lang weekend in het vooruitzicht

... ik schreef bijna "voor de boeg" maar dat klinkt zo doemdenkerig.
"in het vooruitzicht"... da's al wat beter.

Vanavond eindelijk eens terug naar de salsa. De eerste les van vorige week miste ik maar deze keer ben ik vrij.
Na jaaaa... vrij... zou net zo goed een hele avond in het ziekenhuis kunnen gaan zitten, maar dat gebeurde gisteren al. Vanavond is terug even voor mezelf. Batterijen opladen.

Het doet goed, zo'n salsa-ding. Zelfs wanneer je er niet veel van verwacht, zorgt de vrolijke muziek toch voor een positieve noot.
Ben er nog nooit down buiten gewandeld, óók niet al die keren dat de goede moed er niet in zat.
En om één of andere reden is het gemoed de laatste dagen alweer lichtjes bergafwaarts gegaan.
Ik kan er de vinger niet op leggen. Het hoofd geraakt weer vol en dan vooral op de ogenblikken waarin ik er geen controle over heb... 's nachts dus.
Wéér wakker worden rond vieren... wéér denken "dat hoofd moet leeg".
Waar houdt dat onderbewustzijn van mij zich zoal mee bezig, vraag ik me af?
Waarom niet gewoon de dingen laten zijn zoals ze zijn... zoals die "bewuste" geest van me overdag probeert te doen?

Het weze gezegd: overdag, tijdens het werk, slaag ik er wonderwel in om de kalmte zelve te zijn. Dat merk ik ook aan de klanten, die ondanks hun soms lastige grieven gewoon rustig accepteren waarom ik niet altijd op hun eis kan ingaan. Het lijkt - maar ik kan me vergissen - dat er een zekere kalmte van me uitgaat. Anders kan ik het niet verklaren...

"Niet slecht" denk ik dan... "je bent op de goede weg".
Behalve dat wakker schieten dan.
In het donker, alleen, wil het nog niet lukken om rationeel of spiritueel alles "together" te houden.
Beelden, herinneringen, vreugden en angsten vechten om een plaatsje in m'n hoofd.
En nog steeds veel "waaroms"...

Vanochtend in de wagen (oplettender dan anders vanwege dat onnodige auto-ongelukje) herbeleefde ik om duistere redenen weer even dat gelukzalig gevoel van twee jaar geleden.
De blijheid dat ik iemand had ontmoet die klaarblijkelijk zoveel om me gaf dat hij me bestookte met zààààlige smsjes, zomaar uit het niets, om geen enkele duidelijke reden...
En dan Poefffffffffff weg. Het was "gewoon" weg....
Dàt te proberen "vatten" maakt je gek.

Die losse gedachten, ik probéér niet om ze te hebben, ze verschijnen gewoon hardnekkig plots.
Ongenadig eigenlijk.
Waarom "weg"?
Waarom laten ze me niet met rust, die herinneringen?
Hoeveel geduld word ik verondersteld met mezelf te hebben vooraleer het allemaal écht in het verleden ligt?
Wanneer kan ik mezelf vergeven dat ik het heb laten gebeuren, dat voor, tijdens en na?

Neen, down ben ik niet. Maar helemààl vrolijk ook niet, toch niet alle dagen.
'k Doe m'n best om erover te stappen... en wanneer het niet vanzelfsprekend lukt, dan hou ik m'n masker nog even voor.
Voor "buiten" is het allemaal dik in orde met me.

(Hij was niet perfect, net zo min als ik.
maar hij léék zo perfect voor mij...
Of hoe de wereld je soms in het ootje neemt)



Epiloog
Misschien heb ik de moto te lang op stal laten staan... uitwaaien kan deugd doen.

28 april

onnozel auto-ongeval
mama opgenomen in spoed voor nog duistere redenen
een half uur met haar aan de lijn om haar verhaal te horen

...

een gewone "rustig aan liefke, het komt wel goed"-knuffel had het verschil kunnen maken tussen grijs en pastelkleurig

...

de ene dag is de andere niet

Gisteren nog geglunderd omdat ik het uiteindelijk dan tóch gewonnen had van m'n platte fietsband.
Vandaag op zoek naar herstellers voor m'n wagen...

Vanochtend, op weg naar het werk gebeurde het. Stom ongeval, én mijn fout...
Vanwege alle wegenwerken die ik op m'n weg naar het werk tegenkom, besliste ik "langs binnen door" te rijden. Een druilregentje, niet echt gehaast en ook niet onrustig.
Dat bleek dan snel te veranderen van zodra ik "bonk" voelde.

'k Heb geluk: het bleef bij mij beperkt tot blikschade: koplamp naar de vaantjes, wat blutsen en schrammen. De dame in het andere wagentje (zo'n licht overdekt brommerwagentje) had helaas méér schade. Huilend stapte ze uit haar voertuig, de ene hand in de andere gehouden.... "had je me niet gezien dan?"

Uiteraard had ik haar niet gezien.... het zou anders erg dom geweest zijn van me om tóch moedwillig het kruispunt op te rijden. Ze was wat overstuur (begrijpelijk) en ik probeerde haar te kalmeren terwijl ik de politie belde...
"Het was jouw schuld", bleef ze maar herhalen. En ja... ze had overschot van gelijk, het wàs mijn schuld.
Niet opzettelijk, maar desalniettemin míjn schuld.
Haar wagentje zag er niet echt goed uit na de klop, en voor haar hand hebben we de ambulance laten komen.
Dàt was dus allemaal mijn schuld en omdat ik dat niet kon ontkennen, voelde ik me nog schuldiger.

Zodra de ambulance arriveerde, werden we gescheiden. Ik ken de naam van die mevrouw niet en kan nu dus niet vragen hoe het met haar hand is. Morgen, na afhalen van PV zou ik meer moeten weten.

Stom, hoe zo'n dingen gebeuren. Al de hele ochtend probeer ik me voor de geest te halen hoe of wanneer ik haar zag aankomen.... NIET dus. Ik kan me niet herinneren dat ik haar wagen zag vóór hij tegen de mijne kleefde... Een blinde vlek in m'n zicht en in m'n herinnering.

STOM STOM STOM... maar het had erger gekund, en dat probeer ik me nu voor ogen te houden.

Gisteren kinderlijk blij dat ik enkele euro's had bespaard op een fietsband, vandaag op zoek naar herstellers die me zo goedkoop mogelijk zullen verder helpen met de wagen.
Hoe dagen kunnen verschillen.

over Platte Banden en Nieuwe Herinneringen

'k Was een beetje triest de laatste dagen omdat me een grijs weekend werd voorgehouden.
Maar zie... het werd mooier dan verwacht.
Kort voor de middag gisteren zag het er nog grijs maar zacht uit. Na wat msn-verkeer besloten D. en ik om er een geocache-namiddag van te maken ALS het weer het toeliet.

Het weer liet het toe. Meer dàn zelfs. Na de middag brak de zon enthousiast door.
Ik pompte de banden van m'n fiets op (het ding had bijna twee jaar ongebruikt in m'n garage gestaan), stak voor de zekerheid een regenjasje in de fietstas en we konden er tegen.

Het zou de Bornemse Slang worden (of iets in dien aard): een reeks van geocaches lang de Oude Schelde die uiteindelijk zouden leiden tot de Grote Schat (of Bonus-Cache voor kenners).

Vol goede moed vertrokken. Truitje aan, truitje uit... het werd al snel te warm. 'k Genoot van het frisse groen na de nachtelijke regenbui, de talrijke terrasjes vol met vrolijk gezinde mensen en hun gezinnetjes (ik wou óók een terrasje doen!) en het fietsen langs de waterkant.
Ergens onderweg kreeg ik ook telefoon. Een lange telefoon. Iemand moest het hart "even" luchten. M'n herhaalde boodschap dat ik op de fiets aan 't telefoneren was, veranderde niets aan de lengte van het verhaal. Ik luisterde en luisterde waardoor een deel van mijn bewondering voor de prachtige omgeving even verloren ging. Maar ik hield deze keer vast aan m'n egoïsme. Deze fietstocht ging ik niet onderbreken om redder in nood te spelen. Dat héb ik in het verleden meer dan eens gedaan en het haalt niets uit.

Na het gesprekje stortten we ons vol overgave terug in de zoektocht. Kruipen in en tussen bomen, de brandnetels handig vermijden en we vonden onze tweede cache. Hup, weer op de fiets en op zoek naar de derde hint.
Van daaruit liep het lichtjes mis.
De coördinaten voor de volgende cache leken niet te kloppen (veerboot nemen naar de overkant leek onwaarschijnlijk) en D. stelde vast dat hij een lekke voorband had. We zouden een rustpauze inlassen op een terras om onze verdere strategie te bepalen.
Een Brugse Triple en een Barbar later (lees: ieder nam één drankje!!!!) pakten we onze fietsen weer ter hand.... en vonden een lekke achterband op mijn fiets...
Lek is het woord niet. Hij was helemaal platgelopen, tot op de blote velg!
Verder rijden was geen optie. Ik herinnerde me dat ik "ooit" eens een reparatiekit had gekocht, maar die lag mooi thuis...
Dat werden dus enkele kilometers te voet langs de Scheldedijk terug naar huis. Geloof me... daar krijg je het warm van!
Stevig doorstappen met zware "bergbottinen" en ondertussen denken "Sjans dat we niet verder waren geraakt" :)
Onderweg hebben we getresspassed. Werfhekken opzij geduwd en zomaar even de nieuwe Scheldebrug over gewandeld. Die brug wordt eind Mei ingehuldigd, maar wij liepen er in avant-première al even over.
In het midden van de weg enkele foto's genomen en gedacht: binnen een maand kan je hier nóóit meer rustig in het midden van de weg staan... tenzij je een doodswens hebt. Foei :)

Na enig zoeken thuis de reparatiekit gevonden en als echte profs aan de herstelling begonnen.
Die van D. was zó gepiept. De mijne had twee mega-gaten en bleek slecht hersteld...
Pffff... verder doen? Nee hoor!
We gaan wat eten!
Zelf koken? Nope, noooo way :) UIT eten!

En alzo eindigde de dag. In een eethuisje genieten van simpele gerechten (mét ijsje na, Ils!), oude herinneringen gevoeld en deze dag met nieuw gemaakte herinneringen overlopen.

Wat hebben we geleerd, Piet?
1. dat het Waasland mooi is.
2. dat pitoreske boerenwegeltjes bezaaid liggen met scherp bouwafval
3. dat een fietspomp even soelaas brengt maar niet lang
en
4. dat een fietsenreparatiekit NIET thuis hoort te liggen

alles verandert

Een poos geleden schreef ik "Spring is in the air".
Vandaag rook ik voor de eerste keer de geur van pas afgereden gras. Het heeft langer geduurd dan ik had verwacht.

Enkele fotootjes uit m'n onaffe tuin ten bewijze van Lente (herinner u de Kerria-knopjes uit eerdere blog...)

Even Tussendoor

Olijf luistert steevast naar foute muziek.
Niet omdat dat "in" is... maar omdat ik altijd naar foute muziek heb geluisterd (programmeerfoutje?).

Vanochtend, op m'n spiksplinternieuwe mp4-tje, weerklonk .... OOOhhh.... Gilbert O'Sullivan.
JA, ik geef het grif toe: Gilbert O'Sullivan!

Destijds één van de weinige LP's bij m'n ouders mét liedjesteksten.
...
...
Ach wat ... nu ik toch bezig ben met opbiechten... de tweede (en laatste) LP waar de teksten bij zaten, was er eentje van Tom Jones.

Zo, nu kent iedereen de schandelijke origine van m'n muziekvoorkeuren.
Zelfs als kind hield ik van taal. Bij het - ahum - ontluiken van m'n Engels taal"gevoel" kwamen die lyrics dus bijzonder goed van pas.
O'Sullivan's "Ooh Wakka Doo Wakka Day" en Jones' "What's New Pussycat" mag ik mede verantwoordelijk stellen voor m'n huidig taalkunnen (of on-kunnen?).

BUT... I digress...

Even Tussendoor kwam er omdat O' Sullivan zong in m'n wagen vanochtend.
het refrein viel me op en dat wilde ik hier neerschrijven.

Funny old world this
Or haven't you noticed
Everything's glued on
Nothing is screwed on
One day we will come unstuck
But until then we're in luck

En méér wou ik daarover niet kwijt.

een beetje raar

... voel ik me nu.

De laatste dag vóór een regenachtig voorspeld weekend. De hele week schenen zeven zonnen.
Nu, met nog één werkdag te gaan vooraleer ik aan mijn weekend kan beginnen, weet ik dat de zon er niet bij zal zijn de volgende dagen.

Ik vind dat een beetje spijtig. Wie me kent, weet dat ik een beetje hagedis in me heb... zonnetje buiten, Olijfje buiten.

Eén en ander valt te verklaren door diverse factoren.

De Zuiderse roots, om maar eens te beginnen. Je kan niet (half) uit het Middellands Zeegebied komen en niet van de zon houden, soms tot lichte ergernis van sommigen...
Bovendien is Olijf de hele winter lang een koukleum, wat tot voor kort ook niet door "iedereen" geapprecieerd kon worden.... (Gek waar sommige mensen zich aan kunnen ergeren...ik denk dan: kan ík er wat aan doen als ik het koud heb?)
Maar goed. Na een lange winter ben ik blij dat de zon en de warmte terugkeren.

Andere reden zoek ik in het feit dat ik tot 2 jaar geleden gematigd-chronisch psoriasis-patient was. Sinds m'n 16de deden de PUVA-stralen hun intrede in mijn leven. Lastig om (in de winterperiode) twee- tot driemaal per week naar de dermatoloog te rijden, maar leuke bijkomstigheid: mooi bruin worden zonder daarvoor te hoeven betalen.
Hoe meer PUVA je doet, hoe minder gevoelig je schilferende huid reageert op de stralen... Enkele jaren geleden ontdekte ik tot m'n spijt dat het niet meer hielp, dat kunstmatig zonnetje.
Na een kleine 20 jaar winterse zonnecabine stapte ik noodgedwongen over op een chemisch hulpmiddel (lees medicatie). Niet zonder risico's voor de lever, waardoor 3-wekelijkse opvolging van de bloedspiegel noodzakelijk bleek.
Kon het lang genoeg volhouden, blijkt nu, want ben al meer dan 2 jaar helemaal psoriasis-vrij!

