een oude zeur aan't worden. Of denkt te veel na en voelt achtereenvolgens ook nog eens de drang om dat neer te schrijven. Niet eens in een echt privé dagboek maar publiek. Of semi-publiek.
De meesten belanden hier per ongeluk, zoals ik van m'n onlangs ontdekte statistieken leer.
Ik neem aan dat "men" hier niet eens lang blijft hangen. Wie is Olijf per slot van rekening? Een oude zeur, juist :)
"Relatie" blijft hangen in m'n hoofd en dat mag u niet verwonderen. Het is een onderwerp dat me na aan het hart ligt. Eentje dat me dikwijls met verbazing en ongeloof vervulde.
Ik herinner me uit m'n jeugd een vriendin. Ze was 5 jaar ouder dan Olijf en bijgevolg vroeger rijp, hoe kon het ook anders?
Er kwàm een moment in haar tienerleven waarop zij begon te vertellen over vriendjes. Man-vriendjes dan.
Olijf moest snel bijbenen om te begrijpen wat er gaande was. Maar een kind leert snel :)
"Ik heb verkering" placht zij te zeggen.
Van "lief" was toen nog geen sprake. Lief heeft Olijf zelfs pas laat in haar humaniora leren gebruiken... taalgewijs dan.
Ik vond lief een raar woord, zéker wanneer het om een jongen ging. Lief vond ik vrouwelijk klinken en kon het dus moeilijk rijmen met jongen.
Maar goed, vriendin had dus verkering.
De laatste jaren heb ik het woord relatie vaker horen vallen dan me lief was.
Alwéér omdat ik het niet kon rijmen met mijn opvatting over relaties.
Relatie heeft voor Olijf een kwasi heilige bijklank. Iets wat houden van veronderstelt. Écht houden van, niet zomaar snel snel verliefd zijn (en even later weer niet meer). Niet snakken naar snelle invulling van acute aanvallen van eenzaamheid of jagen achter een gemakkelijke wip.
Vermoedelijk, of wellicht méér dan zomaar vermoedelijk, is Olijf hierin hopeloos ouderwets. Goed, ik noteer dat voor mezelf.
Relatie tegenwoordig zegt niets over de kwaliteit ervan.
Het kan een goede relatie zijn of een slechte, een fijne of een pijnlijke, maar desalniettemin een relatie.
Voor zover ik begrijp, wordt het verondersteld iets te zijn waar je fier om moet zijn.
Ik neuk dus ik heb een relatie.
Je pense donc je suis.
Iets in die aard....
Daar LIJKT het op. Maar het kan ook mijn perceptie zijn en niets méér dan dat.
Dan verkies ik verkeren. Dat zegt minder over de aard van de verkering.
Verkeert u, mevrouw? Ja ik verkeer, dank u voor het vragen.
Vandaag verkeer ik in hogere kringen, maar ooit is het anders geweest.... na ja.... verzint u er zélf maar iets bij.
Zelfs HET kan verkeren... ga maar na :)
Een meditatief moment volgt onvermijdelijk.
Na jaaaah.... "meditatief"... m'n hoofd hermaalt en breit verder op laatste post.
Olijf is een oude zeur aan't worden. Of denkt te veel na en voelt achtereenvolgens ook nog eens de drang om dat neer te schrijven. Niet eens in een echt privé dagboek maar publiek. Of semi-publiek.
De meesten belanden hier per ongeluk, zoals ik van m'n onlangs ontdekte statistieken leer.
Ik neem aan dat "men" hier niet eens lang blijft hangen. Wie is Olijf per slot van rekening? Een oude zeur, juist :)
"Relatie" blijft hangen in m'n hoofd en dat mag u niet verwonderen. Het is een onderwerp dat me na aan het hart ligt. Eentje dat me dikwijls met verbazing en ongeloof vervulde.
Ik herinner me uit m'n jeugd een vriendin. Ze was 5 jaar ouder dan Olijf en bijgevolg vroeger rijp, hoe kon het ook anders?
Er kwàm een moment in haar tienerleven waarop zij begon te vertellen over vriendjes. Man-vriendjes dan.
Olijf moest snel bijbenen om te begrijpen wat er gaande was. Maar een kind leert snel :)
"Ik heb verkering" placht zij te zeggen.
Van "lief" was toen nog geen sprake. Lief heeft Olijf zelfs pas laat in haar humaniora leren gebruiken... taalgewijs dan.
Ik vond lief een raar woord, zéker wanneer het om een jongen ging. Lief vond ik vrouwelijk klinken en kon het dus moeilijk rijmen met jongen.
Maar goed, vriendin had dus verkering.
De laatste jaren heb ik het woord relatie vaker horen vallen dan me lief was.
Alwéér omdat ik het niet kon rijmen met mijn opvatting over relaties.
Relatie heeft voor Olijf een kwasi heilige bijklank. Iets wat houden van veronderstelt. Écht houden van, niet zomaar snel snel verliefd zijn (en even later weer niet meer). Niet snakken naar snelle invulling van acute aanvallen van eenzaamheid of jagen achter een gemakkelijke wip.
Vermoedelijk, of wellicht méér dan zomaar vermoedelijk, is Olijf hierin hopeloos ouderwets. Goed, ik noteer dat voor mezelf.
Relatie tegenwoordig zegt niets over de kwaliteit ervan.
Het kan een goede relatie zijn of een slechte, een fijne of een pijnlijke, maar desalniettemin een relatie.
Voor zover ik begrijp, wordt het verondersteld iets te zijn waar je fier om moet zijn.
Ik neuk dus ik heb een relatie.
Je pense donc je suis.
Iets in die aard....
Daar LIJKT het op. Maar het kan ook mijn perceptie zijn en niets méér dan dat.
Dan verkies ik verkeren. Dat zegt minder over de aard van de verkering.
Verkeert u, mevrouw? Ja ik verkeer, dank u voor het vragen.
Vandaag verkeer ik in hogere kringen, maar ooit is het anders geweest.... na ja.... verzint u er zélf maar iets bij.
Zelfs HET kan verkeren... ga maar na :)
dwoas wuf
Tedorie... de perikelen van Facebook.
Een jongen die ik ken, tiener, puber, beleeft de tijd van z'n leven, zo te zien.
Heeft een relatie.
Heeft geen relatie meer.
Heeft een relatie.
Je kan het zo snel niet denken of hij heeft een nieuw vriendinnetje.
Ik wil niet ouderwets gaan doen. "Vroeger" waren gevoelens en emoties ook vluchtig.
Alleen.... wij konden het niet publiceren, die vluchtigheid.
Nu wissel je van vriend(innet)je als van onderbroek (niets nieuws onder de zon) maar weten al je vrienden dat ook stante pede. Kwestie van de vernedering nog even snel te onderstrepen.... al weet ik niet zeker of de jeugd het op ditzelfde niveau ervaart.
Misschien is Olijf daar te gevoelig in, ingegeven door eigen ervaring, leeftijd of gewoon plain old sentimentalisme...
Misschien vinden de jongeren het heel normaal dat "relaties" komen en gaan met de snelheid van het licht. Misschien vinden ze het perfect OK dat dat met dezelfde snelheid openbaar wordt gemaakt. Aan Uit Aan Uit. Een standaard lichtschakelaar kan het zo snel niet volgen...
Na laatste statusverandering van tiener in kwestie, valt me een post op ... aan zijn adres.
"Player" schrijft een meisje.
Geen idee of zij de ex is of een goede vriendin van de ex...
Player... nóg zo'n woord van vandaag.
Het wordt verondersteld een negatieve bijklank te hebben maar ik kan me levendig voorstellen dat "sommigen" het eerder als welgemeend compliment beschouwen. Tja... kwestie van standpunt waarschijnlijk.
Dat "Player" stond er enkele dagen geleden al.
Vandaag lees ik het volgende (en ik herinner mezelf en u allen nog even aan e-tiquette).
Zijn antwoord...
"Ek joen twa gvraagd?
neen e
ewel oeje mulle dan dwoas wuf"
Wij zijn facebook-novices. Het medium bestaat nog niet lang en de meesten onder u die hier lezen - veronderstel ik - leefden al lang voordat social online netwerken bestonden.
We (ik zeg "we" voor het gemak) hebben met scha en schande waarschijnlijk al geleerd dat je sommige dingen denkt maar niet zegt.
En àls je ze al zegt, dan liefst niet geschreven.
En àls je ze al schrijft, dan liefst privé en niet waar je 456 àndere vrienden het kunnen lezen...
Ik ben hier nieuw in. En te gevoelig waarschijnlijk. Gevoeliger dan goed is voor me.
Maar "oeje mulle dwoas wuf" zomaar publiekelijk schrijven.... neen, ik vind het niet beleefd. Zelfs niet voor een puber.
Ik hoop dat puber waarvan sprake binnen tien jaar béter zal weten. En dat dit fenomeen, dit uitschelden en plein public, geen trend wordt.
Olijf houdt er niet van.
Jeugdzonden zeker? Ik hou het even daarbij.
Een jongen die ik ken, tiener, puber, beleeft de tijd van z'n leven, zo te zien.
Heeft een relatie.
Heeft geen relatie meer.
Heeft een relatie.
Je kan het zo snel niet denken of hij heeft een nieuw vriendinnetje.
Ik wil niet ouderwets gaan doen. "Vroeger" waren gevoelens en emoties ook vluchtig.
Alleen.... wij konden het niet publiceren, die vluchtigheid.
Nu wissel je van vriend(innet)je als van onderbroek (niets nieuws onder de zon) maar weten al je vrienden dat ook stante pede. Kwestie van de vernedering nog even snel te onderstrepen.... al weet ik niet zeker of de jeugd het op ditzelfde niveau ervaart.
Misschien is Olijf daar te gevoelig in, ingegeven door eigen ervaring, leeftijd of gewoon plain old sentimentalisme...
Misschien vinden de jongeren het heel normaal dat "relaties" komen en gaan met de snelheid van het licht. Misschien vinden ze het perfect OK dat dat met dezelfde snelheid openbaar wordt gemaakt. Aan Uit Aan Uit. Een standaard lichtschakelaar kan het zo snel niet volgen...
Na laatste statusverandering van tiener in kwestie, valt me een post op ... aan zijn adres.
