kop. staart.

Noord-Korea rolt de spierballen en verhuist hier en daar een raket in het rond.
Dat de veiligheid van de buitenlandse diplomaten vanaf 10 april niet meer gegarandeerd wordt.
Ik denk er allerlei vieze en mensonwaardige gedachten bij. Maar ik vertik het om ze hier te noteren.

Een kennis schrijft online (tja, wààr anders tegenwoordig?) dat een feest later zal volgen. Véél later.
Ik heb een half idee waarover het moet gaan en bezoek z'n profiel.
Yep. Drie weken geleden gehuwd. In het verre buitenland. In stilte. En nu terug. Alleen wellicht. Tot haar visum in orde komt.
Hij ziet er gelukkig uit dus ik wens hem proficiat.


Veel dichter bij huis vind ik een briefje in de bus. Met de vraag om een boel plooien glad te strijken. Ik heb daar geen zin meer in. Te vaak gedaan zonder resultaat. Een mens moet maar eens leren. Wij allebei, lijkt me.

En ik neem de telefoon op, enkel om wat halfwenend gekreun te horen. Net op die ene avond in de week dat ik gezellig thuis mag eten in gezelschap. Ook deze keer heb ik geen zin om mee te spelen en maak korte metten met de (t)roep om aandacht.
Ik vind mezelf hard.

Iets voor vijven word ik wakker na een nare droom. Net op het ogenblik dat de Russische Mafia in het huis van m'n zus binnendringt om ons allemaal in het holst van de nacht te "halen". Omdat m'n zus - net als m'n moeder, zo blijkt - beschikken over een ondergrondse gang van hun huis naar.....???? weet ik veel???... en dat schijnt interessant genoeg te zijn om de inwoners te kidnappen.
Ik had geen ondergrondse geheime gang en zou dus veilig moeten zijn. Maar ik zoek het gevaar op. Laat moeder geheel alleen achter in haar huis en vervoeg m'n zus en haar dochter. Alwaar ook m'n (Italiaanse) tante blijkt te zijn. We weten allemaal dat "ze" ons zullen komen ophalen, maar blijven rustig boterhammen smeren. Nou ja... "rustig"... we zijn nerveus maar willen nichtje G niet verontrusten en doen dus alsof broodjes klaarmaken het belangrijkste is wat je kan doen. Intussen raast m'n brein over hoe we kunnen wegsluipen. Hoe ontsnappen mogelijk is... Maar ik doe niets. Behalve boterhammen smeren. En me afvragen waarom ik moeder alleen liet.
En dan bellen ze aan.
We doen een halfslachtige poging om ons te verbergen in het donker, maar ze draaien de voordeur open. Die Russen komen ook overàl binnen....
Op de tast vinden ze eerst Olijf.

En ik word wakker
met bonzend hart.

Nog  1 uur en ik moet weer opstaan voor een nieuwe werkdag.

Vies.

De Lente wil maar niet beginnen.

Maar Jovanotti is bezig met een nieuw album en dito tour. Of is er al mee klaar. Whatever. Eens zien of er nog een ontsnappingspoging van komt. Niet weg van de Russen maar nààr een concert.