Voor niet-lijders klinkt dit allemaal wat oppervlakkig. Psoriasis is geen levensbedreigende ziekte en in mijn geval hield ik me voor ogen dat vele patiënten het veel erger hadden dan ik.
Wél is het een lastige aandoening. Het ziet er niet uit en het jeukt als gek, vooral wanneer je 's avonds in je warme bedje ligt...
Er waren nachten dat ik de muren zou zijn opgelopen van de hevige jeuk!
En dan heb ik het nog niet over de sociale implicaties...

Dat is dus allemaal verleden tijd (snel hout vasthouden...).

Hout... mooi bij de hand in de vorm van mijn tuintafeltje alwaar ik nu om tien voor tien 's avonds (aan de vooravond van het frissere en regenachtige weekend) zit te schrijven...

Dààrom voel ik me dus raar, nu. Ik wéét dat morgen het weer gaat omslaan maar nu is het warm genoeg om in de avondschemer bij het licht van een straatlamp een blogje te schrijven.

Olijf, gezeten op een "nieuw" aangekocht tuinbankstel. Tussen aanhalingstekens, omdat het nieuw is voor mij ... maar oude troep voor een ander. Alweer bron van ergernis voor een enkeling in m'n leven: andermans "afval" in huis halen én meteen blijk geven van milieubewustzijn.

jààààààààà, ik geef het toe. Er hangen nog wat spinnewebben in dit brein van me.
Dagelijks reken ik nog af met oude afkeuringen waar ik een tijdlang veel te veel belang aan hechtte.
Het belangrijkste is echter... dat ik ermee AFreken.
En net als die stomme psoriasis van me (waarik bij het begin van deze blog eigenlijk helemààl niet wilde over schrijven) zullen de oude spinnewebben stilaan (voorgoed) verdwijnen.

En DAT is (voor)goed :)

(24/04/09 22u19: laptop buiten op tafeltje... hij ís bewogen, maar ik wou ab-so-luut geen flash)

EPILOOG
De zon is nu definitief gaan slapen. Onder een wolkenloze sterrenhemel denk ik... ik blijf nog 5 minuutjes buiten zitten... even sfeervol mijmeren... en dan gaat ook Olijfje weer slapen)

format C:\\ ... oftewel "finding my way back to me"

Olijf vindt zichzelf stilaan terug!

Iemand zei me eens dat hij aan een voettocht bezig was. Het bleek er eentje te zijn met ontelbare U-turns. Een onbegonnen en zelfs onbestaand gebeuren...

Olijf daarentegen besloot aan haar eigen voettocht te beginnen en deze gaat liefst récht rechtdoor.
Een stevige Format C:\\ van de eigen harde schijf en terug naar leuke dingen waar ik vroeger van genoot. Soms oude dingen, soms nieuwe. Zoals vandaag het geocachen.

Geocaching, voor wie het nog niet kent (vóór januari kende ikzelf er ook maar enkele abstracte verhaaltjes over), is een soort veredelde schattenjacht, in elkaar gestoken door mensen van alle slag maar met één ding gemeen. Een liefde voor speurneuzerij.

Geocachen kan, naar ik me liet vertellen, vele vormen aannemen. Van poepsimpel tot hoofdbrekend ingewikkeld.
Deze van vandaag was best ingewikkeld.
Er moest gezocht worden, omgerekend, ge-gpst, gereformeerd, getransformeerd, geredeneerd...
Na een opkikkertje op een nog zonnig maar fris terras reden we naar de plaats waar "de schat" verborgen zou liggen.


De gps gaf ons het midden van een platgereden wegel aan. Dat leek niet juist. Nix wezenlijks te vinden. Back to the drawing board dus.
Nog een beetje geredeneerd, gediscussieerd en alweer getransformeerd. Enkele honderden van een seconden zaten we ernaast.
Nog eens proberen? Nog eens proberen!

en ja hoor! We vonden het onding!
nah jaaaaaaa "onding"?
We waren er blij mee, Persoonlijk was ik a-pe-trots!
Het hééft wat hoor: zoeken, kijken, turen, een hoopje stenen ontdekken en daarachter een doos vol spulletjes die andere mensen daar vóór jou in gestoken hebben...