"Player" schrijft een meisje.
Geen idee of zij de ex is of een goede vriendin van de ex...
Player... nóg zo'n woord van vandaag.
Het wordt verondersteld een negatieve bijklank te hebben maar ik kan me levendig voorstellen dat "sommigen" het eerder als welgemeend compliment beschouwen. Tja... kwestie van standpunt waarschijnlijk.
Dat "Player" stond er enkele dagen geleden al.
Vandaag lees ik het volgende (en ik herinner mezelf en u allen nog even aan e-tiquette).
Zijn antwoord...
"Ek joen twa gvraagd?
neen e
ewel oeje mulle dan dwoas wuf"
Wij zijn facebook-novices. Het medium bestaat nog niet lang en de meesten onder u die hier lezen - veronderstel ik - leefden al lang voordat social online netwerken bestonden.
We (ik zeg "we" voor het gemak) hebben met scha en schande waarschijnlijk al geleerd dat je sommige dingen denkt maar niet zegt.
En àls je ze al zegt, dan liefst niet geschreven.
En àls je ze al schrijft, dan liefst privé en niet waar je 456 àndere vrienden het kunnen lezen...
Ik ben hier nieuw in. En te gevoelig waarschijnlijk. Gevoeliger dan goed is voor me.
Maar "oeje mulle dwoas wuf" zomaar publiekelijk schrijven.... neen, ik vind het niet beleefd. Zelfs niet voor een puber.
Ik hoop dat puber waarvan sprake binnen tien jaar béter zal weten. En dat dit fenomeen, dit uitschelden en plein public, geen trend wordt.
Olijf houdt er niet van.
Jeugdzonden zeker? Ik hou het even daarbij.
 |
| Olijf twijfelde even aan een "reactie". Maar neen, dit is niet mijn plaats, noch mijn taak. |
Je houdt het niet voor mogelijk...
De priester zei ons nog "dit is typisch een tijd dat veel mensen overlijden".
Hij staafde z'n stelling met het feit dat hij in één week tijd 6 begrafenismissen diende te doen.
Op een moment dat je zelf bezig bent met het voorbereiden van de dienst voor je zopas overleden vader, heb je daar niet gek veel boodschap aan, maar het bleef wel hangen.
Nu wil het toeval...
Staat u me toe dat ik even erg stil word van zoveel dood om me heen.
Hij staafde z'n stelling met het feit dat hij in één week tijd 6 begrafenismissen diende te doen.
Op een moment dat je zelf bezig bent met het voorbereiden van de dienst voor je zopas overleden vader, heb je daar niet gek veel boodschap aan, maar het bleef wel hangen.
Nu wil het toeval...
- dat vorige woensdag een rouwbrief in de bus viel van een vriend van m'n vader. Z'n vrouw was overleden, één dag na m'n vader.
- dat gisteren m'n op één na hoogste baas z'n condoléances aanbood voor het overlijden van mijn papa. Zijn vader, zei hij, was vrijdag opgenomen voor een hartinfarct. 91 jaar was hij - iets wat "we" een gezegende leeftijd plegen te noemen - maar hij scheen het goed te doen. Een kwartier later tijdens onze vergadering, werd m'n baas aan de telefoon geroepen. Even later keerde hij duidelijk geschockeerd terug. "U moet me excuseren" zei hij. "M'n vader is zopas overleden". Stilte.
- dat m'n zus me een kwartier geleden aan de telefoon vertelde dat de vader van één van onze gemeenschappelijke vrienden óók het tijdelijke voor het eeuwige had ingewisseld. Al jaren in een rolstoel, in het tehuis gevallen en heup gebroken... niets "echt" ergs. In afwachting van de operatie besliste z'n lichaam om ermee op te houden.
Staat u me toe dat ik even erg stil word van zoveel dood om me heen.
woensdag 12 januari 2011
de ene losse gedachte na de andere
Al een hele week weet ik me gebombardeerd door allerlei beelden en ideeënflashen... waarvoor ik geen tijd vind om ze neer te schrijven.
Ach ja... la vie.
Dinsdag en woensdag heb ik gewerkt, en dat liep prima.
Ik blijf twijfelen of ik eerlijk zou antwoorden op de vraag "hoe gaat het met je?" of hier en daar het verwachte zou veinzen.
Ik ga voor eerlijkheid. Het antwoord is dus steevast "redelijk goed eigenlijk".
Ik hoop op die manier ook wie zich bijzonder ongemakkelijk voelt in deze situaties een beetje gerust te stellen. Ze móeten voor mij niet over eieren lopen. Het mag gewoon zijn zoals elke dag.
Soms voel ik me schuldig. Het verdriet dat ik voelde bij het afscheid van het oud-lief was destijds onbeschrijflijk voor me. Het duurde ook zo onwezenlijk lang, die droefheid.
Wanneer ik dan merk dat het nu "redelijk goed eigenlijk" gaat met me... vraag ik me zélf af wat er mis is met me. Hoe ik zoiets kan maken?
Even later doe ik een poging om alles te rationaliseren. Misschien heeft m'n vorige rouwperiode me gehard. Of heb ik intussen 9 jaar tijd gehad om te wennen aan het nakende afscheid van m'n papa.
Nog twee dagen en het is zover. De begrafenis. Het heeft lang geduurd. We wilden de familie uit Italië de kans geven om de trip hierheen te organiseren. En dat hebben ze gedaan.
Neef uit Zwitserland arriveert vrijdagavond en vertrekt zondagmorgen.
Tante en neef uit Italië arriveren vrijdagochtend en vertrekken maandagmorgen.
Bon... dat wordt wat rijwerk, maar ik heb het er graag voor over.
De gebedsdienst krijgt vorm. De zussen en ikzelf hebben geprobeerd om er iets van te maken waar papa "trots" op zou kunnen zijn.
Hoe vaak de zin "we denken dat papa het zó zou gewild hebben" de afgelopen week is gevallen, kan ik me zelfs niet meer voorstellen.
Morgen steek ik m'n afscheidswoord in elkaar. Of toch enkele houvastpunten zodat ik "het" hopelijk niet verlies in de kerk...
Intussen staat de televisie aan. Take me out is het achtergrondlawaai van m'n keuze. Nog nooit gezien en ... vandaag eigenlijk ook niet. Hier en daar een beeld volstond om me alweer (hoe is het mogelijk?) te verwonderen over de dom- en oppervlakkigheid van onze Vlaamse bevolking.
Een meute vrouwen achter een lichtgevende pupiter beoordelen mannen die "zo lang mogelijk de interesse van de dames moeten proberen vasthouden".
Nou nou... "Wesley uit Bornem" die ik de revue zag passeren... het was weer de moeite.
Ben IK blij dat ik niet achter een pupiter stond.... (daarvoor moet je je om te beginnen alvast inschrijven voor dergelijke nonsense en ik ben mezelf eeuwig dankbaar dat ik dàt (nog?) niet doe :))
Wanneer ik een man zie wiens kapsel zonder enige twijfel langer tweeken en pimpen nodig heeft dan het mijne.... dan gaan mijn haren rechtop staan. Ik kàn me vergissen, maar iets zegt me dat hij zich ook schminkt.... neen dank u :)
Verwonderlijk genoeg (op het eind mag de man z'n uiteindelijke keuze maken, nadat zo'n 90% van de vrouwen hem roemloos hebben gedumpt) kiest meneer geweldig-ingewikkeld-kapsel het meest glamoureus ogend meisje eruit. Oók haren die een kleine 3 uur werk benodigen, jurkje dat met moeite de flamoesj bedekt en (zijn woorden) "ze lijkt wel een Hollywood-ster".
Diepgang troef :)
ZUCHT
Hoffkliniek, nóg zoiets.
Olijf ondergaat sinds kort (én volledig uit eigen "beweging") een behandeling om wat aan de "natuurlijke" schoonheid te doen. Bij de dermatologe. De vertrouwde dermatologe.
Een madam die de vijftig nabij of voorbij is, zelf nog steeds haar telefoons opneemt én dagelijks tot rondom middernacht werkt. Een mens waarvan je je afvraagt waar ze haar energie en gedrevenheid vandaan blijft halen. Een heel gewoon menske... waarschijnlijk ook de reden waarom Olijf zich zo goed voelt bij haar.
Terwijl ik me laat behandelen bij haar, vernoem ik de wacko Limburger even. Wat ik hem op TV zag doen met een vrouwengezicht, algehele verdoving en een ware staalborstel.
"Die man is behoorlijk gek", zegt ze. "En het resultaat van zijn behandelingen is helemaal niet bewezen."
Wanneer ik die kerel zie, krijg ik kippevel... en néééén, NIET in de positieve zin.
Z'n maniertjes, z'n houding, z'n arrogantie... àlles doet me gruwelen. Tegelijk vraag ik me af hoe anderen erin slagen om hun lijf en leden in zijn handen te leggen.
Zou TV-bekendheid daar voor iets tussen zitten? Of de bizarre noodzaak om meteen wereldkundig te maken dat je twee basketbal-grote implantaten koos om er aantrekkelijker uit te zien?
Mja.... kan me ónmogelijk voorstellen dat ik ooit een charlatan als de wacko Limburger aan m'n lijf zou laten prutsen...
Wij zijn rare mensen. Heus wel.
Ach ja... la vie.
Dinsdag en woensdag heb ik gewerkt, en dat liep prima.
Ik blijf twijfelen of ik eerlijk zou antwoorden op de vraag "hoe gaat het met je?" of hier en daar het verwachte zou veinzen.
Ik ga voor eerlijkheid. Het antwoord is dus steevast "redelijk goed eigenlijk".
Ik hoop op die manier ook wie zich bijzonder ongemakkelijk voelt in deze situaties een beetje gerust te stellen. Ze móeten voor mij niet over eieren lopen. Het mag gewoon zijn zoals elke dag.
Soms voel ik me schuldig. Het verdriet dat ik voelde bij het afscheid van het oud-lief was destijds onbeschrijflijk voor me. Het duurde ook zo onwezenlijk lang, die droefheid.
Wanneer ik dan merk dat het nu "redelijk goed eigenlijk" gaat met me... vraag ik me zélf af wat er mis is met me. Hoe ik zoiets kan maken?
