picking up the pieces of my life

Gisteren was ik begonnen met een bericht over mijn vrijdag.
Het afsluiten, het verdriet, de tranen.
Ik plaats het bericht niet.

Over gisterochtend wil ik wel wat kwijt.
Ik had - tegen alle verwachtingen in - lang en diep geslapen. Werd wakker met een bijzonder gevoel. Een raar gevoel.
Ik "voelde" de affectie die m'n oud-lief (ik moet het leren zeggen eh) voelt voor zijn nieuwe vrouw.
Heel raar was dat. Het was alsof ik "hem" was en voelde hoe hij haar ervaart.

Hoezeer ik haar ook veracht (en enkel de ingewijden weten waarom dit is... het is allesbehalve uitsluitend afgunst omdat zij hem wèl heeft en ik niet)... heel even, gedurende een fractie van een seconde was ik gisteren M. die gelukkig was met de vrouw die hij gekozen had...

Ik "begreep" als bij toverslag dat zijn gevoel voor haar even diep lag als mijn gevoel voor hem. En dat zei me dat ik hem moest loslaten. Op dat ogenblik (en alléén op dat ogenblik) deed het even geen pijn.

Het is moeilijk in woorden uit te leggen.


Ondertussen probeer ik mezelf zover te krijgen om weer verder te gaan. Andere activiteiten zoeken om m'n hoofd mee te vullen, zodat ik twee jaar uit m'n leven kan wissen.
Het is nodig om te kunnen wissen, voorlopig.
Later, wanneer ik sterker ben, hoop ik liefdevol te kunnen terugblikken op wat er ooit geweest is. Zonder tranen en zonder een herinnering aan de leegte die er nu nog is.

De zon schijnt buiten. Nu die zon nog "binnen" krijgen.