Het meeste opzoekwerk - het dient gezegd - werd verricht door D. (Derypere, voor wie zich één van de oudere blogs herinnert).
Olijf deed een kleine doch niet onbelangrijke bijdrage hier en daar et voilà! Met vereende krachten zoals men dat pleegt te zeggen, bereikten we ons doel.

Met de woorden van Niecy Nash (jaaaa, één of ander stom programma van VijfTV of Vitaya, ik wil ervan af zijn): "Our job is done. We did what we came here to do!"

De vondst werd nog even gevierdmet een pintje en daarna hielden we het voor bekeken.
Ik vond het bèire-leutig.

enkele foto's om het te bewijzen :)

(registreren)

(ik zei toch dat ik apetrots was???)


Yessss, Olive is back! One (geo)step at a time :)

(met héél veel dank aan D. voor een leuke avond!!!)

the art of living

Nog maar eens het motorbeest van stal gehaald om naar het werk te rijden. 't Vraagt de nodige voorbereiding én een ietsje vroeger vertrekken, maar het was het weer waard.

Deze keer de snelwegen vermeden. Alles (of zoveel mogelijk) langs binnenwegen. Het heeft bijna iets meditatiefs, rijden langs boerenwegels met het gezoem van de zware motor in je oren.
Eigenaardig genoeg duurde het maar bijna even lang als de rit langs hoofdwegen vorige week.
Was ik meer ontspannen vandaag? Iets meer zeker van mezelf?
Geen idee.
Het voelde in alle geval iets vertrouwder dan vorige week. Ik zie dat als "vorderingen" en geef mezelf een klopje op de schouder.

Vannacht even wakker geworden om 4.44u. Geen idee waarom. Herinner me enkel dat ik met m'n slaapkop toch nog even dacht: "hij is 44 geworden vorige week... laat mij nu op dit uur wakker schieten". Me daarna omgedraaid en weer onmiddellijk de slaap gevat. Zoooooo'n diepe indruk liet het dus ook weer niet na... Flink van me :)

Gisteren ging ik even op "huisbezoek". Bij wie doet er niet echt toe. Belangrijker is dat deze persoon me na aan het hart ligt en vorige week bijzonder slecht nieuws vernam. Nog iets tussen enkele maanden en een jaar te gaan... en al de rest is "rekken".
Zoals steeds doet ze zich sterk voor. "Positief blijven, meer kunnen we niet doen" zegt ze.
Ik zie dat ze haar best doet om die rol vol te houden... maar wanneer haar ogen even afdwalen naar nergens en in de leegte staren, moet ik me "goed" houden...
Ik kan het me (nog) niet voorstellen, hoe het moet zijn als je te horen krijgt hoe lang je nog hebt. Hoe je zelf reageert, hoe je omgaat met de mensen om je heen... het is me te abstract...

En dan denk ik weer "foei olijf, met je stomme verdrietjes. DIT is leven! DIT is wat je ermee moet doen. Wie weet hoe lang het nog blijft duren?"

Dus pak ik m'n motorfiets om NU nog te leren hoe het ros te bedwingen. Wie verzekert me dat het morgen nog kan?

En als om die gedachte nog even te onderstrepen, krijg ik zonet telefoon van een vriend. De dochter van zijn vriendin is vorige week overleden. Zes jaar was het kind. ZES.
Zo lang kan het dus maar duren...

en dus... leven moeten we doen. Potverdorie: Léven!

de parabel van het kaartenhuisje

Er was eens een jongetje met een passie voor kaartenhuisjes.

Hij hield ervan om ze te bouwen.
Soms, wanneer hij écht geïnspireerd was, bouwde hij er meer dan één tegelijk.
Maar het jongetje wist - net als iedere ervaren kaartenhuisjesbouwer - dat zo'n dingen nogal wankel zijn.
Een stootje tegen de tafel, een beetje te hard zuchten en poef... het zakte ineen.
Hoewel hij dat wist, was er iets in hem waardoor hij telkens weer de proef op de som wou nemen.
Hoe hevig moest het tikje tegen de tafel zijn, hoe hard moest hij blazen voor het huisje ineenstortte?
En... nog veel belangrijker... zou hij er ooit in slagen om te stoten of te blazen zónder dat het zou vallen?

Hij probeerde en probeerde.
De huisjes bleven vallen.
Z'n vriendjes waarschuwden hem telkens weer: "niet duwen, het zal vallen!"
Maar hij wou er niets van weten.
Het zou hem lukken. En als het viel, dan was het - vond hij - omdat z'n vriendjes het hem niet toewensten dat het zou blijven staan. Wat hem betrof, zakte alles ineen omdat anderen hem geen succes toewensten.

"Lijm" had een vriendje gezegd, "met lijm kan je het bouwen en dan zal het niet vallen".
Maar het jongetje was koppig en wilde geen lijm gebruiken.
Z'n kaartenhuisjes had hij altijd gebouwd zonder lijm en zo moest het blijven.