Even later doe ik een poging om alles te rationaliseren. Misschien heeft m'n vorige rouwperiode me gehard. Of heb ik intussen 9 jaar tijd gehad om te wennen aan het nakende afscheid van m'n papa.
Nog twee dagen en het is zover. De begrafenis. Het heeft lang geduurd. We wilden de familie uit Italië de kans geven om de trip hierheen te organiseren. En dat hebben ze gedaan.
Neef uit Zwitserland arriveert vrijdagavond en vertrekt zondagmorgen.
Tante en neef uit Italië arriveren vrijdagochtend en vertrekken maandagmorgen.
Bon... dat wordt wat rijwerk, maar ik heb het er graag voor over.
De gebedsdienst krijgt vorm. De zussen en ikzelf hebben geprobeerd om er iets van te maken waar papa "trots" op zou kunnen zijn.
Hoe vaak de zin "we denken dat papa het zó zou gewild hebben" de afgelopen week is gevallen, kan ik me zelfs niet meer voorstellen.
Morgen steek ik m'n afscheidswoord in elkaar. Of toch enkele houvastpunten zodat ik "het" hopelijk niet verlies in de kerk...
Intussen staat de televisie aan. Take me out is het achtergrondlawaai van m'n keuze. Nog nooit gezien en ... vandaag eigenlijk ook niet. Hier en daar een beeld volstond om me alweer (hoe is het mogelijk?) te verwonderen over de dom- en oppervlakkigheid van onze Vlaamse bevolking.
Een meute vrouwen achter een lichtgevende pupiter beoordelen mannen die "zo lang mogelijk de interesse van de dames moeten proberen vasthouden".
Nou nou... "Wesley uit Bornem" die ik de revue zag passeren... het was weer de moeite.
Ben IK blij dat ik niet achter een pupiter stond.... (daarvoor moet je je om te beginnen alvast inschrijven voor dergelijke nonsense en ik ben mezelf eeuwig dankbaar dat ik dàt (nog?) niet doe :))
Wanneer ik een man zie wiens kapsel zonder enige twijfel langer tweeken en pimpen nodig heeft dan het mijne.... dan gaan mijn haren rechtop staan. Ik kàn me vergissen, maar iets zegt me dat hij zich ook schminkt.... neen dank u :)
Verwonderlijk genoeg (op het eind mag de man z'n uiteindelijke keuze maken, nadat zo'n 90% van de vrouwen hem roemloos hebben gedumpt) kiest meneer geweldig-ingewikkeld-kapsel het meest glamoureus ogend meisje eruit. Oók haren die een kleine 3 uur werk benodigen, jurkje dat met moeite de flamoesj bedekt en (zijn woorden) "ze lijkt wel een Hollywood-ster".
Diepgang troef :)
ZUCHT
Hoffkliniek, nóg zoiets.
Olijf ondergaat sinds kort (én volledig uit eigen "beweging") een behandeling om wat aan de "natuurlijke" schoonheid te doen. Bij de dermatologe. De vertrouwde dermatologe.
Een madam die de vijftig nabij of voorbij is, zelf nog steeds haar telefoons opneemt én dagelijks tot rondom middernacht werkt. Een mens waarvan je je afvraagt waar ze haar energie en gedrevenheid vandaan blijft halen. Een heel gewoon menske... waarschijnlijk ook de reden waarom Olijf zich zo goed voelt bij haar.
Terwijl ik me laat behandelen bij haar, vernoem ik de wacko Limburger even. Wat ik hem op TV zag doen met een vrouwengezicht, algehele verdoving en een ware staalborstel.
"Die man is behoorlijk gek", zegt ze. "En het resultaat van zijn behandelingen is helemaal niet bewezen."
Wanneer ik die kerel zie, krijg ik kippevel... en néééén, NIET in de positieve zin.
Z'n maniertjes, z'n houding, z'n arrogantie... àlles doet me gruwelen. Tegelijk vraag ik me af hoe anderen erin slagen om hun lijf en leden in zijn handen te leggen.
Zou TV-bekendheid daar voor iets tussen zitten? Of de bizarre noodzaak om meteen wereldkundig te maken dat je twee basketbal-grote implantaten koos om er aantrekkelijker uit te zien?
Mja.... kan me ónmogelijk voorstellen dat ik ooit een charlatan als de wacko Limburger aan m'n lijf zou laten prutsen...
Wij zijn rare mensen. Heus wel.
maandag 10 januari 2011
Er tussen uit
"Heb je zin om es te gaan uitwaaien?" krijg ik op de sms gisteren middag.
Berichtje wat laat gezien maar desalniettemin een schitterende vraag.
Jaaaaaaaaaaaaaaaa, Olijf heeft zin én nood om es flink te gaan uitwaaien. Fijn dat er nóg mensen een frisse neus willen.
De vraag de avond voordien om eens lekker te gaan dansen in een veemarktdiscotheek had ik dan weer wél aan mij laten voorbij gaan. Het leek me nog niet echt het juiste moment om een keuringsronde te gaan doorstaan. Persoon in kwestie, niet in het bezit zijnde van internet (waar vind je die nog?) wist ook helemaal niet dat Olijf in andere sferen vertoefde.
Maar onschuldig uitwaaien, dat leek me een puik idee.
De brievenbusronde die ik daarvoor met mama had gepland (wegens adressen zonder huisnummer waarvan zij wél het huis op zicht kon herkennen) liep enigszins uit, maar met een half uur vertraging kon Olijf dan tóch de wijde wereld intrekken.... langs de Scheldedijk met de neergaande zon pal in de ogen.
Het
deed
danig
deugd!
Bij schemer stapten we een (drank?)zaal binnen, alwaar de waard ons een Slijkneus suggereerde. Een ambachtelijk gebrouwen bier dat we móesten proeven.
Zeg ambachtelijk en bier in één zin en Olijf zegt bring it on mate!
Enkele uren en twee slijkneuzen later wilde de waard stilaan afsluiten.
Honger! Tijd om nog wat te eten?
Ah be joak :)
In Egypte had een mededuiker en horeca-uitbater me gezegd dat ik het relatief nieuw Oosters resto in m'n gemeente maar es moest proberen. Prima uitvlucht vandaag om dat ding es te gaan checken.
Japans (en dus rauw) voor Olijf, Chinees (en dus warm) voor disgenoot E.
Of hij wat tegen chopsticks had, vroeg ik?
Niet echt, maar hij was ze niet helemaal meester.
...
:)
Geen nood: Olijf was gewillig chopstick-master (bon ja... master... ik kan ermee om)
De warme sake en fles Goede Kaap moeten hebben geholpen, want tegen het eind van de maaltijd jongleerde E de (overigens NIET klevende) rijst (... foei foei) gezwind met de stokjes naar binnen.
Zo'n dingen doen me lachen.
En dat mócht, vond ik, lachen.
Ja, m'n papa is niet meer bij ons en ja, er zijn momenten waarop ik het bijzonder moeilijk heb.
Maar er zijn er óók waarop ik kan zeggen "het is best ok met me".
Ik vind dat ik daar niet om moet liegen. Medelijden wekken omdat dat kàn, is iets wat ik probeer af te leren. Is het goed, dan is het goed. Ik doe me niet sterker maar óók niet zwakker voor dan ik me werkelijk voel. Maakt allemaal deel uit van m'n (hopelijk nog lang durende) pogingen tot ongebreideld optimisme.
De dag eindigde met een stevige koffie en heel veel gemijmer ten huize Olijve. Nog es lekker doorkletsen tot een "kot" in de nacht.
Het deed deugd, neh. Batterijen alweer een beetje opgeladen.
Meer moet dat niet zijn.
Vanochtend begon ik de dag met het doorbladeren van m'n online foto's op FB. Het viel me op hoeveel mooie momenten ik heb meegemaakt afgelopen jaar.
Akkoord, er waren er ook veel minder mooie bij. Méér dan ik me wil herinneren.
Maar het punt is: ik keek naar de móóie.... en ik voelde me nog es dankbaar.
Dat was het punt.
Gisteren namiddag is daar alweer een mooi moment bijgekomen. En in ware FB-filosofie pleurde ik dat moment op de site.
Ik hoop dat ik volgend jaar deze tijd alweer hetzelfde mag denken.
"Ik heb erg veel mooie momenten gehad".
Life is good.... enzo...
Berichtje wat laat gezien maar desalniettemin een schitterende vraag.
Jaaaaaaaaaaaaaaaa, Olijf heeft zin én nood om es flink te gaan uitwaaien. Fijn dat er nóg mensen een frisse neus willen.
De vraag de avond voordien om eens lekker te gaan dansen in een veemarktdiscotheek had ik dan weer wél aan mij laten voorbij gaan. Het leek me nog niet echt het juiste moment om een keuringsronde te gaan doorstaan. Persoon in kwestie, niet in het bezit zijnde van internet (waar vind je die nog?) wist ook helemaal niet dat Olijf in andere sferen vertoefde.
Maar onschuldig uitwaaien, dat leek me een puik idee.
De brievenbusronde die ik daarvoor met mama had gepland (wegens adressen zonder huisnummer waarvan zij wél het huis op zicht kon herkennen) liep enigszins uit, maar met een half uur vertraging kon Olijf dan tóch de wijde wereld intrekken.... langs de Scheldedijk met de neergaande zon pal in de ogen.
Het
deed
danig
deugd!
Bij schemer stapten we een (drank?)zaal binnen, alwaar de waard ons een Slijkneus suggereerde. Een ambachtelijk gebrouwen bier dat we móesten proeven.
Zeg ambachtelijk en bier in één zin en Olijf zegt bring it on mate!
Enkele uren en twee slijkneuzen later wilde de waard stilaan afsluiten.
Honger! Tijd om nog wat te eten?
Ah be joak :)
In Egypte had een mededuiker en horeca-uitbater me gezegd dat ik het relatief nieuw Oosters resto in m'n gemeente maar es moest proberen. Prima uitvlucht vandaag om dat ding es te gaan checken.
Japans (en dus rauw) voor Olijf, Chinees (en dus warm) voor disgenoot E.
Of hij wat tegen chopsticks had, vroeg ik?
Niet echt, maar hij was ze niet helemaal meester.
