De laatste dag vóór een regenachtig voorspeld weekend. De hele week schenen zeven zonnen.
Nu, met nog één werkdag te gaan vooraleer ik aan mijn weekend kan beginnen, weet ik dat de zon er niet bij zal zijn de volgende dagen.
Ik vind dat een beetje spijtig. Wie me kent, weet dat ik een beetje hagedis in me heb... zonnetje buiten, Olijfje buiten.
Eén en ander valt te verklaren door diverse factoren.
De Zuiderse roots, om maar eens te beginnen. Je kan niet (half) uit het Middellands Zeegebied komen en niet van de zon houden, soms tot lichte ergernis van sommigen...
Bovendien is Olijf de hele winter lang een koukleum, wat tot voor kort ook niet door "iedereen" geapprecieerd kon worden.... (Gek waar sommige mensen zich aan kunnen ergeren...ik denk dan: kan ík er wat aan doen als ik het koud heb?)
Maar goed. Na een lange winter ben ik blij dat de zon en de warmte terugkeren.
Andere reden zoek ik in het feit dat ik tot 2 jaar geleden gematigd-chronisch psoriasis-patient was. Sinds m'n 16de deden de PUVA-stralen hun intrede in mijn leven. Lastig om (in de winterperiode) twee- tot driemaal per week naar de dermatoloog te rijden, maar leuke bijkomstigheid: mooi bruin worden zonder daarvoor te hoeven betalen.
Hoe meer PUVA je doet, hoe minder gevoelig je schilferende huid reageert op de stralen... Enkele jaren geleden ontdekte ik tot m'n spijt dat het niet meer hielp, dat kunstmatig zonnetje.
Na een kleine 20 jaar winterse zonnecabine stapte ik noodgedwongen over op een chemisch hulpmiddel (lees medicatie). Niet zonder risico's voor de lever, waardoor 3-wekelijkse opvolging van de bloedspiegel noodzakelijk bleek.
Kon het lang genoeg volhouden, blijkt nu, want ben al meer dan 2 jaar helemaal psoriasis-vrij!
Voor niet-lijders klinkt dit allemaal wat oppervlakkig. Psoriasis is geen levensbedreigende ziekte en in mijn geval hield ik me voor ogen dat vele patiënten het veel erger hadden dan ik.
Wél is het een lastige aandoening. Het ziet er niet uit en het jeukt als gek, vooral wanneer je 's avonds in je warme bedje ligt...
Er waren nachten dat ik de muren zou zijn opgelopen van de hevige jeuk!
En dan heb ik het nog niet over de sociale implicaties...
Dat is dus allemaal verleden tijd (snel hout vasthouden...).
Hout... mooi bij de hand in de vorm van mijn tuintafeltje alwaar ik nu om tien voor tien 's avonds (aan de vooravond van het frissere en regenachtige weekend) zit te schrijven...
Dààrom voel ik me dus raar, nu. Ik wéét dat morgen het weer gaat omslaan maar nu is het warm genoeg om in de avondschemer bij het licht van een straatlamp een blogje te schrijven.
Olijf, gezeten op een "nieuw" aangekocht tuinbankstel. Tussen aanhalingstekens, omdat het nieuw is voor mij ... maar oude troep voor een ander. Alweer bron van ergernis voor een enkeling in m'n leven: andermans "afval" in huis halen én meteen blijk geven van milieubewustzijn.
jààààààààà, ik geef het toe. Er hangen nog wat spinnewebben in dit brein van me.
Dagelijks reken ik nog af met oude afkeuringen waar ik een tijdlang veel te veel belang aan hechtte.
Het belangrijkste is echter... dat ik ermee AFreken.
En net als die stomme psoriasis van me (waarik bij het begin van deze blog eigenlijk helemààl niet wilde over schrijven) zullen de oude spinnewebben stilaan (voorgoed) verdwijnen.
En DAT is (voor)goed :)
(24/04/09 22u19: laptop buiten op tafeltje... hij ís bewogen, maar ik wou ab-so-luut geen flash)EPILOOG
De zon is nu definitief gaan slapen. Onder een wolkenloze sterrenhemel denk ik... ik blijf nog 5 minuutjes buiten zitten... even sfeervol mijmeren... en dan gaat ook Olijfje weer slapen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten