Zondag 4 januari – de schaatsen aanbinden!

Het had vannacht niet meer gevroren… zouden we het nog wel riskeren?
Ach ja, waarom niet? Zo erg kon het toch niet zijn?

Met de oudjes en m’n zus met haar kinderen het ijs op gegaan. Ik bleek uiteindelijk de enige te zijn die haar schaatsen had teruggevonden. De rest zou wel “schuiven” en sleeën.

Gisteren had ik al gecheckt waar we met ons hebben en houden de oevers konden bereiken zonder iemands grond te moeten betreden Wanneer je met een trossel kinderen, twee semi-bejaarde ouders en een enkele thermossen chocomel op stap wil gaan, moet je voorbereid zijn.
Gelukkig was er nog wel zo’n doorwegje te vinden.

Het schaatsen ging me niet meer zo goed af. Verkrampte voeten en dito benen om maar niet te vallen. Beetje lollen met de kids en tussendoor wat kiekjes maken.
Zo blijft het me verbazen hoe luchtbelletjes in het ijs vereeuwigd geraken. Ik kan er niet van over. Die dingen bevriezen naarmate ze naar de oppervlakte stijgen. De natuur op z’n best…
Vandaag was er geen zonnetje te zien, het begon zowaar zelfs even te sneeuwen, poedersneeuw heet dat dan. De kids gingen voor ons vertrek nog even sneeuwengeltjes maken op het ijs, op zijn Amerikaans is dat, geloof ik?
Ergens tijdens ons verblijf op het ijs, kraakte het onder onze voeten, terwijl we IN HET MIDDEN van de Schelde stonden…. KRAK! Even bang. Snel wegwezen daar…
We hebben ons geamuseerd, tot de oudjes verkleumde voeten kregen en m’n zusje naar huis moest om gasten te ontvangen.

Was dit een dag vol gebeurtenissen? Neen. Maar wel goed ouderwets plezier maken, zonder tv en zonder computerspelletjes. Gewoon spelen zoals vroeger. En de warme chocomel smààkte!

Aaaahhh, the good ol’ days :)

(straks keer ik misschien nog een laatste keer terug naar het ijs... wie weet hoeveel jaren het weer duurt vooraleer we er nog eens op mogen?)