...
:)
Geen nood: Olijf was gewillig chopstick-master (bon ja... master... ik kan ermee om)
De warme sake en fles Goede Kaap moeten hebben geholpen, want tegen het eind van de maaltijd jongleerde E de (overigens NIET klevende) rijst (... foei foei) gezwind met de stokjes naar binnen.
Zo'n dingen doen me lachen.
En dat mócht, vond ik, lachen.
Ja, m'n papa is niet meer bij ons en ja, er zijn momenten waarop ik het bijzonder moeilijk heb.
Maar er zijn er óók waarop ik kan zeggen "het is best ok met me".
Ik vind dat ik daar niet om moet liegen. Medelijden wekken omdat dat kàn, is iets wat ik probeer af te leren. Is het goed, dan is het goed. Ik doe me niet sterker maar óók niet zwakker voor dan ik me werkelijk voel. Maakt allemaal deel uit van m'n (hopelijk nog lang durende) pogingen tot ongebreideld optimisme.
De dag eindigde met een stevige koffie en heel veel gemijmer ten huize Olijve. Nog es lekker doorkletsen tot een "kot" in de nacht.
Het deed deugd, neh. Batterijen alweer een beetje opgeladen.
Meer moet dat niet zijn.
Vanochtend begon ik de dag met het doorbladeren van m'n online foto's op FB. Het viel me op hoeveel mooie momenten ik heb meegemaakt afgelopen jaar.
Akkoord, er waren er ook veel minder mooie bij. Méér dan ik me wil herinneren.
Maar het punt is: ik keek naar de móóie.... en ik voelde me nog es dankbaar.
Dat was het punt.
Gisteren namiddag is daar alweer een mooi moment bijgekomen. En in ware FB-filosofie pleurde ik dat moment op de site.
Ik hoop dat ik volgend jaar deze tijd alweer hetzelfde mag denken.
"Ik heb erg veel mooie momenten gehad".
Life is good.... enzo...
...zijdank
Neen, niet God... wel ZANGERzijdank.
Het ziet ernaar uit dat één en ander nog in orde gaat komen.
Dat hebben we allemaal te danken aan de zanger en zijn ongetwijfeld jarenlange ervaring met koppige oude knarren.
Olijf had enkele verzuchtingen aan de diaken geformuleerd maar had (gelukkig) de tegenwoordigheid van geest om eerst de mening van de zussen te vragen (zie ASAP).
Enkele uren later vernam ik van jongste zusje, die het contact met de zanger onderhoudt, dat hij het gedaan had gekregen dat bijna alle gevraagde nummers aanvaard werden. Wat niet werd aanvaard, had uiteindelijk te maken met moeilijke ongekende partituren die niet toelieten om alles nog op 1 week tijd in te studeren.
HOE hij dat precies heeft gedaan gekregen, is mij een raadsel, maar wat telt, is DAT hij het heeft gefikst.
LOA at work :)
Olijf blij dat de ongenoegenmail nog niet verstuurd was :)
De zanger "pleegt" af en toe wel een fooitje toe te stoppen voor getoonde goede wil. Vanzelfsprekend dat wij, de opdrachtgevers, die fooi "overnemen"...
Hoewel ik me afvraag wat een succesvol ex-arts met fooien moet,.... laat staan ... eigenlijk.... de culot zou hebben om die te aanvaarden.... tenzij voor het offerblok.
Maar goed, zolang het bij een (hopelijk bescheiden) fooi blijft en zolang de problemen dààrmee van de baan zijn, wil ik in de beurs tasten.
pfff.... en zucht.
de week mag snel voouit gaan.
Het ziet ernaar uit dat één en ander nog in orde gaat komen.
Dat hebben we allemaal te danken aan de zanger en zijn ongetwijfeld jarenlange ervaring met koppige oude knarren.
Olijf had enkele verzuchtingen aan de diaken geformuleerd maar had (gelukkig) de tegenwoordigheid van geest om eerst de mening van de zussen te vragen (zie ASAP).
Enkele uren later vernam ik van jongste zusje, die het contact met de zanger onderhoudt, dat hij het gedaan had gekregen dat bijna alle gevraagde nummers aanvaard werden. Wat niet werd aanvaard, had uiteindelijk te maken met moeilijke ongekende partituren die niet toelieten om alles nog op 1 week tijd in te studeren.
HOE hij dat precies heeft gedaan gekregen, is mij een raadsel, maar wat telt, is DAT hij het heeft gefikst.
LOA at work :)
Olijf blij dat de ongenoegenmail nog niet verstuurd was :)
De zanger "pleegt" af en toe wel een fooitje toe te stoppen voor getoonde goede wil. Vanzelfsprekend dat wij, de opdrachtgevers, die fooi "overnemen"...
Hoewel ik me afvraag wat een succesvol ex-arts met fooien moet,.... laat staan ... eigenlijk.... de culot zou hebben om die te aanvaarden.... tenzij voor het offerblok.
Maar goed, zolang het bij een (hopelijk bescheiden) fooi blijft en zolang de problemen dààrmee van de baan zijn, wil ik in de beurs tasten.
pfff.... en zucht.
de week mag snel voouit gaan.
ASAP: la vie en mots
Voor het eerst in jaren (of ... deed ik het al ooit?) gebruik ik het "woord" ASAP.
Ik stuur een sms naar m'n zussen met de vraag om hun mail ASAP te lezen. Er zit een zekere dringendheid achter.
Deze dagen hangen mensen en gebeurtenissen, organisaties en beslissingen samen...eigenlijk zoals iedere godgegeven dag, maar deze dagen word ik het meer gewaar.
ASAP dus, dat vraag ik.
Enkele minuten later denk ik even na over deze term. Hij heeft iets dwingends. Iets van "doe het NU, or else...."
En dat terwijl ASAP niets méér of minder betekent dan zo snel als voor jou mogelijk is.
Gek, hoe je een vriendelijk verzoek door middel van een stomme afkorting plots dwingend kan maken.
Het is niet moeilijk om van het leven een boeltje te maken.
En zie, terwijl ik schrijf, antwoordt één van beide zussen. ASAP was voor haar Nu.
Goed genoeg voor Olijf.
Ik stuur een sms naar m'n zussen met de vraag om hun mail ASAP te lezen. Er zit een zekere dringendheid achter.
Deze dagen hangen mensen en gebeurtenissen, organisaties en beslissingen samen...eigenlijk zoals iedere godgegeven dag, maar deze dagen word ik het meer gewaar.
ASAP dus, dat vraag ik.
Enkele minuten later denk ik even na over deze term. Hij heeft iets dwingends. Iets van "doe het NU, or else...."
En dat terwijl ASAP niets méér of minder betekent dan zo snel als voor jou mogelijk is.
Gek, hoe je een vriendelijk verzoek door middel van een stomme afkorting plots dwingend kan maken.
Het is niet moeilijk om van het leven een boeltje te maken.
En zie, terwijl ik schrijf, antwoordt één van beide zussen. ASAP was voor haar Nu.
Goed genoeg voor Olijf.
zondag 9 januari 2011
In de naam van de vader
Op een moment in m'n leven waarin ik me "gedwongen" zie om nog eens mee te spelen met de Kerk (genoodzaakt is misschien een beter woord), word ik er voor de zoveelste keer aan herinnerd waarom ik als tiener me begon af te zetten tegen het instituut.
Het komt van alle kanten.
De perikelen met de begrafenis van m'n papa zijn intussen gekend.
Even waren we hoopvol, toen de diaken z'n goede wil toonde (en zich vrijwel overal, inclusief de muziek kon vinden in onze wensen)... tot de bariton-meneer gisteren belde dat de organist dwars ging liggen.
De organist! De koster! Meneer de ik-was-vroeger-een-gerespecteerd-arts-en-ik-heb-dus-een-uitgesproken-mening-waar-u-absoluut-rekening-mee-moet-houden!
Ik begrijp dit niet! Het is te zeggen: ik begrijp het wèl. We hebben alwéér te maken met een huizenhoog ego, een zelfverklaard christen die - alwéér- uit het oog verliest waar geloof in wezen voor staat.
Wat hier gebeurt, is dat ik het wel begrijp maar het eigenlijk feitelijk niet WENS te begrijpen.
Ik WIL geen begrip opbrengen voor zogenaamde hooggeleerden die de idiootste dingen doen en deze trachten te verdoezelen met geschriften en regeltjes die ooit door MENSEN (GEWONE stervelingen zoals u en ik) werden uitgevonden voor wie weet welke reden.
De ene had misschien de bedoeling om het geloof in "iets goeds" te promoten en dat deed door dat geloof te verwoorden in parabels, teksten en beeldspraken.
Anderen - veelal eeuwen later - "interpreteerden" die regeltjes en zetten ze naar hun hand. Ze hadden een gewéldig medium gevonden om hun volk netjes in de rij te houden. Alles voor hun God.... als we dat maar geloofden... voor wiens goed?
Tijd om mezelf te onderbreken.
De koster dus.... hij wil enkel religieuze muziek. Dat hij enkele van onze gekozen nummers maar nix vindt wegens niet religieus, wil ik nog snappen. Wanneer hij echter de gekozen versie van het Ave Maria niet wenst te spelen "want te operette-achtig" (en onze bariton koos het enkel omdat het in zijn toonaard is geschreven, tussen haakjes...) dan knapt er iets in mij.
Dan vraag ik me werkelijk af "WAAR ZIJN WE MEE BEZIG???"
Is er in de bijbel dan geen sprake van mededogen, liefde voor uw naaste, goed doen waar het kan?
Het wordt tijd dat ik hem eens lees, die geweldige bijbel. Het MOET zijn dat egocentrisme, narcisme en andere karaktereigenschappen van dit allooi een stevig hoofdstuk kregen.... zoniet kan ik het niet verantwoorden.
Ik hoor u denken "Olijf... je praat zo graag over ego's. Hoe zit het met het jouwe? Je bent toch ook niet bereid om te wijken? Waarover gaat het hier: je eigen willetje of het afscheid van je vader? En maakt het zoveel uit welke muziek er wordt gespeeld?"
Ik denk daarover na, geloof me vrij.