Er komt geen eind aan deze parabel.
Het jongetje bouwt nog steeds z'n huisjes zonder lijm en blijft stoten en blazen om te zien of het hem op een dag zal lukken.
Hij wil niet leren.

En z'n vriendjes, die werden het beu om er nog iets over te zeggen.
Ze kijken allen met een diepe zucht de andere kant uit wanneer hij zich klaarmaakt om weer eens tegen de tafel de duwen. Sommigen lachen hem heimelijk uit en nog anderen komen zelfs niet meer kijken.

Het jongetje, hij gaat van boos naar bozer.
Waarom doen zijn vriendjes de kaartenhuisjes vallen, vraagt hij zich verbitterd af...

Beer in Bad - the sequel

voor de volledigheid... èn om te tonen dat Olijf een vrouw van haar woord is.

Hij ging niét de droogkast in.
In plaats daarvan "liefdevol" uitgeknepen en dan met een knijper op ieder oor de wasdraad in...

Hopelijk gaat het niet regenen. Zou het niet verdràààààgen dat hij moederziel alleen in de kou hangt.

tot zover deze uiterst interessante update...
of waar een singleton als Olijf haar Zondagen zoal mee vult ;)

Beer in Bad

of Zondag Wasdag

Hij gaat in bad, m'n beer. Sinds ik hem van zolder haalde vond ik hem er wat grauw uitzien. Hij IS grijs, de beer, maar het was een grauwgrijs geworden.
Vanochtend vond ik dat hij een badje nodig had.

Maar hij is ook oud en teer, m'n beer.
Geen wasmachine voor hem dus. Schrik dat hij er in stukjes terug uit zou komen, teer als hij is.
De emmer werd z'n geïmproviseerd badje.
En zo in het zonnetje vond ik hem er wat zielig uitzien. Als een kind dat geen zin heeft om zich wéér te "moeten" wassen.
En tóch wou ik hem erin :)
Hier zit hij dus. Beer in Bad.


Het drogen zal - vermoed ik - wat minder zachthandig zijn.
De droogkast zie ik niet zitten voor hem. De wasdraad daarentegen... ik denk dat het een licht executie-karakter zal hebben... ophangen bij de oortjes... maar dan wel voorzichtig.

Zondag Wasdag geldt ook voor de rest. Lakens al mooi uit de wasmachine gehaald en opgehangen op de wasdraad.
Ik vind het leuk wanneer de droogkast àf mag staan. Lekker frisse geur van buiten uitgehangen was, het is niet te kloppen.
En dan heb ik het nog niet over het ecologisch aspect. Energiebesparing enzoverder.

Een tijd was er een man die me om zulke gedachten een ecologische fanatiekeling noemde.
Gekke ik, ik liep daarin, voelde me schuldig om m'n mild milieubewustzijn.

No more.
De was hangt buiten en hij ruikt fris. Nah :)

de madammen

Gisteravond waren we even "de madammen".
In Mechelen dan, op de "vismét" (zo hoor ik het blijkbaar uit te spreken).
I., N. en ik, in een etablissement dat even later stampvol scheen te lopen.

Olijf had beloofd haar laptop mee te nemen en had dat ook gedaan... ware het niet dat het regentje en parkeerplaatszoeken me voldoende van m'n stuk hadden gebracht om ervoor te zorgen dat ik (te laat) zonder laptop in De Gouden Vis toekwam.
Even later dus terug gebeend naar de auto (oef, hij stond er nog, dus goed geparkeerd) en met loodzware laptoptas weer richting drankhuis.

Een uurtje of wat duizenden foto's doorvliegen en niet merken dat er ondertussen zoveel volk in het cafeetje is binnengesijpeld dat je niet naar het toilet zou kunnen als je er een miljoen voor zou betalen!

We waren alle drie wat moe gisteren. Madammen ipv meisjes.
Het werd niet laat... maar we zouden het eens over doen.

toch bedankt, meisjes, voor een avondje uit :)

KLIK

Gisteren een hele dag door m'n hoofd gespeeld. Wat opgezocht hier en daar, even nagedacht en nog meer van dat.
Klik kwam helemààl tegen de avond.
Op deze manier doe ik niet meer verder. Ik ga er wat aan doen.
Een beetje hulp zoeken, binnen of buiten mezelf.

Terug, stilaan, naar de vrolijkheid die ik vroeger zo overvloedig in me had.

en misschien wat minder "pluimpje" worden tussen al dat gesteente.

We zien wel. Hoe dan ook: het gaat ànders zijn
en ik ben blij om die klik :)

16 april

Hij verjaart.

De hele 15de april geprobeerd om er niet aan te denken.... en zoals pleegt te gebeuren... hoe meer je denkt dat je er niet mag aan denken, des te meer je ... juist ja.

Woensdagavond na het werk kon ik onverwacht de voeten onder tafel schuiven bij m'n zusje en gezin.
De zon, die de hele dag had geschenen, besloot te verdwijnen van zodra ik de werkpoorten achter me sloot.
Toch lekkere spaghetti gegeten buiten in zusje's tuin.

Mét Grappa (gigafles!) en Caffè na.


De rest van de avond me "onledig" gehouden.
16 april: ik ga slapen.

moto herontdekken

Mij werd eens gezegd dat ik een slecht motard ben.
Ik nam dat aan... en zette dat om in een groeiende angst om te falen met iedere nieuwe rit.

In een poging tot psychologisch herstel (én omdat ik er zelf ook weer zin in krijg) besloot ik vanochtend met de moto naar het werk te rijden.
Extra vroeg opstaan, spulletjes herorganiseren voor vervoer met de moto, eindeloos lang kleren aantrekken (gisteren had ik het te koud!) en hup, weg.

't was voor mij de eerste keer, rijden in de mist.
Het zicht op de baan wilde nog wel meevallen, maar het aanslaan van m'n helmvizier was minder.
Vegen vegen vegen onderweg en half doorweekt toekomen op het werk, ondanks de cordura kledij (ademt van binnen naar buiten maar laat geen hemelwater door.... jaaaaa zal wel!).

Toch trots op mezelf dat het gelukt was. Voelde de bochtjes ook stilaan beter aan... vorderingen dus, ... in mijn ogen.

's Avonds besloot ik langs binnenwegen naar huis te keren. Geen tijdsdruk om tijdig aan te komen, dus dat moest lukken.
M'n binnenwegen zouden langs collega's huis leiden. Hij had eerder die dag (sinds een jaar of wat zelf bescheiden motoliefhebber zijnde) enige bewondering geuit voor m'n machien.

Tijdens bochtjes en kruispuntjes rijpte de idee om even te stoppen aan z'n deur... Was het fatsoenlijk? 'k Was daar nog nooit eerder buiten de werkuren gestopt en was per slot van rekening niet echt uitgenodigd of verwacht...

Toch maar gestopt en met stoute schoenen aan op de deurbel gedrukt.
Het duurde even voor hij kwam open doen, maar hij leek blij verrast.
Zin in ritje en terrasje?
OH... leuk idee... ik pak m'n spullen en we zijn weg!

Zo gezegd, zo gedaan.
Even later hoorde ik zijn ros zachtjes brommen op de oprit: mijn cue om terug op het mijne te "springen" en braaf te gaan volgen. We waren op "zijn" terrein, dus hij zou het terrasje zoeken.

Terrasje gevonden, lekker in het avondzonnetje, langs één of andere pitoreske vaart.
Lekker gepraat, ééntje gedronken en nog wat gepraat.
Twee uurtjes later via nog meer binnenwegen ieder huiswaarts gereden.

Het was fijn, gewoon spontaan en wat mij betreft, voor herhaling vatbaar.
Beats sitting at home any time!


(er is nix mis met uw ogen... collega langs vaart een beetje gephotoshopped, alweer uit respect voor privacy)

Afsluiten

Paasmaandag: even recapituleren

Motorit richting kust ondernemen
Lang beloofde Limoncello gaan afgeven
Praten met ex-lief
Praten met ex-lief/toekomstig hernieuwd lief van ex-lief
Ontdekken dat mij een nieuw lief werd toegedicht sinds een maand
Horen dat het leugentjes om bestwil waren
Beslissen dat waarheid een rekbaar begrip is
Afsluiten

en dan ga je blogsurfen...

en stoot via via op een nieuwe blog.
Mieke.

niet veel woorden zijn nodig.

heb aandacht voor het begin van de blog: augustus 2007
kijk naar april 2008
lees nog wat tussendoor om haar te leren kennen.
en dan de laatste blog, van gisteren.

Ik moest beschaamd zijn, met m'n kleine alledaagse perfect "op te lossen" verzuchtinkjes...

Pasen 2009

Olijf komt terug van een weekje weg.
Een weekje stilte ook met die éne die ze niet kan vergeten.
Geduld was gevraagd, begrip voor de situatie, geloof in de toekomst. Garanties bestaan niet maar geduld is een schoone deugd...
Olijf is een braaf meiske, dus ze doet dat.

't Is Pasen vandaag. Terwijl anderen vrolijk paaseitjes rapen, ontdekt Olijf (nog maar eens) dat
Good girls go to Heaven, Bad girls go Everywhere.

Hij kiest opnieuw voor de bron van zijn miserie... maar Olijf mocht intussen vooral niet op zoek naar geluk waar hij geen vinger in de pap te brokken had...
Het verstand zei zoveel, maar het gevoel wou niet volgen.
en aldus geschiedde...

