geen tweede beurt op het ijs

Het kwam er niet meer van, die tweede keer op het ijs vandaag.
De gasten van m'n zusje vertrokken later èn (vernam ik aan de telefoon) de politie had iedereen van het ijs gehaald ergens in de loop van de dag.

We konden dus niet meer terug.

Ach ja, één keertje hebben we dan toch gehad.

Het enige èchte minpunt aan dat alles was dat ik weer een hele namiddag thuis zat, alleen met m'n gedachten.
Enerzijds wil ik me eraan overgeven, om alles te beleven zoals het in me opkomt.
Anderzijds wil ik er UIT. Het is tijd. Tijd om verder te gaan, in hoop en leven.

De reden waarom dat erUIT gaan niet echt wil lukken? Waarschijnlijk omdat m'n hoofd te veel in het verleden zit met die eeuwige waaroms. Of wanhopig uitkijkt naar een toekomst die - per definitie - ongekend is en dus onzeker.
"Onzeker", hoe opwindend het onder andere omstandigheden ook moge klinken, is niet iets waar een bezwaard hart mee kan werken.

Het kan dus nog even duren, dat eruit komen.

Weten dat je er in de eerste plaats alléén uit moet, zonder je vast te haken aan een ander... het is helaas niet hetzelfde als het daadwerkelijk dòen...
Het is - geloof ik - wel de enige duurzame manier. De theorie is voldoende gekend. Nu de praktijk nog.