Het zou hypocriet zijn te beweren dat m'n strijdlust geen uiting is van een egootje dat zich wil manifesteren.
En toch....
Ik bekijk de uitvaartdienst als een laatste kans om, in aanwezigheid van wie hem lief had, m'n vader te herdenken zoals hij was, inclusief de weinige liedjes die hij ooit (vals) meezong. Een laatste eerbetoon, zeg maar.
Het stuit me dus stevig tegen de borst wanneer een mij onbekend iemand (die overigens samen met de pastoor rijkelijk betaald wordt om de dienst uit te maken!) z'n persoonlijke voorkeuren gaat opleggen.
Omdat er geld mee gemoeid is (de kerk doet niets voor niets, mocht het u ontgaan), veroorloof ik me volgende analogie.
Wanneer je een evennement organiseert en je boekt een DJ, ga je die man/vrouw toch óók niet aanwerven als hij/zij laat weten dat het de hele avond hoempapamuziek gaat zijn terwijl jij eerder aan een avondje onvervalste disco dacht???
Het verschil met de DJ is dat hij "slachtoffer" is van de vrije markt. Doe je niet wat ik je vraag, dan betaal ik je niet. Of beter nog: dan hoef ik je diensten niet.
De koster heeft hier minder last van. Die wordt je opgelegd. OF je zegt "eenvoudigweg" dat je het dan maar zonder hem zal doen. Geen koster, geen muziek (maar de prijs blijft dezelfde). OF nóg maar een extra mannetje inhuren die de plaats van de koster inneemt... met alle lange-tenen-gevolgen vandien.
Ze zetten je zoveel mogelijk schaakmat, onze christelijke dienstplichtigen. Zij weten verdomde goed dat sommigen (waaronder NIET Olijf, maar wèl de mama) schrik hebben voor "wat de mensen zullen zeggen". En daar sta je dan.... te wachten als een onnozel schaap op hun welwillende medewerking.
Ander hoofdstuk: een praatprogramma op BBC. Eén van de onderwerpen: mag je jezelf een christen noemen en tegelijk beweren niet in God te geloven?
Verhitte discussies en Olijf luistert maar met een half oor.
Het valt me vooral weer op hoe het bij sommigen enkel gaat om het eeuwige gelijk.
IK heb theologie gestudeerd, IK weet alles over heilige teksten en DUS ben ik een autoriteit terzake. Ik beweer dus, in mijn oneindige wetenschap (jaaaaaaaaaaaaaaaren heb ik hiervoor gestudeerd), dat je geen christelijke daden kan stellen als je niet in God gelooft.
...
euh?
...
Alweer diezelfde onzin.
Zonder God geen Goed?
Is het mogelijk dat de bollebozen van onze tijd simpelweg niet verder willen kijken dan de woorden die ze in één of ander boek lazen (zonder de geest erachter te interpreteren)???
Waar zijn we gebleven met "doe wel en zie niet om"?
Zoveel idiotie in één korte week slaat me met stomme verbazing...
Gisteren was ik boos, gewéldig boos.
Liet meteen weten aan zussen, moeder en schoonbroer wat ik wil wanneer mijn tijd komt. Ze namen er nota van.
Géén kerkdienst, onder geen énkele vorm. De Kerk màg er hoegenaamd niet aan te pas komen.
Orgaandonatie en crematie. Liefst afgerond met een verstrooiing op zee.
En zelfs dat laatste schijnt niet te mogen.
Nah ja.... daar valt een mouw aan te passen. Urnes mogen tegenwoordig mee naar huis. En wat je met de asse doet bij nacht en ontij.... dat hoeft niemand buiten de familie te weten te komen, denk ik zo.
Ik zàl eindigen aan zee. No two ways about it.
Het komt van alle kanten.
De perikelen met de begrafenis van m'n papa zijn intussen gekend.
Even waren we hoopvol, toen de diaken z'n goede wil toonde (en zich vrijwel overal, inclusief de muziek kon vinden in onze wensen)... tot de bariton-meneer gisteren belde dat de organist dwars ging liggen.
De organist! De koster! Meneer de ik-was-vroeger-een-gerespecteerd-arts-en-ik-heb-dus-een-uitgesproken-mening-waar-u-absoluut-rekening-mee-moet-houden!
Ik begrijp dit niet! Het is te zeggen: ik begrijp het wèl. We hebben alwéér te maken met een huizenhoog ego, een zelfverklaard christen die - alwéér- uit het oog verliest waar geloof in wezen voor staat.
Wat hier gebeurt, is dat ik het wel begrijp maar het eigenlijk feitelijk niet WENS te begrijpen.
Ik WIL geen begrip opbrengen voor zogenaamde hooggeleerden die de idiootste dingen doen en deze trachten te verdoezelen met geschriften en regeltjes die ooit door MENSEN (GEWONE stervelingen zoals u en ik) werden uitgevonden voor wie weet welke reden.
De ene had misschien de bedoeling om het geloof in "iets goeds" te promoten en dat deed door dat geloof te verwoorden in parabels, teksten en beeldspraken.
Anderen - veelal eeuwen later - "interpreteerden" die regeltjes en zetten ze naar hun hand. Ze hadden een gewéldig medium gevonden om hun volk netjes in de rij te houden. Alles voor hun God.... als we dat maar geloofden... voor wiens goed?
Tijd om mezelf te onderbreken.
De koster dus.... hij wil enkel religieuze muziek. Dat hij enkele van onze gekozen nummers maar nix vindt wegens niet religieus, wil ik nog snappen. Wanneer hij echter de gekozen versie van het Ave Maria niet wenst te spelen "want te operette-achtig" (en onze bariton koos het enkel omdat het in zijn toonaard is geschreven, tussen haakjes...) dan knapt er iets in mij.
Dan vraag ik me werkelijk af "WAAR ZIJN WE MEE BEZIG???"
Is er in de bijbel dan geen sprake van mededogen, liefde voor uw naaste, goed doen waar het kan?
Het wordt tijd dat ik hem eens lees, die geweldige bijbel. Het MOET zijn dat egocentrisme, narcisme en andere karaktereigenschappen van dit allooi een stevig hoofdstuk kregen.... zoniet kan ik het niet verantwoorden.
Ik hoor u denken "Olijf... je praat zo graag over ego's. Hoe zit het met het jouwe? Je bent toch ook niet bereid om te wijken? Waarover gaat het hier: je eigen willetje of het afscheid van je vader? En maakt het zoveel uit welke muziek er wordt gespeeld?"
Ik denk daarover na, geloof me vrij.
Het zou hypocriet zijn te beweren dat m'n strijdlust geen uiting is van een egootje dat zich wil manifesteren.
En toch....
Ik bekijk de uitvaartdienst als een laatste kans om, in aanwezigheid van wie hem lief had, m'n vader te herdenken zoals hij was, inclusief de weinige liedjes die hij ooit (vals) meezong. Een laatste eerbetoon, zeg maar.
Het stuit me dus stevig tegen de borst wanneer een mij onbekend iemand (die overigens samen met de pastoor rijkelijk betaald wordt om de dienst uit te maken!) z'n persoonlijke voorkeuren gaat opleggen.
Omdat er geld mee gemoeid is (de kerk doet niets voor niets, mocht het u ontgaan), veroorloof ik me volgende analogie.
Wanneer je een evennement organiseert en je boekt een DJ, ga je die man/vrouw toch óók niet aanwerven als hij/zij laat weten dat het de hele avond hoempapamuziek gaat zijn terwijl jij eerder aan een avondje onvervalste disco dacht???
Het verschil met de DJ is dat hij "slachtoffer" is van de vrije markt. Doe je niet wat ik je vraag, dan betaal ik je niet. Of beter nog: dan hoef ik je diensten niet.
De koster heeft hier minder last van. Die wordt je opgelegd. OF je zegt "eenvoudigweg" dat je het dan maar zonder hem zal doen. Geen koster, geen muziek (maar de prijs blijft dezelfde). OF nóg maar een extra mannetje inhuren die de plaats van de koster inneemt... met alle lange-tenen-gevolgen vandien.
Ze zetten je zoveel mogelijk schaakmat, onze christelijke dienstplichtigen. Zij weten verdomde goed dat sommigen (waaronder NIET Olijf, maar wèl de mama) schrik hebben voor "wat de mensen zullen zeggen". En daar sta je dan.... te wachten als een onnozel schaap op hun welwillende medewerking.
Ander hoofdstuk: een praatprogramma op BBC. Eén van de onderwerpen: mag je jezelf een christen noemen en tegelijk beweren niet in God te geloven?
Verhitte discussies en Olijf luistert maar met een half oor.
Het valt me vooral weer op hoe het bij sommigen enkel gaat om het eeuwige gelijk.
IK heb theologie gestudeerd, IK weet alles over heilige teksten en DUS ben ik een autoriteit terzake. Ik beweer dus, in mijn oneindige wetenschap (jaaaaaaaaaaaaaaaren heb ik hiervoor gestudeerd), dat je geen christelijke daden kan stellen als je niet in God gelooft.
...
euh?
...
Alweer diezelfde onzin.
Zonder God geen Goed?
Is het mogelijk dat de bollebozen van onze tijd simpelweg niet verder willen kijken dan de woorden die ze in één of ander boek lazen (zonder de geest erachter te interpreteren)???
Waar zijn we gebleven met "doe wel en zie niet om"?
Zoveel idiotie in één korte week slaat me met stomme verbazing...
Gisteren was ik boos, gewéldig boos.
Liet meteen weten aan zussen, moeder en schoonbroer wat ik wil wanneer mijn tijd komt. Ze namen er nota van.
Géén kerkdienst, onder geen énkele vorm. De Kerk màg er hoegenaamd niet aan te pas komen.
Orgaandonatie en crematie. Liefst afgerond met een verstrooiing op zee.
En zelfs dat laatste schijnt niet te mogen.
Nah ja.... daar valt een mouw aan te passen. Urnes mogen tegenwoordig mee naar huis. En wat je met de asse doet bij nacht en ontij.... dat hoeft niemand buiten de familie te weten te komen, denk ik zo.
Ik zàl eindigen aan zee. No two ways about it.
vrijdag 7 januari 2011
De Kerk: het kan ook anders.
Vandaag is - alweer - een goed gevulde dag.