... en alweer terug

gewoon even melden.

Vandaag is het Pasen. De zon doet haar best om erdoor te breken én ik heb een vieze vuile auto die schreeuwt om uitgemest te worden.
Blogverhaaltje over reis moet nog even wachten.

moto, by the way... startte nog steeds mooi na een weekje stilstaan. Het lijkt alsof mijn problemen van de baan zijn, die van de moto dan toch.
Tijd misschien om deze namiddag zélf een probleem op de baan te worden?...


allez kom, een kleine toegift over het weekje Lago M....
Dolce Far Niente op z'n best... en dat uuuuuuren kunnen volhouden :)


(uit respect voor mijn niet-bloggende medemens: zoals steeds geen herkenbare gezichten op foto)

Leggiuno

ik knijp er een weekje tussenuit.

heb er zin in :)

Pakken wil niet lukken.
Hoe kies je zomer/lentekledij uit nadat je uit een lange winter stapt? Ik kan het me niet meer voorstellen wat daar allemaal bij hoort.

Bij wijze van afwisseling msn ik nog met enkele vrienden vóór mn vertrek, brouw ik nog snel een liter limoncello bij elkaar en zoek alle mogelijke excuses om maar niet verder te doen met dat "pakken"....

een mens zou denken dat ik niet wil vertrekken :)

goed, beter, best

alleen schrijven wanneer het "min" gaat, is oneerlijk.
Hier mag ook wel es iets leuks komen.
Of een ù het leuk vindt, moet u zelf bepalen.
Mijn week is alvast beter geweest sinds laatste blog.

een opsomming

Het weer, het wéér!!! Potverdorie mensen, zijn we blij? Spijtig genoeg begon het écht goeie weer pas toen mijn weekend erop zat, maar dat remedieer ik dan met een terrasje tussen de middag. M'n slechte invloed even laten gelden over collega en werkneemster... en ze kwamen gewillig mee.
Dinsdagmiddag was gewijd aan een leuke, informele babbel en... boeken snuffelen. Collega koopt wekelijks de humo, nu mét boekjes voor z'n twee schattige dochters. Hij vindt dat die boekjes lekker ruiken.
De stelling meteen getoetst en diep gesnuffeld. We deden het alle drie. Van hén nam ik een fotootje, eentje niet onherkenbaar genoeg dus niet geschikt voor de blog. De minst herkenbare pleur ik er hier op.
Zó snuif je dus aan een nieuw boek. Conclusie: het had iets weg van walnotenolie...


De moto, mijn moto... een blinkend zwart met chroom gevaarte, veel te zwaar voor mij... maar Olijf laat zich niet kennen en zal het monster weer bestijgen. Als de batterij het houdt... die doet wat moeilijk. Toch weer met de moed der wanhoop een goede oplader gekocht (niet zonder rekening te houden met oude goede raad van dierbaar motokenner: koop een druppellader!): de batterij houdt het al drie dagen.
(meet my motorcycle)


De vakantie... een beetje zuiden. Het bleef lang onzeker of we zouden vertrekken. Wachten op goed of minder goed nieuws en op basis daarvan beslissen wat er zou gebeuren. Er kwam geen nieuws. Boude beslissing: we vertrekken! Drie zussen, vier kids, variërend van 6 tot puber en één geweldige vriendin. Het zal krap worden, het goede weer is niet verzekerd mààr we zijn wég, van zaterdag tot zaterdag. Wandelen, luieren, toeristen langs het meer... ik verheug me nu al.
Er wordt me gevraagd of ik op Tinternet zal kunnen. Dat weet ik niet. Maar de laptop gaat mee.
Indien internet, dan volgt een blogje of twee vanuit het buitenland, voor de geïnteresseerden :)

Salsales... de laatste voorlopig. Vanaf vandaag is Olijf officieel beginner-àf. Ga ik verder, dan mag u me vanaf eind april beginnend semi-gevorderde noemen. De laatste les was alvast een "goeike". Lekker gedanst met verschillende individuen, de ene al wat begaafder dan de andere, maar altijd leuk. Zó leuk zelfs dat ik nog wat bleef hangen tot in de volgende les. En daar nog wat verder danste. Met twee pintjes in het vege lijf, intussen losgedanste gewrichten en een beetje teveel bravoure probeerde we te doen alsof we thuis hoorden tussen die semi-gevorderden. Olijf denkt dat we enkelen voor de gek hebben kunnen houden.
Ik heb in alle geval genoten!

Er IS een minpuntje...
ik zal pas met de moto kunnen rijden nà Pasen.... want ik MOET eerst op vakantie ;)
Erg eh... Ik treur :)