over Platte Banden en Nieuwe Herinneringen

'k Was een beetje triest de laatste dagen omdat me een grijs weekend werd voorgehouden.
Maar zie... het werd mooier dan verwacht.
Kort voor de middag gisteren zag het er nog grijs maar zacht uit. Na wat msn-verkeer besloten D. en ik om er een geocache-namiddag van te maken ALS het weer het toeliet.

Het weer liet het toe. Meer dàn zelfs. Na de middag brak de zon enthousiast door.
Ik pompte de banden van m'n fiets op (het ding had bijna twee jaar ongebruikt in m'n garage gestaan), stak voor de zekerheid een regenjasje in de fietstas en we konden er tegen.

Het zou de Bornemse Slang worden (of iets in dien aard): een reeks van geocaches lang de Oude Schelde die uiteindelijk zouden leiden tot de Grote Schat (of Bonus-Cache voor kenners).

Vol goede moed vertrokken. Truitje aan, truitje uit... het werd al snel te warm. 'k Genoot van het frisse groen na de nachtelijke regenbui, de talrijke terrasjes vol met vrolijk gezinde mensen en hun gezinnetjes (ik wou óók een terrasje doen!) en het fietsen langs de waterkant.
Ergens onderweg kreeg ik ook telefoon. Een lange telefoon. Iemand moest het hart "even" luchten. M'n herhaalde boodschap dat ik op de fiets aan 't telefoneren was, veranderde niets aan de lengte van het verhaal. Ik luisterde en luisterde waardoor een deel van mijn bewondering voor de prachtige omgeving even verloren ging. Maar ik hield deze keer vast aan m'n egoïsme. Deze fietstocht ging ik niet onderbreken om redder in nood te spelen. Dat héb ik in het verleden meer dan eens gedaan en het haalt niets uit.

Na het gesprekje stortten we ons vol overgave terug in de zoektocht. Kruipen in en tussen bomen, de brandnetels handig vermijden en we vonden onze tweede cache. Hup, weer op de fiets en op zoek naar de derde hint.
Van daaruit liep het lichtjes mis.
De coördinaten voor de volgende cache leken niet te kloppen (veerboot nemen naar de overkant leek onwaarschijnlijk) en D. stelde vast dat hij een lekke voorband had. We zouden een rustpauze inlassen op een terras om onze verdere strategie te bepalen.
Een Brugse Triple en een Barbar later (lees: ieder nam één drankje!!!!) pakten we onze fietsen weer ter hand.... en vonden een lekke achterband op mijn fiets...
Lek is het woord niet. Hij was helemaal platgelopen, tot op de blote velg!
Verder rijden was geen optie. Ik herinnerde me dat ik "ooit" eens een reparatiekit had gekocht, maar die lag mooi thuis...
Dat werden dus enkele kilometers te voet langs de Scheldedijk terug naar huis. Geloof me... daar krijg je het warm van!
Stevig doorstappen met zware "bergbottinen" en ondertussen denken "Sjans dat we niet verder waren geraakt" :)
Onderweg hebben we getresspassed. Werfhekken opzij geduwd en zomaar even de nieuwe Scheldebrug over gewandeld. Die brug wordt eind Mei ingehuldigd, maar wij liepen er in avant-première al even over.
In het midden van de weg enkele foto's genomen en gedacht: binnen een maand kan je hier nóóit meer rustig in het midden van de weg staan... tenzij je een doodswens hebt. Foei :)

Na enig zoeken thuis de reparatiekit gevonden en als echte profs aan de herstelling begonnen.
Die van D. was zó gepiept. De mijne had twee mega-gaten en bleek slecht hersteld...
Pffff... verder doen? Nee hoor!
We gaan wat eten!
Zelf koken? Nope, noooo way :) UIT eten!

En alzo eindigde de dag. In een eethuisje genieten van simpele gerechten (mét ijsje na, Ils!), oude herinneringen gevoeld en deze dag met nieuw gemaakte herinneringen overlopen.

Wat hebben we geleerd, Piet?
1. dat het Waasland mooi is.
2. dat pitoreske boerenwegeltjes bezaaid liggen met scherp bouwafval
3. dat een fietspomp even soelaas brengt maar niet lang
en
4. dat een fietsenreparatiekit NIET thuis hoort te liggen