10u: afspraak met een bariton-meneer die de mis muzikaal zal opluisteren.
We kennen hem van vroeger - nu bijna 20 jaar geleden - toen hij zong op de huwelijksmis van m'n zusje.
Een statige heer, netjes gekapt, netjes gekleed en zeer "voorkomend". Echt iets wat je van een bariton zou verwachten.
Hij heeft al wat huiswerk gedaan i.v.m. een nummer waar we om verzochten. Hij geeft suggesties, past zich aan of zal - indien nodig - een gevraagd nummer aanpassen zodat hij het kan zingen.
Professionaliteit troef. We houden daarvan.
Enige mogelijke kink in de kabel zal de organist zijn (die van het etiketje): een gepensioneerd arts die niet meteen gekend staat om z'n aimabele houding....
Maar meneer Bariton zal alles met de organist bespreken - ik vermoed dat hij ervaring heeft met opgeblazen ego's - zodat wij ons daar niet teveel van hoeven aan te trekken.
Love it love it love it. Iemand die werk uit handen neemt in plaats van er nog wat werk bij te leggen.
14u: afspraak met de diaken.
Schitterend op tijd. Een man die - om te beginnen - de tijd neemt om even naar mama te luisteren. Zonder het als dusdanig te zeggen, krijgt hij alvast een beeld van wie papa was.
Ook bij het bespreken van het verloop van de mis onderbreekt hij niemand van ons wanneer papa ter sprake komt. Herinneringen ophalen, hem typeren als mens (met z'n goede en minder goede kanten): hij luistert en noteert discreet.
Soms laat hij zich wat gaan in katholieke overpeinzingen maar dat geeft ons dan weer de kans om hem als mens te leren kennen.
Ok, ik hou niet van preken maar ik voel me niet echt ongemakkelijk bij zijn uiteenzettingen en dat is op dit moment al heel wat.
Het wordt ook snel duidelijk dat hij voor zogoed als alles open staat. Teksten die twee dagen terug "niet konden" voor de pastoor, kunnen nu plots wel, zeer probleemloos zelfs. Ik zou zelfs méér zeggen: de diaken (hij heeft graag dat we hem bij de voornaam noemen... nóg zoiets... afstand kleiner gemaakt) vindt dat onze gekozen bijbelteksten zéér toepasselijk zijn en hem de kans geven om aansluiting te vinden bij de persoonlijkheid van papa.
De tégenstelling met meneer pastoor kón niet groter zijn!
Na volle twee uur zijn we rond. De vrijheden die hij ons gunt, geven ons een goed gevoel. Zelfs mama gaat zich beter voelen.
Is dit een man die z'n job goed doet? Een finale uitspraak kan ik pas volgende week geven, maar NU zeg ik: you bet!
Wanneer hij vertrekt, komt de dame van het rouwcentrum langs. Ook zij helpt ons waar ze kan. Goed, die mensen werken niet gratis, maar ze werd ons aangeraden en ik voel waaróm. Alweer: geld waard.
Meneer pastoor heeft finaal afgedaan voor mij.
Wanneer je ziet hoe het óók kan, is er in mijn wereld nog weinig ruimte voor vergiffenis.
Meneer pastoor ... pfoe!
10u: afspraak met een bariton-meneer die de mis muzikaal zal opluisteren.
We kennen hem van vroeger - nu bijna 20 jaar geleden - toen hij zong op de huwelijksmis van m'n zusje.
Een statige heer, netjes gekapt, netjes gekleed en zeer "voorkomend". Echt iets wat je van een bariton zou verwachten.
Hij heeft al wat huiswerk gedaan i.v.m. een nummer waar we om verzochten. Hij geeft suggesties, past zich aan of zal - indien nodig - een gevraagd nummer aanpassen zodat hij het kan zingen.
Professionaliteit troef. We houden daarvan.
Enige mogelijke kink in de kabel zal de organist zijn (die van het etiketje): een gepensioneerd arts die niet meteen gekend staat om z'n aimabele houding....
Maar meneer Bariton zal alles met de organist bespreken - ik vermoed dat hij ervaring heeft met opgeblazen ego's - zodat wij ons daar niet teveel van hoeven aan te trekken.
Love it love it love it. Iemand die werk uit handen neemt in plaats van er nog wat werk bij te leggen.
14u: afspraak met de diaken.
Schitterend op tijd. Een man die - om te beginnen - de tijd neemt om even naar mama te luisteren. Zonder het als dusdanig te zeggen, krijgt hij alvast een beeld van wie papa was.
Ook bij het bespreken van het verloop van de mis onderbreekt hij niemand van ons wanneer papa ter sprake komt. Herinneringen ophalen, hem typeren als mens (met z'n goede en minder goede kanten): hij luistert en noteert discreet.
Soms laat hij zich wat gaan in katholieke overpeinzingen maar dat geeft ons dan weer de kans om hem als mens te leren kennen.
Ok, ik hou niet van preken maar ik voel me niet echt ongemakkelijk bij zijn uiteenzettingen en dat is op dit moment al heel wat.
Het wordt ook snel duidelijk dat hij voor zogoed als alles open staat. Teksten die twee dagen terug "niet konden" voor de pastoor, kunnen nu plots wel, zeer probleemloos zelfs. Ik zou zelfs méér zeggen: de diaken (hij heeft graag dat we hem bij de voornaam noemen... nóg zoiets... afstand kleiner gemaakt) vindt dat onze gekozen bijbelteksten zéér toepasselijk zijn en hem de kans geven om aansluiting te vinden bij de persoonlijkheid van papa.
De tégenstelling met meneer pastoor kón niet groter zijn!
Na volle twee uur zijn we rond. De vrijheden die hij ons gunt, geven ons een goed gevoel. Zelfs mama gaat zich beter voelen.
Is dit een man die z'n job goed doet? Een finale uitspraak kan ik pas volgende week geven, maar NU zeg ik: you bet!
Wanneer hij vertrekt, komt de dame van het rouwcentrum langs. Ook zij helpt ons waar ze kan. Goed, die mensen werken niet gratis, maar ze werd ons aangeraden en ik voel waaróm. Alweer: geld waard.
Meneer pastoor heeft finaal afgedaan voor mij.
Wanneer je ziet hoe het óók kan, is er in mijn wereld nog weinig ruimte voor vergiffenis.
Meneer pastoor ... pfoe!
donderdag 6 januari 2011
Het Instituut "Kerk"
Het is niet erg genoeg dat een overlijden je vult met diep verdriet.
Het is niet erg genoeg dat je bankrekening "even" wordt geblokkeerd, net op een moment dat je hoofd niet helder staat en je tegelijk duizenden euro's moet neertellen voor de uitvaartdienst.
De Kerk staat altijd klaar om daar nog een schepje bovenop te doen.
Nu...
in tijden van nood slaan de zusjes de handen in elkaar, slijpen ze hun zwaarden en kruisen ze die moedig in ware 3-musketiers-stijl. Eén voor allen, allen voor één (of wie zei dat ook weer?)
Mama hoeft zich niet met de praktische beslommeringen bezig te houden.
Schoonbroer heeft de nodige voorzieningen getroffen voor de financiële kant van de zaken.
En de Kerk... die kan vierkant onze rug op.
We spreken af met de pastoor. Mama heeft een bescheiden devote adoratie voor het instituut Kerk.
Ze ziet wel wat er scheef loopt, maar om Jesuke te eren, wil ze al eens naar de mis gaan.
"Ieder z'n ding" denk ik en laat haar in haar stille verering.
Maar wanneer meneer pastoor langskomt om het verloop van de liturgie te bespreken, vallen onze monden open van verbazing.
Om te beginnen is "bespreking" een zwaar eufemisme voor "afgeven van wat teksten".
Zodra we iets meer details vragen, slaat meneer pastoor theatraal met de handen op het stapeltje papier en zegt "alles staat hierin".
Vragen we wat over muziek, dan tikt hij op het etiketje met de coördinaten van de koster. "Bespreek het met hem"
Slaan op het stapeltje, tikken op het etiketje, slaan op het stapeltje, tikken op het etiketje.
Bizar, vind ik.
Op de hamvraag "welke is de inbreng naar onze papa toe", is het antwoord kordaat en duidelijk.
"De liturgie is geen hulde aan de overledene, de nadruk wordt gelegd op de verrijzenis. In m'n homilie verwijs ik "dus" niet naar de overledene"
Monden alweer open van verbazing,
méér nog... de zusjes zijn met stomheid geslagen.
Geen verwijzing naar de overleden?
Heuh?
M'n papa hoeft niet zometeen op een voetstuk geplaatst, maar ik schijn me vaag te herinneren dat een uitvaartmis toch enigszins draait om .... degene die uitgevaren wordt???? Of vergis ik me????
We laten ons doen, bedanken meneer pastoor voor z'n bezoek en wandelen hem geduldig naar de deur.
We brengen de rest van de avond door met het lezen van de "toegestane" teksten waaruit we mogen kiezen.
Hoe meer ik lees, hoe razender ik word.
Eindeloos gelul over de koning op z'n troon, de verrotting en verdoemenis waarin we ons storten als we Hem niet volgen, mirakelen die Jesuke verrichtte (zonder z'n g*t op te lichten) zómaar... wanneer hij er zin in had (dat zou je vandaag de dag eens moeten proberen zonder voor charlatan te worden versleten), handenopleggingen hier en daar....
Schuldgebeden waaruit we mogen "kiezen".
Gemekker over ons lijden op dees aard....
Ik herkén hier NIETS in!
Oh ja, dat lijden bij ons leven hoort, heb ik (samen met de andere 6 miljard stervelingen) aan den lijve ondervonden.
Maar dat ons hoogste doel hier op aard lijden is... dat begrijp ik niet.
Het aankweken van schuld- en angstgevoelens maakt me helemaal kierewiet.
M'n moeder hebben ze op deze manier alvast goed te stekken gehad. Lijden, schuld en angst voelen... ze is daar goed in geworden. Zo goed zelfs dat het haar intussen nagenoeg onmogelijk is geworden om te beslissen welk kleur brood ze zal kopen vandaag.
Is de Kerk hiervoor verantwoordelijk? Zo ver wil ik niet gaan. Maar een goede hand hebben ze er alleszins in gehad.
