Nog maar eens het motorbeest van stal gehaald om naar het werk te rijden. 't Vraagt de nodige voorbereiding én een ietsje vroeger vertrekken, maar het was het weer waard.
Deze keer de snelwegen vermeden. Alles (of zoveel mogelijk) langs binnenwegen. Het heeft bijna iets meditatiefs, rijden langs boerenwegels met het gezoem van de zware motor in je oren.
Eigenaardig genoeg duurde het maar bijna even lang als de rit langs hoofdwegen vorige week.
Was ik meer ontspannen vandaag? Iets meer zeker van mezelf?
Geen idee.
Het voelde in alle geval iets vertrouwder dan vorige week. Ik zie dat als "vorderingen" en geef mezelf een klopje op de schouder.
Vannacht even wakker geworden om 4.44u. Geen idee waarom. Herinner me enkel dat ik met m'n slaapkop toch nog even dacht: "hij is 44 geworden vorige week... laat mij nu op dit uur wakker schieten". Me daarna omgedraaid en weer onmiddellijk de slaap gevat. Zoooooo'n diepe indruk liet het dus ook weer niet na... Flink van me :)
Gisteren ging ik even op "huisbezoek". Bij wie doet er niet echt toe. Belangrijker is dat deze persoon me na aan het hart ligt en vorige week bijzonder slecht nieuws vernam. Nog iets tussen enkele maanden en een jaar te gaan... en al de rest is "rekken".
Zoals steeds doet ze zich sterk voor. "Positief blijven, meer kunnen we niet doen" zegt ze.
Ik zie dat ze haar best doet om die rol vol te houden... maar wanneer haar ogen even afdwalen naar nergens en in de leegte staren, moet ik me "goed" houden...
Ik kan het me (nog) niet voorstellen, hoe het moet zijn als je te horen krijgt hoe lang je nog hebt. Hoe je zelf reageert, hoe je omgaat met de mensen om je heen... het is me te abstract...
En dan denk ik weer "foei olijf, met je stomme verdrietjes. DIT is leven! DIT is wat je ermee moet doen. Wie weet hoe lang het nog blijft duren?"
Dus pak ik m'n motorfiets om NU nog te leren hoe het ros te bedwingen. Wie verzekert me dat het morgen nog kan?
En als om die gedachte nog even te onderstrepen, krijg ik zonet telefoon van een vriend. De dochter van zijn vriendin is vorige week overleden. Zes jaar was het kind. ZES.
Zo lang kan het dus maar duren...
en dus... leven moeten we doen. Potverdorie: Léven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten