MAN MAN MAN

Woensdag 7 januari 2009, voorwaar een historische dag.
Na jaren twijfelen en “erover praten”, zou ik eens een initiatielesje SALSA volgen. Geheel gratis, dus risicoloos.
Meteen het aangename aan het aangename koppelend werd het plan opgevat om er een meidenavond van te maken. Twee kenden elkaar al in levende (o)lijve, het derde meisje zou de andere twee eindelijk, na weken chatten en wederzijds bloggen, ontmoeten.

Alle drie content om die blijde ontmoeting (wild guess).

Picture this: 3 meiden zònder (fysiek aanwezige man) naar een salsa-les. Alle drie “wijs” genoeg om zich niet om dat kleine detail te bekommeren. Moest kunnen, het zou leuk worden.
En we waren niet de enigen. Nog andere vrouwen boden zich schaamteloos alleen aan, wat meteen het typische dansles-fenomeen opleverde: manifest méér vrouwen dan mannen PLUS de aanwezige mannen waren uiteraard gekoppeld (lees: onder zachte dwang op sleeptouw genomen door hun respectievelijke andere helften).

Resultaat: enkele (uiteraard single) vrouwen mochten chinese-vrijwilligers-gewijs de rol van man op zich nemen. Hup, gezwind naar de overkant!
Eén van de drie hoofdrolspeelsters van dit verhaal liep òòk moedig over en werd voor de gelegenheid even “van het sterke geslacht”.

Basisstapjes leren, slechts 3 van de 4 maten stappen, lichtjes wiegen met de heupen en losjes zwaaien met de armen, NIET huppelen aub en oefenen, oefenen, oefenen.
Eerst alleen, dat wilde nog wel lukken.
Daarna (oh jeeezes!) gekoppeld.
In een dubbele cirkel graag, mannen aan de buitenkant, dames aan de binnenkant.
Enkelen, met duidelijke last van een acute identiteitscrisis, kozen resoluut voor de verkeerde cirkel….Néén, het waren niet de tijdelijke man-vrouwen (zij wisten exact waar de buitencirkel was).
Eens de commotie geluwd, mochten we eraan beginnen. Niet op mekaars tenen trappen graag, niet naar de grond kijken!

Olijf mocht met haar man-vriendin dansen… fijn, lekker veel lachen :)

MAARRRRR… plots, geheel onverwacht gebeurde het. Halfweg een zwoel latino-nummer riep onze blonde lerares: “wissel van partner! Alle dames verplaatsen zich één partner naar rechts”. Ook daar weer commotie. Zòveel vrouwen met èvenveel verwarring omtrent Links-Rechts… het was een aandoenlijk zicht.

Olijf kwam bij een èchte man terecht. Geheel in het zwart gekleed, hemd “cool” met enkele knoopjes los èn met heus zweetdoekje in de achterzak.
Onze lerares had kort voordien nog duidelijk getoond hoe beide partijen de armen en handen dienden te positioneren. Deze man bleek echter al een doorgewinterd salsa-expert te zijn “want” hij veegde vierkant zijn edele voeten aan de standaardhouding.
In plaats van eerbiedig mijn rechterhand vast te nemen op de gebruikelijke manier (gezien mijn vriendelijke “goedenavond” vond ik dat ik dat verdiende), knèèp hij m’n rechterhand tussen zijn wijs- en middenvinger vast, richtte de arm naar beneden (naar boven moet-ie, naar boven!... dacht ik stil), schudde eens met zijn (en bijgevolg mijn) armen, keek me autoritair in de ogen en zei (helaas niet zwoel): relaxen, relàxen!

Vreemd genoeg had ik me tot op dat eigenste ogenblik volkomen relaxed gevoeld. Ik hoefde daar zelfs niet bij na te denken. Relax was het sleutelwoord die avond…. Tot op het ogenblik dat hij me gebòòd te relaxen. Poef! Weg… niet meer relaxed… :)

Ik wou graag één van z’n ogen uitsteken, de knie strategisch heffen of iets van die strekking… maar ik lachte vriendelijk en zei nix terug. Wat mijn èchte man betrof, was ik nu superrelaxed… dankzij hem (een kinderhand is gauw gevuld, vindt u ook niet?).
Hij vond duidelijk dat hij er wat van kon… en eerlijk is eerlijk… hij deed het niet slecht.
Helaas, door zijn aanmatigende houding, had ik een instant-hekel aan hem gekregen.

Geen nood, we mochten al snel weer van partner wisselen. Oef…
Meneer nummer twee deed het niet slecht, naar mijn gevoel. In semi-rastafari outfit weliswaar met alwéér neerwaarts gerichte en wild zwierende armen, maar ik vond hem “best” vriendelijk en het ritmegevoel was er duidelijk. Ook niet onbelangrijk (ik vind van mezelf tussen haakjes dat ik best een goede “volger” ben…): hij gaf zeer duidelijk aan wat hij wilde en waar hij naartoe wilde… danstechnisch gezien dan. Dank u, meneer rastafari :)

Meneer nummer drie… verschrikking der verschrikkingen! Een kapsel dat overduidelijk al zes maanden geen kappersschaar had gezien (laat staan een flesje shampoo), iets gelijkaardigs kon gezegd worden van z’n sjofele trui. Laat me mild blijven… hij gaf duidelijk niet om lekkere geurtjes of frisse kleurtjes.
Oogcontact duidelijk zoek, net als zijn ruimtelijke oriëntatie.
Daar waar iedereen mooi in de cirkel bleef dansen, had nummer drie blijkbaar voor zichzelf beslist dat “schrijlings” dansen mooier was. Is het u, dierbare lezer, ooit opgevallen dat een hond in volle “galop” niet echt rechtdoor maar lichtjes schuin loopt? Of dat krabben op het strand niet vooruit maar zijdelings rennen?....
De dansstijl van deze meneer moest mijns inziens dè aanschouwelijke voorstelling zijn van een kruising tussen hond en krab… schrijlings!
Tot mijn spijt, olfactorisch gezien dan, hief deze heer zijn armen wèl in de lucht…

Even later, hup naar mijn vierde heer. (Er zat nog een man-vrouw tussen, die zich vol overgave van haar mannelijke rol kweet… ze deed het goed, was vrolijk en open… ze deed haar best, waardoor ik me niet geroepen voel haar uitvoerig te bespreken…).
De vierde danspartner was de huppelaar. Erger, hij was de huppelaar met een auditieve handicap. Dat denk ik toch… want hij danste overduidelijk op de tonen van een ander lied. Ik kon zijn ritme niet herkennen in die van het nummer dat uit de geluidsboxen weerklonk. Toch geef ik hem graag een verdienstelijke 5/10 voor toewijding. Hij deed zijn best, ondanks zijn ritme-achterstand. Ook mezelf geef ik hier een 5/10 omdat ik er minstens de helft van de tijd in geslaagd ben zijn ritme te volgen, professioneel het geluid van het èchte lied negerend…

Danspartner nummer vijf was groot, erg groot. Geen expert salsa-danser maar best wel te doen. En gewoon eerlijk vrolijk. Niet mijn type, maar ik kwam gisteravond om te dansen, jawel… om te dansen ;)

Een laatste keer werd ons gevraagd een stapje naar rechts te zetten. Enkele dames moeten er de pest in gehad hebben, want ze bleven resoluut staan, waardoor ik plots een halve cirkel verder op zoek moest gaan naar een “beschikbare” heer. Gelukkig vond ik hem nog tijdig.
Aanvankelijk dacht ik dat deze heer, ondanks zijn mini-pasjes, relatief “normaal” overkwam. Tot de leidingsfoutjes gaandeweg duidelijker werden. Als een echte lady verontschuldigde ik mezelf voortdurend voor mijn gebrek aan volgerschap (in mijn hoofd kruiste ik m’n vingers achter m’n rug terwijl ik de schuld grootmoedig op me nam). Mijn onderdanige houding moet voor hem het teken geweest zijn om me “dan maar” op de hoogte te brengen van de “afspraken”. Hand naar voor duwen was signaal voor basisstap 1, hand omlaag voor basisstap 3, hand zijdelings uitgestoken was basistap 2. Dit was gecodeerd dansen…

Het uur was om. We hadden genoeg geleerd voor één keer, vond de lerares. Ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Ik had bijzonder veel geleerd.

Ik leerde dat een grijze trainingsbroek en dito T-shirt tegenwoordig ook als uitgangskledij gelden (op de dansvloer!).
Ik leerde dat weinig mannen een natuurlijke aanleg hebben om zachtjes met de heupen te wiegen.
Ik leerde dat nog minder mannen zichzelf kritisch bekijken in de spiegel om zich van tijd tot tijd af te vragen… zijn mijn “gewoontetjes” wel zo gewoontjes? Ben ik niet licht excentriek… en zo ja, is dat aantrekkelijk?
Ik leerde bovenal dat veelzeggende blikken tussen de drie single vriendinnen die avond méér zeiden dan alle woorden die ik vandaag intikte.

En dat lachen (zelfs al ìs het een beetje uitlachen….) LEUK is!

Ik ben nog niet “zeker” of ik deze danservaring wekelijks en tegen betaling wil herhalen… maar ik laat het u bij gelegenheid weten :)