Maar bon... Olijf krijgt het vliegend sch*t van de teksten. Geen ènkele hiervan wil ik kiezen.
En dan die opmerking over het homilie. Geen verwijzing whatsoever naar de overledene.
Waarom zou dat zijn, vraag ik me af.
Is die BS over "nadruk op de verrijzenis" de échte reden?
Zou het kunnen dat meneer de pastoor niet veel méér is dan een vastgeroeste ambtenaar die met dit kerkelijk excuus een prima manier heeft gevonden om een handvol eerder geschreven teksten zonder verpinken te herkauwen? Gemakkelijk toch, wanneer je niet eens de moeite moet doen om de overledene te leren kennen? Wie hij was, wat hij deed, waar hij van hield, waar hij NIET van hield?
Stel je voor.... zulks zou veronderstellen dat je telkens iets NIEUWS zou moeten voorbereiden....
Nope, dan is een klaargeschreven tekst stukkkkkkken gemakkelijker. En we noemen dat "nadruk op de verrijzenis".
De bange volgeling voelt dat hij met ieder tegenargument bot vangt want "de pastoor weet het toch wel beter zeker?" en meneer pastoor wint.
HAREN IN DE NEK RECHT OMHOOG
Het wild beest in me komt weer naar boven.
Maar we zijn moe. De voorbije dagen zijn zwaar geweest en we willen mama niet nog méér overstuur maken. Dus slapen we er een nachtje over.
Vandaag hervatten we het lees- en besliswerk. Hoe meer we zien, hoe minder we voelen voor de formule van meneer pastoor. Na enkele telefoontjes om goede raad te vragen, trekt Olijf de stoute schoenen aan en belt meneer pastoor op.
Op momenten als deze ben ik blij dat ik niet om woorden verlegen zit en dat m'n beetje levenservaring me voldoende assertiviteit heeft gegeven om niet bij de minste weerstand te zwichten. Want meneer pastoor doet z'n best.
Nee, het is niet onmogelijk om een gebedsdienst met een diaken te vragen (ergo, hem te vragen een stap opzij te doen... auch, dat moet zeer doen aan de kerkelijke tenen) en nee, hij wil me niet proberen om te praten (hetgeen hij wel een keer of tien herhaalt) MAAARRR hij vindt dat ik toch mag weten dat de mensen altijd zeer blij zijn met zijn missen en daar zééééér veel steun in vinden, zelfs al begrijpen ze de bijbelse teksten niet altijd (mijn grootste argument in aanloop naar m'n vraag om een gebedsdienst).
Dus... als ik het goed versta... begrijpen de mensen NIET wat u zegt, maar vinden ze er vreemd genoeg WEL steun in?.... denk ik. Ik spreek het niet uit. Ik ben geen uilskuiken.
Het ego van meneer pastoor kan me gestolen worden maar ik ben nog wel slim genoeg om te weten dat ik hem nodig zal hebben, dus ik blijf beleefd. In m'n binnenste wil ik hem met plezier verpletteren, maar ik blijf opmerkelijk kalm, zeg dat we mekaar ongetwijfeld wel begrijpen maar dat ik niet met mezelf zou kunnen leven als ik niet àlle mogelijkheden had onderzocht.
En dààr kan meneer pastoor, ondanks z'n "subtiele" tegenstribbelen, niet tegenop.
Ik krijg wat ik vraag (naam en telefoonnummers), bedank hem vriendelijk voor z'n begrip en hulp (yeah right!) en leg af. Om onmiddellijk daarna de diaken te bellen...
Hij stuurt me stante pede het verloop van de gebedsdienst op en enkele uren later heb ik een afspraak vast om morgen alles te bespreken.
Als het aan mij en m'n zussen lag, deden we het helemààl niet kerkelijk.
Maar mama is er nog.
En papa, hoewel nooit praktiserend katholiek, was katholiek geboren en mensen van zijn generatie (vooral Italianen van zijn generatie) bleven zoals ze gedoopt waren: katholiek, al was het maar voor het oog van de gemeenschap.
En omdat het niet om óns gaat maar om papa en mama, doen we het kerkelijk, zij het lichtjes afgezwakt.
Nu nog uitleggen aan m'n devote Italiaanse familie (mocht die komen) waarom er geen communie en geen hostie zal zijn....
Ik heb de Kerk in mijne zak... alweer.
Pfffff!!!!!
Het is niet erg genoeg dat je bankrekening "even" wordt geblokkeerd, net op een moment dat je hoofd niet helder staat en je tegelijk duizenden euro's moet neertellen voor de uitvaartdienst.
De Kerk staat altijd klaar om daar nog een schepje bovenop te doen.
Nu...
in tijden van nood slaan de zusjes de handen in elkaar, slijpen ze hun zwaarden en kruisen ze die moedig in ware 3-musketiers-stijl. Eén voor allen, allen voor één (of wie zei dat ook weer?)
Mama hoeft zich niet met de praktische beslommeringen bezig te houden.
Schoonbroer heeft de nodige voorzieningen getroffen voor de financiële kant van de zaken.
En de Kerk... die kan vierkant onze rug op.
We spreken af met de pastoor. Mama heeft een bescheiden devote adoratie voor het instituut Kerk.
Ze ziet wel wat er scheef loopt, maar om Jesuke te eren, wil ze al eens naar de mis gaan.
"Ieder z'n ding" denk ik en laat haar in haar stille verering.
Maar wanneer meneer pastoor langskomt om het verloop van de liturgie te bespreken, vallen onze monden open van verbazing.
Om te beginnen is "bespreking" een zwaar eufemisme voor "afgeven van wat teksten".
Zodra we iets meer details vragen, slaat meneer pastoor theatraal met de handen op het stapeltje papier en zegt "alles staat hierin".
Vragen we wat over muziek, dan tikt hij op het etiketje met de coördinaten van de koster. "Bespreek het met hem"
Slaan op het stapeltje, tikken op het etiketje, slaan op het stapeltje, tikken op het etiketje.
Bizar, vind ik.
Op de hamvraag "welke is de inbreng naar onze papa toe", is het antwoord kordaat en duidelijk.
"De liturgie is geen hulde aan de overledene, de nadruk wordt gelegd op de verrijzenis. In m'n homilie verwijs ik "dus" niet naar de overledene"
Monden alweer open van verbazing,
méér nog... de zusjes zijn met stomheid geslagen.
Geen verwijzing naar de overleden?
Heuh?
M'n papa hoeft niet zometeen op een voetstuk geplaatst, maar ik schijn me vaag te herinneren dat een uitvaartmis toch enigszins draait om .... degene die uitgevaren wordt???? Of vergis ik me????
We laten ons doen, bedanken meneer pastoor voor z'n bezoek en wandelen hem geduldig naar de deur.
We brengen de rest van de avond door met het lezen van de "toegestane" teksten waaruit we mogen kiezen.
Hoe meer ik lees, hoe razender ik word.
Eindeloos gelul over de koning op z'n troon, de verrotting en verdoemenis waarin we ons storten als we Hem niet volgen, mirakelen die Jesuke verrichtte (zonder z'n g*t op te lichten) zómaar... wanneer hij er zin in had (dat zou je vandaag de dag eens moeten proberen zonder voor charlatan te worden versleten), handenopleggingen hier en daar....
Schuldgebeden waaruit we mogen "kiezen".
Gemekker over ons lijden op dees aard....
Ik herkén hier NIETS in!
Oh ja, dat lijden bij ons leven hoort, heb ik (samen met de andere 6 miljard stervelingen) aan den lijve ondervonden.
Maar dat ons hoogste doel hier op aard lijden is... dat begrijp ik niet.
Het aankweken van schuld- en angstgevoelens maakt me helemaal kierewiet.
M'n moeder hebben ze op deze manier alvast goed te stekken gehad. Lijden, schuld en angst voelen... ze is daar goed in geworden. Zo goed zelfs dat het haar intussen nagenoeg onmogelijk is geworden om te beslissen welk kleur brood ze zal kopen vandaag.
Is de Kerk hiervoor verantwoordelijk? Zo ver wil ik niet gaan. Maar een goede hand hebben ze er alleszins in gehad.
Maar bon... Olijf krijgt het vliegend sch*t van de teksten. Geen ènkele hiervan wil ik kiezen.
En dan die opmerking over het homilie. Geen verwijzing whatsoever naar de overledene.
Waarom zou dat zijn, vraag ik me af.
Is die BS over "nadruk op de verrijzenis" de échte reden?
Zou het kunnen dat meneer de pastoor niet veel méér is dan een vastgeroeste ambtenaar die met dit kerkelijk excuus een prima manier heeft gevonden om een handvol eerder geschreven teksten zonder verpinken te herkauwen? Gemakkelijk toch, wanneer je niet eens de moeite moet doen om de overledene te leren kennen? Wie hij was, wat hij deed, waar hij van hield, waar hij NIET van hield?
Stel je voor.... zulks zou veronderstellen dat je telkens iets NIEUWS zou moeten voorbereiden....
Nope, dan is een klaargeschreven tekst stukkkkkkken gemakkelijker. En we noemen dat "nadruk op de verrijzenis".
De bange volgeling voelt dat hij met ieder tegenargument bot vangt want "de pastoor weet het toch wel beter zeker?" en meneer pastoor wint.
HAREN IN DE NEK RECHT OMHOOG
Het wild beest in me komt weer naar boven.
Maar we zijn moe. De voorbije dagen zijn zwaar geweest en we willen mama niet nog méér overstuur maken. Dus slapen we er een nachtje over.
Vandaag hervatten we het lees- en besliswerk. Hoe meer we zien, hoe minder we voelen voor de formule van meneer pastoor. Na enkele telefoontjes om goede raad te vragen, trekt Olijf de stoute schoenen aan en belt meneer pastoor op.
Op momenten als deze ben ik blij dat ik niet om woorden verlegen zit en dat m'n beetje levenservaring me voldoende assertiviteit heeft gegeven om niet bij de minste weerstand te zwichten. Want meneer pastoor doet z'n best.
