... ik schreef bijna "voor de boeg" maar dat klinkt zo doemdenkerig.
"in het vooruitzicht"... da's al wat beter.
Vanavond eindelijk eens terug naar de salsa. De eerste les van vorige week miste ik maar deze keer ben ik vrij.
Na jaaaa... vrij... zou net zo goed een hele avond in het ziekenhuis kunnen gaan zitten, maar dat gebeurde gisteren al. Vanavond is terug even voor mezelf. Batterijen opladen.
Het doet goed, zo'n salsa-ding. Zelfs wanneer je er niet veel van verwacht, zorgt de vrolijke muziek toch voor een positieve noot.
Ben er nog nooit down buiten gewandeld, óók niet al die keren dat de goede moed er niet in zat.
En om één of andere reden is het gemoed de laatste dagen alweer lichtjes bergafwaarts gegaan.
Ik kan er de vinger niet op leggen. Het hoofd geraakt weer vol en dan vooral op de ogenblikken waarin ik er geen controle over heb... 's nachts dus.
Wéér wakker worden rond vieren... wéér denken "dat hoofd moet leeg".
Waar houdt dat onderbewustzijn van mij zich zoal mee bezig, vraag ik me af?
Waarom niet gewoon de dingen laten zijn zoals ze zijn... zoals die "bewuste" geest van me overdag probeert te doen?
Het weze gezegd: overdag, tijdens het werk, slaag ik er wonderwel in om de kalmte zelve te zijn. Dat merk ik ook aan de klanten, die ondanks hun soms lastige grieven gewoon rustig accepteren waarom ik niet altijd op hun eis kan ingaan. Het lijkt - maar ik kan me vergissen - dat er een zekere kalmte van me uitgaat. Anders kan ik het niet verklaren...
"Niet slecht" denk ik dan... "je bent op de goede weg".
Behalve dat wakker schieten dan.
In het donker, alleen, wil het nog niet lukken om rationeel of spiritueel alles "together" te houden.
Beelden, herinneringen, vreugden en angsten vechten om een plaatsje in m'n hoofd.
En nog steeds veel "waaroms"...
Vanochtend in de wagen (oplettender dan anders vanwege dat onnodige auto-ongelukje) herbeleefde ik om duistere redenen weer even dat gelukzalig gevoel van twee jaar geleden.
De blijheid dat ik iemand had ontmoet die klaarblijkelijk zoveel om me gaf dat hij me bestookte met zààààlige smsjes, zomaar uit het niets, om geen enkele duidelijke reden...
En dan Poefffffffffff weg. Het was "gewoon" weg....
Dàt te proberen "vatten" maakt je gek.
Die losse gedachten, ik probéér niet om ze te hebben, ze verschijnen gewoon hardnekkig plots.
Ongenadig eigenlijk.
Waarom "weg"?
Waarom laten ze me niet met rust, die herinneringen?
Hoeveel geduld word ik verondersteld met mezelf te hebben vooraleer het allemaal écht in het verleden ligt?
Wanneer kan ik mezelf vergeven dat ik het heb laten gebeuren, dat voor, tijdens en na?
Neen, down ben ik niet. Maar helemààl vrolijk ook niet, toch niet alle dagen.
'k Doe m'n best om erover te stappen... en wanneer het niet vanzelfsprekend lukt, dan hou ik m'n masker nog even voor.
Voor "buiten" is het allemaal dik in orde met me.
(Hij was niet perfect, net zo min als ik.
maar hij léék zo perfect voor mij...
Of hoe de wereld je soms in het ootje neemt)
Epiloog
Misschien heb ik de moto te lang op stal laten staan... uitwaaien kan deugd doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten