... zegt Ils me net.
ik denk na.
Is dat zo?
Al maanden vraag ik me af: nadat je jouw "ware" hebt gevonden... en alweer verloren... hoe zet je dat gevoel dan weer opzij?
Hoe stel je je open voor een nieuwe ware?
Gisteren begon ik met het maken van een afspraakje met een nieuw persoon. Een weekje of wat gechat en ik hield me aan m'n belofte: geen eindeloos lijntje-houden op de chat.
Als de gesprekken leuk verliepen, moest daar maar eens een koffietje van komen.
Nee hoor, geen zoektocht naar de ware… niet nu. Het zou voor niemand eerlijk zijn. Gewoon een babbeltje “irl” zoals men pleegt te zeggen.
Dus vatte ik de koe bij de horens. Hoe zat het? Zouden we eens een drankje wagen?
De andere kant deed relatief enthousiast, dus ik zette door.
Donderdagavond kon voor beiden, dus goed.... waar dan? Halfweg tussen beide woonplaatsen leek geschikt.
Vóór we de afspraak konden finaliseren, had hij nog een klusje af te maken. Hij zou nadien wel laten weten hoe we de vork precies aan de steel zouden steken.
Geen probleem, Olijf heeft geduld, ik zou het wel horen.
NIET dus...
Hij kwam wel weer online, maar vond het blijkbaar niet nodig om de afspraak concreter te maken dan hij tot dan toe geworden was. Olijf, een beetje in een poging om te leren uit haar fouten, vertikte het om alweer als eerste het gesprek te hervatten.
Helaas, pindakaas... m'n opvoeding haalde het weer van m'n voornemens: vanavond stuurde ik dan maar een mailtje (telefoonnummers had ik niet gegeven). "Spijtig dat de afspraak gisteren niet werd afgemaakt.... zonder tegenbericht zou ik niet naar de marktplaats komen om daar wat doelloos rond te draaien"
Ik kreeg geen tegenbericht.
NU, op dit moment, ben ik officieel 3 minuten te laat. Ik zit hier te bloggen i.p.v. te staan waar ik had kunnen staan indien ik de halfbakken afspraak had geëerd.
Ik weet niet waar hij is.
Ook thuis, zich hetzelfde afvragend als ik?
Of op de net-niet-afgesproken rendez-vous... teleurgesteld of boos omdat het chat-meisje niet kwam opdagen...
Ik zou daar kunnen van wakker liggen, maar daarvoor is de eeltlaag op m'n zieltje nog te dik.
Het zal nog wel een tijdje duren voor ik openhartig en met de nodige overgave een man toesta om me te "raken".
Vorige week kreeg ik de "wijze" raad om mezelf "volgende keer" niet meer zo voluit te geven. "Hij" (lees: je volgende vlam) zal je des te meer appreciëren omdat je je inhoudt.... Ik kan niet volgen. Dat is mijn ding niet...
Ik vraag hulp om het te begrijpen.
Als je iemand leuk vindt, moet je dan vooral niet tonen dat hij belangrijk is in je leven????
Heeft deze strategie al iemand iets duurzaams opgeleverd?
En hoe voelde de strateeg zich bij dit spelletje?
Want een spelletje, dat lijkt het wel te zijn...
Ik denk aan een volgende "ware", als die al bestaat. Ik stel me voor, niet zonder enig ongeloof, dat een warm gevoel in me opborrelt (ondanks de nodige weerstand wegens angst voor een nieuw gebroken hart)... en dat ik er dan in slaag om die warmte voor mezelf te houden. Vooral niet toegeven dat hij er toe doet...
I wonder...WIE precies zal zich hierbij BETER voelen???
De ware laat jou niet wachten. En ik ben net als Ils van mening dat er niet 1 ware is. Je kan met verschillende mensen hetzelfde mooie, diepe gevoel delen. Niet tegelijkertijd natuurlijk. Maar ergens zit er nog een exemplaartje op jou te wachten;)
BeantwoordenVerwijderen