Nee, het is niet onmogelijk om een gebedsdienst met een diaken te vragen (ergo, hem te vragen een stap opzij te doen... auch, dat moet zeer doen aan de kerkelijke tenen) en nee, hij wil me niet proberen om te praten (hetgeen hij wel een keer of tien herhaalt) MAAARRR hij vindt dat ik toch mag weten dat de mensen altijd zeer blij zijn met zijn missen en daar zééééér veel steun in vinden, zelfs al begrijpen ze de bijbelse teksten niet altijd (mijn grootste argument in aanloop naar m'n vraag om een gebedsdienst).
Dus... als ik het goed versta... begrijpen de mensen NIET wat u zegt, maar vinden ze er vreemd genoeg WEL steun in?.... denk ik. Ik spreek het niet uit. Ik ben geen uilskuiken.
Het ego van meneer pastoor kan me gestolen worden maar ik ben nog wel slim genoeg om te weten dat ik hem nodig zal hebben, dus ik blijf beleefd. In m'n binnenste wil ik hem met plezier verpletteren, maar ik blijf opmerkelijk kalm, zeg dat we mekaar ongetwijfeld wel begrijpen maar dat ik niet met mezelf zou kunnen leven als ik niet àlle mogelijkheden had onderzocht.
En dààr kan meneer pastoor, ondanks z'n "subtiele" tegenstribbelen, niet tegenop.
Ik krijg wat ik vraag (naam en telefoonnummers), bedank hem vriendelijk voor z'n begrip en hulp (yeah right!) en leg af. Om onmiddellijk daarna de diaken te bellen...
Hij stuurt me stante pede het verloop van de gebedsdienst op en enkele uren later heb ik een afspraak vast om morgen alles te bespreken.
Als het aan mij en m'n zussen lag, deden we het helemààl niet kerkelijk.
Maar mama is er nog.
En papa, hoewel nooit praktiserend katholiek, was katholiek geboren en mensen van zijn generatie (vooral Italianen van zijn generatie) bleven zoals ze gedoopt waren: katholiek, al was het maar voor het oog van de gemeenschap.
En omdat het niet om óns gaat maar om papa en mama, doen we het kerkelijk, zij het lichtjes afgezwakt.
Nu nog uitleggen aan m'n devote Italiaanse familie (mocht die komen) waarom er geen communie en geen hostie zal zijn....
Ik heb de Kerk in mijne zak... alweer.
Pfffff!!!!!
woensdag 5 januari 2011
Nieuws 5 januari
bizar nieuws op de televisie.
Moerdijk: brand in bedrijf.
Er komen giftige gassen vrij. Aan omwonenden wordt aangeraden ramen en deuren dicht te houden.
De burgemeester zegt dat de gassen niet schadelijk zijn voor de gezondheid.
....
GIFTIG maar NIET schadelijk voor de gezondheid.
Er schort wat aan m'n interpretatievermogen.....
Texas: man na 30 jaar vrij.
Hij werd destijds veroordeeld voor een verkrachting die hij niet pleegde. Nieuw DNA-onderzoek wees dat nu uit.
Hij komt vrij met een schadevergoeding van 2 miljoen euro.
Fijn. Van bajesklant die het beste deel van z'n leven doorbracht onder moordenaars, verkrachters en godweetwat, vermoedelijk zelf 30 lange jaren moest knokken voor z'n lijf en leden (gevangenissen zijn zelden verbeteringsgestichten)... tot multimiljonair...
Zou het genoeg zijn? Wie wil even uitrekenen voor mij hoeveel euro hij per jaar gevangenis verdiende?
Slimste mens ter wereld: Bart de Wever speelt mee.
Hij heeft nix beters te doen, zegt hij lakoniek.
Wel wel wel..... na zes maanden stuurloosheid moet je lef hebben om dat ongestraft op de Vlaamse TV te verkondigen.
We leven in een rare wereld.
Ik stel dat vast, da's al.
Moerdijk: brand in bedrijf.
Er komen giftige gassen vrij. Aan omwonenden wordt aangeraden ramen en deuren dicht te houden.
De burgemeester zegt dat de gassen niet schadelijk zijn voor de gezondheid.
....
GIFTIG maar NIET schadelijk voor de gezondheid.
Er schort wat aan m'n interpretatievermogen.....
Texas: man na 30 jaar vrij.
Hij werd destijds veroordeeld voor een verkrachting die hij niet pleegde. Nieuw DNA-onderzoek wees dat nu uit.
Hij komt vrij met een schadevergoeding van 2 miljoen euro.
Fijn. Van bajesklant die het beste deel van z'n leven doorbracht onder moordenaars, verkrachters en godweetwat, vermoedelijk zelf 30 lange jaren moest knokken voor z'n lijf en leden (gevangenissen zijn zelden verbeteringsgestichten)... tot multimiljonair...
Zou het genoeg zijn? Wie wil even uitrekenen voor mij hoeveel euro hij per jaar gevangenis verdiende?
Slimste mens ter wereld: Bart de Wever speelt mee.
Hij heeft nix beters te doen, zegt hij lakoniek.
Wel wel wel..... na zes maanden stuurloosheid moet je lef hebben om dat ongestraft op de Vlaamse TV te verkondigen.
We leven in een rare wereld.
Ik stel dat vast, da's al.
dinsdag 4 januari 2011
4 januari 2011
Mijn papa is niet meer.
Hij is niet meer.... sinds vanochtend... ergens tussen halfvijf toen de verpleegster ons bezocht en zes uur toen ik wakker schoot, om te ontdekken dat papa's handen koud waren.
Eén van de volgende wil ik nog wel wat schrijven.
Over papa enzo.
Maar nu is het even tijd voor rust.
Hij is niet meer.... sinds vanochtend... ergens tussen halfvijf toen de verpleegster ons bezocht en zes uur toen ik wakker schoot, om te ontdekken dat papa's handen koud waren.
Eén van de volgende wil ik nog wel wat schrijven.
Over papa enzo.
Maar nu is het even tijd voor rust.
maandag 3 januari 2011
2 januari 2011
De mama van het ex-lief verjaart. Olijf stuurt nog ieder jaar een smsje. Ik mocht het mens graag.
's avonds krijg ik een antwoord: ook een schitterend 2011 toegewenst.
Ik zit op dat ogenblik in de kliniek.... te waken bij papa die de nacht al dan niet zal doorkomen.
"Schitterend 2011"..... dit is alvast geen geweldige start.
Ik ben even naar huis gekomen, na 3 uurtjes onderbroken slaap op de ziekenhuiszetel en een ontbijt in de cafetaria. Nu even opfrissen en dan ga ik terug naar het hospitaal.
Papa geeft er geen blijk meer van te weten dat we er zijn, maar we willen bij hem zitten. De pastor is al langs geweest met een waarschijnlijk goedbedoelde maar onnozele glimlach op z'n gezicht. Emotioneel moment, zelfs al was m'n papa nooit praktiserend katholiek....
De werkgever weet intussen dat ik mijn aanwezigheid op het werk deze week niet kan garanderen.
En wat nu?
Voorbereidingen? Adressen opzoeken? Teksten en foto's verzamelen? Een muziekje zoeken waar hij van hield (welke muziek vond m'n vader leuk trouwens? Ik heb hem nooit een plaatje weten opzetten...)?
Het zijn dingen waar je je niet mee wil bezig houden, vooral omdat papa er nu nog is... bij wijze van spreken.
Z'n lichaam is er nog, z'n adem ook. En z'n hart, dat aan 122 slaat... het vecht, zeggen ze me.
We moeten het allemaal meemaken, vroeg of laat.
En wij wisten al lang dat dit moment ging komen. Je weent wanneer je hem ziet lijden. En dan word je weer vreemd kalm. Alles is onwezenlijk. En wat hierna komt.... wie weet?
Voor ieder mens waarvoor je je armen en je leven openzet, weet je dat je vroeg of laat afscheid zal moeten nemen.
De keuze is beperkt.
OF je verwelkomt iemand in je armen, deelt (een deel van) je leven en je doorstaat de pijn van het afscheid
OF je blijft alleen, een leven lang.... geen verwelkoming maar ook geen afscheid.
Wat kies je?
Vandaag spreek ik me daar niet over uit.
Ik ga terug.
's avonds krijg ik een antwoord: ook een schitterend 2011 toegewenst.
Ik zit op dat ogenblik in de kliniek.... te waken bij papa die de nacht al dan niet zal doorkomen.
"Schitterend 2011"..... dit is alvast geen geweldige start.
Ik ben even naar huis gekomen, na 3 uurtjes onderbroken slaap op de ziekenhuiszetel en een ontbijt in de cafetaria. Nu even opfrissen en dan ga ik terug naar het hospitaal.
Papa geeft er geen blijk meer van te weten dat we er zijn, maar we willen bij hem zitten. De pastor is al langs geweest met een waarschijnlijk goedbedoelde maar onnozele glimlach op z'n gezicht. Emotioneel moment, zelfs al was m'n papa nooit praktiserend katholiek....
De werkgever weet intussen dat ik mijn aanwezigheid op het werk deze week niet kan garanderen.
En wat nu?
Voorbereidingen? Adressen opzoeken? Teksten en foto's verzamelen? Een muziekje zoeken waar hij van hield (welke muziek vond m'n vader leuk trouwens? Ik heb hem nooit een plaatje weten opzetten...)?
Het zijn dingen waar je je niet mee wil bezig houden, vooral omdat papa er nu nog is... bij wijze van spreken.
Z'n lichaam is er nog, z'n adem ook. En z'n hart, dat aan 122 slaat... het vecht, zeggen ze me.
We moeten het allemaal meemaken, vroeg of laat.
En wij wisten al lang dat dit moment ging komen. Je weent wanneer je hem ziet lijden. En dan word je weer vreemd kalm. Alles is onwezenlijk. En wat hierna komt.... wie weet?
Voor ieder mens waarvoor je je armen en je leven openzet, weet je dat je vroeg of laat afscheid zal moeten nemen.
De keuze is beperkt.
OF je verwelkomt iemand in je armen, deelt (een deel van) je leven en je doorstaat de pijn van het afscheid
OF je blijft alleen, een leven lang.... geen verwelkoming maar ook geen afscheid.
Wat kies je?
Vandaag spreek ik me daar niet over uit.
Ik ga terug.
Abonneren op:
Posts (Atom)