Schoon schip

Op de laatste dag van het jaar maakte ik schoon schip… of dat dacht ik toch.
M’n verdriet en frustratie van 2008 moesten eindigen en welke dag beter dan de laatste dag van het jaar om dat te doen?

Ik spuide m’n frustraties onder het mom van eerlijkheid (en méénde dat ook op dat ogenblik) om mezelf te “bevrijden”. De mail (bij gebrek aan de mogelijkheid tot directer contact) verstuurde ik deze keer zonder verder nadenken. Ik wìlde niet meer nadenken, geen pro’s en contra’s afwegen, niet meer overwegen wat goed of slecht was. Deze keer moest ik gewoon dòen. Dus ik dééd.
Een dag later begon ik me – uiteraard – af te vragen of ik wel goed had gedaan. Voelde ik me beter, nu ik eindelijk, na een jaar zelf de grond in geboord te zijn, klein gemaakt, verliefd en weer on-verliefd….zèlf m’n ongezouten mening had “gegeven”?

Voorheen had ik me steeds ingehouden omdat ik ervan overtuigd ben dat je kwaad niet met kwaad kan bestrijden. Ik zie er het nut niet van in om je medemens opzettelijk te kwetsen, eenvoudigweg omdat je een kleine imperfectie ziet.
Hoewel ik niet kon begrijpen dat “men” mij wèl met enig zichtbaar plezier kwetste, speelde ik het spel zelf niet mee. Het is te zeggen… ik liet toe dat de kritiek aan mijn adres me pijn deed èn na enige weerstand werkte ik aan mezelf… om de kritiek weg te werken. Ik paste me aan. Maar zèlf met gratuite opmerkingen komen aan andermans adres, dat was mijn ding niet.

En ziehier… op de laatste dag van het jaar knapte ik. En ik deed mee. Alles wat me het voorbije jaar had gestoord ging op papier, virtueel dan toch. Gedaan met “liefke, verschillen zijn er om opgelost te worden”. Nee, het kwam er allemaal uit. Compleet mèt gemene natrap.

Niet mooi vind ik zelf. Het bewijst maar eens te meer dat ik geen haar beter ben dan mijn wrede medemens.
En terwijl ik het niet mooi vind, vraag ik me af of ik oprecht spijt heb van mijn laatste “actie”. Met spijt zou ik m’n blazoen nog een beetje kunnen opkuisen. Maar helaas, driewerf helaas… oprecht berouw heb ik niet.

Het maakt van mij maar een doorsnee-mens, besef ik. Maar het moest er uit. Twee jaar lang had ik mijn medemens opgehemeld, alle minpuntjes vakkundig onder het tapijt geveegd… om maar niet te moeten zeggen dat ik zoveel dingen verre van perfect vond.
Als tegenprestatie ontving en absorbeerde ik ongecensureerde kritiek met als enige reactie van mezelf… aanpassen, veranderen, hopen dat mijn veranderingen opgemerkt en geapprecieerd zouden worden.
Omdat die appreciatie uitbleef, veranderde ik op 31 december (na nog wat emotioneel geduw en getrek) in een wild beest, om me heen slaand, schoppend en bijtend. En vooral met de expliciete bedoeling om te kwetsen.

Ik voel me er niet beter door… maar ook niet slechter.
Ik heb deuren gesloten die voorheen met de regelmaat van de klok op een kier werden gezet… met geen enkel zichtbaar doel.

Nu is het weer tijd om na te denken. Liefst niet meer over het verleden of over een onbestemde toekomst, maar over vandaag. Hoe ik vandaag doorbreng in de toestand die zich vandaag aanbiedt.

Het is niet gemakkelijk.

Een mens is geneigd zich vragen te stellen over het waarom der dingen. Waarom gebeurde dit? Waarom deed men mij dat aan en waarom liet ik het toe? Waarom, met alle liefde die in me voel en die ik zo graag wil weggeven, ontmoet ik niet iemand die dit graag wil ontvangen, no questions asked? (uiteraard, beste lezer, moet die persoon ook iemand zijn aan wie ik het met plezier wil geven… ik doe daar niet hypocriet over… lang niet iedereen draagt mijn “goedkeuring” weg). Waarom lopen er mensen rond op deze aardkloot die achteloos met zulke gevoelens omspringen? Waarom, wanneer je het goed meent met je medemensen, staan sommigen erop om je kapot te maken? Vooral die mensen waarvan je het gevoel hebt dat je je leven voor hen zou geven?

Waarom?
Er is geen zinnig antwoord op te verzinnen.
Er is maar één weg… en die is vooruit, goed- of kwaadschiks. Hopend dat je mens genoeg bent om “met liefde” te leren uit je fouten, zonder toekomstigen te straffen met nieuwe, domme vooroordelen die je uit je verleden meende te moeten distilleren.

En dàt allemaal in één persoon concentreren, verdriet, verlies èn liefde voor de toekomst, … dàt is verdomde moeilijk.

Maar ik ga proberen. Voor een poos allicht nog alleen… maar hopelijk niet door heel 2009.

Ik wens iedereen, en ik bedoel echt iedereen, een jaar toe met zoveel mogelijk vreugde, genot en liefde, veel pure en ongebreidelde liefde.... want zonder liefde (en het maakt me niet uit wie dit melig vindt) is er NIETS.